Knight AreaAlbum

Het is altijd lastig een cd te recenseren die gemaakt is door een collega met zijn of haar band, vooral als het gaat om iemand van eigen club. Vraag het maar eens aan Markwin of aan Maarten. Peinzend over de vraag waar de grens ligt tussen collegialiteit en objectiviteit moeten ze peentjes hebben gezweten tijdens het schrijven van hun epistels omtrent Timelock en Nice Beaver. Mij is gevraagd “Under A New Sign”, de nieuwe cd van Knight Area (de band van ‘ons Joop’), onder de loep te nemen. Zowaar een hele eer die me voordat ik de cd überhaupt gehoord had al de nodige zorgen wist te baren. Niet zozeer vanwege het feit dat de lat met het magnifieke debuut “The Sun Also Rises” uit 2004 misschien te hoog gelegd zou zijn, maar meer omdat ik bang was eerdergenoemde grens regelmatig te overschrijden. Laat het amicale niet de grote belangenverstrengelaar worden meneer van der Heijde.

Als de cd dan bij mij arriveert worden al die zorgen rigoureus van tafel geveegd. Wat een excellente klasse, wat exceptioneel is deze plaat. Hiervoor mag de doos met superlatieven wagenwijd geopend worden. Schaamteloos durf ik dan ook te beweren dat “Under A New Sign” in de meest positieve toonaarden bejubeld dient te worden.

Drie jaar lang hebben de heren gewerkt aan een schijf die menig cd-speler vrij lange tijd zal gaan confisqueren en terecht. De indrukwekkende klanken van de zeven nummers verdienen het zeer regelmatig te worden vermengd met de ruimte. Knight Area, dat begon als project, is uitgegroeid tot een hechte zevenmansformatie en dat scheelt meer dan een slok op de spreekwoordelijke borrel. Tjonge wat klinken de partijen een potje gedecideerd.

“Under A New Sign” zit vol kracht en alles dat verder groot is. Voor de notoire symfohater moet de hier tentoongespreide bombast toch een ware nachtmerrie zijn. Wij, liefhebbers van de kolossale klank, weten er wel raad mee en Knight Area bedient ons op onze wenken met royale Mellotronklanken en dreunende baspedalen. De muziek, ongeacht het tempo, weet de luisteraar wederom mee te slepen naar een ditmaal met nog meer intensiteit en overtuigingskracht neergezette droomwereld, waar prachtig melodieuze thema’s de realiteit vormen. Toetsenist en het hoofdzakelijke brein achter de composities, Gerben Klazinga, galoppeert alom als een ware Tony Banks of Clive Nolan over zijn klavieren en het gierende gitaristentweetal Mark Vermeule en Rinie Huigen had het ook al niet beter kunnen doen dan ze doen. Uitmuntend!

Er zit een zweem melancholie in de muziek die eerder opgeroepen werd op platen als “Script For A Jesters Tear” van Marillion en “The Wake” van IQ. De muziek klinkt verre van droefgeestig, maar alles heeft een aandoenlijkheid in zich, een ongrijpbare lading. Deze kan de K-faktor worden genoemd en komt vooral in de zang van Mark Smit tot uiting. Met hem heeft Knight Area de juiste zanger in huis. Zijn expressieve stem past perfect bij de muziek op dit album en, niet onbelangrijk, hij ligt zeer aangenaam in het gehoor.

“Under A New Sign” klinkt steviger dan zijn voorganger. Drummer Pieter van Hoorn slaat met een Ed Warby (Ayreon)-achtige strakheid. Hij en de ziedende bassist Gijs Koopman zorgen samen met overwegend krachtige gitaarakkoorden van Huigen en Vermeule voor een lekker dynamisch fundament dat nergens verzandt in uitbundige heftigheid.

“Under A New Sign” kent een weelderige afwisseling. Niet zozeer qua stijl want, behalve een jazzy stukje orgel in het instrumentale titelnummer, is het onomwonden vette neo in de beste IQ / Arena-stijl dat de klok slaat. De variatie zit hem dan ook meer in de verschillende tempi en instrumentaties. Vernuftig valt alles op z’n plaats. Hoe welkom is die enorme gitaarsolo in de uiterst melodische opener A Different Man? Hoe lekker is dat gebeuk in het up-tempo Mastermind en hoe genietbaar zijn de drums in de intro daar? Is de gedragen ballade Courteous Love zomaar zo schitterend of ligt dat aan de fantastische manier waarop Mark Smit het nummer zingt? Waarom is die cello er zo mooi? Hoe kan het dat de 12-snarige gitaar en Fender Rhodes of zelfs maar een brok samenzang zo als in het pakkende Dreamweaver zo’n impact hebben?

En dan de pracht die ‘ons Joop’ het album op heeft geblazen. Live voorziet hij zijn tien jaar jongere broer Gerben van een derde en een vierde hand in het toetsengeweld, maar op het album heeft hij zich beperkt tot dwars- en blokfluit, naast het schrijven van een drietal songteksten. Het effect van een fluit is altijd zo groot en zeker tussen de kleurrijke composities van Knight Area die een aaneenschakeling zijn van passie, wilskracht en verbeelding. Er dwarrelt romantiek in een dromerige sfeer uit de boxen. Luister wat dat betreft even naar de intro van het afsluitende A Different Man, Part II. Je zou zweren dat John Hackett langs is geweest en nu we het toch over de Hackettjes hebben, de finale van het nummer hangt helemaal in de sfeer van broer Steve. Wat een ongekende bombast, het kan niet op met de euforie.

Met “Under A New Sign” lonkt internationaal succes. De vorige cd bracht de band al in de Verenigde Staten, Duitsland, België en in Frankrijk, prestaties om trots op te zijn. “Under A New Sign” heeft echter zulk een allure dat heel de wereld aan hun voeten zal gaan liggen.

Dick van der Heijde

Bestel deze cd rechtstreek bij Discorder.