Op 26 februari 2021 lanceerde Evergrey alweer zijn twaalfde studioalbum: “Escape Of The Phoenix”. Na de alom geprezen voorganger “The Atlantic”  wijzen alle tekens erop dat we wederom te maken hebben met een pracht van een plaat. Reden voor Progwereld om digitaal aan te schuiven bij niemand minder dan Tom S. Englund, frontman van de Zweedse progmetal formatie. We spraken onder andere over de honger om te spelen, de kracht van gewoon actie ondernemen en het leven van een muzikant tijdens de coronapandemie.

Hallo Tom! Hoe is het er mee?

Hoi! Het gaat geweldig, dankjewel! En met jou?

Met mij gaat het ook prima, dankjewel. En bedankt natuurlijk dat ik je mag interviewen.

Geen probleem, jij bedankt dat je me wil interviewen.

Haha, je doet vast veel interviews de laatste tijd. Hoe loopt het met de promotie van jullie nieuwe album?

Elke keer is het weer hetzelfde liedje: je praat alleen maar over jezelf en aan het einde van de dag ben je jezelf zat en wil je gewoon naar bed. Nee gekheid, het gaat prima. Het gaat dit keer wel anders, want normaal reizen we natuurlijk de wereld rond en zitten we met meerdere mensen in een zaal. Normaal doen we deze interviews ook altijd met zijn tweeën. Maar het is zoals het is.

Ja het zijn vreemde tijden

Nogal ja…

Ik ga je natuurlijk het hemd van het lijf vragen over jullie nieuwe album, maar voordat ik dat doe wil ik eerst weten hoe het met jullie gaat in deze tijden. Jullie kunnen bijvoorbeeld helemaal niet op tour nu. Hoe gaan jullie hier mee om? Bevalt die extra vrije tijd een beetje?

Nou, kijk… Ik heb het afgelopen jaar drie albums uitgebracht, dus vrije tijd wil ik het niet noemen. Maar wat dit jaar wel echt anders is, want het duurt nu volgens mij alweer bijna een jaar, is dat ik mij nu gewoon volledig bezig kan houden met muziek zonder dat ik steeds hoef te reizen. Het toeren en het creatieve proces vallen nu niet samen.

Het scheelt trouwens ook dat het opnemen van dit album al op de planning stond vorig jaar, dus wij hebben gewoon kunnen doen wat we moesten doen. Voor ons zijn er maar een stuk of tien optredens geschrapt, maar buiten dat hebben wij er als band niet veel van gemerkt.

Dat is erg fijn om te horen! Maar ben je echt alleen maar bezig geweest met muziek? Je zegt net wel dat er drie albums uit zijn gekomen met jouw medewerking, maar je hebt vast ook wel hobby’s buiten de muziek om?

Ik ben veel gaan hardlopen. Dat is wel nieuw. Ik was in een slechte conditie en nu is mijn conditie iets minder slecht. Maar buiten het hardlopen en muziek om is dat het eigenlijk wel, haha.

En het hardlopen helpt me ook weer in het creatieve proces. Je zet zo toch je gedachten net wat makkelijker op een rijtje hetgeen weer voor nieuwe inspiratie zorgt.

Dat kan ik me heel goed voorstellen, en volgens mij bof je ook met die prachtige natuur in Zweden!

Ja best wel. Ik ben ook blij dat ik dicht bij de zee woon. In mijn omgeving zie ik alleen bossen en de zee, prachtig.

Mooi man. Het afgelopen jaar was dus eigenlijk best productief voor jou, maar ook voor vele andere muzikanten. Er zijn behoorlijk wat albums uitgekomen in 2020 en wat ik mij dan afvraag is: waar luisteren muzikanten zelf naar? Naar welke muziek luistert Tom Englund als hij niet bezig is met het maken daarvan? Heb je de laatste tijd nog nieuwe albums ontdekt die jou wel konden bekoren?

Ik ben heel slecht met albumnamen, maar de nieuwste Dark Tranquility vond ik erg goed! En ik luister ook veel naar Agnes Obel of meer filmische muziek, een beetje zoals wat ik doe met Silent Skies. Maar echt veel prog of metal heb ik niet beluisterd de laatste tijd…

Wacht, nee, toch wel! De nieuwe DGM, dat is een geweldig album!

Ja is ‘ie goed? Ik heb hem zelf nog niet beluisterd…

Moet je wel doen! Het is fantastisch album. DGM is voor mij ook een geweldige band als ik een goede tijd wil beleven en zin heb in bier.

