Mijn eerste kennismaking met Caravan is het verzamelalbum “The Canterbury Tales – The Best of Caravan”, een verzamelaar in de vorm van een dubbelalbum uit 1978. Het heeft een fors aantal maanden op mijn draaitafel gelegen, ik kon er geen genoeg van krijgen. Daarna is het de beurt aan het beroemde live album “The Best of Caravan: Live”(Live at Fairfield Halls 1974) uit 1980, ook dat dubbel live album werd door mij grijs gedraaid. En ik was verkocht.

De officiële biografie vermeldt zeker twintig muzikanten die op één of ander ogenblik onderdeel van de groep hebben uitgemaakt. Gek genoeg is naast oprichter Pye Hastings ook violist/gitarist Geoffrey Richardson er al bij sinds 1972, terwijl drummer Richard Couglan ook al sinds het begin van de partij was, hij stierf echter in 2013.

Caravan maakt deel uit (en stond aan de wieg) van de zgn. Canterbury-scene (ook wel Canterbury-geluid), een muzikale gemeenschap rond de stad Canterbury in het graafschap Kent, in Zuid-Oost Engeland, tijdens de late jaren zestig en vroege jaren zeventig. De muziek wordt geassocieerd met progressieve rock met elementen van jazz, rock en psychedelica, met humor en diepgravende teksten.

De groene heuvels van Kent zijn blijkbaar een vruchtbare bodem voor rockmuziek, want uit deze stroming komen naast Caravan ook Soft Machine, Gong, Robert Wyatt, Kevin Ayers, Hatfield & The North, Egg en National Health voort.

De enige constante factor binnen Caravan is oprichter/gitarist/zanger/componist Pye Hastings. Hij was er al bij toen Caravan werd opgericht in 1968, samen met Dave Sinclair (toetsen), Richard Sinclair (basgitaar/zang) en Richard Coughlan (drums). De vier muzikanten hadden eerder op verschillende momenten gespeeld in een lokale band, The Wilde Flowers, waarin ook Kevin Ayers en toekomstige Soft Machine-leden Robert Wyatt en Hugh Hopper speelden.

Caravan was de eerste Britse act die tekende bij het Amerikaanse label MGM/Verve en het debuutalbum, getiteld “Caravan”, werd eind 1968 uitgebracht. Het album werd positief ontvangen door de critici, evenals de debuutsingle Place Of My Own.

Een tweede album kwam uit in september 1970, “If I Could Do It All Over Again, I’d Do It All Over You”. “In The Land Of Grey And Pink” zag precies een jaar later het levenslicht. Caravan was er ook bij op het legendarische Holland Pop Festival in Kralingen, Rotterdam in juni 1970.

De eerste scheurtjes ontstonden na de vervanging van toetsenist Dave Sinclair door Steve Miller. Dit veroorzaakte een meer jazzy stijl die de volgende albumrelease in mei 1972, “Waterloo Lily”,  domineerde. Niet iedereen was happy met dit nieuwe geluid. Het was geen verrassing toen de line-up uiteenviel, waardoor Pye Hastings en Richard Coughlan de stukken moesten lijmen. Een verandering van richting resulteerde in de toetreding van Geoffrey Richardson op altviool.

In februari 1973 ontstond opnieuw enige heisa. John Perry verscheen op basgitaar en oudgediende Dave Sinclair werd weer bandlid. Het album, “For Girls That Grow Plump In The Night”, was een terugkeer naar het oude geluid en werd uitstekend ontvangen.

Hierna nam de band een album op met de New Symphonia Orchestra in 1974. Met Dave Sinclair weer stevig aanwezig, werd in 1975 een nieuw album uitgebracht. Dit album, “Cunning Stunts”.

Exit Dave Sinclair, hij werd vervangen door Jan Schelhaas, een nieuw album, “Blind Dog At St Dunstans” was het resultaat in 1976. Een verandering van label naar Arista leverde het album “Better By Far”op”, in 1977. De opkomst van punk maakte bands als Caravan het leven moeilijk en zelfs de ouwe getrouwe Geoffrey Richardson besloot te vertrekken om zijn geld met sessiewerk te verdienen. Na een pauze wordt in november 1980 “The Album” uitgebracht. Met Dave Sinclair op sleeptouw en Geoffrey Richardson wordt zelfs nog succesvol opgetreden voor volle zalen.

