Wij houden van Nick Barrett. Althans, de meeste van ons binnen Progwereld. Denk ik. Nick is namelijk een ouderwets mopperkontje. Zo’n oom die tijdens feestjes op je comfortabele sofa op alles moppert wat er in de samenleving verkeerd gaat. En die met een rood hoofd zijn standpunt blijft verdedigen, tot het bittere eind.

Nick heeft ook gevoel voor dramatiek. Heel erg zelfs. Soms een beetje té erg. Op zondag 16 april 2023 publiceerde hij op de site van zijn band Pendragon een statement waarin duidelijk wordt dat zijn nazaten kunnen fluiten naar een riante erfenis. Want het leven van een muzikant gaat niet over rozen. En wist u dat Pendragon waarschijnlijk stopt? Nou ja, nog niet helemaal, maar dan moet er wel wat gebeuren.

Of wacht, ik ga wat te snel. Misschien wordt de soep wat heter gegeten dan hij wordt opgediend.

Ik ga de stortvloed aan woorden van Nick in deze column niet voor je weergeven, daarvoor is zijn statement te hilarisch en wanneer je naar het eind van deze pagina scrolt, vind je de link naar zijn betoog. En nee, waarschijnlijk heeft hij het niet hilarisch bedoeld. Als ik zijn brief lees word ik zelfs een beetje gemangeld tussen mijn gevoelens. Aan de ene kant is er bewondering voor zijn muziek en de bereidheid zijn muziek aan te schaffen. Daarbij is er ook zeker het begrip voor het huidige klimaat als muzikant, anderzijds wordt je als fan vermanend in de brief toegesproken.

Ik quote:
“Nick, kun je niet elk jaar een nieuw album maken? Ja, dat zou ik kunnen, ik kan elk jaar een nieuw album maken, gewoon om geld te verdienen, maar dat doe ik niet! Waarom? Omdat ik al 45 jaar muziek maak en de integriteit van mijn vak wil behouden. Het concept van het oppakken van een instrument toen ik 7 was en het leren spelen omdat het een hele wereld aan escapisme opende, niet alleen voor mij maar hopelijk voor meer mensen die naar mijn muziek konden luisteren. Iets doen dat verder gaat dan ‘alleen maar geld verdienen’ en ‘beroemd zijn’, muziek maken en spelen is het merg van het leven! Dit is waarom we leven”.

Mooi omschreven Nick, maar ben jij niet stiekem gewoon de luie oom die liever niet al te veel doet?
Ik bedoel; elf studioalbums en zeven livealbums in ruim 45 jaar? Een gewone arbeider met een muzikale hobby zou het er voor doen, toch?

Nee, dat is te makkelijk van mij, die opmerking over een luie oom. Natuurlijk vind ik de huidige situatie ook echt schrijnend voor de meeste muzikanten. Vooral de beginnende bands die moeilijk van de grond komen en dan specifiek progressieve-rock en metalbands die geen airplay krijgen op radio en tv; een Spotify die regelrecht steelt van de artiesten. Want hoe je het ook bekijkt, stelen is het.

We houden van Nick (denk ik), maar zijn betoog voelt een beetje als een mopperende kunstenaar die niet gewaardeerd en beloond wordt om zijn creaties. Als een schilder die schildert als je kind van drie. Of als een beeldhouwer die een steen van twintig meter hoog laat vallen en dan vol overtuiging verklaart dat het op iets lijkt waar jij absoluut niets in ziet. Of een gelaste creatie die lijkt op een gesmolten stalen constructie, overgebleven na een vliegtuigramp. Met andere woorden, dat je een matige kunstenaar bent die niet zelfvoorzienend is. Nick, je wordt juist gewaardeerd door een grote schare fans die jouw product fantastisch vinden en hopen dat je nog lang muziek mag maken met je vrienden. Maar ook jouw fans hebben te maken met inflatie en het maken van keuzes in deze moeilijke tijden.

Bij het begin van zijn statement moppert Nick op mensen die mopperen over de prijzen van cd’s, mini-p’s en liveshows. Maar mopperen op kritische fans is dan niet handig.

Als je het mij vraagt.

De hele brief van Nick lees je hier.