Moongarden – Perfect in harmonie

eerste druk: 10-06-2004 / eindredactie: Maarten Goossensen

Deel 3: het interview

Dit interview heeft in oktober 2003 per e-mail plaats gevonden. Het nieuwe album werd op dat moment afgemixt.

CR = Christian Roversi (Stick, toetsen, basgitaar)
MS = Max Sorrentini (drums)
MT = Mirko Tagliasacchi (basgitaar)
LP = Luca Palleschi (zang)

Wat kunnen we verwachten van het nieuwe Moongarden album “Round Midnight”?

CR: Ik denk dat je in vergelijking met de voorganger, “The Gates Of Omega”, een wat meer gefocuste ontwikkeling van de songs kunt verwachten en logischerwijs ook een duidelijke sprong voorwaarts qua ontwikkeling. We hebben ons oog dus nog meer gericht op het liedje, op ons idee van toegankelijke progressieve / symfonisch rock zonder dat we overigens onnodige druk op het hele creatieve proces hebben gelegd.
Daarnaast hebben we onze muziek opengesteld voor invloeden die normaal gesproken niet tot het gebied van de traditionele progressieve rock word gerekend: de hele samplecultuur, downbeat, nu metal en ambient. Overigens, zonder onze unieke eigen kenmerken te verwaarlozen: grote aandacht voor de harmonieën, de typische melancholische sfeer van onze muziek, het “antieke” geluid van onze toetsen, de “airy” solo’s van David, etc.

MS: Eigenlijk mag men niks verwachten van het nieuwe album, aangezien “Round Midnight” is geboren en opgegroeid van uit het perspectief van kijken en luisteren naar Moongarden’s eigen stem. Terwijl in het verleden sommige muzikale invloeden overduidelijk waren en we zelfs een soort van emotioneel, muzikaal eerbetoon hebben gegeven aan die bands die zo belangrijk voor onze ontwikkeling waren, hebben we voor “Round Midnight” veel meer onze blik gericht op het heden. We wilden een persoonlijker geluid creëren en duidelijk herkenbare muzikale identiteit.
Het kan best zijn dat de wat meer traditioneler ingestelde progliefhebbers hier wat meer moeite mee zullen hebben dan wel hier door in verwarring zullen raken. Maar het leid ons hopelijk naar een nieuwe muzikale wereld die niet prog is, maar ook niet pop, die geen hokjes kent maar alleen maar Moongarden muziek.

MT: “Round Midnight” is voor een groot gedeelte gebaseerd op het idee van het samenwerken als een band. Het is veel compacter dan onze vorige albums. We hebben de natuurlijke loop van verschillende muzikale stijlen gevolgd met als eindresultaat een overtuigende mix van ambachtelijke liedjes en modern materiaal. De luisteraar zal denk ik, of op het eerste gehoord verliefd worden op het album of met stomheid worden geslagen. Echter, ‘progressief’ houd wat mij betreft in dat er een wil tot experimenteren moet zijn. Als maar in de achteruitkijkspiegel kijken levert wat mij betreft uiteindelijk alleen maar iets negatiefs op artistiek gebied op. Wat ‘prog’ inhoud is door de jaren heen veranderd; denk maar eens aan het laatste album van King Crimson of Peter Gabriel.

Hoe schrijven jullie de muziek? Komt een persoon met een kant en klaar idee of word de muziek door jullie tezamen geschreven?

CR: Simpel gezegd: ik schrijf alle muziek maar vervolgens heeft de rest volledige artistieke vrijheid om het op hun eigen wijze te interpreteren, zonder al te veel beperkingen en aanwijzingen van mijn kant. Daarbij schrijft Luca zelf zijn zanglijnen en David zijn gitaarsolo’s.

Wie is er verantwoordelijke voor de teksten?

CR: Net als bij de muziek ben ik diegene die de lijnen hier voor uitzet. Ik lever de ideeën en ruwe schetsen hier voor waarbij Luca vervolgens de vrijheid heeft om die naar zich toe te trekken en aan te passen naar zijn eigen gevoel en smaak. Tevens is er nog een soort van extern lid van Moongarden, Antonio De Sarno, die met ons samenwerkt op het gebied van teksten.

