Tussen alle berichten over nieuwe groepen viel een bericht in het bijzonder op. Het bericht van Ron Lammers over zijn nieuwe band The Foundation. Ron mag je een liefhebber pur sang noemen van het genre waar wij over schrijven. Zo stond hij aan de wieg van Radio Xymfonia, het oudste radiostation van ons land wanneer het gaat over progressieve rockmuziek. Mede naar aanleiding van het debuutalbum “Mask” legden wij Ron en enkele bandleden wat vragen voor.
Niet iedereen zal jou en The Foundation kennen. Kun je iets vertellen over jezelf en het ontstaan van de band? Of spreken we van een project?
Ron Lammers: Ik ben al vele jaren liefhebber en verzamelaar van symfo en prog. Dat heeft begin jaren negentig geleid tot mijn radioprogramma Xymphonia, waarin ik toen al wekelijks twee uur vrij aan deze stroming kon besteden. Dat heeft zich verder ontwikkeld tot gratis symfofestivals in Almelo, via importeurschap van prog, nadat SI Music ter ziele ging, tot het Xymphonia Records label waar eerder al Plackband en Timelock op uitkwamen. Het project The Foundation vindt zijn oorsprong dus ook al rond 1996. Helaas is hieraan toen door maatschappelijke keuzes verder geen gevolg gegeven. Ruim twee jaar geleden heb ik de draad weer opgepakt en de rest is geschiedenis.
Rinie Huigen: Mijn voorkeur gaat vooral uit naar melodieuze bands als Camel, Yes, Genesis, Rush, Alan Parsons etc. Vanwege deze melodieuze voorkeur heeft Ron Lammers mij gevraagd om deel te nemen aan zijn project. Na het beluisteren van demo’s was ik meteen enthousiast!
Zelf heb ik in deze context gitaar gespeeld (en gezongen) in de bands: Cliffhanger, Knight Area en daarna in de pop-/folkgroep Idris. Vanwege gezondheidsproblemen doe ik het tegenwoordig rustig aan. Het concept van The Foundation werkt in dit opzicht erg goed voor mij. Ideeën worden digitaal uitgewisseld en door de leden van het project aangevuld. Dit is zo opgezet vanwege de fysieke afstand die de leden tot elkaar hebben. Sommigen wonen 250 km uit elkaar. De fantastische communicatie van Ron zorgt ervoor dat alle muzikale elementen uitstekend bij elkaar passen.
Ik noteer onder andere (ex)leden van Knight Area, Cliffhanger en Autumn. Is dat een bewuste afweging of puur toeval? Met andere woorden: hoe is het samenstellen van de groep in zijn werk gegaan?
Ron: Toen ik weer begonnen was met het componeren van het concept heb ik in eerste instantie een collega van mij, Jens van der Valk, gitarist in Autumn, gevraagd kritisch naar het concept en de composities te luisteren. Hij gaf aan dat er veel potentie in zat en heeft de eerste gitaarpartijen ingespeeld. Dat gaf mij voldoende motivatie om Gijs Koopman te vragen voor zijn fijne basspel op de Rickenbacker en zijn Taurus-pedalen. En zo breidt zich een project verder uit en is het dus een beetje vanzelf gegaan. Zelfs een klassiek geschoolde violist, een teamgenoot van mij op de sportclub, heeft vier prachtige bijdragen geleverd.
Gijs Koopman: Ik werd vorig jaar in de zomer benaderd door Ron. We kennen elkaar al heel erg lang en dat gaat nog terug in de tijd dat ik in Cliffhanger zat. Ron gaf aan dat hij met een muzikaal (prog)project bezig was over zijn leven en zijn bekering. Dit omdat ikzelf in 2016 tot bekering ben gekomen en het progwereldje uit ben gestapt. Voor mij was het een reden dat ik hier wel aan mee wilde werken omdat het concept aansloot bij het proces dat ik zelf heb meegemaakt.
Rinie: Als ik voor mijzelf spreek ben ik op aanraden van Gijs Koopman door Ron gevraagd om wat rustige partijen in te spelen. Dit klikte en werkte zo goed dat het veel meer is geworden. Met hart en ziel ben ik betrokken geraakt bij de rest van het project.
Ik vind de bandnaam sterk gevonden. Vanwaar deze naam?
