#93 Interview Saga

Klik hier voor de speciale Saga-wedstrijd !

Interview Ian Crichton van Saga

Interview en tekst: Markwin Meeuws

Na 10.000 dagen (zeg maar 30 jaar..) nam zanger en oerlid Michael Sadler afscheid van de Canadese band Saga. De groep ging echter onverdroten door en vond een nieuwe, frisse zanger in de persoon van Rob Moratti, en bracht onlangs “The Human Condition” uit. Progwereld sprak kort met gitarist Ian Crichton. 

Oh, daar had ik nog eigenlijk helemaal niet bij stilgestaan. Ik ben al zo lang met mijn broer in de band, maar ook met Jim Gilmour, die tenslotte ook al heel lang in de band zit. Ze voelen eigenlijk allebei als familie, snap je wat ik bedoel? Nee, het is fijn om alles zo mee te maken; ik voel me heel bevoorrecht.

Hoe is het om met je broer zo lang in een rockband te zitten? Hebben jullie vaak ruzie? Zijn jullie karakters erg verschillend?

Ja, we zijn natuurlijk wel verschillend van karakter, maar dat is juist goed denk ik. We doen weleens ‘handjedrukken’, maar meer gevechten vinden niet plaats, haha. Uiteraard hebben we weleens meningsverschillen; soms vindt hij dit en dat wel goed en ik niet, en andersom. Maar dat is alleen maar goed, denk ik. Mijn broer, Jim Gilmour en ik zijn trouwens al sinds zeker 1993 voor het grootste gedeelte verantwoordelijk voor alle muziek, dus we zijn aan elkaar toevertrouwd. Michael Sadler schreef hooguit voor een derde van de songteksten, de rest werd geschreven door mijn broer en Jim, terwijl de muziek dus van ons drietjes kwam. Verder ging Sadler’s aandeel niet. Ook alle arrangementen kwamen van ons drieën. Dus hoewel zijn vertrek op persoonlijk vlak wel veel heeft betekent – zo ken ik hem bijvoorbeeld al sinds mijn 12e – maakt het muzikaal gezien niet eens zo heel veel verschil.

Het lijkt dat jullie je eigen stijl weer teruggepakt hebben op “Full Circle” uit 1999. Sindsdien lijken jullie niet te stuiten. Wat gebeurde er, en hoe zijn jullie vanaf dat moment doorgegaan?

Nou ja, de belangrijkste aanleiding was eigenlijk dat het ons leuk leek de ‘chapters’ weer van stal te halen. Dat gaf een beetje aanleiding het één en ander zo aan te kleden. Daarom wilden we het ook weer doen in de originele bezetting, dus inclusief Steve Negus, die daarvoor een paar jaar uit het zicht was verdwenen. Die ‘chapters’ duurden weer een paar platen, en toen zijn we eigenlijk gewoon doorgegaan, met wat bezettingswijzigingen.

Mensen lijken de periode vanaf “Behaviour” tot “The Pleasure And The Pain” als een mindere periode te zien, hoewel daarin prachtige dingen tot stand zijn gekomen. Hoe kijk je er zelf tegenaan?

Ik begrijp wel dat men zo kan denken, maar ik kijk er iets anders tegenaan. Het was ook niet één lange periode, want ook de periode met “The Security Of Illusion” was voor ons als band heel belangrijk. Het was een heel gitaargeoriënteerde plaat waar ik heel trots op ben, en die ook heel goed heeft verkocht. Dat vergeten veel mensen. Ik beschouw zelf “The Beginner’s Guide Of Throwing Shapes” als mijn favoriete album, maar het was allesbehalve succesvol (nb. Uw interviewer roept vol enthousiasme dat hij het daarmee eens is, en smeekt dat de band eens wat van dit album zal spelen, bijv. Shape).
Daarna raakten we in contact met de filmproducent verantwoordelijk voor de serie “Cobra”, hetgeen ons album “Steel Umbrellas” opleverde. Dat was een experimenteel album wat geen echte Saga bleek te zijn. Ik ben ook erg trots op “Generation 13”, een heus conceptalbum, wat liet zien waar we toe in staat zijn.

In veel van mijn recensies vermeld ik dat jullie een beetje tussen wal en schip vallen vaak. Te gecompliceerd voor rock, te bescheiden voor prog. Is het een bewuste keuze de composities eenvoudig te houden?

Eigenlijk wel ja. Want laten we eerlijk zijn: we houden allemaal van melodieën, dat is het belangrijkste element van Saga. Daar doen we het voor, leuke, lekkere melodieën, we hebben geen behoefte de zoveelste Dream Theater-kloon te worden. Momenteel hebben we wel de behoefte wat meer ons progressieve kant te tonen, en met de komst van Rob hebben we daar wellicht wat meer vrijheid toe. Wat dat betreft, zoals je eerder zei dat we een ’tussenfase’ hadden, zo hebben we ook nu het idee dat we voor een nieuwe uitdaging staan. Aan de ene kant hebben we zoiets van: ach, Van Halen heeft het gedaan, Foreigner, Styx. Ook zij hebben belangrijke groepsleden zien gaan, en blaken nog van leven. Dus waarom wij niet? Natuurlijk zullen mensen kritisch zijn, maar dat vinden we juist een uitdaging. We houden van nieuwe fasen in ons bandleven, dat is toch leuk?

“The Human Condition” is een stoere plaat, die ik erg goed vind. Hoe hebben jullie Moratti gevonden, en vertel eens wat over hem.

Dankjewel! We zijn sowieso erg blij met de overwegend positieve reacties op de plaat. Van het begin af aan zijn we bewust niet op zoek gegaan naar een nieuwe Sadler. Mocht ik ooit weggaan, dat zou de band ook niet op zoek moeten gaan naar een nieuwe Ian Crichton, iedere gitarist is uniek. Zo ook iedere zanger, en Rob heeft een geheel eigen stemgeluid. Toch was het ook belangrijk dat deze nieuwe zanger overweg kon met het oude materiaal, dus daar zijn we op gaan selecteren. Ik kan je zeggen, Rob Moratti zingt al het materiaal zo geweldig dat ik hoop dat je langskomt, 12 mei in Apeldoorn.

Gaat de setlist ingrijpend veranderen, gezien deze nieuwe zanger?

Het zal ongelooflijk klinken, maar hij zingt alles geweldig. Met hem hebben we het idee dat we alles aankunnen. Misschien gaan we zelfs Shape wel spelen, ik vind het een leuke suggestie!