SagaAlbum

‘How long did your dream carry on?’, zong Michael Sadler in 1978, daarmee het debuut van Saga inluidend. Nou, 10.000 dagen dus. “10,000 Days” is in de pers al luid bezongen als de laatste plaat van Saga waaraan de lange zanger zijn medewerking zal verrichten.

De groep is nogal geheimzinnig over of dat ook betekent dat de groep daarmee ten einde is gekomen, maar het lijkt me wel erg waarschijnlijk. 10.000 dagen, zolang mochten we genieten van deze heerlijke Canadese band, langs al hun pieken en dalen. Het was een turbulente rit en voor we goed en wel zaten, schoot de band alweer een zijstraatje in, of sloeg haastig een bochtje om. Saga fan was je gedurende die 10.000 dagen niet altijd voor je lol, het kostte aardig wat inlevingsvermogen om de band te blijven volgen.

Het probleem van Saga is altijd een beetje geweest dat ze overal tussen wal en schip vielen. Voor symfonische rock-begrippen is Saga véél te poppy, maar binnen de classic-rock bewegingen was de groep weer veel te stekelig en druk. Gelukkig, na poging 60 een gooi te doen naar het grote publiek  besefte de groep dat hun ‘eigen geluid’ wel erg uniek is in de muziekgeschiedenis. En dus konden de fans vanaf het in 1999 uitgekomen “Full Circle” opgelucht ademhalen. Door de daaruit voortvloeiende zeer positieve kritieken, belandde de groep in een tweede jeugd, wat zelfs door het vertrek van oerlid en drummer Steve Negus niet kon worden verpest.  Met name op de voorganger “Trust”, van nog geen jaar geleden, bleek de band nog immer boordevol zelfvertrouwen te zitten. Bij deze nieuwe, “10,000 Days”, lijkt het alsof Saga nog één keer heel goed kijkt naar het vertrouwde recept. Dus levert de band ons voor de laatste maal de heerlijke duels tussen gitarist Ian Crichton en toetsenist Jim Gilmour, met daarbovenop de zalige stem van Sadler. De verschillende nummers van deze nieuwe plaat kennen nog steeds de vereiste structuur en duidelijkheid, hoewel de remmen ietsje los gaan dit keer, en de solo’s van Crichton en Gilmour wat langer mogen duren.

De opener Lifeline, waarbij de levenslijn inderdaad op het toetsenbord van Gilmour knap wordt vastgehouden, kent een aantal van deze fameuze duels, en mag gelden als één van de sterkste openers van een Saga plaat in jaren. Gelijk blijkt dat drummer Brian Doerner, die op de voorganger “Trust” nog debuteerde, prima op zijn plaats is. Book Of Lies, liedje nummer 2, is het nummer dat ik aan een willekeurige geïnteresseerde Saga leek zou laten horen. Saga nooit gehoord? Nou, dan moet je Book Of Lies van “10,000 Days” even beluisteren. De grap is (waarschijnlijk onbedoeld) dat de coupletten en het basisrifje interessanter zijn dan het refrein zelf, ook een ingrediënt vaker voorkomend bij de band. Tenslotte kent het nummer één van de langste solo’s van Crichton in de laatste jaren. Sideways voegt aan de voorgaande twee nummers weinig toe, behalve dan dat het tempo zeer zeker niet afneemt, en dat geldt nog sterker voor het zeer opzwepende Can’t You See Me Now? Dan volgt de verrassing van de plaat, het ruim zeven minuten durende instrumentale Corkentellis, dat van ADHD uit zijn voegen springt. Het is een geweldig nummer, begrijp me niet verkeerd, maar als het een voorbode is van een eventueel komend Saga avontuur leg ik mijn pillen alvast klaar!

Tekstueel staat de plaat uiteraard in het teken van het afscheid van Sadler. De uitstekende ballad More Than I Deserve, het eerste rustpunt van de plaat, is feitelijk het persoonlijk bedankje aan de fans. Nou, blij dat hij er zo over denkt. De fakkelballade 10,000 Days bezingt nog eens de hoogtepunten van de groep, en met It Never Ends geeft Sadler de luisteraar toch ook weer troost. Looks to me like you could need a friend, zingt ie. Ja, inderdaad, Michael, waarom ga je dan weg? Everyting must change, it never ends.Hoewel “10,000 Days” bomvol perfect Saga-materiaal staat, zorgt het gewicht van Sadler’s vertrek toch voor een ongemakkelijk sfeertje. Het optimisme en zelfvertrouwen van “Trust” heeft plaatsgemaakt voor een partijtje krachtpatserij. Dat het dan toch nog zo’n sterke plaat is heeft alles te maken met de 10.000 dagen ervaring waarover de groep zich kan buigen. Voor de toekomst hoopt ondergetekende dat de overige bandleden zo wijs zijn te stoppen. Ga maar verder als Chapter 17 of zoiets, maar eer het verleden, wordt geen tweede Spock’s Beard. En aan alle platenmaatschappijen: leg de ruzies bij en lever een 3cd-overzicht dat mag gelden als ultieme best-of’. Mag ik em samenstellen?

Markwin Meeuws