Een opvallend bericht op de voorpagina van de landelijke kranten enige tijd geleden:

Staatssecretaris Maarten van Ooijen (Volksgezondheid) wil strengere regels invoeren om gehoorschade bij vooral jongeren te voorkomen. Van Ooijen denkt aan het verlagen van het maximum toegestane geluidsniveau op festivals. Hij overweegt ook de gehoorscreening op basisscholen uit te breiden. Voordat hij besluiten neemt, wacht de staatssecretaris eerst het advies van de Gezondheidsraad af. Gehoorschade is een fors probleem, zo werd al vaker geconstateerd, maar is een ondergeschoven kindje.

De discussie al decennia aan de gang, vaak zonder resultaat. Oordopjes worden lang niet altijd gebruikt terwijl ze toch al geruime tijd voorradig zijn. Poppodium de Boerderij maakte jarenlang gebruik van een decibelmeter boven het podium, goed leesbaar voor het publiek. Boven 103 db gaf de meter het aantal decibels in rood aan. Sinds lange tijd is dat niet meer het geval, waarom dat het geval is, ik weet het echt niet.

De meningen van zaaleigenaren zijn divers, blijkt uit een artikel van Live XS, het communicatie-platform van de poppodia en festivals in Nederland en België. Een greep uit de reacties:

  • Onze installatie is van zeer goede kwaliteit, dus die 103 dB is genoeg
  • We houden ons aan die regel. Klachten krijgen we nooit.
  • Ik heb soms zelf wel iets van: het zou wel wat harder mogen b.v. bij zware metalshows en bluesconcerten
  • Er is ook zoiets als gehoorbescherming
  • Ik vind 103 dB nog steeds erg hard
  • Zelfs 90 dB is al schadelijk als je er lang in staat
  • Onze zaal ligt in een woonwijk en daarom ligt het maximum geluidsniveau hier na elf uur s- avonds al lager, op 98 dB
  • Het is als sector goed om onze verantwoordelijkheid niet uit de weg te gaan
  • Wij hanteren bij concerten al een maximaal geluidsniveau van 103 dB
  • Gehoorbescherming staat bij ons altijd al hoog in het vaandel

Iedereen heeft het voor zichzelf dus al goed geregeld, geen reden tot zorg voor de overheid dus. Of toch wel?

Al sinds het midden van de jaren ‘70 ga ik al naar concerten, maar nog nooit met oordopjes, dat zeg ik zonder trots, het is zuiver een constatering. Vooral in de beginperiode, met name in het Rotterdamse Ahoy met zijn slechte akoestiek, kon dat nog wel eens tot problemen leiden. Nog ruim na de show was het zoemende geluid in de oren nog aanwezig, een zoem die soms nog dagen aanhield.

Ik moest er kortgeleden nog aan denken: recent spotte ik nog een plekje vooraan het podium bij een drukbezocht optreden. ‘Wat een mazzel’ was de eerste reactie. Maar in tweede instantie was het toch: ‘oh ja, de PA….’ Ik herinner me dat ik nog net op tijd hersteld was voor het belangrijke slotoptreden van diezelfde band aan de overzijde van het kanaal. Tja….

Voor medewerkers/vrijwilligers van de al eerder genoemde Boerderij geldt al geruime tijd het aanbod om voor maatwerk oordopjes in aanmerking te komen, tegen geringe bijbetaling. Andere zalen kennen een soortgelijke regeling. Ik weet eerlijk gezegd niet hoeveel medewerkers er gebruik van maken, maar er is zeker geen sprake van een 100% score.

Waar komt dat door, wordt het gezien als bemoeizucht? Ontbreekt de noodzaak? Of is het gewoon desinteresse? Ik weet het niet. Oorverdovende pauzemuziek bij sport evenementen is tegenwoordig ook vaker regel dan uitzondering. Het woord ‘beleving’ speelt daarbij een belangrijke rol. Of het nou een voetbal- of volleybalwedstrijd betreft, de DJ is niet meer weg te denken. Eerlijk gezegd mag het best wel een beetje zachter, het zal ook wel iets met leeftijd te maken hebben.

Hoewel: nog maar een paar dagen geleden regende het klachten naar aanleiding van een concert van de Britse rockband Placebo. Er was sprake van ongeloof bij de bezoekers van Ziggo Dome na een snoeihard concert: ‘zelfs met oordoppen was het een marteling’. De Ziggo Dome betreurt in een reactie op Twitter de grote hoeveelheid klachten, maar benadrukt dat het concert onder de gestelde geluidsnorm is gebleven.

Er is een hele reeks bekende artiesten met gehoorproblemen/tinnitus zoals o.a. Eric Clapton, Phil Collins, Ozzy Osbourne, Anthony Kiedis (Red Hot Chili Peppers), Chris Martin (Coldplay) en Brian Johnson (AC/DC). Maar ook dichter bij huis, dan denk ik aan Jan van der Meij (Analogues) en Jett Rebel. Het slechtste voorbeeld is natuurlijk de aan één oor bijna volledig dove hardrock gitarist Ted Nugent. En oh ja, ene Ludwig von Beethoven. Die laatste was natuurlijk niet het slachtoffer van harde omgevingsgeluiden.

Ook ik moet er toch zo langzamerhand aan geloven, mijn collega hielp me er onbewust aan herinneren toen wij beiden een optreden van een favoriete band bezochten. Hij had ze wel in, wat best wel lastig is in een conversatie. Maar oh zo praktisch als het geluidsvolume weer eens de grenzen overschrijdt. Dat zette me toch aan het denken, waarvoor dank. Misschien wordt het daardoor lastiger om te converseren tijdens een concert, maar mijn gehoor is me wel zo dierbaar. Zonder muziek geen leven.