Momenten zijn soms heel belangrijk iemands leven. Willekeurige momenten. Je wordt aangetrokken door bepaalde tonen, emotie in muziek of visuele aspecten. Dat overkwam mij toen ik de band Hei’An voor het eerst beluisterde en bestudeerde. Want zeg nu eerlijk, alleen de naam is toch al mooi? En dan nog die prachtige vlinder op de hoes van de cd. Gedreven door de fantastische muziek op het album “Imago” besloot ik contact te zoeken met de bedenker achter deze band, Matic Blagonič.

Matic, kan je jezelf en de band voorstellen aan het Nederlandse publiek?

Hei’An begon oorspronkelijk als een eenmansproject. Ik schrijf al liedjes sinds het begin van de middelbare school, maar ik heb ze nooit echt aan iemand laten horen of de teksten laten lezen. Het enige wat ik deed was soms kleine fragmenten op mijn persoonlijke Instagram-profiel plaatsen. Daar bleef het in eerste instantie dan ook bij. Maar begin 2020, toen de eerste covid-19-lockdown aantrad had ik zoals zovelen extra tijd over en besloot ik die nummers in mijn slaapkamer op te nemen, te produceren en op YouTube uit te brengen. Een heel speciaal persoon in mijn leven hielp me toen de naam voor het project te kiezen, wat nog steeds mijn pseudoniem is, terwijl het nu ook de band als geheel vertegenwoordigt. Hei’An komt voor uit de Chinese taal en kan ruwweg worden vertaald als ‘onheilspellend duisternis’. Hoe dan ook, ik heb een aantal van deze demo’s zelf opgenomen in mijn slaapkamer en ik heb er twee op YouTube geplaatst die ik later ook weer verwijderd heb wegens diezelfde ‘slaapkamer’ kwaliteit. Toch kregen ze veel meer views dan ik had verwacht, hetgeen me inspireerde om een ​​volledige band te vormen en het vervolgens goed aan te pakken.

Hoe verzamelde je de band bij elkaar?

Ik studeerde klassieke gitaar en klassieke zang aan het Muziekconservatorium in Ljubljana, dus kende ik heel veel muzikanten, en ik maakte snel contact met een goede vriend en ex-klasgenoot Gaj Bostič. Hij werd de drummer van Hei’An. Samen hebben we snel de andere leden van Hei’An gerekruteerd, Matevž Počič, onze gitarist, studeerde jazzgitaar aan het Conservatorium in Ljubljana. Peter Smrdel, onze bassist, studeerde daar ook en geeft daar nu zelfs les. Vanaf dat moment zijn we samen opgetrokken.

Wat doen jullie in het dagelijks leven?

We zijn eigenlijk allemaal muzikanten, Gaj en Matevž studeren momenteel muziek in Wenen, maar ze komen heel regelmatig naar Slovenië voor repetities, optredens. Daarnaast hebben ze ook nog wat andere coole muziekprojecten. Peter geeft dus les aan het Conservatorium in Ljubljana en heeft eveneens andere muziekprojecten, en ik studeer nog steeds muziekproductie aan het United POP in Ljubljana. Daarnaast werk ik als geluidstechnicus. We streven er wel allemaal naar dat deze band – eerder vroeger dan later – onze enige of in elk geval belangrijkste bron van inkomsten wordt.

Wat zijn je belangrijkste muzikale invloeden en naar welke bands luister je zelf graag?

Ik schrijf de muziek voor de band, dus ik zal vooral mijn eigen invloeden noemen. Ik luister naar veel verschillende soorten muziek, van verschillende subgenres van metal zoals progressieve metal, post-metal, metalcore, black metal, deathcore, tot aan subgenres van rock. Dan moet je vooral denken aan progressieve en alternatieve rock. Maar ook veel elektronische muziek, pop, klassiek, jazz. Veel verschillende dingen dus. Maar mijn favoriete artiesten komen over het algemeen uit de metal / rockwereld, bands als Architects, Northlane, Bring Me The Horizon, TesseracT, Periphery, Meshuggah, Intervals, Polyphia, Alcest, Deafheaven, Together To The Stars etcetera, om er een paar te noemen. De andere bandleden luisteren evenals ik naar veel verschillende stromingen, maar we houden over het algemeen van vergelijkbare dingen. Gaj is ook een grote fusionfan, Matevž houdt echt van technische death metal, Peter houdt echt van R’n’B, maar over het algemeen luisteren we naar een reeks vergelijkbare artiesten en zijn we allen dol op zwaardere muziek.