Dat klinkt niet verkeerd, haha

Ja toch? Maar goed, terugkomend op je vraag: de nieuwe Dark Tranquility en de nieuwe DGM zijn echt de moeite waard. En verder luister ik veel naar piano-gedreven muziek.

En zijn er dan ook albums waar je naar uitkijkt?

Nou allereest ben ik blij als we dit fucking Evergrey album eindelijk uit kunnen brengen, dan kunnen we dat achter ons laten en beginnen aan het volgende. Nee gekheid. Albums waar ik naar uitkijk… Hmmm… Weet je, dat is eigenlijk wel één van de trieste kanten van artiest zijn: je hebt niet echt de tijd om muziek te beluisteren, niet als je thuis zit in elk geval. Dan maak je muziek. Als ik muziek beluister dan is dat vooral als ik tour, maar ik tour al een jaar niet. Dus helaas, dat antwoord ben ik je nog verschuldigd.




Snap ik. Maar zoals je al zei staat er een nieuwe Evergrey op het punt om uitgebracht te worden, gefeliciteerd daarmee! Voor zover ik heb kunnen horen wordt dit gewoon weer een vakkundig album, zoals we van Evergrey mogen verwachten.

Dankjewel!

Maar dit is wel de opvolger van het lovend ontvangen “The Atlantic”, wat volgens veel pers het beste album van Evergrey tot nu toe is. Nu wil ik graag van jou weten hoe jij denkt dat het nieuwe album zich verhoudt tot “The Atlantic”, denk je dat “Escape Of The Phoenix” zich kan meten met het vorige album?

Afgaande op wat ik heb gehoord van mensen als jij denk ik dat “Escape Of The Phoenix” daar misschien zelfs overheen gaat! Maar ik moet je eerlijk zeggen dat ik de afgelopen weken het album had moeten beluisteren om me voor te bereiden op interviews als deze, maar daar ben ik niet aan toe gekomen. Ik weet dus eigenlijk nog niet heel goed wat ik zelf van het album moet vinden.

Het album is in elk geval ontstaan vanuit een soort honger om gave muziek te maken en ik denk dat die honger ook doorsijpelt als je ernaar luistert. Het is een album met een grote dosis energie, met hier en daar wat nieuwe invloeden op gebied van harmonie, en dan niet per sé rock maar… Ja… Meer… Nee het is zeg maar minder somber, meer opbeurend.

Ja, dat was precies de indruk die ik ook kreeg toen ik het album beluisterde. Tekstueel gaat het nog steeds over sombere, duistere en diepzinnige thema’s, maar de band klinkt alsof ze nog nooit zoveel plezier hebben gehad tijdens het spelen dan op dit album. Je hebt echt het idee dat dit het werk is van een band met vernieuwde energie.

Ja, ik denk dat je daar gelijk in hebt. We komen immers net uit een gigantisch project, drie albums met dezelfde thema’s en onderwerpen, en nu zijn we daarvan bevrijd. Zo gaat dat in het creatieve proces: we werkten eigenlijk binnen een groot kader om een conceptueel verhaal te creëren.

Nu zitten we niet meer vast aan dat kader en kruipt het bloed weer waar het niet gaan kan. Dus ik zat een keer achter mijn piano en schreef daar de intro voor het nummer Absence Of Sun. Dat waren de eerste noten voor dit album, en toch leek het toen weer ‘zo’n album’ te worden, maar achteraf is dat slechts één nummer dat ‘zo’n nummer’ is. Grappig hoe dat werkt.

Maar over de gehele linie klinkt het album hongerig en gegrond in het hier en nu. Het is typisch Evergrey, maar met een paar nieuwe twists.

Met dat laatste ben ik het volledig eens. Het heeft een paar verrassende wendingen op een aantal nummers en toch blijft het herkenbaar Evergrey, maar dan met frisse energie.

En dat maakt het geweldig om Evergrey te zijn. Wat mij irriteert is dat mensen vaak zeggen dat het nieuwe album precies lijkt op zijn voorganger. We hebben nog nooit een album uitgebracht dat lijkt op een ander album. Op elk album zijn meestal zoveel verschillende invloeden en factoren van toepassing waardoor elk album toch anders klinkt: de productie, of de manier waarop het album is gemixt. We proberen onszelf wel steeds te vernieuwen.