Ron: The Foundation staat voor het fundament dat eenieder in zijn of haar leven nodig heeft. In mijn geval is dat mijn geloof. Dat geeft mij rust en voldoende basis en ondersteuning.
Jullie brachten onlangs het album “Mask” uit. Dat is een conceptalbum dat gaat over je eigen leven en is daarom erg persoonlijk. Kun je ons er meer over vertellen door enkele nummers toe te lichten?
Ron: Het concept is eigenlijk een chronologische reis door mijn leven tot nu toe. Before The Dawn en Birth spreken denk ik voor zich; de onschuld en onbezorgdheid als je leven begint. Climbing Mountains en Blind To Reality beschrijven hoe je je in de maatschappij moet opwerken in aanzien, carrière en familie om hoger op de sociale ladder te komen. Dat gaat vaak ten koste van andere mensen en je verliest dus de realiteit en wat er belangrijk is in het leven uit het oog. Dat kan, in mijn geval, tot wanhoop en geestelijke strijd leiden. In Mask komt dan mijn keuze voor het geloof en een oproep om je masker af te gooien. Dan is Unconditional een liefdesverklaring voor mijn vrouw en in Future probeer ik te schetsen dat er, ook al heb je een keuze voor het geloof gemaakt, niet alles altijd gladjes verloopt, maar dat er altijd hoop is voor de toekomst.
Rinie: Als lid van het project was het uiteraard de bedoeling de persoonlijke wensen van Ron te vertalen naar muziek. Birth moest daarbij ook echt als een geboorte klinken en bijvoorbeeld Renewal moest in die zin vernieuwend klinken. Ron heeft daarbij zijn persoonlijke uitleg gegeven en met die informatie zijn wij aan de slag gegaan. Dit is een inspirerend en creatief proces. Alle leden van het project hebben dit bijzonder goed opgepakt, waardoor we bijzonder trots en tevreden zijn met het resultaat.
Is er een boodschap die jij met dit album wilt overbrengen? En zo ja, welke boodschap is dat?
Ron: We are born to love. We learn to hate. It’s up to us what we reach for!
Gijs: Het album bestaat uit twee delen, het “oude leven” en het “nieuwe leven”. Het begint met geboorte en dan het leven waar het draait om geld, status, carrière en daaruit volgend (faal)angst. Zelf kwam ik op een bepaald punt in mijn leven met de vraag wat het nut hier allemaal van was. Ik ging me ook afvragen of dit wel ons doel is in het leven. In 2016 kwam voor mij de ommekeer wat in het nummer Mask tot uiting komt. De tekst van dit nummer sluit hier goed bij aan. In de laatste track Future heb ik aan de compositie bijgedragen, waar ook een stuk strijd in voorkomt, waar we ondanks alles toch altijd mee te maken zullen hebben, maar uiteindelijk komt het allemaal goed en vinden we vrede.
Rinie: Uiteraard is de boodschap van dit album voor een groot deel afkomstig van Ron. Dit kan hij het beste zelf omschrijven. Voor mij persoonlijk is de boodschap er een van groei en positief naar de toekomst kijken. Uit eigen ervaring weet ik dat niet alles vanzelfsprekend is, maar dat je zelf vorm kunt geven aan wat er nog komen gaat.
Mark Smit schreef de meeste teksten, maar het is jouw persoonlijke verhaal c.q. leven. Gaf je Mark de vrije hand of hoe ging dat in zijn werk?
Ron: Mijn persoonlijke verhaal en mijn bekering is in Mask beschreven en die tekst is ook van mij. De andere songs zijn inderdaad door Mark voorzien van tekst. Hij heeft aan de hand van mijn beschrijving van elke fase in mijn leven dat uitstekend kunnen verwoorden.
Mark Smit: Ik heb Ron gevraagd om voor ieder nummer in een paar zinnen aan te geven wat het idee erachter was, welk gevoel het moest uitdragen. Dat heeft hij heel goed gedaan. Ik had daardoor meteen wat houvast bij het schrijven van de teksten, en bovendien sloot het goed aan bij mijn eigen gevoelens bij het beluisteren van de muziek. Hij heeft mij verder wel helemaal de vrije hand gegeven, daardoor kon ik er ook lekker creatief mee aan de slag.
