Anima Mundi: Cubaanse lantaarnaansteker verlicht Europese harten

Interview: Hans Ravensbergen
Datum: 16-7-2013

Het wordt bijna een traditie. Een interview met Anima Mundi wanneer de Cubaanse groep in Nederland verblijft. Voor de derde keer schoof ik aan bij Roberto Diaz en zijn vrienden. Ook dit keer was er genoeg stof voorhanden om over te spreken. Wat te denken van het nieuwe (vierde) studioalbum “The Lamplighter”. Of de nieuwe zanger Emmanuel Pirko Farrath. Ik legde mijn vragen op de regenachtige midzomerdag van 2013 persoonlijk aan de bandleden voor. In de Elegast Underground Studio te Apeldoorn.

Ons eerste interview, eind 2010, heeft als titel: “Een lastige weg naar meer bekendheid”. Hoe lastig en/of hoe lang is die weg voor jullie geweest?
Roberto Diaz: We zijn de groep gestart in de negentigerjaren. We hebben veel tijd besteed aan het maken van muziek. Nadat ons derde album “The Way” uitkwam in 2010, werd alles anders. Eigenlijk was er een periode ervoor en een periode daarna. Om aan te sluiten bij je vraag; de weg naar bekendheid is erg snel gegaan. We zijn hier nu voor de derde keer. Veel mensen in Europa hebben het mogelijk gemaakt om ons, een onbekende groep uit Cuba, hier te laten spelen.

De aandacht voor jullie is de afgelopen twee jaar enorm gegroeid. Hoe ervaren jullie dat? Hoe gaan jullie daarmee om?
Roberto Diaz: Daar zijn we ons zeker van bewust. Voor ons is het allemaal een persoonlijke ervaring. Niet alleen als muzikant maar ook als mens. Voor het eerst in ons bestaan kregen we feedback en reacties van het publiek, van onze fans. En dat is erg belangrijk voor de groep. We hebben het publiek zien groeien en dat heeft ons veel energie gegeven. De energie maar ook liefde konden wij allemaal op het podium voelen. De bijval die we op allerlei manieren kregen was mooi. Er zijn haast geen woorden voor om dat te beschrijven. We kunnen er goed mee omgaan. Het zijn allemaal fijne gevoelens die van binnenuit komen. En dat is goed voor de ziel (‘Anima Mundi’ betekent ziel der wereld, HR).

Wanneer zijn de eerste ideeën voor “The Lamplighter” ontstaan?
Roberto Diaz: Nadat “The Way” klaar was, hebben we als eerste Endless Star en Dreamchild Behind The Mask opgenomen. Feitelijk zijn dat al oudere nummers die enigszins vergeten waren en die we vroeger al speelden en overigens heel anders klonken. Dat laatste had zelfs een andere titel. Destijds hadden we al besloten dat deze nummers bij elkaar op een album moesten komen. Maar we wilden nog meer van dit soort goede nummers. Toen hebben we Light The Lantern Of The Heart gecomponeerd. Dat nummer was de basis voor de andere delen van de suite The Lamplighter. Daarna volgde Farewell Song en werkten we verder aan de zanglijnen en de teksten. Vervolgens hebben we met elkaar aan de arrangementen gewerkt en tot slot His Majesty Love als slotnummer. We hebben “The Lamplighter” dus in delen in elkaar gezet. Afgezien van de oudere nummers die ik net al noemde zijn alle nummers gemaakt nadat “The Way” klaar was. We hebben veel gesleuteld aan de arrangementen en ook veel toetsen toegevoegd.

Het album bestaat uit twee grote ‘suites’. Waarom noem je ze eigenlijk suites? Wat is de kern van deze suites?
Roberto Diaz: ‘Suites’ is een aanduiding die uit de klassieke muziek komt. We hebben de nummers afzonderlijk geschreven en samengevoegd, maar niet als een complete symfonie. Daar zijn ze te kort voor en hebben ook een andere opbouw. Op een manier uit de klassieke muziek zijn ze van elkaar gescheiden. Je kunt ze dus zowel afzonderlijk beluisteren of als een geheel. Je moet het onderscheiden van Spring Knocks On The Door Of Men van “The Way”. Dat nummer is als een geheel geschreven, ondanks dat het uit delen bestaat. Je moet de benaming ‘suites’ dus zien vanuit de klassieke muziek.