Het mixen wordt nu al vier albums door Jacob Herrman gedaan, dus misschien is het bijvoorbeeld tijd om daar nu afstand van te nemen. Niet dat we dat ooit zouden doen, maar gewoon als voorbeeld. Je moet als artiest gewoon manieren vinden om het schrijfproces en het creatieve proces te vernieuwen. Als je daarmee stopt, ja dan stagneer je en begin je albums uit te brengen die gewoon niet zo geïnspireerd klinken.

Dat is het gewoon! Ons nieuwe album klinkt geïnspireerd!

Daar sla je de spijker mooi op zijn kop. Maar je grapt wel dat jullie voor de volgende keer misschien afscheid moeten nemen van jullie ‘mixing-guy’, maar met “Escape Of The Phoenix” hebben jullie wel je twaalfde album uitgebracht. Je snapt dat het volgende automatisch het dertiende album wordt, een ongeluksgetal. Is het wel een goed idee om in een dergelijk geval op die manier te blijven vernieuwen?

Hahaha, juist… Ik denk dat we wel veilig zitten, we hebben immers ook een paar live-albums uitgebracht, dus als je die meetelt zijn we al over dat ongeluksgetal heen. We zitten zo misschien zelfs al op ons vijftiende album. Nee ik ben niet zo bijgelovig, zeker niet binnen deze context, haha.

Ach ja, daar heb je helemaal gelijk in! Die ben ik vergeten mee te nemen in mijn telling. Zullen we deze gekkigheid dan maar achter ons laten?

 




Een van de factoren die mij altijd aan weet te trekken aan Evergrey zijn de teksten. Ze gaan vaak over vrij duistere, melancholische en vooral menselijke onderwerpen, en jullie weten ze altijd te verpakken in prikkelend poëtische metaforen. Persoonlijk vind ik “The Atlantic” daarin het beste, maar voor “Escape Of The Phoenix” zal dit gegeven niet anders zijn. Waar ik nieuwsgierig naar ben is waar “Escape Of The Phoenix” volgens jou thematisch over gaat. Wat is het concept?

“Escape Of The Phoenix” bestaat eigenlijk uit elf kleine werelden, elf pogingen van mij om een verhaal te vertellen over een bepaald onderwerp, over hoe ik tegen dat onderwerp en de wereld aankijk. Dus als er een echt concept zou zijn dan is dat over hoe ik tegen bepaalde gebeurtenissen in het leven aankijk.

Maar als ik bijvoorbeeld het eerste nummer pak, Forever Outsider, dan gaat dat over hetgeen waar ik al vanaf het begin over schrijf. Het gaat over hoe ik mij van kinds af aan altijd een buitenstaander heb gevoeld, zo’n gevoel dat je nergens bij hoort. Waarschijnlijk ben ik door dat gevoel ook een metalhead geworden, en misschien is dat zelfs waarom ik nu muzikant ben en waarom ik ben waar ik nu ben. Ik reflecteer eigenlijk op mijzelf.

Eigenlijk zijn de meeste nummers toch wel een beetje zo. En ik geef ook toe dat elk Evergrey album wel ergens gaat over of geschreven is vanuit een dergelijk gevoel van eenzaamheid en het niet thuishoren in een wereld die je niet begrijpt. Maar het nieuwe album verschilt daarin van zijn voorgangers in het standpunt dat het inneemt.

Met “Escape Of The Phoenix” proberen we te laten zien dat die eenzaamheid ook je vriend kan zijn in plaats van een vijand die je continue naar beneden weet te halen, het is positiever. Vergelijk dat maar eens met “Solitude, Dominance, Tragedy”, daarbij was het standpunt meer wanhopig, rauwig en zorgelijk. Dat is misschien wel het hele punt wat ik wil maken als ik zeg dat het nieuwe album hongerig klinkt. Het is geen album om wraak te nemen op je eenzaamheid, maar het gaat wel over de kracht die je daaruit kan putten, en over weten wie je bent en weten dat dingen positief kunnen veranderen.

Een heel mooi antwoord, erg interessant! Maar kan ik daaruit opmaken dat je perspectief op het leven in de loop der tijd is veranderd?

Ja heel erg. Tot in het extreme. Maar ik denk dat dat voor de meeste mensen wel geldt, toch? Je bent iemand en gaandeweg verander je. Dat is een continu proces. En hopelijk ben je zo’n iemand die wijzer wordt met de jaren door de ervaringen die je opdoet en de dingen die je meemaakt.

