“Bandjes zoals Pink Floyd of neem bijvoorbeeld Bohemian Rhapsody van Queen, dát is progressieve rock. Allerlei verschillende invloeden, een liedje met een bijzondere vorm. Drama en virtuositeit, Alleen dan meestal wat minder glamoureus. Oké, Ik zal er niet te lang over doorgaan.”

Vanavond ga ik weer eens op date. Momenteel gebruik ik een app waarbij je net als bij Tinder profielen kan ‘liken’, alleen kan je hier niet eerst appen. Je krijgt bij wederzijdse waardering van elkaars digitale persoon meteen een datumplanner. En dan ga je dus op date. Zo ook vanavond. Twee keer afzeggen zonder goede reden en ze gooien je van de app af. Prima systeem, met name dat je niet eerst twee weken aan het appen bent en elkaar daarna nooit meer spreekt bij een tegenvallende date.

Vanavond gaat ze, deze tot dusver in mysterie verhulde dame, dan vertellen wie ze is en wat ze allemaal met haar leven doet. Vrouwen van mijn leeftijd, zo rond begin-dertig, hebben zichzelf wel gevonden. Ze hebben een carrière, ze verdienen en wonen niet zelden beter dan ikzelf. Dat maakt me niet zo veel uit, wat ik graag wil weten is of ze een échte passie heeft. Of ze iets najaagt wat haar verder weinig oplevert op de maatschappelijke ladder of respect afdwingt bij haar vriendengroep. Gewoon iets wat haar fascineert. Misschien iets met geschiedenis of filosofie. Of nog beter; iets cultureels. Of ze zich nog kan voelen als een kind dat later astronaut wilt worden.

Dat zou fijn zijn, want ik mag daarna gaan uitleggen dat ik recensent ben bij een website van een muziekgenre waar ze überhaupt nog nooit van gehoord heeft. Dat ik een bloedfanatieke verzamelaar ben van veelal vergeten muziek. Dat ik concerten bezoek waar ik de enige ben die zijn jonge blonde haar nog heeft (op wat kleine inhammen na). Als zij zélf ook zo’n hobby heeft die niet zo veel mensen begrijpen, dan begrijpen wij in elk geval elkaar.

Wie weet zit ze dan op een dag bij mij op de bank en zegt ze, “nou zet dan eens wat op van die muziek”. Ik heb op zo’n moment wel eens het nummer The Seventh House van IQ opgezet. Kant twee van het vinyl. Om het inzichtelijk te maken duid ik dan welke verschillende mindstates de muziek oproept; hier is het abstract, hier is het persoonlijk. Hier is het bezinnend, hier is het dreigend. Hier is het angstig, hier is het avontuurlijk. Hier komt alles samen in een concluderende sfeer. Samen vormen al deze passages een muzikaal verhaal dat op geen andere manier te vertellen is. Een reis die je met ogen dicht kunt maken.

Dat is toekomstmuziek. Vanavond eerst maar eens uitleggen dat het gaat om ‘bandjes zoals Pink Floyd’. Al is dat eigenlijk onzin. Goed opletten dat ik er niet te veel over door ga ratelen. Voordat ik op date ga bezoek eerst nog even mijn grootvader. Hem hoorde ik ooit een oud spreekwoord zeggen “waar het hart vol van is stroomt de mond van over”. En of dat waar is.