De carrière van fotograaf Rob Verhorst beslaat al meer dan veertig jaar. In die jaren kreeg hij zo’n beetje alle grote namen uit de muziekwereld voor de lens. Het begon echter allemaal met Pink Floyd. De shows van de band en het overgrote deel van de solo-optredens van de individuele leden heeft hij sinds 1977 nagenoeg allemaal gefotografeerd in Nederland (en soms ook daarbuiten). Dit uitgebreide fotoarchief is nu voor het eerst gebundeld in boekvorm verschenen in de vorm van “Pink Floyd – The Rob Verhorst Archives”. Reden genoeg om Rob hierover zelf eens aan de tand te voelen.

Wil je eens een korte introductie van jezelf geven?
Ik ben Rob Verhorst, Rotterdammer. Ik ben 69 jaar oud en daar ben ik eigenlijk best trots op. Ik ben een echte muziekliefhebber en dat waren mijn ouders ook. Muziek is mij dus met de paplepel ingegoten. Ik had de luxe dat de radio bij ons altijd aan stond in plaats van uit. We luisterden dan naar Radio Luxemburg en Radio Veronica. Het begon allemaal toen ik in 1963 The Beatles ontdekte. Voor wat betreft het fotograferen ben ik begonnen als amateur. Ik kreeg van mijn ouders een camera. In begin deed ik veel reclamewerk en fotografie op scholen. Daarna ben ik begonnen met het fotograferen tijdens concerten. Aanvankelijk deed ik dit ook als amateurfotograaf maar later kon ik hier toch wel een inkomen uit halen. Daarbij had ik wel het geluk dat mijn vrouw een vast inkomen had. Dat maakte het wel iets makkelijker.

Ik kan me voorstellen dat je beschikt over een gigantisch archief. Hoe ben je te werk gaan bij het samenstellen van dit boek?
Ik houd al geruime tijd een digitaal archief bij. Ook de foto’s van voor het digitale tijdperk heb ik of al ingescand of staan nog op de nominatie om ingescand te worden. Voor dit boek had ik dus eigenlijk de beste foto’s al bij elkaar. Ik lever ook veel aan Getty Images dus veel foto’s waren al enigszins bekend. Maar daarnaast was het ook erg leuk om veel niet eerder gepubliceerde foto’s weer eens te zien en daarmee aan het werk te gaan. Dat gold met name voor de foto’s van het concert in Berlijn. Destijds zijn er een stuk of acht foto’s gebruikt maar ik had natuurlijk veel meer geschoten. Ook de verschillende soloconcerten waren leuk om te doen. David Gilmour is visueel wat saai, maar bij Roger Waters valt er natuurlijk van alles te zien. Na de selectie van de foto’s ben ik aan de slag gegaan met de teksten in het boek die je kan lezen tussen de verschillende perioden door. Op iedere tussenpagina daarbij is een compilatie te zien van krantenartikelen, concertkaartjes en memorabilia. Ik heb bewust voor Engelse teksten gekozen, omdat er Internationale interesse voor het boek is.

Het boek beslaat een periode van ongeveer 35 jaar. Hoe is het om dit voor het eerst allemaal samengebundeld te zien?
Heel leuk en overzichtelijk! Ik ga dan ook zeer overzichtelijk te werk. Ik bewaar alles; ik heb zelfs de agenda’s uit die tijd nog bewaard met alle opdrachten van destijds. Dat is lekker bladeren hoor. Ik heb eerder al op deze manier gewerkt met een boek over Prince en ik ben van plan om dit in de toekomst met meerdere artiesten ook te doen.