Als ik dat op mijzelf betrek ben ik ook erg blij met wie ik vandaag de dag ben. Ik sta over het algemeen sterk en zelfverzekerd in het leven, en zo voel ik me ook gelukkig.

Maar nog even terugkomend op het concept van het nieuwe album, want waar komt de titel eigenlijk vandaan?

Ik denk… Euh… Weet je, ik geef je het volledige verhaal. Ik had een beeld in gedachten van een arme vogel die gedoemd is om elke dag te herrijzen, en ik bedacht me dat er vast wel mensen zijn die net zo zijn als die vogel. Ik was soms ook zo op sommige punten in mijn leven. Zondag laat naar bed gaan, wetend dat de maandag toch snel weer komt en dat blijft zich maar herhalen, dagelijks, wekelijks, maandelijks, jaar in en jaar uit. Ik begon met dat idee te spelen: wat als die vogel zijn lot kon ontsnappen? En om dat beeld heb ik het gelijksoortige nummer geschreven. Een diepere betekenis dan dit zit er niet achter.

Maar toen ik terugkeek op de andere nummers op het album realiseerde ik me dat die in zekere zin ook terug te brengen zijn naar veranderingen in mijn leven met een grote impact op wie ik vandaag ben. Je kan niks veranderen in je leven als je niks verandert. Toch verwachten veel mensen dat het leven zich wel voor jou verandert, dat het allemaal vanzelf gaat.

Ik ben een groot voorstander van actie ondernemen en dan maar zien waar het schip strandt. Zo ben ik niet altijd geweest, eigenlijk sinds de laatste tien jaar. Doe gewoon iets, dan verandert weer iets, dat wordt dan weer een keten van actie en reactie en dat brengt je verder in het leven, alleen niet altijd waar je uit wil komen. Soms leidt het je naar iets totaal anders dan wat je had gedacht, maar gaandeweg ontmoet je misschien wel nieuwe mensen en doe je ervaringen op die je uiteindelijk naar een nieuwe maandagochtend zullen brengen.

Wauw, dat is een niet alleen een heldere verklaring, maar ook een prachtige beschouwing van het leven. Zo zie ik het zelf ook, sterker nog, die manier van leven is ook precies hoe ik hier bij Progwereld mijn eerste stappen zet in de muziekjournalistiek.

Echt waar joh? Geweldig! Echt gaaf.

Gewoon head-first ergens in duiken en wel zien waar het je brengt. Het is een heerlijke manier van leven.

Precies! En hoe groot is de kans dat er iets slechts gebeurt? Je zal niet zo snel doodgaan, er is namelijk weinig wat kan gebeuren waar je van doodgaat. En doodgaan vind ik persoonlijk toch wel het slechtste wat je kan overkomen, haha. Of nou ja, ik heb nog weinig geprobeerd waar ik dood van ben gegaan.

Tsja, je zit hier nog dus je zal vast wel niet dood zijn, haha.

I’m alive! Haha.

Maar weer terug naar het album. We hebben het er al over gehad, jullie komen net uit een trilogie van conceptueel samenhangende albums. Staat het nieuwe album ook echt volledig los van deze trilogie of is deze toch op een of andere manier verbonden?

Hmm, ik denk dat je het moet vergelijken met een schrijver van boeken. Stel, een schrijver heeft drie boeken geschreven over hetzelfde personage en zijn reis en nu schrijft diezelfde schrijver een nieuw boek over een compleet nieuw avontuur. Er zullen altijd wel knipogen zijn naar het vorige werk of herkenbare elementen.

Je zou ook kunnen zeggen dat het nieuwe album de nasleep is van de trilogie. Als “The Atlantic” ging over dolen op een oceaan zonder te weten waar je uitkomt, dan is “Escape Of The Phoenix” waar ik uit ben gekomen.

Ah zo, helder! Maar zijn er dan ook plannen om dit een nieuwe trilogie te maken?

Nee, asjeblieft niet! Nee… We zijn klaar met trilogieën. We zijn daar zo lang mee bezig geweest… Even denken, we begonnen daarmee in 2013 met “Hymns For The Broken” en we waren pas in 2019 klaar. Dat is een behoorlijk lange tijd. Misschien leef ik niet eens meer tegen de tijd dat we met een nieuwe trilogie klaar zijn. Dus nee, haha.




Je zei trouwens eerder in ons gesprek dat je nog niet echt de tijd hebt genomen zelf naar het nieuwe album te luisteren. Maar is er tijdens het hele proces van schrijven en opnemen een nummer geweest dat voor jou uitblonk?

