#96 Hourglass: aan zelfbewustzijn geen gebrek

Redactie: Govert Krul en Hans Ravensbergen
Eindredactie: Hans Ravensbergen 

De sympathieke Amerikaanse groep Hourglass heeft altijd al een speciaal plekje in het Progwereld hart gehad. Met tussenpozen van enige jaren weet de groep elke keer met een verrassend album op de proppen te komen. Na een stilte van maar liefst vijf jaar kwamen de mannen uit Utah onverwachts met het dubbelalbum “Oblivious To The Obvious“. De dubbelaar heeft een speelduur van 140 minuten. Dat was voor ons aanleiding om daar ten eerste twee recensenten op te zetten en ten tweede bandleider en gitarist Brick Williams per e-mail eens stevig aan de tand te voelen. Naast een nadere introductie van de groep gaat hij op ons verzoek ook nader in op hun meest recente productie “Oblivious To The Obvious”.

Jullie brachten pas een nieuwe cd uit. Vertel er eens kort wat over. Wat is het thema, en hoe kwam de plaat tot stand?

Het album heeft geen speciaal thema of concept, de nummers staan dus allemaal op zichzelf. Ik probeer wel teksten te schrijven die te maken hebben met het leven. Op “Oblivious To The Obvious” gaan de teksten over eenzaamheid, gevoelens van spijt, slechte relaties en over dromen en ambities die in het leven voorbij komen.

Zes maanden nadat “Subconscious” uit kwam begonnen we met schrijven voor dit album. Dat was in 2004. Eind 2005 hadden we al een volledig album klaar. In die periode had onze toenmalige bassist (Clarke Woolstenhulme; HR) problemen met de tijd die hij in de groep en het nieuwe album moest steken. Onze muziek is best gecompliceerd en er gaat dus veel tijd zitten in oefenen en repeteren in de oefenruimte. Hij vond dat het hem teveel tijd kostte en verliet de groep in 2006. Nadat we een nieuwe bassist gevonden hadden, besloten we dat we een deel van het album opnieuw moesten opnemen. We bewaarden de beste stukken en herschreven andere stukken. Gedurende dit proces ontstonden er ook nieuwe nummers. Het werd toen duidelijk dat we heel wat muziek hadden. We besloten om alles op te nemen en een dubbelalbum te maken.

Misschien kennen sommige lezers Hourglass nog niet. Vertel eens kort over het ontstaan van de band.

De groep is in 1999 opgericht door mij en Jon Shamway, een vriend uit mijn kinderjaren. Samen speelden we in een metalband. We begonnen met schrijven van eigen nummers en brachten het eerste Hourglass album uit (“The Journey Into“; HR). We traden erg veel op, vooral in Utah en we hadden veel lol natuurlijk.

Wat zou je zeggen dat jullie invloeden zijn, of waar luisteren jullie zelf graag naar?

Ik was altijd al beïnvloed door progressieve rockgroepen. Ik hield van de traditionele groepen als Yes, Emerson Lake & Palmer, Genesis, Jethro Tull, Kansas en zelfs The Moody Blues. Ik ben behoorlijk beïnvloed door Rush en Dream Theater was altijd al mijn favoriete groep. Daarnaast houd ik van wat metalgroepen, zo ben ik een grote fan van Magadeth. De laatste tijd luister ik veel naar Porcupine Tree, Marillion en Symphony X ondanks dat ik al een tijd lang fan van deze groepen ben. Ik wou dat ik meer tijd had om nieuwe prog- en metalgroepen te ontdekken. Ik houd trouwens ook van klassieke muziek.

Mijn grote voorbeeld is gitarist Steve Lukather (voormalig Toto; HR). Zijn bijdrage aan Toto was gewoon briljant. Alles wat hij doet is prachtig en ik bewonder zijn gitaarspel in grote mate.

Waarom hebben jullie ervoor gekozen om zolang te doen over een dubbelalbum en waarom is niet voor twee enkele cd’s gekozen?

We hebben inderdaad gesproken over het uitbrengen van twee aparte albums in tijdsbestek van een jaar. Toen Eric Blood en Jerry Stenquist bij de groep kwamen, wilden we hen eerst het bestaande materiaal laten spelen alvorens de studio in te gaan. Maar toen we met die nummers aan de slag gingen en ontstonden er andere nummers. Ik vertelde je al eerder dat er toen erg veel muziek lag. We hebben toen besloten alles maar in een keer uit te brengen. We vonden een dubbelalbum ook best aantrekkelijk. Dat doen niet zoveel groepen en het voelde gewoon goed. Ik ben dan ook blij dat we het gedaan hebben. Het voelt ook als een grote prestatie nu dat hij uitgekomen is. Wat ook meespeelde was dat onze fans al heel lang op een nieuw album hadden gewacht. We wilden hen belonen voor dat lange wachten, dus gaven we hen 140 minuten.

“Oblivious To The Obvious” is jullie derde album met respectievelijk de derde drummer en derde zanger. Wat is de reden van deze bezettingswijzigingen?

Vooral een gebrek aan betrokkenheid van diegenen die vertrokken. Ze zagen de groep meer als een hobby dan als carrière mogelijkheid. Ze hadden daar gewoon geen passie voor en wanneer dat aan de hand is, vooral bij veeleisende muziek, werkt dat niet. Bij Hourglass spelen kost tijd en toewijding. Als je dat er niet voor over hebt of wanneer je daar niet toe in staat bent, werkt dat gewoon niet, niet voor jezelf en niet voor de groep. Het wordt ook moeilijk als bandleden gaan trouwen en kinderen krijgen. Ik heb nu ook minder tijd dan ik voorheen had, maar ik houd van de groep en heb een verlangen om de groep te laten bestaan. Ik wil dat het werkt en zo af en toe een album uitbrengen, dus ik doe mijn best om mensen te zoeken die daar deel van willen uitmaken. Het is een voortdurende uitdaging.

Hourglass spreekt volgens ons een breed publiek aan. Wat zijn jullie ervaringen hiermee en is dit ook daadwerkelijk zo?

We spelen zoveel verschillende stijlen dat veel verschillende mensen ons opmerken. Zowel metal- als progfans houden van onze muziek en ook genieten we veel belangstelling uit de hoek van de melodieuze rockfans. Het is lastig om ons in een hokje te stoppen. We spelen gewoon wat wij willen en het maakt ons niet uit waar dat uit komt.

Kan je wat meer vertellen over de Pawn-nummers. Komt er ooit een Pawn III?

Het eerste Pawn-nummer gaat over een relatie waar binnen de ene persoon de andere slecht behandelt. Beiden hadden de wil om het uit te praten en bij elkaar te blijven. Voor Pawn II vond ik het interessant om in een dergelijke situatie de ene persoon te laten weggaan. Dus in Pawn II zegt de slecht behandelde persoon “ik heb er genoeg van, ik kap ermee” en verlaat de partner. Ik houd van de metafoor van de schaakpartij en om een soort van woordenspel in de teksten te brengen. Ik betwijfel of er ooit een Pawn III komt, maar je weet het nooit. Het eerste nummer is al jaren een live favoriet van de fans. We zijn dan ook benieuwd hoe Pawn II wordt ontvangen. Ik houd ook erg van het Arabisch-Egyptische gevoel dat we in het nummer tot stand hebben gebracht.

Het titelnummer gaat over een tragische geschiedenis. Waar is de tekst op gebaseerd en is het een waar gebeurd verhaal?

Het is voor het grootste deel een nogal depressief verhaal. Het is geen waar gebeurd verhaal. Het basisidee voor dit nummer heb ik uitgewerkt met John Dunston, onze drummer, en ben daarna de teksten gaan schrijven. Het gaat over iemand die de neiging heeft om alles wat hij van zijn ouders geleerd heeft of ervaren heeft, overneemt of het nu goed of slecht is. In dit geval zijn het alleen de negatieve ervaringen en aangeleerde patronen. Het is soms moeilijk om van die gewoontes los te komen wanneer je jong bent. Dat is wat er gebeurt met de hoofdpersoon in dit verhaal. Er is een ingrijpende levensgebeurtenis voor nodig om hem te doen beseffen dat het belangrijk is om keuzes te maken, en hem te doen beseffen dat wie hij is niet dezelfde persoon is die hij zou willen zijn.

Ben je tevreden over de productie van deze plaat aangezien hij weliswaar helder en gedetailleerd klinkt, maar tevens hier en daar wat power ontbeert?

Voor het grootste deel ben ik tevreden met de productie. Er zijn altijd wel kleine dingen die ik zou willen veranderen. Ik denk dat hoe veel tijd je daar ook aan besteed, er achteraf gezien altijd dingen blijven die je anders had willen doen. We hebben het totaalgeluid wat lager gemaakt dan in sommige moderne albums. Niet veel, maar wel meer dan de meeste. Het hele volume gedoe is nogal chaotisch geweest. Ik wilde er zeker van zijn dat wanneer je het volume flink op zou schroeven, je niet het gevoel zou krijgen dat er allemaal geknetter uit je speakers zou komen als gevolg van het masterproces. Je kunt het album goed hard draaien zonder dat het zijn helderheid verliest. Dus in andere woorden: draai hem hard!