LP: Het belangrijkste is om de juiste balans te behouden tussen de originele ideeën van Cristiano en de “visuele” en muzikale eisen die de zangpartijen stellen. In het geval van ons nieuwe album voelde ik me erg betrokken bij de schetsen van Cristiano en daardoor werd mijn werk ook een stuk makkelijker en voelde het ook natuurlijker aan. Ik denk ook dat de eenheid van muziek en woord één van de sterke punten van dit album is.

Wat kun je ons vertellen over de teksten op “Round Midnight”?

CR: Ze zijn gebaseerd op eigen, persoonlijke gebeurtenissen die te verdelen zijn in twee onderdelen: het einde van een tweede, langdurige relatie en mijn bezoeken aan een aantal Europese steden die een behoorlijke indruk op mij hebben achtergelaten: Monaco, Londen, Helsinki. Het een mengelmoes van gevoelens en indrukken die deze steden op mij hebben achtergelaten, vermengd met een zekere bitterheid en eenzaamheid die achterblijft nadat een liefde uitblust.

Wanneer je luistert naar de eerste twee Moongarden albums dan lijkt het als of jullie nog op zoek zijn naar jullie eigen geluid. Zowel “Moonsadness” als “Brainstorm Of Emptiness” doen me regelmatig aan Camel denken. “The Gates Of Omega” klinkt echter behoorlijk anders in vergelijking met die twee voorgangers. Er hangt een zekere ambiente atmosfeer over het album. Is “Round Midnight” een logisch vervolg op dit album of valt het daar ook niet mee te vergelijken?

CR: “Round Midnight” is er gekomen dankzij “The Gates Of Omega” omdat we ons daar op de ruimte hebben gegeven om popinvloeden in de muziek door te laten sijpelen. En hoewel ze beide wel op een soort van gedeelde voedingsbodem zijn gebaseerd, zijn toch niet echt met elkaar vergelijkbaar. Ik denk dat “Round Midnight” uiteindelijk klinkt als een samensmelting (en hopelijk ook een verbetering) van alles wat we tot nu toe gedaan hebben, hoewel dit eigenlijk ook niet de juiste uitleg is. Euhm… “Round Midnight” is simpelweg ons nieuwe album, welke zijn oorsprong kent in wat er voor af is gegaan maar toch compleet nieuw en vernieuwend voor ons is.

MS: Ik vindt dat ieder Moongarden album een afspiegeling is van de periode waarin het gemaakt is, net zo als het een weergave is van de hele instelling, houding, richting van de band toen het werd opgenomen. Klinkt misschien als een cliché maar dat is het natuurlijk niet. Bijvoorbeeld, het toetreden van Luca heeft gezorgd voor best wel veel verandering zowel in hoe we de muziek melodisch benaderen als in de uiteindelijke composities. Een zangstijl zoals Ricki Tonco die hanteerde zou absoluut belachelijk hebben geklonken in nummers als Five Years en Forever Chained (beide van “The Gates Of Omega”, red.). Kortom, ieder album bevat figuurlijk gesproken fragmenten van ieder bandlid, van zijn muzikale opvoeding en zijn persoonlijkheid. Het is alsof je, al lezend tussen de regels door, je bladzijden uit onze persoonlijke dagboeken kunt zien.

Wat is het idee achter de bandnaam Moongarden?

CR: Ik heb altijd al een fascinatie gehad voor de maan. Waar ik woon, kleurt de maan op een heldere nacht het land in tinten van blauw en grijs. Ik heb gewoon een persoonlijke voorkeur voor de nacht ten opzichte van de dag en logischerwijs dan ook voor nachtelijke plekken, sferen en impressies. Maar Moongarden is ook een plek voor de ziel, een plek waar de tijd niet bestaat, waar je simpelweg stil kunt staan en overpeinzen, iets dat in de huidige tijd vaak vergeten word. Deze ideële plek is ook schitterend weergegeven door Leonardo Montorio in zijn hoesontwerp voor ons eerste album, “Moonsadness”.

