Tangent, TheDVD

Ik ben net terug van vakantie (ja, het was heerlijk), en één van de dingen die me opviel is hoe ánders je je koffer inpakt als je op weg gaat, in vergelijking met als je terug gaat. Voor de heenreis ben je vaak al dagen bezig met voorbereidingen. Je doet de was van de kleding die je gaat meenemen, je strijkt het netjes en je plaatst je spulletjes zorgzaam minutieus in je koffer. Op de terugreis is het geheel anders. Je hebt totaal geen zin om weg te gaan, en binnen een kwartier heb je al je inmiddels vuile was – samen met je souveniertjes – haastig in je koffer gepropt.

Aan de koffer op de terugreis moest ik denken toen in andermaal de nieuwe dvd van The Tangent onder ogen zag. Ongeschoren en ongewassen staan de zeven bandleden op het veel te kleine podium (Club Riga te Londen), allemaal in elkaars schaduw zo het lijkt. Zo te zien moet de bas van Jonas Reingold regelmatig de buik van Guy Manning hebben geraakt, en dat de fluit van Theo Travis niet minstens één keer een toets van Andy Tillisons toetsenpaneel heeft geraakt, lijkt me onwaarschijnlijk. Wat een zootje! Tijd om de was op te ruimen en de koffer in de schuur te zetten!

Toch is het leuk om te zien dat de band rond Andy Tillison zich in de afgelopen vier jaar heeft weten te ontwikkelen van een hobby-projectje, tot een volwaardige band. Uiteraard zijn er wat bandleden vertrokken en bijgekomen, maar de essentie van de retroprog van de band is hetzelfde gebleven. Tillison heeft met zijn leentje-buur-muziek blijkbaar zoveel lol, dat zijn muzikaal veel interessantere band Parallel Or 90 Degrees klaarblijkelijk een stille dood is gestorven. Hoe dan ook, middels deze dvd blijkt wel dat hij de touwtjes in deze niet meer zo nieuwe band stevig in handen heeft, en dat hij klinkende namen als Roine Stolt (The Flower Kings) en David Jackson (Van Der Graaf Generator), twee ex-leden, niet meer nodig heeft. Muzikanten zat voorradig binnen de krappe wereld van de prog die hun plekjes konden innemen, en feitelijk vind ik Travis een veel betere fluitist / saxofonist. Jonsson jankt me soms wat teveel met zijn gitaar, maar geheel onkundig is hij nou ook weer niet.

Dat is vooral het genot van deze dvd. Al zouden de leden plaatsnemen in mijn huiskamer (die is nóg kleiner dan dat podium), ook dan zouden ze de sterren van de hemel spelen. Want dat doen ze! Het swingt van het begin tot het einde de pan uit, en de toetsen van Tillison – met hulp van Baine trouwens – staan meer dan centraal. Met schaamteloos gemak vertaalt de ruime band de niet van complexiteit gespeende muziek naar het podium. Hoewel er visueel niet veel te zien is (belichting is er nauwelijks) is het toch aanstekelijk te zien hoe Tillison een warme Hammond-solo afwisselt – door zich óm te draaien – met een flitsende Mini-Moog-solo. Ik ben na 25 jaar prog luisteren nog altijd fan genoeg en snob te weinig om dát toch kicke te vinden!

Uiteraard ligt de nadruk wat op de laatste studioplaat. Hoewel ik weinig kwaliteitsverschil zie tussen de drie verschenen platen is “A Place In The Queue” wel hun beste werk, dus wat dat betreft mogen we niet mopperen. De zangkwaliteiten van Tillison zijn live niet heel geweldig, maar gelukkig is de muziek hoofdzakelijk instrumentaal. Ook fijn is dat Guy Manning, die een betere stem heeft feitelijk, voornamelijk zijn mond houdt. Ik ben namelijk geen fan van zijn stemgeluid. Lekker subjectief, hè?

Er is ook een dubbel-cd van deze dvd, en die is hoogstwaarschijnlijk in alle opzichten te prefereren boven deze dvd. Er bevinden zich namelijk vier bonusnummers op, en je hoeft niet te kijken naar de podiumpresentatie. De muziek is uitstekend, maar het filmmateriaal is niet best. Was dit uitgekomen als alleen maar een live-cd, zoals de laatste uitstekende Mangrove live-dubbelaar, dan had ik hier waarschijnlijk de loftrompet over uitgestoken. Helaas zit The Tangent bij InsideOut, en die houden van goed-verkopende dvd’s, dus zitten we hier met een schijfje als gevolg van een modegril.

“Going Off On One” leent zich uitstekend om te draaien terwijl je je koffer uitpakt, heb ik gemerkt. Af ik toe werk ik dan een blik op de tv, terwijl het wasje draait. En zo helpt The Tangent mij mezelf weer langzaam toe te werken naar het normale leven. Aangename verpozing, maar bepaald geen top-dvd.

Markwin Meeuws