#76: Pendragon gelooft in puurheid

eerste druk: 30-09-2008
interview en tekst: Markwin Meeuws

Klokslag 10 uur woensdagavond. Ik bel een nummer in Engeland. Aan de andere kant een duidelijk stem die zegt: ‘Hi, it’s Nick!” Het interview was al reeds lang in de planning, gezien het verschijnen van album no. 8 van Pendragon “Pure”. Maar slechts die ochtend spraken we per mail de tijd af. “Waarom niet gelijk vanávond”, schreef ie. Inderdaad, waarom niet?

En zo spreek ik met Nick Barrett, zanger, gitarist en leider van Pendragon, één van de belangrijkste groepen uit de symfonische rock. Beseft hij dat alleen zelf ook? Nick lijkt een geplaagd man soms, die juist uit de progkringen de meest ongelooflijke kritieken te verduren krijgt. Bekend staande als een niet al te vriendelijke (zegt ie zelf!), maar zeer uitgesproken man, babbel ik ruim een uur met mijn held. Een doodgewone man, die zich zorgen maakt over rondkomen, overleven, de wereld. Uitermate extravert, met zijn hart op zijn tong. Zeer fanatiek over zijn muziek. Hieronder een relaas van mijn gesprek met hem.

Hoi Nick, om te beginnen welkom! Fijn dat je dit interview wilde doen, gezien onze niet zo heel positieve recensie wat betreft “Believe”
Ja, ach, haha. Ik was daar nogal verontwaardigd over, maar goed. Blijkbaar zitten er bij Progwereld ook mensen met andere meningen.

Je schreef me dat je momenteel druk bezig bent. Ik neem aan met de voorbereidingen voor de tournee?
Ja, man. We gaan een tournee houden voor twee maanden, die ons door heel Europa voert. Eerst is er de lancering van het nieuwe album “Pure” in onze thuisstad Swindon, gedurende twee avonden. We gaan dat doen met twee verschillende setlisten, dus dat gaat een interessante ervaring worden. Daarna is het de beurt aan België, met de Spirit of ’66. En daarna komen we natuurlijk naar jullie land, en wel naar Zoetermeer, naar de Boerderij. De vorige keer vroeg ik me sterk af – na het gat van vijf jaar tussen “Not Of This World” en “Believe”, of mensen nog wel op ons zaten te wáchten, en nu heb ik meer het idee dat we kunnen voortbouwen op wat we met “Believe” bereikt hebben.

Vertel eens wat over het aankomende nieuwe album “Pure”
Het album handelt over de zienswijze van een kind, hoe ze opgroeien, de onschuld die ze als kleine kinderen nog hebben en hoe dat langzaam wegebt. Hoe ze vanaf kind-zijn groeien naar puber en volwassenheid, en daarbij een heel stuk van hun onschuld verliezen. Hoe ze als tiener problemen krijgen van autoriteit en hun eigen identiteit zoeken en vinden. Ik las ergens dat de aura van een kind veel de kleur indigo bevat, een kleur van onschuld, van ‘puurheid’, dat langzamerhand verdwijnt naarmate ze ouder worden. Ik vond dat een interessant gegeven voor een thema voor een nieuw album. Qua stijl sluit het album direct aan op “Believe”, hoewel zelfs nog wat krachtiger en directer. Heel veel mensen zullen verbaasd zijn over het nieuwe album.

En jullie hebben weer een nieuwe drummer, begreep ik?
Ja, inderdaad. Joe Crabtree bleek toch te weinig tijd te hebben, dus de nieuwe drummer heet Scott Higham. Hij is een geweldige drummer, je hoopt altijd dat je iemand tegenkomt die net zo goed is als Joe of Fudge, maar ik kan haast stellen dat deze nieuwe gozer zelfs béter is. Hij speelt ook op het nieuwe album.

Hoe gaat “Pure” gepromoot worden, zeker in deze wereld die alleen maar lijkt te downloaden?
Nou, om te beginnen doen we geen promo’s uit tot de cd in de verkoop ligt. We verkopen het album voorlopig alleen zelf direct, via concerten, via onze website. Het probleem is dat zodra je promo’s gaat verspreiden, dan vind je het album binnen no-time overal op het internet. Dat is een probleem waarmee we te kampen hebben. Daarnaast hebben we “Erashead” op onze site staan, en op You Tube inmiddels. Tenslotte staan er ook enkele edits op onze site. We hebben een speciale fan-area voor “Pure”, waar mensen nog meer kunnen krijgen, en we brengen ook een speciale editie van het album uit.

Hoe denk je nou precies over downloaden?
Het is een groot probleem, met name voor de middelgrote bands! Ik bedoel, voor een band als Radiohead is het een luxeprobleem de nieuwe cd min of meer gratis te verspreiden. Ze waren immers al groot gemaakt door EMI. Kleinere bands als Gazpacho en andere hoeven er niet van te leven, dus het zijn met name de bands die zeg maar net full-time proberen te draaien, waarvan er aan het einde straks maar een paar zullen overblijven, is mijn verwachting. Daarnaast denk ik dat er iets serieus mis is met de maatschappij. Hele generaties groeien op met het idee dat muziek gewoon gratis is. Voor het eerst in de geschiedenis van de maatschappij is er een ‘markt’ waarbij het ‘product’ volkomen gratis wordt aangeboden, en dat frustreert me als muzikant en creator van het product enorm! Ik heb alle argumenten ten aanzien van het voordeel van downloaden ook gehoord, maar ik denk nog steeds dat het verkeerd is. Bands als Pendragon hebben het verdomde moeilijk te overleven, en daarom zie je dat iemand als Martin Orford (ex-IQ) zelfs heeft aangekondigd na zijn nieuwe album te zullen stoppen! Ik kan dat wel begrijpen.  