Daarna wordt het een tijdje stil. De band gaat langs de rand van de afgrond. In juli 1982 wordt nog wel een reüniealbum uitgebracht, “Back To Front”, met de originele line-up aangevuld met saxofonist Mel Collins. In 1985 was laatste’ optreden in Canterbury.

Of toch niet? In 1990 organiseerde een tv-station een reeks concerten met de focus op bands uit de jaren ’70. Zo speelde Caravan het Canterbury Festival in juni 1990, gevolgd door de concertopname in Central Studios in juli voor 400.

De ontdekking van oude banden die waren overgebleven van een opnamesessie in 1977 leidde tot een hernieuwde belangstelling en de release van dit materiaal onder de titel “Cool Water” in 1994.

“The Battle Of Hastings” ontstond in de herfst van 1995, met de deelname van Pye Hastings, Richard Coughlan, Dave Sinclair, Geoffrey Richardson, plus Jim Leverton op basgitaar. Dit betekende een ware terugkeer naar de ‘oude stijl’. In 1996 werd nog een andere Caravan-opname uitgebracht, een remake van vroege klassiekers getiteld “All Over You”.

In 1997 werd een live-album van een concert in het Astoria uitgebracht. Een jaar later werden ook nog twee albums met live-materiaal uitgebracht dat in de jaren ‘70 bij de BBC was opgenomen. 1999 was de wederopstanding van Caravan, met name door het aantal nieuwe en jongere fans dat de band nu volgde. In 2002 keerde Caravan triomfantelijk terug naar de VS, met een optreden tijdens Nearfest, New Jersey voor een uitverkocht, uitzinnig publiek.

De terugkeer van Jan Schelhaas, na een afwezigheid van 23 jaar, gaf de band in elk geval nieuw elan, hetgeen leidde tot het nieuwe album, “The Unauthorized Breakfast Item”, dat in 2003 werd uitgebracht, met uiterst positieve kritieken tot gevolg.

De band toerde in 2004/2005 over de hele wereld. In november 2004 speelden men een concert in het Bloomsbury Theatre, Londen, om hen 35-jarig jubileum te vieren. Het concert, dat werd opgenomen voor dvd, onder de titel “The 35th Anniversary Concert”, bevatte ook een bijdrage van saxofonist/fluitist Jimmy Hastings, Pye’s oudere broer en een korte akoestische set, een primeur in de geschiedenis van Caravan!

In 2010 kondigde Pye Hastings een eenmalige concertopname in de Metropolis Studios voor ITV in december aan. Met nieuw materiaal en een nieuwe drummer, Mark Walker, wordt het optreden een succes. De show werd in mei 2011 in zijn geheel uitgebracht op dvd met 2 schijven.

In de winter van 2013 keerde de band voor het eerst in tien jaar terug naar de studio na een succesvolle crowdfundings-campagne. Dan wordt Caravan geraakt door zeer slecht nieuws: oprichter en drummer-percussionist Richard Coughlan sterft na een lang ziekbed. De band brengt het gloednieuwe album uit in datzelfde jaar, getiteld “Paradise Filter”. Ze blijven de wereld rondtoeren en zijn nog steeds een zeer opwindende live-act. In 2018 vieren ze hun 50-jarig jubileum met een reeks concerten. De band doet ook regelmatig de theaters in Nederland aan, in 2017 ben ik getuige van een uitstekend optreden in de Boerderij in Zoetermeer.

Er wordt recent, redelijk onverwacht, nog een extra hoofdstuk aan de biografie van Caravan toegevoegd met het uitbrengen van het zeventiende studioalbum van de band. “It’s None Of Your Business” is het eerste album in maar liefst acht jaar en kan zeker tot de betere albums van de afgelopen decennia gerekend worden.

Door de pandemie kunnen gaan  veel concerten niet door, maar Caravan gaat wel door, aldus oprichter Pye Hastings. Op naar het 60-jarig jubileum dan maar.