In deze maandelijkse column laat Dick van der Heijde z’n gedachten gaan over symfo en de rol die muziek speelt in z’n leven. Dick is geheel verlamd, kan niet praten, communiceert letter voor letter met z’n ogen maar bovenal is hij, zoals hij zelf zegt, al een kwart eeuw helemaal kierewiet van het genre.
Vannacht droomde ik dat ik een Flowerking was. Roine Stolt had me mee gevraagd naar Japan om Hasse Fröberg te vervangen. Die moest wegens andere verplichtingen verstek laten gaan. Het was natuurlijk een voordeel dat ik saxofoon kon spelen want zodoende konden ook de nummers met de Ulf Wallander partijen op de setlist geplaatst worden. Speciaal voor de gelegenheid had ik een fonkel nieuwe sopraansax gekocht. In een zaal vol uitzinnige Japanners openden we ons concert met de puntige riffs van Last minute on earth. Ik moest direct vol aan de bak en kon overigens verbluffend goed gitaar spelen. Het was trouwens toch een rare situatie want achter de drums meende ik Mike Portnoy te zien zitten. We speelden allerlei nummers van de “Rainmaker”cd en o.a. Magic pie, There is more to this world en Church of your heart. Ook speelden we een passage uit Humannizzimo, het lange nummer van Roines solo cd “The Flowerking”. Tijdens de saxsolo gebeurde het. Tussen het publiek temidden van al die Japanners nam ik de gezichten waar van twee westerse jongens. Één lange met zijn armen over elkaar en eentje met springerig haar en een sjekkie tussen zijn lippen. Die lange herkende ik meteen: dat was Ben m’n concertmaatje met wie ik altijd stad en land af reisde. Die andere durfde ik amper aan te kijken want ik had al zo een donkerbruin vermoeden en inderdaad…die figuur was…dat was ik zelf.
Door de herkenning schrok ik wakker uit m’n droom. Het was nog donker in de slaapkamer.Van onder de warmte van m’n donsdek overdacht ik de realiteit. Na m’n herseninfarct zijn Diana en ik nog ongeveer acht keer naar een concert geweest maar dat was meestal helemaal niks. Ik kan m’n ogen en m’n hoofd niet verdraaien zodat er heel veel langs me heen gaat. Het harde geluid kan ik amper verdragen. Voor Diana is het een hele tour de force om alles te regelen en dan is het nog maar de vraag of ik naar binnen kan. “Ja hoor”zeiden ze bij het VVV toen Diana vroeg of de Holland Amerikalijn waar For Absent Friends op zou treden toegankelijk voor mij zou zijn. Vol goede moed gingen we er naar toe maar de stemming sloeg al gauw om toen we ons geconfronteerd zagen met een knoepert van een trap. Dat ik boven ben gekomen heb ik te danken aan vier sterke symfomanen. Dit was eens maar nooit meer.
Een paar jaar geleden zijn we nog naar Uriah Heep geweest. Van de band zelf heb ik niks gezien. Ik kon het doen met een blik op de ruggen van het zich vermakende publiek en dat is flink balen. Ik weet een beetje heel goed hoe te gek een optreden is. Honderden malen stond ik tussen het publiek. Ik heb in ieder geval vele prachtige herinneringen om te koesteren. Herinneringen bijvoorbeeld aan de rode schoenen van Alan Reed tijdens het geweldige Pallas concert in Paradiso, het imposante stemgeluid van de eveneens imposante Heart zangeres Ann Wilson of het Genesis gevoel dat ik kreeg toen ik de nederlandse popband Lancee het nummer Space Rat hoorde spelen. Vaak denk ik terug aan dat voortreffelijke avondje ABWH in Ahoy.
M’n gedachten staan nooit stil. Als Diana me in de woonkamer heeft gezet, beluister ik The Voyager, m’n favoriete Pendragon nummer. Het motto is dat je met je gedachten overal kunt komen. Als de geduldig opgebouwde gitaarsolo begint, wordt de uitdrukking van m’n ogen hol en ik ben vertrokken. In het vliegtuig richting Argentinie zit ik naast Nick Barrett op weg naar de show van ons leven. Ik pak de drumstokjes uit m’n tas en sla een ritme in de lucht.