Fabulae Dramatis is een Belgische band die sinds 2011 bestaat, maar in Nederland nog niet definitief voet aan de grond heeft kunnen zetten. De band maakt een uitdagende mix van progmetal, wereldmuziek en Latijns-Amerikaanse invloeden. Frontvrouw Isabel Restrepo is niet alleen een aangename blikvanger op beeld, maar ook op het gebied van variërende zangtechnieken. Cleane vocals, grunts, expressief; ze kan het allemaal. Met haar gaan we de band aan de Progwereldlezer introduceren.
Hallo Isabel, wat leuk dat we de band eens wat verder kunnen introduceren bij de Nederlandse (en wellicht Vlaamse) lezer!
Dank je wel, daar kan ik mij volledig bij aansluiten, dank je wel voor de interesse in Fabulae Dramatis!
De band lijkt te bestaan uit Colombianen en Belgen, kan je wat meer over de bandleden en over het ontstaan van de band vertellen?
Fabulae Dramatis telt twee Colombianen in de band: mijzelf, Isabel, en Daniel. Onze samenwerking begon in 2011 toen we besloten nieuwe versies op te nemen van nummers van mijn eerste metalband uit Centraal-Amerika. Die originele muziek dateert uit 2003, toen ik de eerste frontvrouw van een metalband in de regio werd.
Tijdens het productieproces ontstond het idee om nieuwe muziek te schrijven voor een eigen project. Zo werd in 2012 Fabulae Dramatis geboren met ons debuutalbum “Om”.
Sindsdien heeft Fabulae Dramatis verschillende line-upwijzigingen doorgemaakt en hebben muzikanten van diverse nationaliteiten aan het project bijgedragen. Oorspronkelijk waren we een studioband, maar inmiddels zijn we uitgegroeid tot een vaste formatie van vier leden: ikzelf, Isabel Restrepo als zangeres, Daniel Díaz op gitaar, Teo Dimitrov op de drums en Marco Felix op de basgitaar.
In Nederland zijn jullie nog relatief onbekend als band, terwijl er een grote markt ligt voor jullie type muziek. Hoe hopen jullie dat te veranderen?
Fabulae Dramatis begon als een studioproject, waardoor we aanvankelijk weinig optredens hebben gedaan. Toch zijn we altijd gemotiveerd geweest om onze muziek rechtstreeks naar het publiek te brengen. Onlangs, in november 2024, hebben we Latijns-Amerika bezocht en opgetreden op het prestigieuze festival Rock al Parque in Bogotá, Colombia. Hier deelden we het podium met grootheden uit de metalwereld, zoals Testament, Doro, Sacred Reich, Hypocrisy en Haggard, om er maar een paar te noemen.
Daarnaast hadden we de eer om het voorprogramma te verzorgen van Ne Obliviscaris in de beroemde metalclub Ace of Spades in Colombia. Ons laatste album, “Violenta”, blijft deuren openen en we kijken ernaar uit om onze muziek nog vaker live met het publiek te delen.
In het verleden hebben we enkele optredens gedaan in Nederland, al waren deze voor een klein publiek. We hopen binnenkort opnieuw naar Nederland te komen om een breder publiek te bereiken en onze muziek daar te laten horen!
“Violenta” is jullie derde album en waar jullie op voorgaande cd’s veel met sessie- en gastmuzikanten werkten is dat nu beperkt tot slechts één gastmuzikant. Is er een speciale reden voor dat jullie het nu proberen met de band met vier leden?
Voor ons album “Violenta” hebben we besloten een specifieke stijl te kiezen binnen onze progressieve metal-signatuur. Door uitsluitend te werken met onze huidige line-up konden we onze Latijns-Amerikaanse invloeden op een organische manier verweven met het progressieve genre. Met de hulp van twee Latijns-Amerikaanse producers hebben we het beste van ons muzikale kunnen in dit album weten te vangen. Gustavo Valderrama (Colombia), bekend om zijn productiewerk met diverse Latijns-Amerikaanse metalbands, en Martín Furia (Argentinië), vooral bekend van zijn werk met Bark en Destruction, hebben een belangrijke rol gespeeld in het vormgeven van onze sound.
