De ongeneeslijke ziekte van Sel Balamir (Amplifier)

Interview en tekst: Markwin Meeuws

Amplifier is altijd een wat ongrijpbaar fenomeen geweest. Toegankelijk, doch verpakt in topzware concepten. Psychedelisch, doch voorzien van een haast Hollandse nuchterheid. Ambitieus, doch ook gewoon een bandje dat tijdens concerten lekker wil rocken. En dat laatste treft, want deze week verschijnt op Superball (zeg maar, InsideOut) de vijfde plaat van deze Britse formatie. Markwin Meeuws had een gesprek met de uiterst sympathieke zanger en gitarist Sel Balamir. Over “Mystoria” en over de ongeneeslijke ziekte waaraan deze muzikant lijdt…

Jullie vijfde album ‘Mystoria’ staat op het punt van uitkomen. Vertel eens wat fans kunnen verwachten dit keer?

Het is een plaat waar ik al zo lang mee bezig ben, dat het bijna is gaan voelen als familie. Het is vrolijker, ongedwongen, gezelliger dan alles wat we gedaan hebben hiervoor. Ja, het is ons familieplaatje. De nummers zijn aanmerkelijk korter, zodat we, mochten we gevraagd worden als supportact voor andere bands en we mogen een set van drie kwartier spelen, dat we dan de hele plaat kunnen spelen, zonder dat het de essentie van Amplifier in de weg staat en de set als een bevredigende ervaring aanvoelt, zowel bij onszelf als bij het publiek.

Waarom heeft het zo lang geduurd voordat ‘Mystoria’ klaar was?

Nou, om te beginnen moet je je realiseren dat we ten tijde van “The Octopus” geen platenlabel hadden, dus we moesten alles zelf doen, promotie, inpakken en versturen van de albums, echt alles. Dus dat koste sowieso al heel veel tijd. En aangezien “The Octopus” een enorm succes bleek – we hebben er tot nu toe meer dan 20.000 van verkocht – zijn we met de promotie en de nasleep daarvan zeker twee jaar bezig geweest. Daarna kwam de gelegenheid van Kscope om “Echo Street” te fabriceren en op te nemen, dus daardoor werd “Mystoria” ook weer zes maanden opgeschoven. Als ik een label ten tijde van “The Octopus” had gehad, was “Mystoria” een jaar eerder klaar geweest. Met dit verschil dat het dan wel een andere “Mystoria” zou zijn geweest.

Hoe kijk je achteraf gezien terug op “Echo Street”?

Het is een album dat vooral anders is dan “The Octopus” en ook weer totaal anders dan “Mystoria”. Mensen klagen dat er niet veel riffs of hooks op staan, maar ik zie “Echo Street” meer als één geheel. Het heeft als het ware één lange hook. De plaat is zijn geheel ook een stuk lichter qua kleur, qua gevoel, dan “The Octopus”. Achteraf gezien moest de plaat er komen.

Waar gaat ‘Mystoria’ over? Heeft het een samenhang, een bepaald thema?

Niet echt, nee. Het verlangen was vooral een totaal andere invalshoek te kiezen voor “Mystoria”. Het woord is ook zelf bedacht en heeft een soort Monthy Pyton-achtige onzin-factor, en dat hoort een beetje bij de humor die Amplifier eigen is.

‘Mystoria’ wordt nu uitgebracht op Superball Music, een sublabel van InsideOut? De vorige keer was je zo enthousiast over Kscope? Wat is er gebeurd?

Oh, ik ben nog steeds enthousiast over Kscope. Het zo’n lief label. Ze zijn zo lief en aardig en toegankelijk. Ze houden van muziek. Ze denken alleen maar aan wat het beste is voor de band, de muziek en de fans. Maar Kscope heeft een bepaalde stijl, waar “Echo Street” perfect in paste, maar naar onze mening “Mystoria” niet. En daar komt bij, dat Thomas Waber van InsideOut al sinds de dagen “The Octopus” op onze deuren klopte. Ik ken deze ‘godfather’ al sinds dat hij Superball oprichtte, een sublabel dat hij speciaal opzette voor Oceansize, zoals bekend een zeer bevriende band. Voor “The Octopus” weigerde ik toen, omdat ik dat toen de juiste beslissing vond, maar nu was de tijd rijp. Het is wel grappig om te zien dat Thomas Waber heel veel van mijn vrienden verzamelt op zijn label. Zo had hij ooit natuurlijk Oceansize, maar heeft hij pas Knifeworld opgepikt, en diens “The Unravelling” uitgebracht. Ik ken Kavus Torabi, de bandleider daarvan, al eeuwen. Hij is een mafkees.

