In ‘ons’ wereldje maakt een aantal artiesten en groepen bij iedere nieuwe release de tongen los. Ik noem er twee: Steven Wilson en Marillion. Meningen en oordelen staan dan breed uitgemeten lijnrecht tegenover elkaar. Een middenweg lijkt niet te bestaan. In dat rijtje hoort nu ook Roger Waters.

Laat er geen misverstand over bestaan. Ik vind Roger Waters als componist/muzikant een grootheid in de moderne rockmuziekgeschiedenis. De man is (of hij dat nu wil of niet) net zo onlosmakelijk verbonden met Pink Floyd als Paul McCartney dat is met The Beatles. Alsof onkruid niet vergaat, brengen beide tachtigers nog vrij regelmatig nieuwe muzikale werkjes uit. Waar Sir McCartney dat vrij onopvallend doet, manifesteert Roger Waters zich meer en meer als een oude man die het pad lijkt kwijt te zijn en vervolgens in het aanpalende weiland met grazende melkkoeien belandt. Waarmee ik gelijk de brug sla naar de kern van dit stukje.

De melkkoe waar ik het hier over heb heet “The Dark Side Of The Moon”. Een album met een grotere naamsbekendheid ken ik niet. Bij wie staat dit album niet op nummer 1 of in ieder geval hoog op zijn of haar allertijdenlijst? Die muziek, die iconische hoes, eigenlijk klopt alles. Ruim 50 miljoen exemplaren gingen al over de toonbank.

Begin 2023 bezocht ik de tentoonstelling “The Art Of Hipgnosis” in het Groninger Museum. Vanzelfsprekend stond de cover van “The Dark Side Of The Moon” daar letterlijk en figuurlijk centraal. Maar ook zonder tentoonstelling was mij al duidelijk dat het aantal heruitgaven van dit album, inclusief alle ‘verjaardags-edities’, schier ontelbaar is, met als hoogtepunt “The Dark Side Of The Moon 50th Anniversary”. Maar het kan nog bonter, om maar in de koeiensfeer te blijven.

Gepresenteerd als het zevende solo-album van Roger Waters is daar “The Dark Side Of The Moon Redux”. Net zo opvallend als de muziek is de hoes. Dus dit is het oog van een melkkoe, mompelde ik. De dagen daarna ging er een lichte siddering door de Progwereld-burelen. Onze recensenten buitelden over elkaar heen met het verzoek om dit album van commentaar te mogen voorzien. Aan schrijver dezes de eer om het salomonsoordeel te vellen. Dat was eenvoudig. Omdat we geen (digitaal) exemplaar van het werkje ontvingen viel er ook niets toe te wijzen. In onze groepsmailbox bleef het nog enkele dagen onrustig vanwege de uiteenlopende quotes die over dit album de ronde deden.

Ze brachten mij op het idee om in plaats van een recensie de quotes te verzamelen en aan deze column toe te voegen. Om mogelijke represailles van groeperingen te voorkomen uiteraard anoniem.

“Redux staat voor reduce, alles waar maar een gitaarsnaar door Gilmour beroerd wordt is er op donkere wijze uitgefilterd. De vete zit schijnbaar nog heel diep en het harteloze karakter van de heer Waters komt op mij genadeloos over. Geen Gilmour op gitaar? Dan geen Pink Floyd-album!”

“De muziek is interessant in deze uitgeklede versie, maar de voice-over van Waters werkt op mijn zenuwen.”

“Zelfs de grootste fans, die uit alle hoeken van de wereld naar Londen reizen, zijn verdeeld. Maar de wijze waarop Waters zijn publiek en de wereldproblematiek benadert is opmerkelijk (gewoon onbeschoft en beneden alle peil).”

“Het heeft niet zo veel zin dit album te vergelijken met de oorspronkelijke plaat, daarvoor zijn ze te verschillend. Als nieuwe bewerking van een oud meesterwerk is Redux niet zo interessant, als op zichzelf staand project vind ik het steeds mooier worden.”

“Alle kracht en energie is uit het origineel geslagen. Deze muziek zou het goed kunnen doen in verpleeghuizen, de oudjes kunnen hierbij prima in slaap komen, het kan ook dienen als zouteloze hap.”

“Roger Waters haalt zijn bejaarde melkkoe weer eens van stal. Of zingt hij hier zelf?”

“Als concept/idee vind ik het project oprecht interessant, gedurfd en waarschijnlijk ook wel artistiek integer. Maar in de muzikale en (vooral) vocale uitvoering allesbehalve pakkend. En het wordt steeds moeilijker om de persoon Waters los te zien van zijn kunst. Ik merk dat hij wat dat betreft bij mij geleidelijk in dezelfde mentale lade belandt als de Jon Schaffers en de Varg Vikernessen, al zit er natuurlijk nog wel een dikke grens tussen twijfelachtige opvattingen en daadwerkelijk kwalijk gedrag.”

De stofwolken zullen uiteindelijk neerdalen, want zo gaat dat iedere keer na een spraakmakend album. Een recensie over “Redux” ga je op onze website dus op enig moment ‘gewoon’ lezen.