Ik hoor die verschillende stromingen ook in jullie eigen debuut…

Dat was ook mijn doelstelling. Ik wilde dat ons eerste album een ​​mix van stijlen zou worden, maar zonder al te rommelig te klinken en vooral ook progressieve elementen kent zoals interessante ritmes, breaks en fills. Wat dat betreft vind ik TesseracT en I Built The Sky interessante bands, maar zonder té progressief te zijn en door te draven. Ingewikkeld uit te leggen, maar ik heb ook geprobeerd om grote refreinen en zelfs enkele breakdowns toe te voegen, die misschien meer typerend zijn voor metalcore. Belangrijk was dat ik wilde dat alles mooi en emotioneel zou klinken, met een aantal mooie ambient stukken. Dat is weer wat meer typisch voor post-metal en zelfs post-black metal. Dan heb je dus over bands als Harakiri For The Sky, Deafheaven en Alcest.

Dat stond ook in de promosheet van jullie label, de vergelijking met Alcest, die ik persoonlijk niet helemaal begrijp.

Al die unieke invloeden en speelstijlen hebben de arrangementen van de nummers gevormd tot hoe ze nu klinken en daarom denk ik dat we erin geslaagd zijn om een ​​relatief uniek geluid te creëren, ondanks de vergelijkingen van ons en het label om de muziek te duiden. Je moet ergens beginnen, maar natuurlijk hopen we dat we een sound hebben gecreëerd waarvan mensen over een tijd kunnen vertellen dat het een typisch Hei’An-nummer is. En dat we straks niet meer worden vergeleken met andere bands.

Onder welk genre zou je zelf je muziek willen scharen?

Ha! Tja, ingewikkeld. Omdat we zoveel invloeden hebben, we zoveel elementen uit verschillende genres en stijlen in onze muziek hebben verwerkt en we erin geslaagd zijn een ​​vrij uniek geluid te bereiken, vind ik het moeilijk om in een al bestaand genre te passen, om eerlijk te zijn. We zijn progressief, maar niet zo progressief als veel andere bands, we hebben hier en daar post-metal / post-rock elementen, maar we zijn geen post-metal, we hebben wel metalcore-elementen, maar we zijn zeker geen metalcore.. Daarom kwam ik op een gegeven moment op het idee een zin te bedenken die de muziek die we maken zou kan beschrijven als ‘post-progressieve / postmoderne metal’. Dus dat is het genre dat we dit album zouden noemen. Maar ik ben nu alweer veel dingen aan het schrijven voor toekomstige cd’s waarmee die omschrijving straks waarschijnlijk niet meer past. Voor nu zijn we wat mij betreft een post-progressieve en post-moderne metalband.


Zoals veel cd’s die in dit jaar zijn uitgekomen is ook dit album in de eerste Covid-periode gecomponeerd en geproduceerd. Zaten de ideeën voor deze cd al voor die tijd in je hoofd of ontstonden ze tijdens de lockdown?

De meeste nummers zijn geschreven vóór de pandemie, maar ze zijn opnieuw gearrangeerd en afgemaakt tijdens de lockdown. We hadden evenals veel mensen (en muzikanten) extra tijd over en we dachten dat we die net zo goed en efficiënt konden gebruiken. Dus in zekere zin, ook al hadden de pandemie en de lockdowns veel negatieve effecten op de wereld en op ons, ben ik nog steeds dankbaar dat de wereld een paar maanden stil heeft gestaan waardoor ik een introspectieve duik in mezelf kon nemen en genoeg inspiratie, motivatie en tijd te vinden om deze band echt op gang te krijgen. Dus dat is wat we deden. Maar zonder covid was Hei’An misschien een eenmansproject gebleven, wie weet. Dus het is best goed uitgepakt.

De cd barst bijna uit zijn voegen als het gaat om gevoelens over depressie, relaties en verslavingen, spelen die ook in je eigen leven?