Van buitenaf gezien lijkt het wel alsof Amplifier bestaat uit één persoon, namelijk jij, Sel Balamir. Klopt dat?

Dat klopt ook. Kijk, het zit zo. Er zijn twee soorten bands. Nou ja, dat is niet helemaal waar, er zijn meer wegen naar Rome …, maar het gaat hierom. Er zijn bands waar er een democratie geldt, en waar meerdere personen de toewijding en het talent hebben om zich volledig te storten op het maken van deze kunstvorm. Oceansize was zo’n band, bijvoorbeeld. En dan zijn er bands waar één persoon zich volledig opsluit en meer dan 100% geeft voor zijn ‘religie’. Steven Wilson is zo iemand. De hierboven genoemde Kavus zeker ook en Bruce Soord van The Pineapple Thief absoluut. Michael Akerfeldt van Opeth ook.

Het is een ziekte die ik heb. Serieus. Een ziekte. Waar andere muzikanten op het strand liggen, feestjes bezoeken, achter de vrouwen aangaan, zit ik thuis in mijn huisstudio te schaven, te kneden, fanatiek te wezen. Dag en nacht, zomer en winter. Altijd maar weer bezig.  I’m compelled to do it.  Ik moet wel, ik kan niet anders. Als niemand mijn albums zou kopen, dan zou ik me terugtrekken op mijn Bandcamp en de wereld alsnog bestoken met mijn muziek, met als belangrijkste reden… nou ja, omdat ik gewoon ziek ben. Haha!

Ik zou het graag willen, hoor. Nog twee of drie bandleden die de mogelijkheid en tijd hebben zich ook volledig te geven voor de band. Niets ten nadele van Matt, Steve en Magnum, maar zij zijn anders daarin.

Doe je ook zelf de overigens hilarische nieuwsbrief?

Ja, ik doe alles zelf, het is verschrikkelijk, haha. Ik vind het ook heel belangrijk om contact te hebben met je achterban, maar er is altijd zo weinig tijd. En als ik dan eindelijk ga zitten om het te maken, kan ik het niet laten allerlei hilarische dingen er in te zetten. Ik ga er eigenlijk heel onbewust mee om.

Wat is de betrokkenheid van de overige leden, met name de twee relatief nieuwe leden?

Oh, heel belangrijk, begrijp me niet verkeerd! Matt Brobin zit natuurlijk al sinds het begin bij de band, dus begrijpelijkerwijs is hij essentieel, maar ik ken Steve Durose al sinds de begindagen van Oceansize. En we hebben op “Mystoria” ook veel aandacht besteed aan de achtergrondvocalen. En dat is volgens mij een belangrijke toevoeging aan het geluid van de huidige samenstelling. Bovendien was het een hoop lol om met z’n drieën die backing vocals als een Crosby, Stills and Nash op te nemen.

Hoe belangrijk zijn songteksten voor je?

Belangrijk, want ze vormen een deel van mijn persoonlijkheid. Ze lijken heel lukraak tot stand te komen, maar raken toch een snaar bij mij mijzelf en de luisteraars. Ze brengen een welhaast emotionele kant van mij naar boven, het prikkelt, voelt soms wat ongemakkelijk en daagt uit.

Er wordt veel op het internet gediscussieerd over of het ‘album’ over een tijdje nog wel zal bestaan. Hoe kijk je daar tegenaan?

Daar houd ik me eigenlijk niet zo mee bezig. Ik bedoel, het is wel belangrijk dat “Mystoria” goed gaat verkopen, want het is mijn broodwinning, maar ik begrijp ook dat er uiteindelijk wel een plafond zit. Maar het zal wel zo’n vaart niet lopen. En mocht het zo zijn, ik zal altijd muziek blijven maken. Ik duik dan wel onder in mijn website en bestook van daaruit de wereld met mijn muziek. Want zoals ik zei: ik heb tenslotte die ziekte. Haha!

Ik heb het idee dat jij – in tegenstelling tot veel van je vrienden – maar weinig muziek verzamelt en helemaal niet zo’n grote collectie hebt als bijvoorbeeld Kavus of Steven.

Dat heb je inderdaad goed ingeschat. Ik ben een ontzettend langzame verzamelaar, en ik ontdekt nog wekelijks bands die andere mensen al jaren kennen, ik durf niet goed namen te noemen, want het is zo schaamtevol! Maar aan de andere kant interesseert het me niet. Ik kan weken met één album doen. Ik laat muziek ’toevallig’ naar me toe komen.

“Mystoria” is op 6 september 2014 op Superball Music verschenen. Lees hier de recensie.