Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

Hoe ziet de doorsnee recensent eruit? Intelligent brilletje, pen achter zijn oor, een shirt aan met het logo erop van waar hij voor schrijft, beetje verveelde blik of juist een look van: je hoeft mij niks meer te vertellen, ik weet het allemaal al! Met een airtje, de juiste uitstraling om te laten zien waarvoor hij er is. Of zie je niets aan hun uiterlijk, maar staat het op hun voorhoofd geschreven. Of komen ze gewoon evenals wij genieten van de muziek en krabbelen ze daar later hun verhaaltje over. Ze vallen mij immers niet op als ik naar een concert ga of in elk geval, ik heb geen last van hen. Maar neem nu die mensen die een ‘bootleg’ maken tijdens een concert, om het maar eens te hebben over lastig zijn! Wat zeg ik, lastig zijn, het is gewoon superirritant!

Een maand geleden mocht ik mijn hart weer eens ophalen, ik was me van te voren al aan het verkneukelen omdat ik een nieuwe band zou gaan ontdekken. Een waarvan ik al veel gehoord had, ze moesten ontzettend goed zijn, dus dat ik daar heen ging was al snel een feit. Als klap op de vuurpijl liet ik me die avond door drie prachtige exemplaren van mannen vergezellen. Klonk allemaal als een goed decor voor een geweldige avond.

Bij binnenkomst was ik al snel een illusie armer, het was een kil en ongezellig zaaltje waar een verschaald luchtje hing. Mijn trots over het op stap zijn met drie heren kon ik al snel inslikken, want al vlug moest ik mijn mannen zoeken tussen de grote aanwezigheid van hetzelfde soort. Tijdens mijn zoektocht werd ik aangesproken door een heer, die me vroeg of ik recensent was. Verbaasd lachend ontkende ik dat en liep naar het podium, waar ‘mijn’ band van die avond al klaar stond om te gaan spelen. Natuurlijk stond ik met mijn snufferd helemaal vooraan, wil graag alles zien en zeker geen noot missen. Stond al lekker mee te swingen op het eerste nummer, komt er zo’n dikzak van een vent, dikke sigaar in zijn mond en filmcamera in de aanslag, even pontificaal voor me staan! Het leek alsof hij dacht: dat kleine frêle vrouwtje kan ik wel aan, geef haar een zet en weg is ze!

Gelukkig stond er een vriend van me achter me, die wel als stootkussen wilde fungeren, maar ik was op zijn zachtst gezegd niet blij. Toen ik weer een nieuw plekje had veroverd, tikte er iemand op mijn schouder: “zeg, ben jij recensent?” Joh, dacht ik, vlieg op, je ziet toch dat ik hier sta te genieten? Maar hij gaf het niet zomaar op; dan ben je schrijfster! En inderdaad, ik heb een intelligent brilletje op, maar was hij soms tot halverwege mijn neus gezakt? Een pen achter mijn oren kon hij niet zien vanwege mijn bos krullen, maar misschien leek mijn handtas wel op een aktetas.

Voor mijn gevoel stond ik toch gewoon uit mijn dak te gaan bij enorm goede muziek. Toen even later de derde dezelfde vraag aan me stelde, was ik het zat! Ja, ik ben recensent, ja! Bij Progwereld en gaf hem snel de link naar de website met de woorden: “ga er eens kijken”. Goed, nu zit ik hier en had nooit verwacht dat ik een week later daadwerkelijk tussen de heren Prog mezelf mocht gaan vermaken! Na een glas wijn en het begin van het tweede deel van het concert, stond ik net weer heerlijk vooraan bij het podium en crisis… ik werd gewoon opzij geschoven! Had ik juist oogcontact met die leuke gitarist, stond weer die dikzak met zijn bolknak in zijn mond voor mijn neus! 

Nou mag ik niet zo’n imposante verschijning zijn, fel ben ik wel en zeker als ik er genoeg van heb. Mijn puntige elleboog mag dan alleen maar midden in zijn vet zijn beland, maar hij schrok en wel zo erg dat zijn filmcamera alleen nog maar wat trillende beelden liet zien. Ha, ga dat maar even retoucheren, meneer de cameraman! De rest van de avond heb ik echt genoten van hetgeen waarvoor ik kwam, een fantastisch concert, met giga gitaarsolo’s en toppers van artiesten. 

Een aantal dagen later ging ik voor een ander concert, er valt nog zoveel te ontdekken! Bij de ingang stond er iemand die me aansprak en zei: “jij stond voor me, zaterdagavond in het Kasteel! Ik zag je genieten!”

Kijk… en dat is nu iemand die echt begrijpt waar het om gaat.

Monique
monique@progwereld.org