Luisterend naar “Oblivious To The Obvious” hebben wij de indruk dat jullie sound in de toekomst alle kanten op kan. Heb je al enig idee hoe de volgende plaat moet gaan klinken, meer progmetal of juist anders?

We hebben op dit moment geen plannen voor onze sound. Ik denk helemaal niet aan over hoe het zou moeten klinken of niet. Ik schrijf gewoon en zie wel wat daar uit komt. We hebben met elkaar gesproken om wat korte recht-toe-recht-aan metal nummers te doen zo dat is best mogelijk. Ik kan je wel garanderen dat er genoeg progressieve elementen in onze muziek blijven bestaan. Prog zit in mijn bloed. Persoonlijk vind ik dat wij in onze melodieuze nummers op ons best zijn. Op nummers als 38th Floor, Plains Of Remembrance en Mists Of Darkness komt onze stijl het beste tot uitdrukking. Maar we houden ook van metal en natuurlijk hebben we ook wat rustige nummers. Ik ben er zeker van dat het genoeg gevarieerd zal zijn.

“Oblivious To The Obvious” is geen doorsnee progmetal album, maar valt wel in deze categorie. Zie je dat ook en is dat een bewuste keuze?

We zitten het dichtst tegen progressieve metal aan denk ik, dus daar hebben we geen moeite mee. Het is het makkelijkste om ons daaraan te labelen. We hebben geen echte metalbasis met wat we doen, maar op nummers als On The Brink, Skeletons, Thread The Needle en Not My Time is dat onmiskenbaar aanwezig. Dus metal is een deel van Hourglass. Het is niet het enige wat we doen, ik denk echt dat we, wanneer je naar onze stijl kijkt, we een zeer gevarieerde groep zijn.

Wat zijn de plannen voor de nabije toekomst zoals optredens. En zo ja, waar?

Nadat “Oblivious To The Obvious” is uitgekomen hebben we een aantal grote optredens gedaan in Utah. Op dit moment zijn er geen plannen om ergens anders te spelen, maar dat wil net zeggen dat dit niet gaat gebeuren. Ik zou het gaaf vinden als we meer live kunnen spelen. Dat hebben we nodig als groep. In Utah is dat best lastig, in de muziekbusiness gebeurt hier niet zo veel. Ik hoop dat we op festivals kunnen spelen en ook elders in de Verenigde Staten. Deze zomer ga ik beginnen met het schrijven van nieuwe nummers. Aan sommige nummers ben ik al begonnen.

Enkele tracks op het album zijn zo lang en divers dat het de nodige concentratie vergt van de luisteraar. Ben je niet bang dat in deze tijden van vluchtig luisteren en downloaden men de songs te weinig tijd gunt?

Het is zeker mogelijk dat men een album als dit geen volledige luisterkans geeft, vanwege de lengte van de speelduur. Ik begrijp dat best. Eerlijk gezegd schrijven we muziek waarvan wij denken dat het goed is en als dat resulteert in een lange speelduur onderkennen we dat. Veel van onze fans zijn muzikanten en onze muziek is zeker meer aantrekkelijk voor muzikanten dan de gemiddelde persoon die allerlei radiozenders afzoekt. Bij het schrijven van muziek gedraag ik me nogal egoïstisch. We schrijven en spelen wat wij leuk vinden en als anderen dat ook mooi vinden is dat meegenomen. Je moet de muziek als eerste zélf mooi vinden. Anders richt je jezelf teveel op de wensen van anderen en daar ben ik persoonlijk weinig in geïnteresseerd. Je moet muziek voor jezelf schrijven. Ik ben erg dankbaar dat we fans hebben die houden van wat we doen en ons steunen door onze muziek te kopen en onze optredens te bezoeken. Bedankt Hourglass fans.

Heb je nog een speciale boodschap voor de Progwereld-lezer?

Wanneer je van afwisselende muziek houdt met sterke ‘catchy’ zanglijnen, veel solo’s, complexiteit en lange epische nummers, ga Hourglass dan ontdekken. Ik wil Progwereld bedanken voor de steun de afgelopen jaren en natuurlijk jullie voor dit interview.