Ja best wel veel nummers eigenlijk, en elk nummer om een andere reden. Neem In The Absence Of Sun. Dat nummer is prachtig en cineastisch, terwijl Eternal Nocturnal juist een lekker rocknummer is dat ook de meeste mensen buiten de prog aan zal spreken. Forever Outsider is dan weer het meest metal-achtige nummer.

Eigenlijk denk ik dat je letterlijk slechts één willekeurig nummer van het album kan pakken, en dat nummer zal hoe dan ook perfect representatief zijn voor het album. Je kan het laatste nummer van het album beluisteren en denken “Oké, dit is weer een andere kant van Evergrey” om het vervolgens zonder moeite te kunnen verbinden met Eternal Nocturnal.

Ik heb niet echt een favoriete nummer. Maar goed, zo fris zitten de nummers ook weer niet meer in mijn geheugen natuurlijk.

Dat snap ik, lastig als je het album zelf ook nog niet echt goed hebt kunnen beluisteren zo vlak voor zijn release. Een nummer dat mij positief verraste was The Beholder, het duet met Dream Theater’s James LaBrie. Hoe was het om met hem te werken?

Geweldig, zoals altijd. Ik zou niet zeggen dat we goede vrienden zijn, maar we staan op vriendelijke voet als collega’s. Ik heb dit al vaak gezegd maar het moet gezegd blijven worden: Dream Theater is een van de redenen dat we Evergrey begonnen zijn. Toen zij de single Pull Me Under uitbrachten dacht ik “Fuck me, ik wil een band beginnen!” Toentertijd zat ik al in een death metal bandje maar al snel hergroepeerde alles een beetje, maar we kwamen er al snel achter dat we totaal niet konden klinken als de gasten van Dream Theater. Dat is ook waarom Evergrey klinkt zoals het klinkt: omdat we begrepen dat we niet als Dream Theater kunnen klinken!

Maar ik was, en ben nog steeds, een enorme fan van Dream Theater. Ik werd enthousiast van alles wat ze deden en organiseerde zelfs complete bustrips met anderen om ze te kunnen zien. Dus je zou kunnen zeggen dat James een groot deel uitmaakte van mijn muzikale opvoeding. Hij was de stem die door mijn leven klonk als muzikant in wording. En we hebben samen getoerd we hebben met Dream Theater gespeeld dus alles bij elkaar was het achteraf gewoon ook logisch om James te vragen.

Maar goed, we waren bezig met een nieuw nummer… En dit is echt waar! We waren bezig met een nieuw nummer en er kwam een stukje op het keyboard voorbij en iedereen werd stil. Iedereen was aan het denken, want dat stukje deed ons ergens aan denken. Plotseling zeiden een paar leden “Zullen we hiervoor een gast invliegen?”, waarop iedereen gelijk wist “Dat moet dan James LaBrie worden!”. Onze toetsenist stond op en beloofde dat hij het zou doen, hij had nog geen idee hoe, maar James LaBrie zou het doen. Ik vroeg me nog af waarom James dat zou doen, maar eenmaal thuis besloot ik James de track te mailen en hij reageerde enthousiast.

We zijn allemaal erg blij met het resultaat. Het cirkeltje is nu rond en het is gewoon gaaf om zijn zang op het nummer te hebben.

Gaaf hoor! En ook weer een mooi voorbeeld van waar we het net over hebben gehad: gewoon doen en zien waar iets je brengt.

Zeker. Ik blijf dat ook aanmoedigen. Je hebt pak hem beet 50 procent kans om te slagen en daarom ben je alweer 50 keer verder dan als je niks doet.

Weer iets compleet anders trouwens… Ik kan me trouwens voorstellen dat het best stressvol is om een album uit te brengen, zeker als die albums gaan over zware onderwerpen. Dat moet toch haast wel zijn tol gaan eisen? Heb je soms niet dat je denkt “Bekijk het maar, na dit album kappen we. Vaarwel Evergrey…”?

Jazeker. Toevallig had ik het er gisteren nog over met Floor Jansen op haar YouTube kanaal. We hadden het over het muzikant zijn en mentale gezondheid. In 2010 was ik Evergrey echt zat en ik besloot dat het album dat we toen maakten, “Glorious Collision”, het laatste Evergrey album zou worden.