Hoe kijken jullie, als band, eigenlijk terug op die eerste drie albums?

CR: Persoonlijk zie ik het allemaal als één lange reis en een continue muzikaal experiment dat ons uiteindelijk bij “Round Midnight” heeft gebracht. Tevens, omdat ik zelf zo persoonlijk verbonden ben met de zowel de teksten op Moonsadness als “The Gates Of Omega”, zijn deze albums voor mij een soort fotoalbums. Qua muziek ben ik ontzettend trots op wat we gedaan hebben. We hebben nooit bewust een bepaalde trend gevolgd, zijn altijd op zoek geweest naar inspiratie in andere muziekstijlen en hebben ons altijd gericht op die typische Moongarden harmonieën, welke een soort handelsmerk van ons zijn.

MS: Hmm… een vraag waar je complexe en ook uitgesproken antwoorden op kunt verwachten aangezien iedere muzikant op een hoogst persoonlijke wijze terugkijkt op zijn muzikale pad. Een pad waar van het niet zeker is dat het een geleidelijke en voorwaartse ontwikkeling laat zien. Wij zijn eigenlijk pas een echte band sinds The Gates en de ontwikkeling van de band was tot op dat moment er altijd één van horten en stoten. Persoonlijk heb ik geen spijt van alles wat ik gedaan heb, ook al zie ik nu achteraf wel de nodige tekortkomingen en zelfs fouten. Onze voorgaande albums klinken feitelijk zoals ze hadden moeten klinken, het kon toen gewoon niet anders. Het is het beste wat we op dat moment te bieden hadden.

Maar, ik voel me meer verbonden met “The Gates Of Omega”, simpelweg omdat we vanaf toen een echte band waren en omdat het geluid van dat album nog steeds dicht bij onze huidige muzikale identiteit staat. Het enige is dat we, nadat een album opgenomen is, we het ons financieel niet kunnen veroorloven om achteraf nog de nodige correcties en aanpassingen te doen. Het maken van een plaat zou eigenlijk een lang proces moeten zijn maar dat is een luxe die we ons niet kunnen veroorloven op dit moment. Er is genoeg op onze oude albums dat we terug zouden kunnen laten komen en verder ontwikkelen en dat is dus ook wat we tijdens onze optredens proberen te doen. Ik denk ook dat iedereen die een album onder de loep neemt, of het nu critici of liefhebbers zijn, altijd een beetje rekening moet houden met de middelen die een band tot zijn beschikking heeft. Moongarden probeert om hard en snel te werken in de studio, om zoveel mogelijk te bereiken in een zo’n kort mogelijke tijd. Gelukkig is het wel zo dat dit in de tien jaar sinds Brainstorm een stuk makkelijker voor ons is geworden.

Waarom heeft Ricki Tonco de band verlaten na “Brainstorm Of Emptiness”?

CR: Op dit moment is Moongarden een band en niet een Roversi-project of het Roversi / Cremoni-duo. Dat houdt dus in dat aan de meeste beslissingen discussies en zelfs kleine conflicten tussen bandleden voor af gaan. Iets wat heel natuurlijk is. Maar dit werkt niet als er iemand is wil domineren, die zijn persoonlijke ideeën en artistieke visie niet wil delen met zijn medebandleden. Brainstorm was een album dat was opgezet als een nagenoeg instrumentaal album, maar zoals je kunt horen word er voor 80% van de tijd gezongen. Dit was het eenzijdige besluit van één van de bandleden, niet van de band als geheel. Feitelijk is dat een grens die we nooit hadden mogen overschrijden, het resultaat was dan ook dat de muzikale motor stil kwam te staan. Maar het resultaat was wel dat onze wegen zich, op een vriendelijke wijze, van elkaar scheidden.

Luca, hoe ben jij bij Moongarden terechtgekomen en kende je ze eigenlijk al voor die tijd?