Voor “Violenta” hebben we ervoor gekozen om geen gastmuzikanten uit te nodigen. In plaats daarvan ligt de focus op de extra participatie van onze twee producers en de bijdrage van Isadora Cortina (Mexico), die mijn zang op sommige nummers heeft begeleid en geproduceerd. Isadora, die al eerder samenwerkte met ons aan vorige albums, deed haar bijdrage op afstand vanuit Noorwegen.
Op “Violenta” is er volgens mij een beetje een trendbreuk met het geluid van eerdere albums, minder inheemse instrumenten en dus ook minder gastmuzikanten.
Zeker, dat klopt, je hebt helemaal gelijk dat “Violenta” een andere aanpak heeft dan onze eerdere albums. Dit keer wilden we een meer gefocuste en consistente sound creëren binnen onze progressieve metalstijl. We besloten om uitsluitend te werken met de huidige line-up, wat dus de ruimte gaf om onze Latijns-Amerikaanse invloeden dieper te integreren in het progressieve genre.
In plaats van veel gastmuzikanten en inheemse instrumenten te gebruiken, kozen we ervoor om te laten zien wat wij als band, met deze specifieke samenstelling, konden neerzetten. Dat betekent niet dat we afstand hebben genomen van onze roots, maar dat we ze op een andere manier wilden belichten. Teo Dimitrov brengt bijvoorbeeld Bulgaarse percussieritmes die perfect passen bij onze Latijns-Amerikaanse basis, en Marco Felix laat met zijn zware, diepe baslijnen zowel zijn Latijns-Amerikaanse als Belgische invloeden horen.
Daarnaast heb ik zelf ook een bewuste keuze gemaakt om me meer te focussen op mijn stem, zowel live als in de studio, in plaats van meerdere instrumenten te bespelen. In de vorige albums nam ik zelf de sitar en het harmonium op en ik speelde ook de saxofoon en de djembe tijdens liveoptredens. Deze energie besteed ik nu aan het beter beheersen van mijn stem en het snel schakelen tussen zangstijlen, zoals grunten, opera-achtige zang en heavy metal. Dit heeft me de mogelijkheid gegeven om mijn vocale performance naar een hoger niveau te tillen en onze muziek een extra krachtige dynamiek te geven.
Hoewel het minder divers is geworden met minder avantgardistische elementen, klinkt “Violenta” daardoor wel meer als één geheel, er is meer homogeniteit.
Dat klopt! Dit was dus precies wat we zochten, en daarom hebben we besloten om ons te laten begeleiden door deze producers. Na enige tijd met dezelfde line-up te hebben gewerkt, merkten we dat we als band een betere samenhang en een meer uitgesproken muzikale identiteit ontwikkelden. In tegenstelling tot onze eerdere albums, waarop we veel gastmuzikanten gebruikten en niet als live band optraden, resulteerde deze stabiliteit in een compactere band en een meer gefocuste muziekstijl.
Vind je het gek als ik de muziek op jullie album “Solar Time’s Fables” vergelijk met de Franse band Penumbra, en dan vooral met de eerste drie, vier albums van die band?
Het is helemaal niet gek om dat album te vergelijken met de muziek van Penumbra, vooral de eerste drie of vier albums van die band. Er zijn inderdaad enkele gemeenschappelijke elementen, zoals de progressieve en symfonische benadering van metal, het gebruik van gelaagde muziekstructuren en de combinatie van verschillende zangstijlen. Beide bands hebben een rijke muzikale textuur, waarin melodie en sfeer een belangrijke rol spelen. We gebruiken ook vergelijkbare dynamieken van krachtige, donkere passages, afgewisseld met meer subtiele, emotionele stukken. Dus ja, er waren in het verleden inderdaad veel overeenkomsten.
Wat ons echter nu onderscheidt, is onze specifieke mix van Latijns-Amerikaanse invloeden, die veel meer naar voren komt in onze muziek, zoals het gebruik van percussie en de invloed van onze persoonlijke culturele achtergrond. Penumbra, hoewel hij ook symfonische elementen van vroeger bevat, heeft vaak een meer Europese benadering, vooral qua melodieën en orkestrale structuren.
We proberen onze muziek met onze eigen, unieke invloeden en ervaringen te verrijken. Het is altijd interessant om te horen hoe luisteraars muziek vergelijken en welke elementen hen het meest aanspreken. Hoe dan ook; we vinden het geweldig dat “Solar Time’s Fables” op zo’n manier geassocieerd wordt!
