Hackett, Steve

Wild Orchid

Info
Uitgekomen in: 2006
Land van herkomst: Groot-Brittannië
Label: Camino Records (distributie: InsideOut)
Website: Website: Steve Hackett
MySpace: -
Tracklist
A Dark Night In Toytown (3:38)
Waters Of The Wild (5:36)
Set Your Compass (3:37)
Down Street (7:34)
A Girl Called Linda (4:47
To A Close (4:48)
Ego And Id (4:08)
Man In The Long Black Coat (5:10)
Wolfwork (4:49)
Why (0:47)
She Moves In Memories (5:00)
The Fundamentals Of Brainwashing (3:01)
Howl (4:31)
Steve Hackett: gitaren, elektrische sitar, harmonica, psaltery, Optigan, zang
Met medewerking van:
John Hackett: dwarsfluit
Roger King: toetsen, slaggitaar
Nick Magnus: toetsen
Gary O'Toole: drums, zang
Rob Townsend: saxofoons, dwarsfluit, thin whistle & basklarinet
The Underworld Orchestra:
Colin Clague: trompet
Dick Driver: contrabas
Chris Redgate: hobo, Engelse hoorn
Richard Steward: cello
Christine Townsend: eerste viool, viola
Wild Orchids (2006)
Live Archive 05 (2005)
Metamorpheus (2005)
Once Above A Time - dvd (2004)
Live Archive 04 (2004)
Live Archive 03 (2004)
Hungarian Horizons (2003)
Somewhere In South America dvd (2003)
To Watch The Storms (2003)
Guitare Classique (2001)
Live Archives 70,80,90s (2000)
Feedback 86 (2000)
Sketches Of Satie (2000)
Darktown (1999)
The Tokyo Tapes (1998)
A Midsummer Night's Dream (1997)
Steve Hackett & Friends / Live In Japan (1996)
Watcher Of The Skies - Genesis Revisited (1996)
Blues With A Feeling (1994)
There Are Many Sides to the Night (1994)
Guitar Noir (1994)
Time Lapse Live (1992)
Unauthorised Biography (1992)
Momentum (1988)
Till We Have Faces (1984)
Bay Of Kings (1983)
Highly Strung (1982)
Cured (1981)
Defector (1980)
Spectral Mornings (1979)
Please Don't Touch! (1978)
Voyage Of The Acolyte (1975)

We schakelen nu live over naar Matthijs van Nieuwkerk met zijn populaire programma ‘Popquiz à Go-Go’… Matthijs stelt de volgende vraag aan de kandidaten: “Steve Hackett, voormalig bandlid van Genesis, is deze goede man een zanger of gitarist…?

Het goede antwoord blijft nog even tussen de wilde orchideeën hangen. Terug naar Progwereld derhalve!

Inmiddels zijn we alweer aangeland bij het twintigste solo album van Steve Hackett, ex-gitarist van de legendarische band Genesis, waarmee hij acht albums maakte. In de rijke solocarrière van Hackett viel ons immer op dat hij zocht naar grenzen binnen de progressieve muziek. Hoorden we eind jaren zeventig al etnische klanken voorbij komen, ook vandaag de dag worden nog steeds de grenzen verlegd. “Wild Orchids” is een typische ‘Hackett plaat’ – zijn geluid herken je namelijk uit duizend gitaristen. Opvallend is dat de gehele cd door de meester zelf is ingezongen. Bij sommige passages is dit zeer verdienstelijk gedaan, echter in veel gevallen is het net alsof de gitarist zijn stem zoveel laat vervormen door technische snufjes, teneinde zijn matige zangtalent te verbloemen. Desalniettemin achten we het dapper dat hij de vocalen voor zijn rekening neemt.

De cd begint met het voor ons bekend in de oren klinkende A Dark Night In Toytown. Dit nummer is te horen en te zien op de dvd “Once Above A Time” uit 2004. Rollende en opzwepende drums, begeleid door staccato violen komen uit je speakers. De ‘mellow vocals’ van Steve geven het geheel een spannend tintje, alsof hij wordt opgejaagd door wilde orchideeën. Het geheel wordt halverwege onderbroken door rustige vioolakkoorden. Dertig jaar terug zou de man hiervoor de Mellotron hebben gebruikt, maar ach, wat gaat er boven echt? (We prefer the Mellotron, of zijn we nu cultuurbarbaren?).

Waters Of The Wild lijkt rechtstreeks uit India te komen gezien de sitar, de tabla-klanken en de uitheemse toonladders. Het eind bevat echter ook Braziliaanse drums, Hackett moet daar een liefhebber van zijn, want we horen deze trommels heel vaak op z’n eerdere werk. Naast een pakkend themaatje verder niet echt interessant.

