End Of The Dream Interview

Interview met Robin van Ekeren, Micky Huijsmans en Pim Geraets
Door: Mario van Os

End Of The Dream is een zogenaamde female-fronted metalband, afkomstig uit Den Bosch. Ze maken muziek die zowel wordt beïnvloed door Dream Theater als Epica. Een unieke combinatie die door deze jonge band succesvol wordt vertolkt in hun debuutalbum “All I Am”. Progwereld, altijd geïnteresseerd  in nieuw Nederlands talent in onze geliefde progressieve genre, toog net voor de zomervakantie naar Starbucks op het station in Den Bosch voor een interview met zangeres Micky Huijsmans, gitarist Robin van Ekeren en drummer Pim Geraets. Afgelopen weekend  (zaterdag 17 oktober) stond End Of The Dream op het Female Metal Event, waar ze op het laatste moment de band Effloresce vervingen. Een verslag van dat optreden lees je hier.

Kunnen jullie beginnen met jezelf voor te stellen?
Micky: Wij zijn End Of The Dream en we hebben zojuist (maart 2015) ons debuutalbum “All I Am“ uitgebracht. En ik ben Mickey Huijsmans, zangeres in de band.
Robin: We maken alternatieve rock, dat ook wel onder de term Female-Fronted metal valt, omdat we Mickey als zangeres hebben. Verder proberen we ons niet te veel aan één stijl te verbinden, vandaar dat ons album ook redelijk gevarieerd is qua nummers. We zijn nu sinds een jaar of drie serieus aan de slag en we willen hier echt iets van maken; en natuurlijk vooral het laatste jaar, want toen zijn we begonnen met de opnames van het album, de voorbereiding en meer shows uiteraard. O ja, en ik ben dus Robin van Ekeren, gitarist in de band.
Pim: Ik ben dan de drummer in de band, sinds december/januari. Ik vervang Pieter Driesen die na de opnames van het album de band heeft verlaten.

Jij bent dus niet te horen op het album?
Pim: Nee, helaas niet. Maar alles wat Peter kon, kan ik ook.

Jullie heten End Of The Dream, waar komt die naam vandaan?
Micky: Het is afgeleid van het gelijknamige nummer van Evanescence. Maar naast dat we allemaal de muziek van Evanescence erg goed vinden, past de naam ook erg goed bij ons. Het heeft iets mysterieus.
Robin: Toen we bezig waren met het bedenken van een naam, zijn er zovelen – enkele honderden – namen voorbij gekomen. En telkens had er wel iemand een bezwaar, zoiets van ‘dat ken echt nie’- en toen kwam opeens iemand met “End Of The Dream”. En daarbij hadden we allemaal een goed gevoel.

Toch lijkt jullie muziek niet altijd op die van Evanescence
Micky: Sommigen vinden dat we zeker in een paar nummers wel erg op ze lijken. Maar zelf vinden we van niet.
Robin: We proberen ook zeker geen tweede Evanescence of zo te worden, maar onze eigen stijl door te ontwikkelen. We houden zelf ook van het progressieve en lekker lange intro’s.

In jullie naam zit ook een verwijzing naar Dream Theater opgenomen, en daar heeft jullie muziek ook wel wat van weg.
Robin: Ja, dat komt vooral door Armen. Die schrijft al onze nummers en Dream Theater is zeker één van zijn grootste inspiratiebronnen.
Pim: Ik hou daar ook wel van. Lekker complexe structuren geven een extra uitdaging. Ik ga er voor om het in de toekomst nog ingewikkelder te maken.
Robin: Dat was bij Pieter ook al zo. Wat hij zo lekker vond waren de instrumentale stukken op Dark Reflection en Shadow’s Embrace.

Even naar de zang. Ik vind jou stem heel veel lijken op die van Marcela Bovio en ook wel op die van Simone Simons. Hoe heb jij de stem ontwikkeld?
Micky: Dank je. Ik heb zangles sinds ik dertien jaar oud ben en ben sinds een jaar of twee overgestapt op klassieke zangles, want en daarvoor volgde ik  meer poprock zangles. Ik vond het belangrijk om mijn stem verder te ontwikkelen en klassiek leek me daarbij de juiste stap.  Ik heb ook echt een sopraanstem en die wil ik verder ontwikkelen, maar daarnaast probeer ik wel meerdere toonsoorten te bereiken.