De productie van “Violenta” ligt niet meer in handen van Jens Bogren, maar in die van Martin Furia, een producent die meer in de extreme hoek opereert. Waarom die specifieke keuze?
Het was inderdaad onze wens om onze muziek naar een meer extreme richting te sturen. We volgen een typisch Zuid-Amerikaanse “blueprint”: ruw en direct, maar met elementen die herinneren aan de sfeer van onze eerste twee albums. We willen niet alleen muzikaal terugkeren naar onze roots, maar ook het Latijns-Amerikaanse publiek actief betrekken bij onze muzikale reis. Daarom hebben we vorig jaar in november in Latijns-Amerika opgetreden, en de reacties waren overweldigend positief. Hoogstwaarschijnlijk zullen we in 2025 weer terugkeren voor optredens.
Hoe verlopen de optredens hier in Europa?
Het gaat redelijk maar we staan natuurlijk open voor aanbiedingen en de mogelijkheid om in verschillende Europese landen op te treden. Graag zelfs!
Tekstueel gaat het album vooral over de huidige maatschappij, sociale isolement en de teloorgang van de aarde. Of het effect van het internet op de onderlinge sociale contacten. Onderwerpen die we tegenwoordig vaker tegenkomen in songwriting. Vind je het soms ook dubbel om daarover te schrijven terwijl sociale media juist voor onbekende bands heel belangrijk is?
De teksten op Violenta behandelen vooral thema’s die elk bandlid op een bepaalde manier raken. Dit keer durfden we meer actuele verhalen te vertellen die persoonlijk voor ons van betekenis zijn. Fabulae Dramatis betekent letterlijk ‘Dramatische Fabels’ in het Latijns, en we vertellen graag thematische verhalen die ons aanspreken. Hoewel sommige van deze thema’s misschien cliché lijken, is het bijna onmogelijk om de hedendaagse maatschappij te benaderen zonder de invloed van sociale media, gezien de enorme impact die deze platforms op ons dagelijks leven hebben, zowel positief als negatief.
Elk nummer behandelt een specifiek thema, variërend van traumatische ervaringen in Fábula Violenta tot de emotionele benadering van menselijke relaties in Lead Astray •|•Indigo, of zelfs de moderne slavernij en de empowerment van de bevolking in Pawn Out of Board. Sociale media bieden ons aan de andere kant de mogelijkheid om een breder publiek te bereiken, mensen aan te spreken tot actie, of soms juist te verdelen. Net zoals bij elk gereedschap ligt de kracht in de manier waarop je het gebruikt.
Juist daarom willen we met onze muziek een oproep tot verandering doen, terwijl we onszelf promoten zonder de hulp van een muzieklabel. Het gebruik van democratische en directe middelen zoals het internet en de vrijheid van meningsuiting stelt ons in staat om onze boodschap te delen en ons werk uit te dragen naar de wereld.
Je noemde het net al; de eerste track op het album, Fábula Violenta gaat over kinderen die in geweld en angst opgroeien, waarom hebben jullie daar specifiek een band mee en waarom wordt specifiek Medellin van de jaren negentig in de video genoemd?
Fábula Violenta begon als een puur instrumentaal nummer. De emoties die de muziek bij mij opriep – geweld, donkere gevoelens zoals angst, en levensbedreigende ervaringen – brachten herinneringen uit mijn eigen jeugd naar boven. Ik schrijf meestal zelf de teksten voor onze nummers, en we hebben afgesproken dat elk bandlid zijn of haar muziek zou toewijden aan persoonlijke gedachten en ervaringen. In het begin vond ik het moeilijk om zulke persoonlijke en zware onderwerpen via muziek te delen. Om me op die manier bloot te stellen.
Na overleg met een van onze producers realiseerde ik me dat dit nummer specifiek zou kunnen draaien om een anekdote uit mijn eigen leven. Het was voor mij een cathartische ervaring om te spreken over de Colombiaanse drugsoorlog van de jaren negentig, vooral omdat dit onderwerp vaak misbruikt wordt in de media en op tv-streamingplatforms. Als Colombianen hebben we dit gesprek vaak al gehoord, maar voor mij was dit een kans om het verhaal vanuit mijn persoonlijke perspectief te delen. Het voelde als een manier om mijn ervaringen en frustraties over deze periode van mijn leven eindelijk een plek te geven.
Ik heb begrepen dat de grunts voorheen door een gastmuzikant werden gedaan, maar dat jij jezelf hebt getraind tot het uitvoeren van die techniek. Was dat moeilijk en heb je daar ook les in gehad?