Zeer herkenbaar klinkt Set Your Compass. Koorachtige zang met akoestische gitaarklanken. De vocals klinken als een warme vocoder vermengd met ingezongen tapeloops. Het geheel heeft een sfeertje dat je ook tegenkomt op “Voyage Of The Acolyte”, heerlijk!

We weten niet wat Hackett bedoelt met Downstreet... Maar euh, het is dat deze song uit de koker van de meester komt, anders had het de platenmaatschappij niet eens gehaald. Een duf jaren tachtig ritme en thema worden voorzien van jampartijtjes op gitaar, orgel en trompetten, waardoor het een jazz-kermis sfeertje krijgt, gauw skippen maar!

A Girl Called Linda heeft een heerlijk ’theebenen-sfeertje’. Het roept beelden op van weleer, vooral als de droge dwarsfluit wordt ingezet en het nummer een jazzgevoel krijgt, een beetje zoals bij The Carpenters (en dit is nu eens bedoeld als compliment voor deze onderschatte broer en zus!).Met To A Close heeft Hackett een prachtige ballad in pacht met melodische ‘vocal harmonies’ en violenstrings die de akoestische gitaar begeleiden. Verder heeft het iets weg van een kerstconcert. Heel mooi gedaan! Op het eind zijn we getuige van ’s mans componeertalent vertolkt door het orkest, zeer indrukwekkend!

Zo ingetogen als het vorige nummer, zo uitbundig en vervreemdend is het hardrock getinte Ego And Id. Zelfs de stem is hier zodanig verdraaid om deze op een metalzanger te laten lijken. Zware gitaarriffs, orgels en heavy drums knallen uit de speakers. Beetje artificieel Steve, heb jij niet nodig!

Man In The Long Black Coat is een cover van Bob Dylan (wat zegt u?). In onze beleving zeer geslaagd, compleet met krekels en western mondharmonica. Een zwierig walsritme gaat gepaard met een Hackett op zang die eerst teveel Zware van Nelle heeft gerookt en daarna de nodige whisky’s achterover heeft geslagen. Het doet ons denken aan Mark Knopfler, of zou dat ook een preset op de stemombuiger zijn?Wolfwork heeft een ‘scary’ thema waarbij gebruik gemaakt wordt van staccato violen en verschillende gitaartimbres. De drums geven de song een lekkere flow mee.

De Optigan is uit de kast gehaald voor het lachwekkende Why (de Optigan is een kist met allemaal tapeloops, die je in snelheid kunt laten variëren met plus- en min knoppen, de tapeloops bevatten drums, trompetten, andere blaasinstrumenten, contrabas enz. Dit alles is allemaal opgenomen in een ver verleden, daarom klinkt het zo gedateerd). De song is nog geen 50 seconden lang en heeft met name door het bovenbeschreven instrument een jaren ’30-’40 sfeertje. Op het album ‘Defector” flikte Steve dit kunstje eerder met het nummer Sentimental Institution.

Beste lezer – en dan nu eindelijk onze persoonlijke favoriet van “Wild Orchids”. Het wonderschone She Moves In Memories in mooi gecomponeerde orkestraties doet het nummer lijken op een movietrack van Walt Disney. In een interview heeft de ex-Genesis gitarist eens gezegd dat hij de incarnatie is van een groot componist van weleer. Hoewel wij wars zijn van dit soort uitspraken, zou dit best eens kunnen…

Na dit betoverende nummer, achten we de bespreking van de twee afsluitende tracks niet nodig…

“Wild Orchids” is een album met extreem veel variaties en stijlen. Hackett geeft zelf aan continu verschillende stijlen te proberen en te verwerken in z’n arrangementen. Daar is natuurlijk niets mis mee, maar we vragen ons af of hier een markt voor is… Zoals we al eerder schreven, het is dat het van de hand van de ex-gitarist van Genesis komt; een beginnende band of solo artiest komt hiermee niet aan de bak. De rustige nummers zijn van hoge kwaliteit en wat ons betreft ook veruit de beste van het album.

Maar euh, hoe zat het nou met die vraag van Matthijs van Nieuwkerk: welnu, wij denken dat Hackett een gitarist is, maar luisterend naar dit album kun je gaan twijfelen. Steve, gebruik je stem om met Kim Poor te praten (zijn echtgenoot en schepper van zijn cd boekjes), maar alstublieft, geef ons je talenten terug!

Joop Klazinga
Met dank aan Hackett-kenner en broertje Gerben (red.).

Koop bij bol.com

Send this to a friend