Maar het leven moet door blijven gaan. Je doet iets, er verandert iets en plots is de wereld weer een stuk rooskleuriger. Ik besloot het hele muzikantenbestaan even te laten voor wat het was en ging sociale psychologie studeren aan de universiteit. Maar na een tijdje begin je toch te beseffen hoe erg je de muziek mist, en de mensen met wie je die muziek maakte, dus voor je het weet ben je toch weer een paar succesvolle albums verder. Het leven kan raar lopen.

Ik ben eigenlijk alweer helemaal vergeten wat de vraag was, sorry! Heb ik je vraag eigenlijk wel beantwoord?

Jazeker, en hoe!

Oh, mooi! Gelukkig, haha.

Zeg, met alle beperkingen en maatregelen door de wereldwijde pandemie kan ik me goed voorstellen dat het lastig is om muzikant te zijn. Hoe sta jij daar tegenover? Is de muziekindustrie nog een beetje uit te houden in deze gekke tijden?

Ik probeer me in deze tijden in te denken waar ik sta, vooral op zakelijk vlak. Daardoor heb ik het afgelopen jaar besloten om op zeker vijftien albums van fans mee te zingen naast mijn drie eigen albums. Dus ik hou het nog steeds uit, ik vind het nog steeds leuk. Ik vraag er natuurlijk wel geld voor, maar ik ben blij om met muziek bezig te zijn en mijn fans zijn blij dat ze de kans krijgen om met mij te werken. Dat is voor hun hetzelfde als dat ik Bruce Dickinson vraag om mee te doen op een album. Als Bruce daar ja op zou zeggen zou ik in mijn broek schijten van enthousiasme.

Ik probeer de wereld net zoveel te geven als dat ik probeer te nemen. Creatief gezien is het misschien wel het beste jaar dat ik ooit heb gehad. En zakelijk gaat het ook niet slecht.

Dat is toch mooi om te horen! Er zijn ook genoeg artiesten en bands die er heel anders tegenaan kijken. Anathema is bijvoorbeeld voor onbepaalde tijd gestopt…

Oh, maar die komen zeker terug! Het is soms ook goed een pauze te willen nemen, om te zeggen “Ik doe dit gewoon niet meer”. Zolang je dat niet doet blijf je hangen in je gevoel, je blijft hangen in alles wat je rot vindt. Als je daar eenmaal uit bent, door bijvoorbeeld te zeggen dat je stopt, kan je weer gaan waarderen wat je mist. Ik weet zeker dat Anathema binnen twee jaar weer terug is. Laten we elkaar over twee jaar nog eens spreken, dan kunnen we zien of ik gelijk heb, haha.

Dat gaan we zeker doen. Maar je klinkt in elk geval erg optimistisch over de toekomst van de muziekindustrie.

Ik ben erg optimistisch over de muziekindustrie in zijn algemeenheid ja. Ik ben wat minder optimistisch over het leven als muzikant in het heden met alle restricties en onzekerheid. Ook al zijn wij een van de bands die nog een tour in zijn agenda heeft staan zie ik niet in hoe dat dit jaar mogelijk gaat zijn. En ik denk dat de wereld helaas echt nog wel even op pauze blijft staan, dat het nog wel even gaat duren voor regeringen door hebben hoe ze mensen veilig van land naar land kunnen laten reizen, en ook voor iedereen gevaccineerd is. In Zweden hebben nog maar 50000 mensen een vaccin volgens mij… We hebben er nog echt wel veel te gaan, haha.

Ach ja… Het komt vanzelf weer goed. Volgens mij ben ik zo wel door mijn vragen heen. Wil je nog iets kwijt aan onze lezers?

Nou ja, als we kunnen toeren in oktober dan zou het geweldig zijn iedereen weer te zien. Ik denk dat als we dit alles voorbij zijn mensen echt zullen gaan feesten als wilde beesten om het afgelopen jaar in te halen, ik in elk geval wel. Ik kan niet wachten. Ik mis het echt wel, dat reizen en muziek kunnen spelen voor publiek. Dus ik kijk erg uit naar het moment dat het weer kan en het zou echt geweldig zijn om weer voor jullie te mogen spelen.

Ik denk dat we daar allemaal wel naar uitkijken, ik zal er in zeker bij zijn. Bedankt Tom, voor dit interview. Laten we hopen dat we elkaar snel weer kunnen treffen als de poppodia weer open kunnen. Wie weet spreek ik je de volgende keer in levende lijve.

Dat lijkt me leuk.

Nogmaals bedankt. Hou je sterk en tot zien.

Tot ziens!