Is er een link tussen “Believe” en “Pure”?
Zoals ik zei, de richting die we op “Believe” zijn ingeslagen zullen we volgen. “Pure” is ook lekker fel en direct, in-your-face, ik denk zelfs nog wel harder en melodieuzer dan “Believe”. Aan de andere kant zullen oude fans van Pendragon ook tevreden zijn, want het heeft toch ook wel de typische Pendragon-elementen. Vijftien jaar geleden werd ik beïnvloed door bands als Genesis en Pink Floyd, maar om eerlijk te zijn zou ik me nu kapot schamen als ik een album zou uitbrengen dat zo overduidelijk symfonische is. Ik hoef geen Mellotron of lastige tempowisselingen in mijn muziek te brengen om mijn credits bij de symfonische rockfans te winnen. Soms word ik er moe van dat veel progfans alleen maar vragen om lange epics en moeilijke melodielijnen, waarmee ze vast lijken te zitten aan een formule die wat mij betreft al dertig jaar geleden is uitgewerkt. Pendragon staat er volgens mij bekend om dat ze elke tien jaar wat ánders doen, hun koers veranderen. “Pure” is daar naar mijn mening een gevolg van. Het belangrijkste vind ik altijd dat de muziek van Pendragon killer-melodies moet bevatten, en “Pure” heeft dat volgens mij.

Wat waren de reacties op het ‘gebed’ in For Your Journey op “Believe”?
Haha, ik kan me herinneren dat jullie recensent het ten tijde van zijn recensie te zoet voor woorden vond! Dat vond ik heel moeilijk te lezen, want het kwam echt puur uit mijn hart, en ik probeerde het zo eerlijk mogen op de plaat te zetten. Heel veel fans hadden er juist een sterke connectie mee, en ik kreeg veel zeer positieve reacties. Ik probeerde met “Believe” ook een positief licht te laten schijnen over de huidige wereld en de mensen inspiratie te geven. Dat kwam voornamelijk omdat ik een aantal boeken had gelezen over de huidige maatschappij en ik maak me erg zorgen over alle huidige ontwikkelingen. Met name het boek van David Icke, “The Biggest Secret”. Vele vinden hem een rare snuiter, maar dingen die hij zegt in zijn boek komen gewoon uit! Icke beweert dat de wereld in werkelijkheid geregeerd worden door een elite van leiders, de ‘Illuminati’. Hij beweert dat er allerlei complotten zijn op dat niveau, en als je kijkt naar de huidige globalisering van de maatschappij, zie je dat hij in veel dingen gelijk heeft, denk ik. Mensen lijken geen idealen meer te hebben, en het wederzijdse respect lijkt volkomen weg te zijn, alle vroegere hippie-idealen zijn in de prullenbak gegooid, zo lijkt het. Als je alleen al kijkt naar jullie Geert Wilders, waar ik over gehoord heb, dan maak ik me grote zorgen, dat zulk soort mensen überhaupt een stem mogen hebben, dat ze niet volkomen terzijde worden geschoven. Met “Believe” hoopte ik mensen aan te zetten zelf te denken en te luisteren vanuit hun hart, en niet wat de wereld, een groepering of religie ze voorkauwt.

Het is inmiddels bijna 8 jaar geleden dat het zeer persoonlijke “Not Of This World” uitkwam. Hoe kijk je daarop terug?
Heel positief, hoewel ik nu in een andere fase zit in mijn leven. Het was een therapeutisch gebeuren, heel belangrijk voor me. Het album handelt over de periode in mijn leven dat ik een relatie zag beëindigen, en ik zat echt in de put! Ik las toen een boek van Debby Ford, “Spiritual Divorce”. In dat boek verkondigt ze dat waar twee mensen uit elkaar gaan, het hoogst zelden de schuld is van slechts één persoon. En dat vond ik echt een enorme openbaring. Het boek heeft me door een moeilijke periode heen geholpen.

Vele albums van Pendragon staan binnen de neoprog als ‘klassiekers’ bekend. Toch lijkt het wel alsof juist jij heel veel kritiek te verduren krijgt? Hoe kijk je daar tegenaan?
Haha, ik vind ze maar een stelletje zeikerds! Ik lees die kritieken ook wel eens, maar het doet me niet veel. Ik weet dat ze m’n stem vaak niet kunnen hebben, of het feit dat we onbeschaamd de melodische kant van de symfonische rock kiezen. Het klopt ergens ook wel, want onze invloeden reiken verder dan alleen de prog van Genesis en Yes. Misschien zijn we te poppy of te gladjes voor veel puur progressieve fans, maar dat vind ik niet zo erg. Ik hou zelf gewoon ook van goede popmuziek, muziek met een goede melodie en lekkere thema’s. Ik ben zelf opgegroeid met niet alleen genoemde bands, maar ook het bands als Rolling Stones, Led Zeppelin, Deep Purple, Slade, Beatles en artiesten als David Bowie. Je hoort dat in de muziek doorklinken, denk ik zelf.

Wat zijn de directe toekomstplannen van Pendragon?
Voor een muzikant is het haast onmogelijk door te gaan. Vroeger dacht ik wel eens, hoe kan ik ooit altijd maar doorgaan? Maar dan komt er weer een periode dat ik ga schrijven en spelen, je verleert het nooit.