Hebben jullie er nooit aan gedacht om ook een mannelijke zangstem als tegenpool in de muziek neer te zetten?
Robin: Nou, ik persoonlijk niet. Ik heb die ambitie niet. Armen heeft zangles, maar ik verwacht niet dat hij gaat zingen bij ons.
Pim: Nee, ik heb ook echt niet de ambitie om te gaan zingen. Ik wil mijn aandacht bij de drums houden en niet ook nog gaan zingen.
Micky: Als we al een mannelijke stem zouden toevoegen, zal het zeker geen grunt worden, maar gewoon cleane zang. Maar voorlopig denken we er nog niet aan.

Dan de drums. Pim jij bent sinds kort bij de band en we hebben nog niets van je gehoord. Is jouw drumwerk vergelijkbaar met die van Pieter (die we nog op de cd horen)?
Pim: Ik heb bij de sollicitatie de eerste demo’s doorgestuurd gekregen. En ik heb vanuit die demo’s veel overgenomen. Die drums klonken gewoon goed en het meeste heb ik gewoon zo meegenomen. Een paar dingen doe ik dan weer net anders, omdat ik dat makkelijker vind of beter bij me vind passen. Het zijn dan wel de drums zoals ik ze die voor het eerst heb gehoord op demo’s en niet persé zoals het op de uiteindelijke opnames klinkt. Want die zijn soms anders. Het is uiteindelijk mijn eigen interpretatie.

Gaat jouw drumstijl in de toekomst anders klinken?
Pim: Ik heb het daar met Armen al over gehad. Armen schrijft alle arrangementen naar de persoon die een bepaald instrument bespeelt. Ik wil graag meer aanwezig zijn in de nummers en het mag nog meer progressief en complex zijn voor mij. Ik wil net iets meer zelf experimenteren en net iets meer uit een drumstel halen.

Wat is de reden dat Pieter (Driesen) afscheid heeft genomen van jullie?
Robin: Pieter is bij ons gekomen toen hij op het einde van zijn studie was. Hij moest nog één vak inhalen voordat hij zijn diploma kreeg. Toen had hij nog zeeën van tijd en kon hij dus makkelijk elke keer op en neer komen vanuit België. Maar op een gegeven moment was het klaar met zijn studie en kreeg hij een full-time baan en werd zijn vrije zondag hem wel heel kostbaar. Uit tijdgebrek moest hij toen afscheid nemen.

Hoe zijn jullie toe bij Pim terecht gekomen?
Robin: Nou we kenden Pim al en we hebben eigenlijk niet echt een week zonder drummer gezeten.
Pim: Ja, ik kreeg op een gegeven moment een telefoontje met de melding dat Pieter was gestopt en dat ze over twee weken een optreden hadden. Of ik wilde invallen. Dat vond ik eigenlijk nogal krap en heb gezegd dat ik daar een weekje over moest nadenken. Uiteindelijk heb ik toen gezegd dat op zo’n korte termijn het niet zou lukken. Ik kon niet zo snel al hun nummers instuderen. Ik had liever dat ze het optreden moesten afzeggen, dan dat ze een slecht optreden hadden, dankzij mij. Toen kreeg ik kort daarna nog een telefoontje dat ze nog een optreden hadden staan na een paar weken. Toen ben ik er voor gegaan en heb alle nummers snel ingestudeerd. Ik heb een tweetal optredens met ze gedaan en daarna vroegen ze of ik vast bij de band wilde komen. Toen heb ik dus ja gezegd.

Jullie debuutalbum hebben jullie volledig in eigen beheer opgenomen. Willen jullie dat in de toekomst blijven doen of zou je graag bij een label terecht komen?
Robin: Als we het alleen kunnen blijven doen, dan gaan we daarvoor. En overal om ons heen horen we ook dat we het vooral in eigen hand moeten houden. Ik ben ook geen echt grote fan van de gerenommeerde platenmaatschappijen. Zeker als kleine band zijn we daar nog niet aan toe. We willen ons voorlopig ook nog niet vastzetten en de vrijheid hebben om onze eigen dingen te doen.