Emmanuel: wil jij je eens voorstellen. Wie ben je, wat is je beroep en wat is je ervaring op muzikaal gebied?
Emmanuel Pirko Farrath: Om te beginnen, mijn naam. Ik heb een Joodse achtergrond. Mijn betovergrootmoeder was een Joodse vrouw die in Frankrijk woonde. Ze moest vluchten vanwege de Jodenvervolging gedurende de Tweede Wereldoorlog. Mijn hele familie vluchtte aanvankelijk naar Spanje en daarna gingen ze naar Cuba. Daar is mijn oma geboren. De Farrath-familie bestaat voornamelijk uit vrouwen. Ik ben als een gewone jongen opgegroeid in een gewone familie. Ik ben opgegroeid in een klassiek leuk Cubaans gezin, waarin vrouwen traditioneel een belangrijke rol spelen. Als kind begon ik met pianospelen. Daar moest ik mee stoppen omdat onze familie in de negentiger jaren in een moeilijke periode verkeerde. Helaas was het daardoor niet meer mogelijk om te studeren. We zijn toen ook een aantal keren verhuisd. Na het voltooien van mijn Highschool (vergelijkbaar met Voortgezet Onderwijs in Nederland, HR) ging ik biologie studeren op de Nationale Universiteit in Cuba. Ik was toen ook muzikaal actief in verschillende projecten. Ik begon met het spelen van gitaar in een trashmetal band. Inmiddels was ik ook begonnen met zingen in een Cubaanse folkband. In die periode (van mijn 19^e tot mijn 22^e jaar) gebeurde er erg veel. Gedurende de twee jaar dat ik in mijn woonplaats in een plaatselijk koor zat, componeerde ik mijn eigen muziek en speelde ik samen met vrienden. Daarna ging ik naar het Nationale Koor in Cuba en ontmoette ik Carlos Sosa. We hebben een jaar of twee samengewerkt en werden goede vrienden. We zien elkaar nog regelmatig. We namen elkaar mee naar concerten. Ik zong toen in de weekenden ook veel in nachtclubs.

Toen liet een vriend van mij me muziek horen van een groep waarvan hij zei dat het heel goede muziek was. Een soort van folkrock muziek. Dat was dus Anima Mundi. In die periode hadden ze net hun eerste album “Septentrión” gemaakt (2002, HR). Ik ben toen meegegaan naar een optreden en toen had ik iets van: wauw! Ik dacht dat ik droomde. Ik had al veel groepen gezien en gehoord, maar deze groep kwam uit Cuba zelf. Dat was een heel bijzondere ervaring voor me. Toen werd ik fan van de groep. Tien jaar later belde Roberto Diaz me op en vroeg of ik auditie wilde doen. Ik was heel verrast en nerveus ook. Maar alle bandleden waren heel aardig. De auditie was lastig maar ging goed. En nu ben ik hier!

Vanaf mijn 24^ste jaar heb ik baantjes gehad in ons (kleine) familiebedrijf. Daar heb ik dus mijn bijdrage aan geleverd. Per slot van rekening konden de vrouwen niet alles doen… Ik ben toen ook gestopt met zingen in nachtclubs, want dat werd te zwaar. Daarnaast heb je ook geen sociaal leven meer als je ’s nachts werkt en overdag moet uitrusten. Ik maak nu ook onderdeel uit van de Anima Mundi-familie.

Op het moment van dit interview (21 juni 2013) ben je twee weken in Nederland. Wat zijn je eerste ervaringen?
Emmanuel Pirko Farrath: Het is hier fijn. De mensen zijn erg aardig. Dat heeft me erg verrast, want er wordt veel gezegd over het specifieke imago van de Europeanen. Die zouden ook verlegen en afstandelijk zijn. Roberto had me al verteld over hoe de mensen hier zijn. Erg aardig en warm ook. Het is net alsof ik in Cuba ben.

Ik heb enorm respect voor je. Je moest in zeer korte tijd alle nummers eigen maken. Verder moest je de hoge verwachtingen waarmaken. Carlos Sosa was toch een belangrijk onderdeel van het geluid van Anima Mundi. Een andere zanger ook. Hoe is dit voor je gevoel gegaan?
Emmanuel Pirko Farrath: Dat was hard werken, maar ook een prettige ervaring. Roberto had me al gezegd dat het een spannende periode zou worden, maar dat ik er vooral van moest genieten. Het was voor de hele band een spannende periode. Ik heb nog niet eerder in een korte tijd zulke complexe muziek en composities moeten leren. Daarom hen ik korte tijd ook grote stappen vooruit gemaakt.

Ik heb mij altijd geconcentreerd op het proces en het leren van de nummers. Ik heb nooit gedacht aan de druk. Daarom was ik mij ook niet bewust van het verwachtingspatroon hier in Nederland en bij de fans. Carlos Sosa is een goede zanger en mensen verwachten dat een ander minstens net zo goed is.

Roberto Diaz: Het concert op 15 juni 2013 in Zoetermeer was bijzonder, omdat niemand het nieuwe album en de nieuwe nummers kende. Dus die nummers hoorde iedereen voor het eerst met Emmanuel.