LP: Ik kende zowel Moongarden als hun “Brainstorm Of Emptiness”-album maar de aanleiding voor mijn toetreden tot de band was eigenlijk puur toeval. Voorafgaand aan “The Gates Of Omega” werkte Cristiano aan een behoorlijk ambitieus project: een combinatie van rockband en klassiek orkest (waarmee Max zo af en toe ook mee optrad). Een van de stukken die werden gespeeld was Home Sweet Home (welke later terechtkwam op het Gates-album). Cristiano had van dit stuk een klassiek symfonische bewerking gemaakt aangezien het nummer zich goed leende voor zo’n bewerking. Toen ik betrokken raakte bij dit hele project heb ik vervolgens dit stuk een aantal keren mogen uitvoeren. Het klikte goed tussen mij en Cristiano en daarom heeft hij mij uiteindelijk gevraagd om lid te worden van Moongarden. En dat was een uitnodiging die ik met het grootst mogelijke enthousiasme aanvaardde.

Luca, in vergelijking met veel van jouw Italiaanse collega’s is je Engels en de uitspraak daar van erg goed.

LP: Ik ben altijd al gefascineerd geweest door de Engelse taal. Ik heb al heel vroeg de gelegenheid gekregen om hier in te bekwamen, te studeren en het ook daadwerkelijk te gebruiken. Daarnaast denk ik dat men voorkeur voor muziek uit het Engelse taalgebied daar ook een flink handje bij geholpen heeft. Maar het kan altijd beter en ik zou maar wat graag een tijdje in Engeland willen doorbrengen. En ik moet ook onze co-tekstschrijver Antonio De Sarno bedanken voor zijn vele aanwijzingen en suggesties.

Tussen Brainstorm en Gates zaten vijf jaar. Was er een reden voor zo’n lange pauze?

CR: Daar waren eigenlijk 3 redenen voor:

• 1. Zowel Max als ikzelf waren betrokken bij een ander project, H-Impatto, welke behoorlijk veel energie van ons verlangde en ook nog eens erg tijdrovend was.
• 2. Moongarden had in die periode geen zanger die dicht bij ons woonde, dan wel beschikbaar was voor repetities op een regelmatige basis
• 3. Het einde van mijn liefdesrelatie en de persoonlijke crisis die daar op volgde.

Laat ons eens terug gaan in de tijd. “Brainstorm Of Emptiness”, hoe zijn jullie op die naam gekomen?

CR: Eigenlijk hebben we het idee voor deze titel gestolen van David Sylvian en Holger Czukay. Zij kozen ieder voor zich de titel die ze het meest geschikt vonden voor hun gezamenlijke albums en voegden die dan samen zodat je dus bijvoorbeeld kreeg “Flux + Mutability”. Wij hebben voor dit album eigenlijk hetzelfde gedaan; Brainstorm was de suggestie van Ricki Tonco, Emptiness kwam van mij.

Hoe waren de reacties op het Great Gig In The Sky gedeelte in het nummer Who’s Wrong?

CR: Die van mij of van de critici? Ik weet nog dat ik uitriep: “Nee… dit kunnen we echt niet maken!”. Maar ja, Tonco was simpelweg niet te stoppen zodra hij zijn zinnen op iets had gezet. “De recensies zullen vernietigend zijn en ze zullen ons beschuldigen van goedkoop kopiëren.”, bracht ik nog in maar zijn reactie was: “Nou en, je hebt toch ook al zo vaak de boel afgekeken van Cinema Show?”. Geeft maar weer eens aan hoe chaotisch het was in die tijd en wat de algemene stemming was gedurende deze opnamesessies.

MS: Het was nog al surreëel, die hele periode. Cristiano was behoorlijk van zijn apropos gebracht door de werkelijk overweldigende energie en dadendrang van Tonco. En dat maakte de hele boel behoorlijk gecompliceerd. Ik weet nog dat gedurende opname van Sonya In Search Of The Moon – Part III, onze opnametechnicus Marco Olivotto het spoor waarop de zang stond eventjes openschoof. En tot onze verbazing hoorden op dit nummer, dat van begin tot eind instrumentaal bedoeld was, in eens een zanglijn van Tonco. En hoewel het in dit geval een grapje was van Marco, gaf het wel aan dat Tonco van plan was om op het hele album te zingen.