Kunnen jullie wat vertellen over jullie album “All I Am”?
Robin: We zijn ooit begonnen als een cover band, toen hadden we nog een andere drummer en bassist. Maar dat liep op een gegeven moment niet meer zo goed, toen Armen zelf nummers ging schrijven en ons eigen repertoire wilden opbouwen. Toen zijn we met zijn drieën – Armen, Micky en ikzelf – verder gegaan. En vanaf dat moment is Armen eigenlijk goed begonnen met het schrijven van nummers voor dit album. We hadden toen al het nummer Shadow’s Embrace en vanaf toen zijn we ons verder gaan focussen op eigen nummers. We hebben heel veel moeite gedaan om een nieuwe bassist en drummer te vinden. Op een gegeven moment hebben we Pieter (Driesen) gevonden en uiteindelijk na een flink aantal audities en bassisten is Tim (van den Hooven) er bij gekomen. Toen zijn we ook serieus gaan oefenen, we hebben in Den Bosch een oefenruimte gehuurd en naar dit album toegewerkt… en sparen.

Hoe zijn jullie bij de Sandlane Studios gekomen?
Robin: We hebben heel wat studio’s vergeleken, qua kwaliteit en prijzen. We hebben uiteindelijk gekozen voor de kwaliteit, want dat is toch je visitekaartje bij de je debuut. En bij sommige studio’s hoor je het verschil zo duidelijk. Sandlane was niet de goedkoopste, maar zeker wel de beste voor ons. We zouden het heel vervelend vinden als mensen zich eerst heel erg storen aan de productie en daarna pas gaan luisteren naar onze muziek. Onze muziek is het belangrijkste en dat moet goed klinken. Dan kun je op basis van onze muziek ons beoordelen.

Nu staan jullie bekend als een female fronted metal band. Dat komt natuurlijk vooral omdat Micky jullie front-vrouw is. Past deze omschrijving bij jullie band?
Micky: Ik vind persoonlijk de term ‘femal-fronted’ al heel vreemd. Bijvoorbeeld een band als Arch Enemey is ook female fronted metal band, maar heeft weer heel weinig te doen met wat andere bands doen. Ik vindt het heel lastig om onze muziekstijl te labelen tot één stroming.
Robin: Als ik het al moet labelen, zou ik het vooral onder ‘progressief symfonisch’ willen plaatsen. Maar we willen ons vooral niet beperken tot één stroming.

Wat is jullie grootste invloed?
Robin: Mijn grootste favoriet op de gitaar is zonder twijfel Alexi Laiho van Children Of Bodom. Verder vindt ik  Synyster Gates  van Avenged Sevenfold  een hele goeie. Niet zozeer omdat hij technisch een perfecte gitarist is, maar vooral om wat hij schrijft. Daar kan ik me zeker in vinden. En dan ook nog Mark Morton van Lamb Of God. Maar ieder om een andere reden; Alexi Laiho is vooral de koning van de solo’s en Mark Morton is de koning van de heavy riffs en Sysyster Gater is vooral heel origineel.
Micky: Ik zelf luister heel veel naar Nightwish en Stream Of Passion en naar echte klassieke muziek. Dat hoort ook bij mijn opleiding – ik begin in september bij de Metal Factory – maar ik vind het ook echt mooi en het heeft heel veel overeenkomsten met onze muziek.
Pim: Ik luister eigenlijk erg veel en ik moet toegeven de laatste tijd steeds minder naar metal. Ik studeer aan de Metal Factory en daar ben ik de hele dag bezig met metal, dus wil ik in mijn vrije tijd wel eens wat anders horen. Ik luister dan vooral naar Diablo Swing orchestra (redactie: luister hier maar eens naar), maar ook naar Andre Rieu, swing, blues en luistermuziek. Heel divers dus eigenlijk.

Jullie hebben al een aantal live optredens gedaan waaronder de albumpresentatie in W2 te Den Bosch. Deze was heel succesvol, wat waren de reacties?
Robin: Dat was zeker ons beste optreden tot nu toe. Een optreden dat we zelf ook helemaal hebben geregeld. We zijn gewoon naar de W2 toegestapt en gesproken met de organisatie en die waren eigenlijk meteen enthousiast. Met name omdat wij ook een band uit Den Bosch zijn, met uitzondering van Pim, wonen wij namelijk allemaal in Den Bosch. En het was onze eerste echte headliner, met een support act erbij. En we stonden voor een publiek dat echt genoot. Ze stonden niet te klappen uit beleefdheid, maar omdat ze het echt goed vonden. Ja, gewoon echt vet!
We hebben al vaker in een klein zaaltje gestaan met meerdere bands voor een zeer beperkt publiek en dan komen ze niet speciaal voor jou. Dit optreden in Den Bosch was echt op ons gericht.
Micky: Met name daarom was het ook één van onze betere optredens. Een volle zaal met een publiek dat voor jou komt en heel erg enthousiast is.

