Porcupine TreeAlbum

Hoe zat het ook al weer? Steven Wilson en zijn vriend Malcolm Stocks bedenken in een melige bui een even legendarische als fictieve band uit de jaren zeventig, inclusief een line-up van niet bestaande muzikanten en een lijst platen met belachelijke titels. De band noemen ze Porcupine Tree. Om de band echter te maken neemt Steven uren muziek op die zogenaamd van die band afkomstig zijn. Rond 1989 verschijnt een cassette met werk van de band, “Tarquin’s Seaweed Farm”. De cassette komt terecht bij het underground tijdschrift Freakbeat, dat ook een label aan het opzetten is (Delerium) en dat een nummer op een compilatiealbum zet. Intussen was Steven onverdroten verder gegaan met het opnemen van fictieve muziek, waarna een tweede cassette verscheen: “The Nostalgia Factory”. Toen Delerium hem vroeg de beide cassettes ook op plaat uit te brengen, koos Wilson voor een compilatie van de beste nummers. Dat werd “On The Sunday Of Life…” en daarmee kreeg die fictieve band zowaar een echt leven.

Belangrijk om te bedenken als je deze muziek voor het eerst hoort: het was dus eigenlijk voor de lol. De bedoeling was een psychedelisch bandje uit de jaren zeventig te suggereren. Dat verklaart waarom zoveel muziek op deze plaat huisvlijt van een bedenkelijk niveau is. Het is gepiel en gepriegel, geëxperimenteer met achterstevoren afgespeelde muziek, echo en galm, twintig jaar nadat dat een spannende werkwijze was. Al die korte stukjes vormen slechts de verbinding tussen een paar langere composities, waarvan een aantal ook nog te lullig voor woorden is. Jupiter Island, bijvoorbeeld, klinkt als de eerste de beste garageband, een gehaast liedje met drie akkoorden en een kinderachtige zanglijn. Dat euvel verziekt wel meer nummers, zoals This Long Silence. Het lijkt wel of je de jonge Prince hoort na een paar paddo’s.

Daarnaast bevat de plaat een aantal fraaie ambiente stukken, zoals opener Music For The Head en titelstuk On The Sunday Of Life… maar ook wat mislukte probeerseltjes als het totaal in galm verzandende Begonia Seduction Scene en het flauwe Linton Samuel Dawson.

De waarde van “On The Sunday Of Life…”, afgezien van de grappige anekdote over de ontstaansgeschiedenis, schuilt in slechts 6 van de 18 nummers. Third Eye Surfer is een beetje een buitenbeentje, een zenuwachtig maar sterk stukje jazzrock dat doet denken aan “Bitches Brew” van Miles Davis. The Nostalgia Fatory, Nine Cats, en Footprints zijn aardige nummers waarin Wilson een voorproefje geeft van wat hij in zijn mars heeft. Radioactive Toy en It Will Rain For A Million Years zijn de beste nummers van de plaat, stukken die ook op latere albums niet hadden misstaan. Somber, fraai gearrangeerd, door Pink Floyd geïnspireerd, lang en zonder die gekke teksten over vlinders en fonteinen van saffier. Ze vormen in feite de enige verbinding met platen als “Signify”. Helaas doet ook in deze nummers het gebrek aan een echte drummer afbreuk aan het luisterplezier. Steven’s drumcomputer gaat redelijk snel de keel uithangen. Wel toont hij zich vanaf de begin een meer dan vaardig gitarist en kundig zanger.

“On The Sunday Of Life” heeft veel weg van de vroege Pink Floyd maar mist een echte drummer en vooral de overtuigingskracht die van de albums die zouden volgen zulke sterke platen maakte. PT-fans die pas rond “In Absentia” instroomden zullen waarschijnlijk erg aan dit schijfje moeten wennen.

Het album is in 1997 en in 2004 opnieuw gemasterd en heruitgebracht. De oorspronkelijke cassettes zijn onbetaalbare collectoritems geworden. De stukken die niet op “On The Sunday Of Life…” staan verschenen later op het album “Yellow Hedgerow Dreamscape”. De muziek wordt er niet beter op.

Erik Groeneweg

CD:

2LP: