De Belgische drummer Steve Vanderperren (Corpus) heeft op veel albums al een bijdrage geleverd. Van zijn eigen project, Shrine of August, verscheen onlangs het tweede album. Het is een behoorlijk gevarieerd album geworden met genoeg variatie. Daarbij moet gezegd dat het wel voor de avontuurlijk ingestelde luisteraar is. Reden genoeg in elk geval om eens nader kennis te maken met deze Belgische muzikant.

  1. Je bracht pas een nieuwe cd uit. Vertel er eens kort wat over. Wat is het thema, en hoe kwam de plaat tot stand?

“Coatlicue” is de tweede release onder Shrine of August en heeft als centrale thema de Azteekse godenwereld. Naast mijn fascinatie voor dinosaurussen en de prehistorie ben ik ook enorm geboeid door de Latijns-Amerikaanse cultuur en zijn verleden. Een van de vele raakvlakken is de Quetzalcoatlus, een vliegend reptiel uit het Krijt dat genoemd werd naar de gevederde slangengod Quetzalcoatl. Het is altijd mijn bedoeling geweest om de gelijknamige song ooit eens uit te brengen en aangezien ik plots verscheidene puzzelstukjes vlot in elkaar zag passen, heb ik songs kunnen samenbrengen en het thema kunnen doortrekken door de teksten. Zo ging Coyolxauhqui oorspronkelijk over de Egyptische wereld, maar nu vertelt dit het verhaal van Coatlicues dochter en het verdere verloop van tragische gebeurtenissen – en dat laat ik aan de luisteraar over :) De enige song die geen Azteekse titel draagt is The Crying Apostle. Dat nummer gaat over een Christelijke priester die zich schuldig voelt over wat hij de inheemse bevolking aangedaan heeft, zich wil distantiëren van zijn geloof en hoe zijn gemeenschap daarover denkt. De tekst was al in 2006 uitgeschreven en heeft enkel maar meer betekenis gekregen nadat ik “The Mission” nog eens had herbekeken. Om die film te eren, is de sample in The Crying Apostle ook daaruit geleend.
Voor de opnames heb ik mogen vertrouwen op een groep bijzondere muzikanten. Ieder van hen gaf letterlijk het beste van zichzelf en ik ben enorm trots hoe dit op de plaat uitgedraaid is.

  1. Misschien kennen sommige lezers je nog niet. Vertel eens kort over het ontstaan van de band.

Shrine of August is ontstaan als project om de songs uit te brengen waarvan ik vind dat ze niet passen bij een van de bands waarin ik speel. Sommige songs dateren uit 2004, andere zijn volledig nieuw. Soms duurt het even alvorens het volledige verhaal verteld kan worden en dan is het makkelijk als je niet naar een bepaalde deadline moet werken. Het geeft me ook de vrijheid om exact te doen wat en wanneer ik wil en om zo perfectionistisch te zijn als nodig. Daarvoor kan ik, zoals ik hierboven al vermeldde, rekenen op hulp van verschillende bevriende muzikanten waarvan ik sommigen al meer dan vijftien jaar ken. Je zou het kunnen bekijken als mijn persoonlijk Ayreon-project. Zo zingt bijvoorbeeld de Israëlische Miri Milman op het titelnummer van “The Story of M”, wat die song naar een ongekend niveau gebracht heeft. En wat Toon Noppen met de orkestraties doet, is niet normaal meer. Daarom ook dat Coyolxauhqui als ‘exclusive orchestral version’ bij op Coatlicue staat.

  1. Wat zou je zeggen dat je invloeden zijn, of waar luister je zelf graag naar?

Dat is iets waar ik nooit exact op kan antwoorden… Maar ik zal m’n best doen:) Sowieso is er een verschil in invloeden voor quasi elke song. Als je beide platen naast elkaar legt, kan je bijna moeilijk zeggen dat dit hetzelfde project is. Voor “The Story of M” waren het vooral Amenra, Syndrome, The Ocean, Nine Inch Nails, The Cure en Clint Mansell die hun stempel drukten op de muziek, terwijl bij “Coatlicue” het eerder bands à la Pain of Salvation, Dream Theater etc zijn die voor de invloeden zorgden. Eigenlijk is het erg lastig om alles onder een bepaald genre te brengen, vandaar dat ik “Shrine of August” in het algemeen beschrijf als ‘Prog Noir’. Dat omvat zowel de progginess als de vaak donkere ondertoon.

Waar ik zelf graag naar luister kan letterlijk variëren van uur tot uur. Dat kan gaan van Queen en Aerosmith, naar Ihsahn en Ennio Morricone, vervolgens Korn of Deftones, daarna Evergrey en Peter Gabriel, om dan volledig om te slaan naar Perturbator en Lights en te eindigen met Dimmu Borgir en Leprous. Zolang de muziek mij raakt, vind ik het goed. Het moet een ziel hebben, anders haak ik meteen af. En ik hou ervan om nog steeds dingen te ontdekken zoals ik het laatste jaar heb kunnen doen met onder andere GOLD, Sleep Token en Cult of Luna.

  1. Wat zijn je plannen voor de komende tijd?

Starten met Shrine #3! Eerlijk gezegd ben ik er al aan begonnen, eveneens aan nummer 4, maar het is nog even zoeken naar wàt ik waar wil samenbrengen. Er ligt in elk geval nog een hoop muziek klaar en sinds kort ben ik ook aan nieuwe dingen begonnen, dus hopelijk vind ik spoedig de nodige rode draden en kunnen we eraan beginnen.

  1. Heb je nog een boodschap voor de Progwereld-lezer, of iets leuks wat je wilt delen?

Ik hoop dat jullie even hard van de muziek kunnen genieten als ik :) Persoonlijker kan het niet worden, de muziek van Shrine of August beschrijft als het ware wie ik ben. Het is in elk geval een enorme eer en opsteker om dit interview te mogen doen!