Spelen jullie binnenkort nog ergens?
Micky: Ja, binnenkort – begin september – spelen we nog op het festival Occultfest en hopelijk komt er nog meer.
Robin: Sinds kort zitten we bij JBM Events die onze boekingen gaat regelen. En er is zo nog een aantal dingen die lopen. En we spelen in het hele land, zo is Occultfest in het noorden van het land, in Hoogeveen. We hebben ook gespeeld in Gouda en Zoetermeer, gewoon overal waar ze ons graag willen zien spelen.

Ik begrijp dat jullie dat optreden in Den Bosch gefilmd hebben. Gaat dit nog verschijnen binnenkort of was dat vooral voor eigen gebruik?
Robin: Dat was eigenlijk wel ooit de bedoeling geweest, en het beeld is ook goed genoeg. Maar de geluidskwaliteit is erg belabberd en daarom gaan we het niet uitbrengen.
Micky: Wellicht dat we het nummer Gone nog via internet gaan verspreiden, want dat is redelijk goed geslaagd. En wellicht dat we nog beelden kunnen gebruiken voor een clip.

Als jullie mochten kiezen, met welke band zou je dan graag een keer op het podium staan?
Micky: Oh, met zo veel.
Robin: Als we een beetje realistisch gaan kijken, dan zou dat met Stream Of Passion kunnen zijn.
Micky: Of Delain.
Robin: En als we onze fantasie mogen laten gaan, dan met Nightwish.
Micky: Of Epica.
Pim: Ja, met Epica zou wel leuk zijn. Ik heb op de Metal Factory al eens mogen spelen met Ariën (van Weesenbeek) en dat is wel heel vet. Het zou natuurlijk te gek zijn om een keer samen met hen te spelen.

En waar zouden jullie graag een keer willen staan?
Pim: Graspop. Met name omdat dit mijn eerste festival waar ik überhaupt ooit naar toe ben gegaan en ik ben sindsdien al vaak daar geweest. Qua grote podia is dat voor mij een soort thuisbasis. Dat is een leuk feestje altijd. Het zou dus wel heel leuk zijn om daar een keer te spelen.
Micky: Ik zou persoonlijk nog wel op Female Metal Event willen staan. Ik ben al uitgenodigd door Ingeborg Steenhorst om daar als model te lopen, maar met onze band daar spelen lijkt me ook geweldig. (redactie: En deze droom is al uit gekomen, afgelopen weekend – op 17 oktober 2015 – stond End Of The Dream op FemME).

En wat zijn jullie verdere toekomstplannen?
Robin: Er wordt al gewerkt aan nieuwe nummers voor een volgend album. Maar wanneer die er komt te liggen hangt onder andere van de financiën af. We focussen voorlopig hoe we ons als band in de markt kunnen zetten. Dus eerst werken aan onze naamsbekendheid, een keer een optreden hier en daar en vooral kijken hoe de reacties zijn en hoe we ons verder kunnen positioneren als band.
Ook onze marketing moeten we goed op orde krijgen. Dus wellicht tussendoor een nummer via internet uitbrengen, een teaser voordat het nieuwe album komt.
Micky: Wij zijn begonnen in 2010, dus voor ons gevoel willen we zo snel mogelijk doorgaan met nieuwe nummers. Maar wij zijn nog jong, dus we moeten ook genieten van dit eerste album.

Hebben jullie nog een boodschap voor de Progwereld-lezer?
Micky: Ik zou met name tegen de progressieve fans zeggen dat ze ons zeker een kans moeten geven. Wellicht zitten we aan het randje van jullie genre, maar luister eens naar Shadow’s Embrace en Dark Reflection, dat toch echt zeer progressieve nummers zijn.
Pim: En wat mij betreft worden we zeer progressief, met nog meer complexe structuren, dus hou onze band in de gaten.
Robin: We willen iedereen bedanken voor de aandacht en ik hoop jullie nog een keer tegen te komen. En let op ons in de toekomst!

Dank voor jullie openhartigheid en dit interview. Ik hoop jullie binnenkort een keer live te mogen zien (en dat was dus afgelopen zaterdag in de Effenaar te Eindhoven).

Foto’s: Henk van Rijssen
Live foto’s: Ton Dekkers

Meer info: http://www.endofthedreammusic.com/
Klik hier voor het live-verslag van FemME II