Ik maak graag en regelmatig een wandeling rondom de Kralingse Plas in het gelijknamige Bos, niet zo ver van het centrum van Rotterdam. Een ‘rondje Plas’ zoals zovele Rotterdammers plegen te doen, wie niet eigenlijk. En altijd loop ik dan even langs het speciale herinneringsmonument voor het Holland Pop Festival 1970, ergens in 2013 ontworpen en onthuld. Het staat op de plek waar ooit, ruim vijftig jaar geleden, het fameuze gelijknamige festival werd gehouden, in de volksmond bekend als Kralingen Pop. Ik doe het om mezelf te herinneren aan de historische waarde die dit baanbrekende evenement indertijd had, en niet alleen op basis van de muziek.

Want ga maar even na: waar ter wereld zou je Jefferson Airplane, Santana, The Byrds, Caravan, Fairport Convention, Soft Machine en last but not least Pink Floyd samen in één programma kunnen zien? Hooguit één keer een jaar eerder, in het plaatsje Bethel bij Woodstock in de Verenigde Staten. Maar dat wordt dan ook algemeen gezien als de moeder aller openluchtfestivals. Holland Pop zou de Europese tegenhanger moeten worden, met een kleine veertig bands/artiesten, tijdens drie dagen in juni 1970, op een tweetal podia. Bezocht door naar schatting 50.000 betalende toeschouwers (entree NLG 35 in de voorverkoop). Het is onduidelijk hoeveel bezoekers er in werkelijkheid zijn geweest, schattingen lopen uiteen van 50.000 tot 100.000, waarvan de helft zonder te betalen. Uiteindelijk zou dit leiden tot het faillissement van de organisatie na een tekort van NLG 700- à 800.000.

Er kon gratis gekampeerd worden, ook de medische verzorging werd kosteloos verstrekt. Er waren parkeerterreinen en boetieks, er kon geluierd worden in de zon (hoewel het ook ongenadig zou regenen), er was eten en drinken in overvloed, over de kwaliteit en de prijs was niet iedereen even enthousiast. Naast de kunstmarkt was er zelfs een filmprogramma, een kindercrèche en een kinderboerderij (kinderen beneden de tien jaar hadden gratis toegang). En als topattractie: zwemmen in de Kralingse Plas, waar naar verluidt druk gebruik van werd gemaakt, vooral ongekleed. De bekende Veronica DJ Lex Harding was aanwezig met een drive-in show. Kortom: alle ingrediënten voor een succesvol festival waren ruimschoots aanwezig.

De prachtige locatie aan de plas had de doorslag gegeven, hoewel de organisatie, mede in handen van een piepjonge Berry Visser (MOJO Concerts), in eerste instantie Rotterdam totaal niet zag zitten. Daarna ging het snel: binnen enkele maanden was het allemaal rond. Dat het niet helemaal van een leien dakje ging blijkt wel uit de aankondiging van de bands: een aantal daarvan stond wel op de rol maar is nooit verschenen. Waaronder helaas de Britse symforock sensatie Renaissance. De Nederlandse topbands Focus, Ekseption en Supersister gaven overigens wel acte de présence.

Het moge duidelijk zijn dat de geluidsinstallatie in 1970 nog verre van perfect was. Alleen boxen naast het podium, de mensen die ruim 100 meter van het plankier vandaan zaten moeten slechts flarden van de muziek gehoord hebben, het kon ze blijkbaar niet deren. Met dank aan de seksuele vrijheid en het gedoogbeleid voor de in ruime mate aanwezige softdrugs.

In 1971 verscheen er een film over het festival in Kralingen met de titel Stamping Ground, gemaakt voor een internationaal publiek. De film is inmiddels opgeknapt, nog steeds beschikbaar en via Netflix te bekijken, een absolute aanrader. De documentaire in kleur duurt negentig minuten en geeft een mooi tijdsbeeld weer, met zowel sfeerbeelden van publiek en locatie als flarden van opnames van optredende artiesten.

In 2020 werd het vijftigjarig jubileum van het festival gevierd met onder andere een herinneringsboek en een box met nooit eerder uitgebrachte nummers van optredende bands. En dan is er dus nog dat monument. Vervaardigd door kunstenaar John Blaak, geplaatst op de plek waar ooit het hoofdpodium stond. Inclusief interactieve QR-code waarmee je beelden en muziek van indertijd op je mobiel kunt bekijken/beluisteren.

Een oom van mijn vriendin was erbij destijds, zijn zorgvuldig bewaarde toegangskaartje, voorzien van vele stempels, is het levende bewijs. De familie woonde indertijd in Kralingen en met een aantal vrienden besloten ze, als prille twintigers, om dit grote evenement in hun achtertuin van dichtbij mee te maken. Een tentje werd geplaatst, net aan de overzijde van de vijver, voor molen de Lelie. En daarna was het drie dagen genieten van muziek, drank en de speciale sfeer die er hing. Ik ben een beetje jaloers op oom Frank. Ik was destijds net een aantal jaren te jong om dit allemaal mee te mogen maken. Maar oh, wat was ik er graag bij geweest. Voor Focus, Caravan, Soft Machine en natuurlijk hoofdact Pink Floyd. Ik heb me nadien tevreden moeten stellen met Arrow Classic Rock, ook alweer lang ter ziele, en Pinkpop Classic. Alle Nederlandse popfestivals die sinds 1970 werden georganiseerd, zijn schatplichtig aan deze eerste meerdaagse muziekhappening in de open lucht. Mede daarom maak ik elke keer weer dat rondje Plas. Dromend van betere tijden.




Met dank aan Wikipedia en Frank Smit