Waar halen jullie je inspiratie vandaan en waar luisteren jullie zelf zoal naar?
Ron: Muzikaal gezien ben ik zelf geïnspireerd door het toetsenspel van Hew Montgomery van de Britse band Abel Ganz. Zijn sfeervolle en melodieuze invalshoek in vooral de eerste drie albums vind ik erg aangenaam om naar te luisteren. Het gaat om gevoel en niet altijd om virtuositeit, dat laatste bezit ik in ieder geval niet. Verder vind ik Eloy en Electric Light Orchestra interessant aangezien ik met beide ben opgegroeid.
Gijs: Ik hou nog altijd van prog maar luister er niet zoveel meer naar dan vroeger. Ik zit vooral in de klassieke muziek en tegenwoordig speel ik op zondagen in de kerk opwekkingsliederen. Iets totaal anders dus. Om me goed voor te bereiden heb ik wel veel geluisterd naar waar ik in het verleden aan heb meegewerkt (Cliffhanger, Knight Area, etc.) om in de juiste feel/mindset te komen. Het beest moest weer even worden wakker geschud zeg maar, haha. Ook mooi om de Taurus weer in volle glorie te gebruiken, om maar te zwijgen van de Rickenbacker.
Rinie: Zoals eerder aangegeven ben ik erg gevoelig voor melodie. Een mooie melodie spreekt mij meer aan dan bijvoorbeeld een complex ritme. Dit is puur persoonlijke voorkeur. Sommige bands als UK, King Crimson en Yes weten dit perfect te combineren. Camel raakt mij diep vanwege de melodieuze en melancholische invloed van Andrew Latimer. Verder luister ik ook naar bands als Styx, Saga, Alan Parsons, Genesis, Lonely Robot, Marillion, etc. Inspiratie is voor mij een optelsom van alle invloeden. Ik heb daar mijn eigen weg in weten te vinden zonder te proberen te lijken op een van mijn idolen. Maar ja, beïnvloed zijn we allemaal.
Mark: Qua zang voor dit project ben ik vooral geïnspireerd door Pink Floyd en Porcupine Tree, maar ook meer populaire muziek. Bijvoorbeeld bij Unconditional was het een mengeling van The Beatles en George Michael.
Blijft het bij “Mask” of zijn er muzikale toekomstplannen? En zo ja, wat zijn deze?
Ron: Mijn eerste doel was om dit conceptalbum nu uiteindelijk af te kunnen maken en uit te brengen. De prettige en professionele samenwerking met alle projectleden smaakt wel naar meer. Er zijn al plannen voor een vervolg in de maak. Ook dat zal onder de naam The Foundation zijn. Op de vraag of er ook wordt gedacht over het uitvoeren van “Mask” kan ik nu nog geen concreet antwoord geven. Dat zal afhangen van de vraag waar en wat we kunnen realiseren.
Gijs: In principe is het de bedoeling dat er een vervolg komt. Het wordt dan eigenlijk een soort ‘The Alan Parsons Project’. Dit album was in ieder geval zeer inspirerend om aan mee te werken en weer eens ouderwets los te gaan op de Rickenbacker en Taurus.
Rinie: Vooralsnog is “Mask” een project dat vooral vorm heeft gekregen door passie voor muziek. In dat opzicht zullen we zien wat de toekomst brengt. Voor nu leef ik in het moment en kijk ik met bijzonder warme gevoelens terug naar hoe alles tot stand is gekomen. Ook was er betrokkenheid bij de rest van de productie waardoor het voor de leden van het project een persoonlijke tint heeft gekregen. Dit met dank aan Ron en Jan Munnik (mix en productie).
Wil je nog iets kwijt aan de Progwereldlezers?
Ron: Ik hoop dat eenieder die dit album in zijn geheel gaat beluisteren er datgene uithaalt wat hij of zij nodig heeft. Njoy!
Gijs: Het is een geweldig album geworden en ik heb er met plezier aan meegewerkt. Ook mooi om weer samen te werken met Mark Smit en Rinie Huigen.
Rinie: Ik zou zo zeggen…dim het licht…steek een kaarsje aan…ga er eens goed voor zitten en luister “Mask”. Dit project is er een van liefde voor muziek!