O zeker. Alle teksten voor deze plaat zijn heel intiem en oprecht, heel emotioneel en expressief, een reis door mijn eigen gedachten, emoties, gevoelens en ervaringen, om zo maar te zeggen. “Imago” is een conceptalbum en het beschrijft een reis door de hel, maar geen Bijbelse hel, maar eerder een hel in mezelf. Daarom begint het album met een toespraak, de inscriptie op de poorten van de hel uit Dante Alighieri’s Divine Comedy. De nummers gaan vervolgens in op verschillende soorten crisis. Een emotionele dan wel spirituele hel, waarin een persoon zich gevangen kan voelen. Depressie, zelfmoordgedachten, giftige relaties, verslavingen enz. Maar het album eindigt met een positieve noot, want je kan ontsnappen uit die trechter, uit die hel. De albumtitel, “Imago” heeft ook een symbolische betekenis die daarmee verband houdt. Imago is een Latijns woord dat in de biologie de laatste fase van de evolutie van een insect betekent. Zo evolueert bijvoorbeeld een rups (die over het algemeen als ‘lelijk’ en ‘ongewenst’ kan worden ervaren) aan het einde van zijn leven tot een prachtige vlinder, vol liefde en vol leven. Daarom staat de blauwe vlinder op de albumhoes. Het vertegenwoordigt een soort wedergeboorte, ontsnappen uit deze hel binnenin en er een beter mens worden, vol liefde en vol leven. Desondanks zal je merken dat de vleugels van de vlinder nog steeds littekens hebben en een ervan staat nog steeds in brand. Het staat voor dat welke ‘helse’ ervaring je ook moet doorstaan, je er overheen komt, maar je zal nooit 100% hetzelfde zijn. Elke ervaring, goed of slecht, heeft je gevormd tot wie je nu bent.

Je hebt hier echt over nagedacht, zelfs voor een kunstzinnige artiest gaat het diep!

Ja, het hele idee, de betekenis van elk nummer, kwam voort uit mijn eigen persoonlijke ervaringen, gedachten, gevoelens en emoties. Ik heb behoorlijk wat depressieve episodes gehad (soms behoorlijk intens) en probeerde ze te overwinnen met (veel) alcohol, drugs en feesten, omringd worden door verkeerde mensen. Dat zijn dus de giftige relaties en giftige vriendschappen die ik benoem. Ik ben blij te kunnen zeggen dat ik dat allemaal heb overwonnen toen ik eindelijk stopte met zoeken naar geluk, vrede en betekenis en dat alles in mezelf vond. Dus ik ben nu gelukkig, omringd met mensen van wie ik oprecht hou en die van mijn houden en me steunen. Ik heb een gezonde relatie, heb geweldige en ondersteunende vrienden en ik ben volledig gestopt met drugs. Ik drink ook niet meer zoveel als vroeger. Dus het einde van het album vertegenwoordigt deze persoonlijke groei van mij, waarvan ik hoop dat andere mensen die misschien worstelen met soortgelijke problemen waar ik vroeger mee worstelde, inspirerend en behulpzaam zullen zijn. Hoe donker je ervaringen nu ook lijken, er is altijd een licht aan het einde van de tunnel, als je maar hard genoeg vecht om het te vinden en te bereiken.

Je hebt een warme relatie met je eigen Sloveense taal. Dat zie je terug in de bonustracks op de digitale editie van de cd, waarop je in het Sloveens zingt. Kun je ons daar meer over vertellen?

Ja, we hebben Sloveense versies opgenomen van drie van de nummers, die voorlopig alleen digitaal, als bonustracks op de digitale versie op het album zullen worden uitgebracht. We zijn ons er terdege van bewust dat we dit in Slovenië nooit professioneel zouden kunnen doen, omdat het wereldje, die scene, levendig maar klein is. Dus ik schrijf mijn teksten in het Engels. Ik moet ook zeggen dat Engelse teksten bij mij op een of andere manier veel natuurlijker ontstaan. Dat komt waarschijnlijk omdat de meeste van mijn muziekinvloeden in het Engels zingen, dus ik ben meer gewend om muziek in die taal te horen. Daarom hebben we slechts drie Sloveense versies gedaan als een soort hommage aan onze moedertaal en ons thuisland. Ook omdat we het gevoel hebben dat onze huidige (en toekomstige) Sloveense fans dat kunnen waarderen. Ook denken veel mensen hier in Slovenië dat de Sloveense taal niet erg goed klinkt in muziek en we wilden bewijzen dat dit niet klopt, althans wat ons betreft dan.

Ik ben niet meer dan een gemiddeld fan van grunts en screams, maar op de een of andere manier raken ze me meer dan ooit op deze cd. Ik ervaar het ook als hulpgeroep, de uitdrukking van verdriet en pijn. Heb je overwogen om die teksten in cleane zang te zetten of stond al vast dat screams een belangrijke rol zouden gaan spelen?

