Drummer en zanger Max Werner, bekend van de band Kayak, is op 70-jarige leeftijd overleden. Dat heeft de band woensdag bekendgemaakt op zijn website en Facebook-account.

Kayak in 1974, v.l.n.r. Max Werner, Pim Koopman, Johan Slager, Ton Scherpenzeel en Bert Veldkamp

Max Werner (Hilversum, 29 december 1953 – 9 april 2024) was de zanger, drummer/percussionist en toetsenist van de toonaangevende Nederlandse symfonische rockband Kayak. Een groep die hij samen met toetsenist Ton Scherpenzeel, gitarist Johan Slager en drummer Pim Koopman oprichtte in 1972. Aan het Hilversums Conservatorium kreeg Werner zijn opleiding tot klassiek drummer, onder andere van Willem Koopman, de vader van zijn latere collega Pim. Ton Scherpenzeel (contrabas) en Pim Koopman zelf (drums) waren medestudenten. Het is geen wonder dat de basis voor het latere Kayak hier werd gelegd.

Het is inmiddels in brede (prog)kring bekend: Werner was tegen wil en dank zanger (en Mellotronspeler) op de eerste vijf Kayak-albums; Kayak had immers al een drummer in de persoon van Koopman. De band werd mede door zijn markante zangstem bekend, ondanks Werners groeiende weerzin tegen zijn rol als zanger. Zijn karakteristieke stem is onder andere te horen op de (hit)singles Lyrics, Mammoth, See See the Sun, Wintertime, Chance for a Lifetime en Starlight Dancer. De druk, met name uit het management, om verder te gaan als zanger had een beklemmende werking op hem. Na het album “Starlight Dancer” maakte hij zijn ongenoegen wereldkundig en stapte hij over op de drums. Door het vertrek van Pim Koopman was het stoeltje achter het drumstel vrijgekomen. Voormalig fan Edward Reekers werd de nieuwe zanger. Na het (tijdelijk) opheffen van Kayak werkte hij onder meer als gastmuzikant bij andere artiesten. Zo speelde hij mee op “Land of Tá” van Nadieh uit 1986. Daarnaast werkte hij ook als postbode.




Na de comeback van Kayak in 1999 trad hij opnieuw aan als zanger voor het album “Close To The Fire”, overigens een uitstekende plaat. Na de tournee in 2000 werd de samenwerking beëindigd, mede door aanhoudende gezondheidsproblemen van Werner. Bert Heerink (Vandenberg) nam de plek van zanger van hem over.

Werner heeft ook solo vier albums opgenomen. Hij had een hit in 1981 met het nummer Rain in May (nr. 3 in Nederland en nr. 1 in Duitsland), van zijn tweede soloalbum “Seasons”. Het succes daarvan kan niet helemaal los gezien worden van de triomf van die andere zingende drummer indertijd: Phil Collins.

Samen met zijn ex-Kayak-collega gitarist Johan Slager nam hij in 1981 deel aan de reünie van Ekseption, de groep rond Rick van der Linden. Hij speelde drums, percussie en marimba op het album “Dance Macabre”. Voor het 25-jarig jubileum in 1993 was hij wederom van de partij, zijn bijdrage is te horen op het in 1994 verschenen livealbum “The Reunion” (later “Best of Ekseption”).




Minder bekend is het feit dat Werner jarenlang als zanger jingles inzong, hij moet er naar verluidt duizenden hebben gedaan. Dat deed hij samen met mensen als Bill van Dijk, Jody Pijper, Sandra Reemer, Hans Vermeulen, Lisa Boray en Edward Reekers, zijn collega bij Kayak. Jinglecomponist Bart van Gogh zegt in het boek “Bart! De Van Gogh van de jingles” over Max Werner: “Hij drumde hard, hij zong hard, hij was in alles hard en uiterst gedisciplineerd.”

Werner werd in 2003 geraakt door een spoorboom bij station Hilversum. Hij liep hier volgens eigen zeggen blijvend rugletsel bij op, waardoor hij moest stoppen met zijn net opgestarte productiebedrijf en hij afhankelijk werd van 24-uurs hulp. Hij raakte daardoor verwikkeld in een jarenlange juridische strijd met spoorbeheerder Prorail.

Max Werner verbleef de laatste jaren van zijn leven in het Rosa Spier Huis, een tehuis voor oudere kunstenaars en wetenschappers, waar ook bijvoorbeeld Frits Bolkestein nu zijn oude dag doorbrengt. Max Werner overleed op 9 april 2024, op 70-jarige leeftijd.

Foto: AVRO, Archief Beeld en Geluid