Het was niet meer dan een klein berichtje in de marge van de tsunami aan artikelen over het corona-virus. Maar onwillekeurig bleef mijn blik erop hangen, het stond er toch echt:

Radio Caroline-oprichter Ronan O’Rahilly op 79-jarige leeftijd overleden.

Ronan O’Rahilly in Amsterdam, 1967. Foto: Erik Koch/Anefo/Wikimedia Commons

Op de één of andere manier raakte het me, dat korte berichtje. Ik ben van de generatie die is opgegroeid met radio: Radio Veronica om precies te zijn. Vanaf midden/late jaren zestig raakte ik langzamerhand verslaafd aan muziek, mijn oor leek vastgelijmd te zitten aan het kleine transistorradiootje wat ik van mijn ouders had gekregen, mijn grootste, meest geliefde bezit. Via de Top 40 met Lex Harding, 1-2-3 et cetera Tineke, Rob Out, Adje Bouman en nog een hele stoet aan bonte vogels werd mijn opvoeding in de popmuziek vormgegeven. Meezingen met de hits van het moment en later, veel later pas, ontdekken dat de originele tekst heel anders was dan wat jij zong. Maar aan alles komt een eind, ook aan de illegale zeezenders. Ik heb nog meegelopen in de grote betoging in Den Haag tegen de verdwijning van de piraten in april 1973, helaas, het heeft niet mogen baten.

Maar er was een doekje voor het bloeden: in het begin van de jaren ‘70 ontdekte ik een nieuw fenomeen: Radio Mi Amigo zond eveneens uit vanaf een zendschip, in eerste instantie voor de kust van Essex, later zelfs voor de Nederlandse kust. De opnames werden ooit op het schip zelf gemaakt, later zou gebruik gemaakt worden van een studio in het Spaanse Playa de Aro. Tot in de avond zonden zij de gebruikelijke hits uit, gelardeerd met een forse dosis smartlappen. Maar wat daarna volgde… pure magie!

De kennismaking met Radio Caroline, dat de programma’s van Mi Amigo afwisselde, was ronduit overweldigend. ’s-Nachts klonken de progressieve klanken van Pink Floyd, Genesis, Yes maar ook Camel, Caravan, Barclay James Harvest, Gentle Giant…. teveel om op te noemen. En: The Eagles, Led Zeppelin, Doors, Bread etc. het kon niet op. Het kwam allemaal tot mij via de afgedankte stereoradio van mijn ouders, zo’n gigantische bak met de afstemmingsschaal op de voorkant afgebeeld en twee enorme draaiknoppen. Eén van de ingebouwde speakers functioneerde niet meer helemaal goed, maar dat kon me weinig schelen. Wat ik indertijd, op die gevoelige tienerleeftijd, hoorde was en is nog steeds bepalend voor mijn voorkeur voor progressieve rock en het ontsluiten van een enorm breed spectrum aan klanken, melodieën en ritmes waarvan ik het bestaan niet kon vermoeden.

Het format was simpel: albumtracks, vaak onbekend, nauwelijks dj’s, slechts summiere af-en aankondigingen. En dan die ronduit ‘weirde’ boodschappen over ‘love, peace and happiness’, vanaf the Love Boat, maar dan zonder captain Stubing. ‘Loving awareness’ dat was dé kreet, diverse malen per uur afgespeeld vanaf ‘spacy’ klinkende jingles. Sommige duurden zelfs enkele minuten en hadden buitenaardse, zweverige teksten die in de verte aan bijbelquotes deden denken.

Grote man achter dit concept was de Ierse zakenman Ronan O’Rahilly. Hij was destijds de manager van artiesten als Alexis Korner and Georgie Fame. In 1964 was hij met zijn zenderactiviteiten gestart uit onvrede met de gevestigde orde – lees: de BBC. Halverwege de jaren 70 raakte O’Rahilly geobsedeerd door de spirituele leraar Ram Dass en zijn filosofie van Loving Awareness (liefdevolle bewustwording). Vandaar die semi-religieus getinte boodschappen.

Ik ben hem tot de dag van vandaag dank verschuldigd. Door hem werd ik meegenomen en letterlijk opgezogen in de fantastische wereld van de progressieve muziek, een passie die nog steeds voortduurt. Dank, Ronan, voor het feit dat ik mocht inschepen op jouw Love Boat.

Ronan O’Rahilly, leed sinds 2013 aan vasculaire dementie, hij overleed op maandag 20 april om 15.00 uur aan de gevolgen van slikpneumonia in het bijzijn van zijn vriendin Ines. O’Rahilly zou in mei tachtig zijn geworden.

With Love, Peace and Good Music: This is Radio Caroline