Hoe kwamen jullie op het idee van die vioolpartij in The Losing Dawn?

CR: Dat was een suggestie van Marco Olivotto. Hij is smoorverliefd op dit nummer en tot op de dag van vandaag is hij van mening dat dit het mooiste nummer is dat ooit in zijn studio is opgenomen. Ik denk dat het zijn bedoeling was om het een soort van “Peter Hammill”-tintje te geven, dus samplede hij een viool, schreef de melodie en nam het vervolgens op.

Wat is het idee achter het hele Sonia-concept op dit album? En bestaat ze eigenlijk of is het puur een fictief personage?

CR: Oh, ze is zeker een fantasiefiguur. Ze staat eigenlijk voor de worsteling met een droom die nooit werkelijkheid kan worden. En nu ik er zo over aan het denken kom, het is misschien ook wel een metafoor voor de droom die wij als Moongarden nastreven. De droom om het als Moongarden nog eens te maken als fulltime muzikanten.

Vijf jaar later volgt dan het album “The Gates Of Omega”. Het lijkt er op dat het een conceptalbum is.

CR: Ik hou er eigenlijk van om “The Gates Of Omega” meer te beschrijven als een soort van gemoedstoestand dan een concept. Ik wilde op dit album mijn verdriet, wanhoop en ook mijn pijn vastleggen. In mijn gevoelsleven was ik op dat moment erg bezig met het hele idee van “Het Einde”, maar dan wel in een meer algemene zin. Niet alleen het einde van een liefdesrelatie maar dus ook het einde van ons leven hier op aarde. Bijvoorbeeld: Five Years zijn de vijf jaren die je met een geliefde hebt doorgebracht, Castles Of Sand hebben we gebouwd om ons veilig te voelen maar ze zijn ook voorbestemd om weer in te storten na verloop van tijd. Home Sweet Home vertelt over de verwarring die over ons komt als je beseft dat je alleen achterblijft, Stars And Tears staat misschien wel voor een nieuwe begin of toch misschien niet… Eigenlijk beschrijft het een soort niemandsland. Het is het titelnummer dat nog het best de sfeer van het album beschrijft. The Gates Of Omega zijn de deuren richting het pad dat we gaan afleggen zodra we beseffen dat ons een zware tijd staat te wachten. Het is dit lange, pijnlijke pad dat ons naar alle waarschijnlijkheid behoorlijk zal veranderen.

Er zijn behoorlijk wat verschillen tussen de eerste en de tweede schijf van dit dubbelalbum. Over de eerste een een ambientsfeer en lijkt ook trager van karakter (en dat is niet negatief bedoeld overigens). De tweede is actiever, meer up-tempo met een grotere nadruk op diverse solo’s van toetsen en gitaar. Hebben jullie er ooit aan gedacht om ze als separate albums uit te brengen?

CR: Nee, absoluut niet. Ik denk dat oppervlakkig beschouwd de beide delen erg verschillend lijken maar de beide delen zijn over en weer met elkaar verbonden qua klank, muzikale thema en achterliggende gedachten. Het feit dat het eerste deel langzamer klinkt zal hoogstwaarschijnlijk te maken hebben met het lange, atmosferische middenstuk van het titelnummer.

Wanneer ik naar “The Gates Of Omega” luister, ervaar ik een soort van triestheid door de muziek.

CR: Ja, dat is een typisch kenmerk van de Moongardenmuziek, iets dat ingebakken zit in de soort harmonieën die we gebruiken en in de nummers die we schrijven.

MS: Ik denk ook dat die treurige, melancholische sfeer een typisch onderdeel is van ons eigen geluid hoewel het zeker niet zo is dat onze muziek een voortdurende ode aan deze gemoedstoestand is. Wolken worden ook soms ineens uiteengeblazen door de wind en dat hoor je ook in muziek terug. In onze muziek zit altijd nog de nodige hoop, het gevoel dat er iets nieuws en onverwachts kan gebeuren. Eigenlijk heel erg neoromantisch!

MT: Heel erg nostalgisch maar ook doordacht…

LP: Ik kan het album het best omschrijven als: aanstekelijke melancholiek.