Dat is een hele goede vraag! En tegelijk ook dat je de muziek hebt begrepen zoals het bedoeld is door ons. De meeste teksten zijn eigenlijk door mij geschreven door de akkoordenschema’s van de nummers op een akoestische gitaar te spelen en daarover te zingen, dus vrijwel alle teksten zijn geschreven met een melodie in gedachten en ik was vooraf niet van plan screams en grunts te gebruiken. Maar ik realiseerde me al snel dat grunts het uitbeelden van emoties zoals verdriet en pijn in veel situaties perfect benadert. Ze hebben vaak meer pit en brengen meer expressie over, dus besloot ik ze op te nemen in onze muziek. Ik heb ook een paar lessen gehad bij David Benites, een fantastische zangcoach die gespecialiseerd is in extreme zang en hij heeft me veel dingen geleerd waarvan ik nooit had gedacht dat ik die vocaal kon brengen. Grunten en grommen werd toen een heel leuk voor mij, dus ik werd er ook meer gedreven in. Daarbij wilde ik ze binnen de songs op plekken waar ze sonisch en tekstueel logisch zijn. Fijn dat de plaat ondanks de extreme zang in de smaak valt! Het lijkt erop dat we iets goed hebben gedaan :)

Can’t Get Out Of My Skin is een waanzinnig goed nummer, het vertegenwoordigt een bijna wanhopig gevoel. Waar gaat het over?

Het is zeker een schreeuw om hulp. Het is geschreven in een tijd dat ik aan het drinken was, feesten, drugs gebruikte. Meerdere keren per week, soms zelfs elke dag, in een poging om te ontsnappen aan mijn depressieve episodes op dat moment. Maar toen de song werd geschreven wist ik heel goed hoe giftig en zelfdestructief dat soort gedrag is. Ik wilde ook stoppen, maar besefte dat ik het niet kon, niet alleen. Het nummer gaat dus over mijn strijd om aan die ‘cirkel van zelfvernietiging’ te ontsnappen, om zo te zeggen. Het nummer zelf eindigt op een donkere noot – het laatste couplet in het nummer zegt: “Laten we hier nog wat langer blijven, dit voelt te goed om te eindigen”, hetgeen impliceert dat ik op dat moment niet sterk genoeg was om nog beter te worden. Maar, zoals sommige van de andere nummers impliceren, slaagde ik erin om later beter te worden en ik ben nu een veel gezonder persoon, zowel mentaal als fysiek. Daar komt de vlinder dus weer om de hoek.

Op deze cd zoek je vaak naar samenwerking met andere artiesten. Hoe zijn die tot stand gekomen?

Elke samenwerking ontstond eigenlijk spontaan. Toen ik de song Inferno schreef, met de blast-beats, dacht ik meteen dat het nummer echt wat beklijvende hoge black metal-kreten nodig had. Het lukte mij niet en ik kon het ook niet op tijd leren (ik ben er nog steeds niet, maar ik werk eraan), dus ik wist dat we iemand nodig hadden die dat wel kon. Gelukkig ben ik bevriend met Aljaž Novak (Oəlka is zijn artiestennaam) van de Sloveense black metalband Malorshiga. Ik vroeg hem of hij er voor open stond en hij was blij om het te doen. Hij maakt het nummer ook beter.  Met Time To Go wilde ik een vette synth solo, dus vroeg ik de beste synth/keyboard/pianist die ik persoonlijk ken, Matic Štemberger. Ook hij is overigens een ex-student van het Muziekconservatorium in Ljubljana en evenals Aljaž hielp hij ook graag.

De functie op Dreamer kwam eigenlijk uit een creatief blok, ik wist dat ik zang wilde in het deel waar de het nu is, maar ik kon gewoon niets goeds schrijven. Dus ik dacht, wat als we hier een andere artiest vragen? Randy Slaugh (die de orkestraties en aanvullende programmering voor de plaat deed) moedigde me toen aan om iemand te zoeken die veel groter is dan wij, omdat dit ons meer persaandacht zou kunnen geven en onze carrière op lange termijn zou kunnen helpen. We kwamen in contact met toetsenist en zanger Joe Buras van Born From Osiris en ook hij heeft waanzinnig goed werk geleverd. Daarbij is het een super aardige vent om mee samen te werken. Voor de Sloveense versie van Dreamer (Preteklost), wilden we een Sloveense zanger en namen we contact op met Štras, de zanger van de Sloveense rockband Mrfy. Ook hij deed het graag, we voelen ons gezegend. De andere samenwerkingen kwamen veelal uit noodzaak: we wilden coole gesproken teksten die niet door mij gedaan konden worden en daarvoor namen we contact op met Adam Fainman. Sara Jeremić heeft wat vrouwelijke achtergrondzang ingezongen en voor de percussie hebben we Žiga Smrdel benaderd. Ik heb het gevoel dat elke samenwerking coole elementen in de muziek heeft gebracht, dus we zijn blij dat we het allemaal in de muziek hebben geïntegreerd. Wat mij betreft blijven we dit ook doen, want het voegt mooie elementen toe aan onze muziek.



