Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

De BNers zoeken een uitdaging. Na Ahoy, de Kuip of het Gelredome moet je weer eens wat anders. De uitdaging ligt in de boerendorpjes waarvan de bewoners net aan Utrecht op de kaart weten aan te wijzen. Met hun hoge hakken zakken ze weg in de blubber tot ze het podium hebben bereikt en roepen volume omdat ze amper boven de koeien uit kunnen zingen.

Zowaar, ze hebben Lutjebroek gevonden. Omdat dat dorp nu eenmaal vlak in mijn nabijheid is en er zelden vertier te vinden valt, wilde ik daar wel eens een concertje meemaken. Nee, we gaan nu niet lachen, ook niet roepen of ik mijn klompen had aangetrokken, mijn hele dorp ging erheen dus ik ook. Meer voor de gezelligheid dan voor de muziek, maar, alla, als je een borrel op hebt is veel te pruimen hoor.

In een flink weiland, want die hebben we zat, was een megatent opgezet, klompen waren niet eens misplaatst geweest want iedereen liep te darsen in het gras en de koeievlaaien, de modder zat na afloop tot in je liezen… maar goed, dan kreeg je wel Bonny St Claire, Nick en Simon, Sugar Lee Hooper en meer van dat werk. En nee, ik hou er niet van maar na een flink aantal keren gehoord te hebben dat ik geen smaak heb en goede muziek niet kan waarderen en ook eens naar wat anders moet luisteren dan die ellende waar ik over schrijf, heb ik de stap maar genomen. Het evenement van het jaar begon al rond een uur of 5 dus toen ik kwam binnenzakken zo tegen achten was de halve reut al zat. Tegen elven was het bier op en de rode wijn klonk als limonade met een scheut slobberwijn. Ondertussen had Bonny ook de weg naar het vocht weten te vinden en kon er een best deuntje uitgooien. Had je de pech dat je moest piesen van al die vrolijkheid dan waaide buiten je broek haast naar je enkels. Ik begon al te smachten naar P 60…

Al met al stond iedereen te popelen voor het hoogtepunt van die avond. Nick en Simon. Jochies die af en toe moeten hoesten om die baard nog even uit de keel te krijgen. Wat ben ik dan verwend zeg. Mag tijdens mijn concerten helemaal naar ‘echte kerels’ kijken. En dat onder het genot van een rood wijntje in een heus glas met 5 toiletten op een rij zonder dat mijn wc papier in de modder valt omdat ik even niet oplet. Een aantal van de grote fans daar waren zo onder de indruk van het feit dat dit in hun dorp mocht plaatsvinden en hadden hun ster nog nooit van wel zooooo dichtbij gezien, dat ze echt niet meer wisten hoe ermee om te gaan. Een paar dozijn kreeg ter plekke een appelflauwte of ze vierden hun juichgevoelens uit op de buurman of wie er dan ook langsliep. Met gevolg dat er een paar mensen van pret naar het ziekenhuis konden en drie weken op intern vakantie mochten houden.

Eerlijk mensen, dit heb ik nog niet meegemaakt. Ja, ooit tijdens een voetbalwedstrijd waarbij niemand er meer van opkijkt ondertussen. Is dit een manier van muziek beleven? Van samen genieten en uit je dak gaan? Je zou een andere hobby gaan zoeken op deze manier. Of kan altijd nog klop – en – mat recensent worden. Kijk en vergelijk: heb jij meer pleisters nodig dan ik?

Laat mij maar lekker proggen voortaan. Heb het wel bekeken. Het is misschien mazzel maar ik heb in die twee jaar dat ik meedoe nog niet een mepperijtje meegemaakt hoor. En dan heb ik toch al leuk wat concertjes meegepikt. En ja, ik heb heus wel eens een glas bier in mijn nek gehad. En, nog beroerder, een vol glas rode wijn op mijn nieuwe moodies-shirt van amper twee weken oud. Shit happens. Wat me altijd het meeste bijblijft is de sfeer die er hangt tijdens een prog concert. Het samen beleven van de muziek. Het samen ‘ondergaan’ en de blikken van herkenning. De gesprekken die er spontaan plaatsvinden in de pauze of na afloop. En het nagenieten in de auto onderweg naar huis. Zonder blauwe plekken. Een tijdje geleden was ik met een vriend naar een concert in Tilburg. Er werd een nummer gespeeld waar we zwaar van onder de indruk waren. Wat later schoot iemand me aan en zei: ‘het was zo mooi om te zien, jullie ondergingen beiden hetzelfde tijdens dat nummer. Alle twee totaal ondersteboven en dezelfde blik in jullie ogen. Tja. Het is maar net waar je voor komt.

Dus mensen, Prog ze. Ook in 2007!

Monique
monique@progwereld.org