Op basis van mijn opleiding in klassieke zang heb ik mezelf verder ontwikkeld om grunts op een veilige manier uit te voeren. Beide technieken, klassieke zang en grunten, hebben veel gemeen, zoals ademcontrole en de lichaamssteun, die nodig is voor een goede stemprojectie. In het begin was het een uitdaging, omdat mijn lichaam zich moest aanpassen aan de vibraties die het grunten met zich meebracht. Na elke repetitie kreeg ik hoofdpijn, maar na enkele sessies verdween dit gevoel en sindsdien heb ik mijn techniek continu verbeterd, van 2017 tot aan nu.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de grunts nog niet als mijn hoofdtechniek beschouw. In eerste instantie was het voor mij meer een oplossing om onze gastmuzikant van destijds te vervangen. Bovendien zijn we als band praktischer geworden, met slechts vier leden in plaats van vijf of zes.
Op dit album, maar ook op het vorige STF-album gebruik je een bepaalde zangproductie/techniek die relatief nieuw is voor mij, ik heb het in ieder geval nog niet vaak gehoord. Bijvoorbeeld Smoke For The Clouds 1:25, 4:40. Sommigen kunnen die passages betitelen als vals. Kan je de keuze voor die techniek eens toelichten?
De zangtechniek die je hoort, vooral in nummers zoals Smoke For The Clouds, is een bewuste keuze om bepaalde emoties en sferen te versterken. Het klinkt misschien ongewild of ‘vals’ voor sommigen, maar dat is precies wat ik probeer te bereiken: een rauwe, ongepolijste expressie die de intensiteit van de boodschap en de emotie die we willen overbrengen benadrukt. Het is een onderdeel van onze progressieve benadering van muziek, waarin we niet bang zijn om conventies te doorbreken of onconventionele keuzes te maken om de luisteraar een andere ervaring te bieden.
Jullie hebben een prijs gewonnen op het Cannes Film Festival. Wat een eer! De clip is ook nog eens gedeeltelijk door jou geproduceerd, kan je wat vertellen hoe een en ander tot stand is gekomen?
Het winnen van de prijs voor ‘Best Dance Videoclip’ op de Cannes Film Awards in 2023 was een enorme eer voor ons als band! Daarnaast hebben we ook prijzen gewonnen voor ‘Best Costume’ bij de Rome Music Video Awards in 2021 en ‘Best Sound & Music’ bij zowel het Experimental, Dance & Music Film Festival als Wild Sound in de VS en Canada in 2020. Ik ben zelf filmmaker en afgestudeerd aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen, dus het was voor mij een natuurlijke stap om mijn eigen videoproducties in te zenden. Als actief filmmaker ben ik vaak nauw betrokken bij het creëren van visuele content voor de band, en het is voor mij een manier om onze muziek op visueel vlak verder te promoten.
Onze video’s zijn succesvol omdat we ze behandelen als een verlengstuk van de muziek zelf. We streven er altijd naar om een diepere laag toe te voegen aan de muziek door middel van visuele storytelling. Voor ons zijn de video’s geen simpele promotie-instrumenten, maar essentiële delen van onze creatieve uiting.
Komt jouw fantastische live-uitdossing en hoofdtooi, afkomstig van het album “STF”, weer terug op de bühne?
De hoofdtooi die ik gebruikte voor “Solar Time’s Fables” maakte deel uit van het personage dat het album vertegenwoordigde, net zoals de harlekijn uit ons debuutalbum “Om”. Deze personages pasten bij de conceptuele thema’s van die albums. Vanaf ons derde album “Violenta” hebben we echter gekozen voor een meer persoonlijke benadering, waarin we hedendaagse en eigen verhalen vertellen. In plaats van een alter ego, representeer ik nu de echte Isabel Restrepo, geboren in Colombia, een overlevende van de oorlog, die eerst naar Centraal-Amerika vluchtte en daarna naar Europa.
Vanuit dit persoonlijke perspectief vertel ik mijn verhaal en sta ik voor het publiek als mezelf. Hoewel theatrale elementen altijd een deel van mijn artistieke expressie kunnen zijn, weerspiegelt het ruwe en directe karakter van “Violenta” mijn huidige imago. Het is geen verhuld personage, maar de werkelijkheid van wie ik ben…