Vraagje: wat hebben de volgende artiesten met elkaar gemeen, los van hun voorliefde voor prog:

Tom Brislin (Renaissance, Sea Within, Kansas), John Mitchell (Arena, Lonely Robot, It Bites, Frost*), Lee Pomeroy (Electric Light Orchestra, It Bites, Yes/ARW, Rick Wakeman), Marco Minnemann (McStine & Minnemann, Aristocrats), Craig Blundell (Hackett, Wilson, Lonely Robot, Frost*), Dave Bainbridge (DBA, Iona, Celestial Fire, Strawbs, Lifesigns), Peter Jones (Tiger Moth Tales, Camel, Red Bazar, Magenta, Cyan, The Bardic Depth). 

Antwoord: het zijn allemaal professionele, geroutineerde (studio)muzikanten. Ze zijn meester op hun instrument en weten precies wat er van hen verwacht wordt, niet meer en niet minder. Ze hoeven niet zo noodzakelijk permanent lid van een band te zijn, dat geeft alleen maar verplichtingen. Los-vast verbanden liggen hen het beste. Ze brengen een schat aan ervaring mee, zijn solide performers tijdens liveshows, deze zzp’ers van de rockmuziek. 

Ook vroeger (vroegâh) waren er al ervaren sessiemuzikanten die op talloze albums van anderen speelden, vaak dwars over de bestaande genres heen.

De eerste echt bekende groep ‘session cats’ was toch wel The Wrecking Crew, een stel uiterst bekwame studiomuzikanten die zo op ongeveer alles speelden wat hen werd aangeboden, van Frank Sinatra tot en met de Beach Boys en alles ertussenin. Het betrof een los-vast collectief van meerdere muzikanten dat de studio’s domineerde in de jaren zestig en zeventig. Onder hen illustere namen als Hal Blaine (drums), Carole Kaye (basgitaar), Glenn Campbell, Barney Kessell (gitaar), Larry Knechtel en Leon Russell (toetsen). Van de eerste wordt gezegd dat hij bij 35.000 muziektitels is betrokken, ja je leest het goed: vijfendertigduizend! 

Hetzelfde gold voor hun collega’s, The Funk Brothers. Dit was een groep van in Detroit gevestigde sessiemuzikanten die vanaf 1959 de meeste Motown-opnames begeleidde tot het bedrijf in 1972 naar Los Angeles verhuisde. Bekende muzikanten die onderdeel van dit collectief uitmaakten waren onder andere Marvin Gaye (toetsen, drums), Ray Parker jr. (gitaar), Earl Van Dyke (piano) en James Jamerson (basgitaar).

Daarentegen was Booker T. & the M.G.’s een echte band, een Amerikaanse instrumentale R&B-/funkband die invloedrijk was in het vormgeven van het geluid van Southern Soul en Memphis Soul. De oorspronkelijke leden van de groep waren onder andere Booker T. Jones (orgel, piano) en Steve Cropper (gitaar). De band ontstond in de jaren zestig en kwam voort uit de Mar-Keys, een roterende groep muzikanten die diende als de huisband van Stax Records. Ze speelden op honderden opnames van artiesten als Wilson Pickett, Otis Redding, Bill Withers, Sam & Dave, Carla Thomas, Rufus Thomas, Johnnie Taylor en Albert King.

Jimmy Page is misschien wel de meest bekende blanke studiomuzikant. Lang voor zijn tijd bij The Yardbirds en Led Zeppelin was hij op jonge leeftijd (Little Jim) al een ‘ace’. Hij dankt een groot deel van zijn faam aan zijn bijdragen aan platen van The Kinks, The Who, The Rolling Stones, maar ook Petula Clarke en Shirley Bassey. Maar hij is niet de enige: Steve Lukather en een aantal collega’s van Toto, saxofonist David Sanborn, percussionist Alex Acuna en bassist Abraham Laboriel en zo kan ik nog wel even doorgaan. Rick Wakeman (David Bowie, T. Rex, Elton John, Cat Stevens) hoort ook tot dat groepje en wat te denken van drummer Kenny Jones (The Who, Rod Stewart, The Rolling Stones). Pianist Nicky Hopkins (The Stones, The Who, Kinks, Beatles) en bassist Pino Palladino (The Who, John Mayer, Gary Numan, Jeff Beck) mogen ook niet in dit lijstje ontbreken.

Terug naar onze prog-huurlingen. Wat zou Steven Wilson zijn zonder de machtige klappen van Craig Blundell? Dave Bainbridge is op dit moment een van de meest gevraagde muzikanten in het Verenigd Koninkrijk, alles wat hij aanraakt verandert op slag in goud. Dat laatste geldt zeker ook voor de ongelofelijk getalenteerde multi-instrumentalist Pete Jones. De linkshandige bassist Lee Pomeroy heeft inmiddels in de allergrootste stadions gestaan als sideman. En John Mitchell is de vleesgeworden muzikale huursoldaat. 

Ze worden ook wel ‘soldier of fortune’ (huurling), ‘hired hand’ (tijdelijke kracht) of ‘session cat’ (sessiemuzikant) genoemd, maar eigenlijk doen we ze daarmee te kort. Ze hebben sinds mensenheugenis bijgedragen aan de kwaliteit van de muziek, ondanks het feit dat hun rol vaak/soms onderbelicht is gebleven. Dit artikel is een eerbetoon aan hen.