Na het verschijnen van “The Gates Of Omega” voegde zich nog een bassist bij de band. Waarom was dat eigenlijk?

CR: We waren eigenlijk op zoek naar een bassist die, als sessiemuzikant, mij in staat zou kunnen stellen om live de rol op me te nemen van toetsenist zodat we dat typische Moongarden geluid ook op het podium konden laten horen. Maar door zijn talent en energie is Mirko een behoorlijk fundamenteel element van onze band geworden. En vervolgens heeft hij ook alle baspartijen geschreven en ingespeeld voor het nieuwe album.

MS: We hebben ook wel gerepeteerd met diverse toetsenspelers die allemaal technisch erg goed onderlegd waren maar waarmee het simpelweg niet klikte. Dus, aangezien Cristiano altijd alle toetsenpartijen op de albums heeft ingespeeld en hij ook de muziek op die manier componeert en die toetsen dus de basis zijn van onze muziek was het niet meer dan logisch dat we op zoek gingen naar een bassist in plaats van een toetsenist. David kende Mirko en via hem maakten we kennis met hem en zodoende… Daarnaast is hij ook nog eens een ontzettend aardige gast, al was het maar omdat hij altijd zulke goede wijnen meebrengt.

LP: Opvallend eigenlijk hoe iedere ontwikkeling (positief als negatief) rond Moongarden zijn oorsprong lijkt te vinden bij het toetreden van nieuwe mensen. Maar het ziet er nu naar uit dat we de juiste persoon hebben gevonden; de vicieuze cirkel lijkt gebroken. De manier waarop we onderling met elkaar communiceren en samenwerken en de manier waarop Mirko zich in zo’n korte tijd heeft ingewerkt is alleen al het bewijs dat ik er niet naast zit met mijn gevoel. Dat en natuurlijk de wijn!

MT: Ongeveer anderhalf jaar geleden ben ik bij de band gekomen. Ik ken David al erg lang via de bassist van zijn jazzkwartet welke weer mijn muziekleraar is. David liet mij de eerste twee Moongarden albums horen en die bevielen mij eigenlijk gelijk al… en zo ineens bood hij mij aan om lid te worden. Ik heb onmiddellijk ja gezegd, heb al mijn hart en ziel er in gelegd en ben maar wat blij officieel lid te zijn van deze band. Al gauw ontwikkelden we ook een goede onderlinge persoonlijke band (en dat is iets wat ik erg belangrijk vind als basis voor een gezonde band). En… wat is er beter dan tezamen met een stel goede vrienden genieten van een goede fles wijn?

Spelen jullie eigenlijk veel live?

CR: We zouden maar wat graag willen, zeker ook buiten Italië. Kunnen jullie ons daarmee helpen?

MS: Jeetje, ik denk dat we met onze reactie hier op wel twee boeken mee kunnen vullen. Als het gaat om optredens, dan is er zoiets als het ‘Italiaanse probleem’, zeker als het gaat om muziek zoals wij die brengen. Onze muziek vraagt om een bepaald soort minimale voorwaarden waar aan moet worden voldaan willen we de muziek goed kunnen brengen. Voorwaarden waaraan in de meeste gevallen niet aan voldaan kunnen worden. Als je jazz speelt kan je makkelijk terecht in zeer kleine clubs omdat de grootte daarvan past bij de muziek. Met onze muziek zou je daar ook wel kunnen spelen maar loop je het grote risico dat je zoveel artistieke concessies moet doen dat je het hele optreden in gevaar brengt. We hebben niet zo lang geleden een optreden gegeven op een klein lokaal progfestival dat plaatsvond in een openbaar gebouw met slechte akoestiek en een belabberde geluidsinstallatie. Ik was er überhaupt geen voorstander van om er te gaan spelen, maar ja. De organisatie was alleen maar bezig geweest met het verkopen van kaarten maar hadden dus nooit daar moeten laten spelen. Op zo’n manier kun je dus niet optreden, het is niet eerlijk tegen over de muzikanten maar nog veel belangrijker is het oneerlijk tegenover het publiek en de fans. Het is helemaal niet zo dat we ‘Rockstar wannabees’ zijn, maar het is gewoon een kwestie van respect voor de muzikanten en het publiek.
We zijn bezig om te kijken of we goed management kunnen vinden, maar dat is dus niet makkelijk. Het is zo dat ik vind dat een muzikant moet doen waar hij goed in is; muziek maken. Zodra deze zich bezig gaat houden met zaken die niet met dat te maken hebben, kan het uitlopen op een potentiële ramp. Iedereen moet gewoon doen waar hij het best in is, maar ja, hier in Italië… ach, het is eigenlijk ook wel een beetje hopeloos gesteld hier.

