Blind EgoAlbum

Velen hebben lang naar deze cd uitgekeken. Niet alleen omdat velen benieuwd zijn hoe RPWL gitarist Kalle Wallner zou klinken zonder zijn band, maar ook omdat oud Arena zanger Paul Wrightson op dit album zijn rentree in de prog zou maken. Daarnaast doen ook John Jowitt, John Mitchell en Clive Nolan mee en zo heb je zo maar het Arena in zijn sterkste bezetting ooit (ten tijde van “The Visitor“) bij elkaar (op drummer Mick Pointer na dan).

Doet de muziek van Blind Ego dan ook aan Arena denken? Nauwelijks. Alleen de sterke zang van Wrightson doet aan de Engelse neo-prog formatie denken. Als je wilt vergelijken dan komen bands als Kino en The Urbane het meest dicht in de buurt. Niet in de eerste plaats door de zang van John Mitchell, maar vooral door de stijl van de muziek. Lekkere stevige gitaarprog met een alternatief en rauw randje en nummers met een kop en staart. Het aantrekken van John Mitchell is niet alleen muzikaal gezien sterk, maar zeker ook commercieel, aangezien zijn ster snel rijzende is in de progwereld. In de rauwere nummers zoals Obsession en Break You komt zijn stem uitstekend tot zijn recht.

Obsession vliegt meteen uit de startblokken met heftige gitaarriffs en strak drumspel. Het nummer ontpopt zich als een stuwend en uptempo nummer met rauwe zang van Mitchell een prima gitaarsolo en een zodanig pakkend refrein dat het de rest van de dag door je hoofd blijft spoken. Een uitstekende opener die de toon voor de rest van het album zet.

Eén van de hoogtepunten is het stemmige en donkere Black Despair. Het opent met prachtig tokkelend akoestisch gitaarspel. Een akoestische intro en dan de emotionele en breekbare stem van Wrightson…even schiet The Hanging Tree door mijn hoofd, maar dit nummer loopt anders. De opbouw is geweldig. In het eerste deel is het alleen de akoestische gitaar, maar later neemt subtiel de elektrische gitaar het stokje over en staat de rest van het nummer in het teken van een schitterende en minutenlange gitaarsolo. Dit is genieten hoor!

Ook in het titelnummer Mirror is het Wrightson die de zang voor zijn rekening neemt. Zijn theatrale manier van zingen past perfect in dit nummer en geeft het zeker een meerwaarde. Het basspel is hier mooi donker en gitaarwerk lekker fel. Wallner bewijst eens en te meer dat hij een veelzijdige gitarist is. Hij kan af en toe lekker van leer trekken met felle gitaarriffs en solowerk, terwijl hij in nummers als Black Despair bijvoorbeeld ook laat horen met het melodieuze en gevoelige werk geen enkele moeite heeft (maar dat laatste wisten we al van zijn werk bij RPWL).

De echte prijspakker van dit album is het prachtige Forbidden To Remain. Het is het meest symfonische nummer. Dit komt doordat hier meer gebruik van toetsen gemaakt wordt. Dan merk je ook dat je de toetsen bij de andere nummers wel wat gemist hebt. Wrightson zingt ook hier weer uitstekend. Laten we hopen dat we hem nog vaker kunnen horen. Het nummer heeft een mooi ingetogen middenstuk waarin de spanning wordt opgebouwd. Deze loopt uit in een mooie en lange gitaarsolo. Volgens de promosheet is het een van de mooiste solo’s sinds Comfortably Numb…de solo is zeker erg mooi, maar om dat te stellen vind ik een typisch geval van blinde ego.

Met Blind Ego heeft Kalle Wallner een uitstekend album afgeleverd waarin hij goed zijn andere kant etaleert die hij in RPWL niet kwijt zou kunnen. Hierdoor heeft Blind Ego echt een eigen smoel gekregen en is het geen makkelijk kopie van het RPWL werk geworden. Naast dit alles heeft het album ook nog eens prachtig artwork!

Maarten Goossensen