In mijn recensie vergelijk ik je met een band als Linkin Park. Althans, de moderne versie van die Amerikaanse band…

Ik ben eigenlijk een grote fan van Linkin Park, dus dat vind ik zeker geen schande! Ik heb veel naar ze geluisterd op de middelbare school en ik luister nog steeds graag naar hun muziek, dus wat mij betreft is het een eer om met zo’n band vergeleken te worden! En aangezien Linkin Park ook graag elementen uit verschillende genres mixten en er voor zorgde dat de muziek melodieus en mooi is, begrijp ik volledig waar je vergelijking vandaan komt. Dank je!

Jullie staan in de stal van een gerenommeerd pr bureau SAOL/CMM, hoe kom je als relatief onbekende band bij zo’n groot bureau?

We hebben in feite een ​​eigen platenlabel, waarvan ik de eigenaar ben, genaamd Hei’An, Music Agency, Ltd. Met SAOL / CMM GmbH hebben we een bureau dat pr-diensten voor ons afhandelt en via hen kunnen we ook de distributie van de cd via hun distributiepartner The Orchard organiseren. In eerste instantie wilden we maar al te graag bij een label horen, we hadden labels als Kscope en InsideOut in gedachten, maar we wilden de rechten op onze muziek behouden, waardoor de opbrengsten ook bij ons zouden belanden. Maar ik wist dat we publicatie, distributie en pr nodig hadden om de cd goed in de markt te zetten. Ik vond SAOL / CMM GmbH via een uitgebreide Google-zoekopdracht en kwam er achter dat ze gewerkt hadden met grote bands als bands als Iron Maiden, Architects, Trans-Siberian Orchestra , Parkway Drive enz. Ik heb ze toen gewoon brutaal een e-mail en een paar van onze demo’s en vroege mixen gestuurd. Ze waren gelijk enthousiast en onder de indruk van onze carrièreplannen, dus ze wilden graag dat we bij hen tekenden. Het voelt heel goed om met hen samen te werken, het zijn allemaal super aardige mensen en zonder hen zouden we zeker niet zijn waar we nu zijn. Shoutout naar Jay, Laura, Lukas en alle anderen in het SAOL-team! :)

Beetje opmerkelijk vond ik de release show van het album, terwijl de cd op 25 november uitkomt, is de presentatie pas in januari van 2023?

We wilden het iets eerder doen, het oorspronkelijke plan was voor begin tot half december, maar we wisten vanaf het begin dat we onze releaseshow in Kino Šiška in Ljubljana wilden doen. We zijn gek op die locatie en het stelt ons in staat om het soort show te doen die we willen doen, met een groter podium, een heleboel lichten, visualizers enzovoort. Kino Šiška was helaas al heel vroeg volgeboekt voor december, dus we moesten noodgedwongen uitwijken naar januari. Maar dat is ook prima, want in januari gebeurt er veel minder, dus mensen zijn misschien minder verdeeld over naar welk evenement ze moeten gaan. In december zullen er in Ljubljana op verschillende locaties meerdere evenementen tegelijkertijd plaatsvinden, dus een releaseshow in januari vergroot onze kansen om een groter publiek binnen te halen.

Hebben jullie al veel opgetreden in Slovenië?

Eigenlijk hebben we nog geen enkel optreden gehad! We wilden eerst ons debuutalbum afmaken en hebben nu wel een releaseshow in Kino Šiška in Ljubljana, Slovenië. Het is een geweldige locatie, waar veel beroemde bands hebben gespeeld, zoals Eluveitie, Alcest, Carpenter Bru. Dat zal plaatsvinden op 28 januari 2023! En daarna werken we nauw samen met Codex Agency, een boekingsbureau uit Nederland, om direct daarna een aantal shows in heel Europa te boeken. Alles is dus in werking gezet en in beweging gezet, we zullen alles aankondigen wanneer de tijd rijp is. Jullie van Progwereld zijn er gewoon vroeg bij en daar zijn we dolblij mee!