Is de monnikspij waarin je op komt… je eigen idee?
Emmanuel Pirko Farrath: Nee, dat was niet alleen mijn idee.
Roberto Diaz: Eigenlijk kwam het idee van Heidi (ook bekend als Fanata Musica en betrokken bij Anima Mundi voor onder andere de merchandise). Alleen moeten we nog eens goed nadenken wat we met de pij doen wanneer Emmanuel hem afdoet. Hij lag nu gewoon op het podium tussen de instrumenten. Tijdens het concert op 15 juni bleef het snoer van Yaroski Corridera’s basgitaar er nog achter steken. Hij ging toen bijna onderuit.

The Dreamchild Behind The Mask bevat in mijn ogen alles wat Anima Mundi anno 2013 is. Zowel muzikaal als tekstueel. Zijn jullie dit met me eens?
Roberto Diaz: Ik ben het wel met je eens. Het is een van de beste nummers die we geschreven hebben. Het heeft mysterie, schoonheid, diverse klankkleuren en sfeerwisselingen in een vrij korte tijd. Wanneer wij dit nummer spelen, komen we in een soort van trance terecht. Het nummer is bijna hypnotiserend. Ook heeft het een goede harmonie en structuur.

Roberto: Op 15 juni 2013 in Zoetermeer nam jij – voor mij verrassend – de lead-vocalen op Sanctuary voor rekening. Wat is daar de reden van?
Roberto Diaz: Het kwam voor dit nummer beter uit dat ik het zou zingen. De muziek van dit nummer moet nog worden aangepast aan de stem van Emmanuel. Die is eigenlijk nog te hoog voor zijn stem. In de beginperiode van Anima Mundi was ik ook de zanger. Niet omdat ik daarvan hield, maar omdat het toen nodig was. Ik prefereer ook dat Emmanuel zingt, omdat zingen en gitaarspelen tegelijk wat druk op mij legt. Mijn stem is niet goed genoeg. Maar we hebben hier een compromis moeten sluiten.

Rythm Of The Spheres van “Jagannath Orbit” en Endless Star van “The Lamplighter” vind ik persoonlijk minisymfonieën. Heb je er al eens aan gedacht om een volledig instrumentaal album te maken?
Roberto Diaz: Virginia Peraza en ik hebben al vaker plannen gehad om soloalbums te maken. Maar we hebben er eenvoudigweg de tijd nog niet voor gevonden. Wanneer het ooit zover komt, zal het niet onder de naam van Anima Mundi worden uitgebracht.

Het hoogtepunt van ‘The Lamplighter Tour 2013’ zal het optreden op Night Of The Progs/Loreley zijn. Mooie locatie, veel mensen. Hoe zijn de contacten met de organisatie ontstaan en wat zijn jullie verwachtingen?
Roberto Diaz: ik of de groep is verder niet betrokken geweest bij de organisatie van optredens. Dat is vooral het werk van Job Roodenburg. We hebben wel bepaalde verwachtingen, omdat het toch een erkend en bekend festival is met veel goede en bekende groepen. Aan de andere kant maakt het ons niet uit waar we spelen, Loreley of het Bluescafé. We concentreren ons altijd op ons spel.

In het eerder genoemde eerste interview vroeg ik naar jullie plannen voor de komende tijd. Met de heruitgave van “Septentrión”, het nieuwe album “The Lamplighter” en optredens op festivals zijn deze plannen gerealiseerd. Zijn jullie nu klaar? Wat is er nog te wensen?
Manuel Govin: Voor mij is het eenvoudig: zoveel mogelijk optreden en spelen. Gedurende twee uur alles geven wat je hebt.
Roberto Diaz: inderdaad willen we zoveel en zo vaak mogelijk optreden. Het maakt ons niet uit waar dat is, in Europa, Azië, Zuid-Amerika, Noord-Amerika of Japan… Maar alles is afhankelijk van de financiële mogelijkheden. En verder heb ik een innerlijke drang om muziek te componeren. Daar kan ik niet mee stoppen. Maar daarnaast moeten we ook tijd vinden om nieuwe muziek op te nemen, te repeteren. Wat we hier hebben, een lange aaneengesloten periode om te repeteren, dat hebben we in Cuba niet. Concluderend is het belangrijkste voor ons: optreden en nieuwe muziek componeren.

Wat willen jullie nog zeggen tegen Progwereld en Europa?
Yaroski Corredera: We zijn enorm dankbaar voor alles wat hier mogelijk wordt gemaakt. Daarvoor willen we iedereen ook zeer bedanken.
Manuel Govin: We doen altijd en overal waar we optreden onze uiterste best.