Voor mij persoonlijk bracht het bladeren in het boek nogal wat speciale herinneringen terug. Het concert in de Kuip tijden de tour van “The Division Bell” was een van de eerste concerten die ik ooit bezocht, ik zag de show in Berlijn live op televisie en de latere shows van “The Wall” van Roger Waters heb ik ook twee keer mogen zien. Bracht het samenstellen van het boek voor jou nog speciale herinneringen terug?
Het samenstellen was best veel werk. Ik heb er ongeveer driekwart jaar aan gewerkt. Tijdens die werkzaamheden heb ik vooral de bijbehorende muziek gedraaid en opnieuw beleefd. Die muziek is eigenlijk tijdloos. “Wish You Were Here” zou in deze tijd gemaakt kunnen zijn.

Wat jou in mijn beleving onderscheidt van andere fotografen is je oog voor detail. Mooie voorbeelden daarvan zijn het nog niet opgeblazen varken (de eerst foto in het boek) en de foto van na de show in Earls Court met het publiek voor de ingestorte muur. Zoek je die details bewust op of ontdek je deze later pas bij het uitzoeken van de foto’s?
Dat is bewust. Het zo maar erop los schieten is niet aan de orde. Zeker vroeger niet, dan zouden de kosten uit de pan rijzen. Met digitale fotografie zou dat al wat beter kunnen, maar toch doe ik het liever niet. De eerste foto uit het boek is van het nog niet opgeblazen vliegende varken. Om die te kunnen maken moest ik tweehonderd meter lopen, dus dat is wel een bewuste foto geweest. De foto in Earls Court is eigenlijk illegaal genomen, dus dat moest een beetje stiekem. Maar ook die foto is bewust op die manier genomen.

Je bent een van de gelukkige personen die ‘drie generaties’ van de “The Wall” shows heeft gezien: die in Earls Court, in Berlijn en de latere shows van Roger Waters. Je hebt dan ook de enorme evolutie van die shows kunnen zien. Als je mocht kiezen, welke show zou je dan nog eens opnieuw willen zien?
Gek genoeg misschien die laatste, maar dan vooral als fotograaf. De eerste twee shows die je noemt heb ik van A tot Z kunnen meemaken als fotograaf. Maar tegenwoordig gaat dat allemaal anders. Tijdens de laatste show van Waters mocht ik alleen tijdens de eerste drie nummers fotograferen. Dat is de enige show waar ik geen vliegend varken heb kunnen fotograferen. Om die reden kon de cover van het boek die ik eerst in gedachte had ook niet doorgaan. Ik wilde hiervoor eigenlijk een compilatie maken van alle varkens die ik door je jaren heen had gefotografeerd.

Het Pink Floyd is in een oplage van duizend stuks gedrukt. Hoe gaat het met de verkoop en is er kans dat er een nieuwe druk gaat verschijnen?
Het boek dat ik over Prince heb gemaakt is inmiddels aan zijn tweede druk toe. Met de verkoop van het Pink Floyd boek gaat het goed. Dat komt ook doordat er de nodige internationale belangstelling voor is. Bij de voorintekening was al meer dan de helft verkocht. Met de feestdagen voor de deur zijn we misschien in december al uitverkocht. Dan kunnen we wellicht eens kijken naar een extra uitgave. Zo’n tweede druk is overigens wel handig, want daardoor heb ik in het boek over Prince nog een foutje kunnen herstellen.

Ben je momenteel nog actief als fotograaf? En heb je nog toekomstige projecten op stapel staan?
Met actief fotograferen ben ik een tijd geleden al gestopt. Het is ook veel moeilijker om te werken tegenwoordig. Je wordt ergens achter in de zaal weggedrukt om tijdens twee of drie nummers wat foto’s te schieten. Dat is toch echt veel minder leuk. Voor de toekomst ben ik nog wel even zoet met het digitaliseren van mijn archief. Daar zit nog behoorlijk wat werk in. Maar ik doe het rustig aan en voel hiervoor helemaal geen druk. Gelukkig zit mijn uitgever er ook zo in. Maar ik zou graag een soortgelijk project als met Pink Floyd ook met David Bowie doen. Dus jullie zijn nog niet van me af!

Voor de boekrecensie klik hier