Hackett, Steve

To Watch The Storms

Info
Uitgekomen in: 2003
Land van herkomst: Groot-Brittannië
Label: InsideOut
Website: Steve Hackett
MySpace: -
Tracklist
Strutton Ground (3:04)
Circus Of Becoming (3:48)
The Devil Is An Englishman (4:27)
Frozen Statues (2:58)
Mechanical Bride (6:40)
Wind, Sand And Stars (5:08)
Brand New (4:41)
This World (5:19)
Rebecca (4:20)
The Silk Road (5:25)
Come Away (3:13)
The Moon Under Water (2:14)
Serpentine Song (6:56)
Steve Hackett: zang, gitaar, mondharmonica, toetsen, percussie
Met medewerking van:
Terry Gregory: bas, achtergrondzang
John Hackett: fluitsolo in Serpentine Song
Ian McDonald: saxofoon in Brand New
Roger King: toetsen
Gary O'Toole: drums, percussie, achtergrondzang
Rob Townsend: blaasinstrumenten
Sarah Wilson: cello
Wild Orchids (2006)
Live Archive 05 (2005)
Metamorpheus (2005)
Once Above A Time - dvd (2004)
Live Archive 04 (2004)
Live Archive 03 (2004)
Hungarian Horizons (2003)
Somewhere In South America dvd (2003)
To Watch The Storms (2003)
Guitare Classique (2001)
Live Archives 70,80,90s (2000)
Feedback 86 (2000)
Sketches Of Satie (2000)
Darktown (1999)
The Tokyo Tapes (1998)
A Midsummer Night's Dream (1997)
Steve Hackett & Friends / Live In Japan (1996)
Watcher Of The Skies - Genesis Revisited (1996)
Blues With A Feeling (1994)
There Are Many Sides to the Night (1994)
Guitar Noir (1994)
Time Lapse Live (1992)
Unauthorised Biography (1992)
Momentum (1988)
Till We Have Faces (1984)
Bay Of Kings (1983)
Highly Strung (1982)
Cured (1981)
Defector (1980)
Spectral Mornings (1979)
Please Don't Touch! (1978)
Voyage Of The Acolyte (1975)

De vooruitgesnelde berichten over deze nieuwe Hackett deden je geloven dat de tijden van “Voyage Of The Acolyte” (1975) en “Spectral Mornings” (1979) zouden herleven op “To Watch The Storms”. Nou, dat is wat overdreven gesteld. Niet alleen is Hackett de stijl van zijn uitmuntende soloalbums uit het begin van zijn solocarrière allang voorbij, het zou ook niet geloofwaardig zijn als nieuw werk van hem allerlei ‘retro’-trekjes ging krijgen. Steve Hackett staat al jaren bekend als een artiest die zijn horizon telkens weer verbreedt, een artiest die vooral vooruit kijkt. In dat geval is de titel goed gekozen. Als “To Watch The Storms” vooruit kijkt naar zijn verdere carrière, dan staat ons meer ongemakkelijke muziek te wachten in de toekomst. Want waar de voorganger “Darktown” (1999) de sfeer creëerde van het koffiedrinken na een begrafenis, op deze nieuwe plaat worden we haast een toendra binnengesleurd en krijgen we niet eens water te drinken.

“To Watch The Storms” mag dan een ongemakkelijke plaat zijn, de aanzuigende werking van de dertien liedjes is sterk. Dat ligt hem vooral in stijlverschillen die er tussen de nummers is. Rustig, druk, akoestisch, elektrisch, vermengd met jazz, blues, rock, dance, klassiek, alles is mogelijk bij Hackett. Ondanks dat vertoont de plaat een sterke opbouw en een grote samenhang. Er is blijkbaar lang nagedacht over de volgorde van de nummers op de cd, want naarmate de plaat vordert wordt hij beter.

De eerste helft van de cd werkt knap naar het voorlopige hoogtepunt Mechanical Bride toe. Denk je eerst dat dit een rip-off is van King Crimson’s 21st Century Schizoid Man, later realiseer je je dat het wel een knap, goed gespeeld en vooral opwindend nummer is, met saxofonist Rob Townsend in een fantastische hoofdrol. Daarvoor hebben we al circusmuziek (Circus Of Becoming), ‘nachtclubjazz’ (Frozen Statues) en ‘spoken word’ (The Devil Is An Englishman) gehad.

De tweede helft van de cd werkt toe naar het schitterende sluitstuk Serpentine Song, waarin broer John excelleert op de fluit. Het is een waardige afsluiter van deze vreemde cd, met het mooiste refrein van de plaat. Hackett’s meerstemmige zang overheerst in het eerste gedeelte, maar het tweede deel laat de ruimte aan de fluitcapriolen van John Hackett, waarna de sopraansaxofoon van Rob Townsend het nummer, en het album op een klassieke en romantische manier eindigt.

Maar een aantal liedjes daarvoor zijn zeker ook vermeldenswaardig. Wind, Sand and Stars begint haast ambient-achtig, als daar plotseling Hackett’s akoestische gitaar het hele nummer een flamencoachtig tintje geeft. De zon breekt door, maar het blijft kil. Prachtig is hoe de piano het thema overneemt en hoe de percussie het nummer eindigt. Alhoewel Brand New van een andere orde is, begint ook dit nummer akoestisch. Dit liedje vertoont weliswaar een eenvoudig GTR-achtig refrein, Hackett heeft de compositie kleur gegeven door niets voorspelbaar te laten in dit nummer. Dat is ook de kracht van deze cd, Hackett lijkt soms achteruit te kijken, mijmerend, maar realiseert zich heel snel het hier-en-nu.

Rebecca is een ander nummer dat opvalt door zijn veelzijdigheid. Beginnend als een eenvoudig akoestisch liedje, krijgt het halverwege diepgang door een nieuw heerlijk thema. Hier breekt Hackett als het ware zijn symfonische roots in stukjes, net zoals hij in Brand New dat deed met zijn GTR-verleden.

En zo vinden we langzaam onze weg in deze dorre woestijn. Hackett rekent af met zijn verleden, en bereidt ons tegelijkertijd voor op de toekomst. Ondanks het feit dat “To Watch The Storms” bovenal een moderne plaat is, kwam de vergelijking met het vergeten meesterwerk “Till We Have Faces” (1985) mij telkens te boven. Waarom? De sfeer is enigszins vergelijkbaar, met name in het zeer sterke The Silk Road, een natte droom voor elke percussionist. De pas uitgekomen remaster van dit werkje uit 1985 deed me realiseren hoe goed “Till We Have Faces” wel niet is. Is deze nieuwe cd net zo’n meesterwerk? Vraag me dat in 2021 nog maar eens.

Markwin Meeuws
Koop bij bol.com

Send this to a friend