Moody Blues, The

To Our Children s Children s Children

Info
Uitgekomen in: 1969
Label: Deram / Decca
Website: http://www.moodyblues.co.uk/
Tracklist
Higher And Higher (4:06)
Eyes Of A Child (2:23)
Floating (3:03)
Eyes Of A Child Pt. 2 (1:21)
I Never Thought I'd Live To Be A Hundred (1:06)
Beyond (2:57)
Out And In (3:43)
Gypsy (3:34)
Eternity Road (4:18)
Candle Of Life (4:18)
Sun Is Still Shining (3:37)
I Never Thought I'd Live To Be A Million (0:34)
Watching And Waiting (4:19) 
Graeme Edge: drums, gedichten
Justin Hayward: zang, gitaar
John Lodge: zang, bas
Mike Pinder: zang, toetsen
Ray Thomas: zang, fluit

Collected (2007)
December (2003)
Strange Times (1999)
Keys Of The Kingdom (1991)
Sur La Mer (1988)
The Other Side Of Life (1985)
The Present (1983)
Long Distance Voyager (1981)
Octave (1978)
Seventh Sojourn (1972)
Every Good Boy Deserves Favour (1971)
A Question Of Balance (1970)
To Our Children's Children's Children (1969)
On The Threshold Of A Dream (1969)
In Search Of The Lost Chord (1968)
Days Of Future Passed (1967)
The Magnificent Moodies (1966)

Op naar de maan! “To Our Children’s Children’s Children” is een plaat van zijn tijd, uitgebracht toen Neil Armstrong zojuist zijn eerste stappen op de maan had gezet. Het is een conceptplaat over ruimtevaart, tijdreizen en een hernieuwd geloof in de ontwikkeling van de mensheid. The Moody Blues ziet op deze plaat het leven weer zonnig in en brengt dit gegeven middels een pretentieus thema vol instrumentale overgangen en met briljante composities als basis. Pretentieus, zeker, maar dat neemt niet weg dat “To Our Children’s Children’s Children” tot op heden wordt beschouwd als misschien wel de sterkste Moody Blues-plaat uit hun begindagen.Laten we de plaat begraven onder het zand, heel diep. Over een miljoen jaar, bijvoorbeeld in 2004 of zo, vindt men misschien de plaat weer terug. Ja, laten we dat doen! Wat zullen ze denken van ons ouderwetse ruimtetripje?

Weg zijn de donkere wolken van “On The Threshold Of A Dream”, maar teruggekeerd zijn de hippie-invloeden van “In Search Of The Lost Chord”. Was die laatste plaat vooral Pinder’s pakkie an, deze is vooral de plaat van Graeme Edge. Zijn simpele, eenvoudige aanslagen op de drumkit waren niet eerder zo goed te horen. In het tussen de maan en Mars opgenomen Floating (een doeltreffende composities van Ray Thomas) geeft hij dat mooi weer. Bovendien levert Edge twee briljante instrumentale composities. Het opstijgen van een spaceshuttle (‘with the power of ten billion butterfly sneezes’) in Higher And Higher wordt vergezeld van een briljant gedicht, terwijl Beyond zich kenmerkt door verschillende tempowisselingen en een uitstekende productie voor die tijd.

Lodge heeft dan inmiddels zijn blaam van de vorige plaat hersteld met het uitstekende Eyes Of A Child, dat in twee delen uiteenvalt en waar tussenin Floating zit, een oud recept bij de Moodies. De nummers lopen, zoals gebruikelijk, nog steeds naadloos in elkaar over.

Na Beyond kan je je laten meeslepen op de golven van deze fantastische ruimtetrip. Mellotron-liefhebbers zullen terecht zwelgen in Mike Pinder’s eerste hoogtepunt Out And In. Hij ziet terecht een overeenkomst tussen het beginnende ruimtetijdperk en het verlangen van de mens zelf tot een ‘hoger niveau’ te komen. Met de muziek die hij schrijft is dat makkelijk en nu is hij nog positief. Platen erna raakt hij wat verbitterd en zal uiteindelijk The Moody Blues verlaten. Zijn bijdragen worden op de platen uit de jaren tachtig en negentig node gemist.

Justin Hayward klinkt opmerkelijk angstig in het aangrijpende Gypsy, een volgend hoogtepunt. Alsof hij liever met beide benen op de grond was blijven staan, maar tegen zijn zin is meegenomen door een ruimteschip. Ik zie hem tijdens dit nummer als het ware uit het ronde, duikbootachtige raampje kijken en zingen: ”Ah ah ah ah ah aha, Left without a hope of coming home”. Hoe treffend.

Ray Thomas voelt zich als opperbeste Engelsman prima in zijn vel. Eternity Road is zijn liedje en mooi zijn de eerste zinnen: ‘Hark, listen, here he comes..’. Alsof ie in de ruimte gewoon een kersthymne wil gaan zingen. Tjonge, krijg zin in thee. Fluitjes aan het einde, mooi!

Ja, John Lodge is weer helemaal de oude. Candles Of Life met zijn briljante opening en zalige pianothema’s, is de beste Lodge-compositie in jaren. In de bridge laat hij horen dat hij nog niets van zijn hang naar de jaren zestig is verloren, maar nu verpakt in een rustige, maar toch stoere compositie. En die stem voelt als Werther’s Echte aan mijn oren. Mocht ik kunnen zingen, dat zou ik willen zingen als hij.

Mike Pinder bouwt een Indiaas feestje tijdens Sun Is Still Shining. Steek de wierook maar weer aan, maar laat de Mellotron graag staan. Die hebben we nog steeds nodig. Pinder is opmerkelijk nuchter voor zijn doen, ondanks deze invloeden. Leuk dat het ruimtetijdperk is aangebroken, zegt hij. Maar blijf vooral met beide benen op de grond staan.

Hayward heeft het niet eenvoudig in de ruimte. Hij had nooit gedacht de honderd te halen, maar middels dit werk haalt hij als het ware zelfs het miljoen. Wat een leeftijd! Maar vindt hij dat fijn? Nee, in Watching And Waiting geeft hij zielig aan dat hij al die tijd op jou heeft zitten wachten, daar onder de grond waar we “To Our Children’s Children’s Children” hadden begraven.

Graaf de plaat op en sla het eeuwenoude stof eraf. Zet em op en laat je meeslepen naar een tijd dat men nog de ruimte inging. Die tijd dat men dacht dat de kolonisatie van ons zonnestelsel op handen was.

Markwin Meeuws

Koop bij bol.com

Send this to a friend