TM: Ik schaam me eigenlijk voor de staat van het live-circuit hier in Italië. Zelfs de overheid maakt het ‘de kunsten’ maar wat moeilijk. Er zijn überhaupt maar een paar clubs hier en die zijn ook nog eens erg klein en kunnen, zoals Max al zei, al niet eens de benodigde, minimale voorwaarden scheppen om een enigszins acceptabel optreden neer te zetten. En de grote zalen hebben alleen maar oog voor commercie; dus veel coverbands en commercieel succesvolle acts. Het is heel erg zakelijk, als je muziek maar genoeg geld in het laatje brengt is er niks aan de hand. Zo niet, dan ben je nog geen blik waardig. Het is zelfs voor de gevestigde namen in ons wereldje al meer dan moeilijk om een optreden te regelen.

Hebben jullie eigenlijk plannen om rond de release van “Round Midnight” op te gaan treden en is er een mogelijkheid dat we jullie nog in Nederland zullen zien?

CR: Het zou fantastisch zijn om op te mogen treden in Nederland. We zijn zojuist van label veranderd (Galileo Records, Zwitserland) en we verwachten veel van de ondersteuning die Patrick, de man achter Galileo, ons kan bieden. We willen zeker zo veel mogelijk optreden om de muziek naar een zo groot mogelijk publiek te brengen.

MS: We zouden maar wat graag willen optreden in Nederland, zeker omdat ik een groot zwak voor jullie land heb. In Nederland is er, net als in zovele andere Europese landen, veel meer aandacht en respect voor muziek. Denk maar eens aan steden als Kopenhagen, Helsinki, Amsterdam, Brussel, Lissabon en Parijs. We zijn optimistisch wat dat betreft dat we een soort van toer op poten kunnen zetten en we hebben ook hard gewerkt aan ons nieuwe album met dat in ons achterhoofd. “Round Midnight” is denk ik wat dat betreft een schitterende muzikale ambassadeur.

LP: Ik heb niet zo gek veel toe te voegen aan wat Max en Cristiano al hier over gemeld hebben, maar het is inderdaad zo dat er buiten Italië veel meer aandacht voor ons soort muziek is. En hoewel het natuurlijk een verachtelijke vorm van zelfverheerlijking is, durf ik gerust te stellen dat wij, Moongarden, een erg sterke live-act zijn en alleen daarom al voelen wij de intense behoefte omdat aan zoveel mogelijk mensen te laten horen en zien. “Round Midnight” is wat dat betreft zeker een perfect visitekaartje. En het zou natuurlijk fantastisch zijn om een toer te beginnen dan wel te beëindigen in Nederland!

TM: Dat zou inderdaad schitterend zijn. Ook ik hou van jullie landje… Ik ben er al eens geweest in 1996 en was toen te gast bij een familie in Schoonhoven, niet zo gek ver van Rotterdam. De manier waarop er zoveel interesse is voor muziek en kunst in zijn algemeenheid in Nederland was best wel indrukwekkend. De clubs, musea, de liefhebbers die ik heb ontmoet zijn daar van het levende bewijs en ik voelde me echt welkom bij jullie. Een concert of zelfs een hele toer in Nederland zo meer dan een goede start zijn. Hopelijk brengt “Round Midnight” ons geluk, iets wat we zeker wel kunnen gebruiken.

Interview: Maarten Goossensen m.m.v. Dick v/d Heijde
Vertaling: Christian Bekhuis

Terug