In deze maandelijkse column laat Dick van der Heijde z’n gedachten gaan over symfo en de rol die muziek speelt in z’n leven. Dick is geheel verlamd, kan niet praten, communiceert letter voor letter met z’n ogen maar bovenal is hij, zoals hij zelf zegt, al een kwart eeuw helemaal kierewiet van het genre.

Een poos heb ik gedacht dat “Going For The One” van Yes een driedubbel lp was. Zoiets had ik wel eens horen waaien. Het was 1977, “Going For The One” was net uit en ik was een piepjong symfomaantje dat nog een hoop moest leren.

Na schooltijd fietste ik vaak nog even naar Underdog, dat lag toch op de route. Underdog was een kleine platenzaak met het juiste assortiment. Ik kon er uren snuffelen en lp’s luisteren. De  etalage hing altijd vol mooie hoezen waar ik vaak verlekkerd naar stond te kijken.

Op een dag hingen er allemaal flatgebouwen met een blote man ervoor. De nieuwe Yes lp, “Going For The One”. De hoes was in drieën uitgeklapt. Ik wist het zeker: “Going For The One” was een driedubbel lp.

Bob, een klasgenootje van me, had de lp gekocht. Hij vond er niets aan en bood hem voor vijf gulden te koop aan. Vijf piek voor een driedubbel lp, er zal wel iets mis mee zijn. Een verkeerde versie of zo. Misschien zit er wel een gigantische kras op. Ik durfde het niet te wagen. Vincent, een vriendje van me, wel. Hij besloot om op het lucratieve aanbod in te gaan. Een paar dagen later kwam hij in jippiestemming naar me toe. Geen krasje, vertelde hij, en de lp was bovendien heel goed. Ik begon danig aan m’n driedubbel lp-theorie te twijfelen, vooral omdat Vincent er met geen woord over repte.

Enkele weken later had ik voldoende geld bij elkaar gespaard en toog naar Underdog om “Going For The One” te kopen. Door de gangbare prijs van 18 gulden en het feit dat ik zag dat de verkoper slechts één enkele plaat in de hoes stopte, ging mijn driedubbel lp – theorie  helemaal onderuit. Toch moest ik thuis m’n arm nog helemaal in de meterlange hoes steken om het laatste beetje twijfel weg te nemen. Echt teleurgesteld  was ik niet. Daar had ik ook de tijd niet voor want ogenblikkelijk werd ik gegrepen door de meest fantastische luistermomenten die ik ooit mee had gemaakt. Op het groene bankje in mijn slaapkamer bekeek ik de hoes nauwkeurig. Mijn oog viel op de titel…: going for the one. Ik had het kunnen weten!

Dick
dickmail@zeelandnet.nl