Gazpacho Interview met Thomas Anderson

Interview: Maarten Goossensen
Datum: 8 februari 2012

We zijn nog aan het genieten van het dubbel live album “London” en nu is er alweer een nieuw hoofdstuk aan het Gazpacho avontuur toegevoegd: het conceptalbum “March Of Ghosts”. Terwijl het buiten vriest dat het kraakt word ik gebeld door Thomas Anderson. Een gesprek waar je het als Gazpacholiefhebber vanzelf warm van krijgt.

Goedenavond Thomas, goed je weer te spreken. Hoe gaat het met je?
Met mij gaat het goed. Ik heb net mijn dochter op bed gelegd en nu zit ik lekker bij de open haard. Net als in heel Europa is het hier koud, momenteel vriest het zo’n 17 graden.

Hoeveel Gazpacho kinderen zijn er momenteel?
Dat zijn er nu nog maar twee. Ik heb dan een dochter van vier en Jon-Arne (Gitarist) heeft een dochter van anderhalf. Misschien is het maar goed ook voor de band dat nog niet iedereen kinderen heeft. Wanneer zes mannen ook een gezin hebben, wordt het waarschijnlijk ook moeilijker om de band draaiende te houden.
Ik merk zelf ook dat het lastig kan zijn. We zijn nu aan het oefenen voor de tour en dat betekent dat ik nu best veel van huis ben. Ik zorg wel dat er genoeg tijd overblijft om quality time met het haar door te brengen. Het grootste deel van het jaar ben ik immers gewoon thuis.

Wat vind je van het nieuwe album  “March Of Ghosts” geworden?
Ik ben eigenlijk meer benieuwd wat jij er van vindt!

Ik vind het wederom een erg sterk album. Voor mijn gevoel grijpen jullie terug naar de periode van “Night”.
Daar kan ik wel inkomen. Vorige jaar, vlak voor de “Missa Atropos” tour, hebben we met de band een weekend met elkaar in een huisje gezeten en eigenlijk hadden we daar één langgerekte jamsessie. We hebben die opgenomen en daarna heeft iedereen een kopie ervan meegenomen om het verder te beluisteren en ideeën op te doen. Op die demo stond toen al het grootste deel van “March Of Ghosts”. Ik vind de sfeer die het album uitademt wel nieuw voor Gazpacho. Het is donkerder en ook meer gevarieerd. Die sfeer zit door het hele album en ook in “Night” zat natuurlijk een langgerekte sfeer die door het hele album heen liep. Wat dat betreft lijken de albums wel op elkaar.
Toch zit er zeker progressie in. De band is zeker gegroeid. Het vele live spelen heeft daar zeker een rol in gespeeld. Ik vind ook dat er meer echte klassieke invloeden op dit album te vinden zijn. Neem alleen al de eerste twee nummers. Het lijkt wel een symfoniestuk.  Verder is het op en top progressieve rock, maar wel met een klassieke basis. Het is erg gelaagd. Ik krijg nog steeds kippenvel wanneer ik er naar luister.

De laatste keer dat we elkaar spraken vertelde je inderdaad over dat weekend dat jullie hadden gehad. Jan zei toen dat hij vooral blij was met het lange nummer. Het bestond toen al uit twintig minuten en hij kon niet wachten tot hij het weer kon beluisteren. Is dat het Hell Freezes Over nummer dat nu verdeeld in vier stukken verspreid op het album staat?
Ja dat klopt, dat was dat nummer. We hebben besloten het op te knippen in vier delen omdat we merkten dat het qua tekst meer uit elkaar liep. Het verhaal gaat over een stoet geesten die aan de hoofdpersoon voorbijtrekt en door het lange nummer op te splitsen kon dat beter uit de verf komen. De eerste twee delen van dit nummer zijn het belangrijkst. Hierin beseft de hoofdpersoon dat het allemaal geesten zijn die langstrekken. In eerste instantie waren deze delen trouwens instrumentaal.

De viool speelt weer een grote rol in het nieuwe album. Op “Missa Atropos” was hij nagenoeg verdwenen.
Ja, veel viool dat klopt. Kijk, op het Missa album paste de viool gewoon niet naar onze mening. Je moet niet per se viool erin willen stoppen omdat je nu eenmaal van de viool houdt. Het paste gewoon niet en dan moet je het ook niet doordrukken. “Missa Atropos” was ook een harder, een meer rockgeoriënteerd album. Door het klassieke gevoel dat op “March Of Ghost” overheerst, past het vioolspel gelukkig weer geweldig goed. Tijdens de concerten gaan we het nummer Hell Freezes Over trouwens wel in zijn geheel spelen, dik twintig minuten lang.

Ik hoorde enkele instrumenten die ik zo niet meteen kon plaatsen. Welk instrument hoor ik bijvoorbeeld een solo spelen in Hell Freezes Over II?
Dat zijn Uillean Pipes (Ierse doedelzak, ook veel te horen in de muziek van Iona, red.).  Dat klinkt op dat nummer echt te gek. Op het nummer Golem hoor je trouwens ook een luit en in Mary Celeste hoor je een cello. Tegen het einde van dat nummer komen ook nog thin whistles voorbij. Erg leuk.

Wordt dat allemaal door Mikael Kromer gespeeld?
Nee. Dat doet “The Duke” zoals we hem noemen. Hij heet Christian en al sinds “Night” werken we met hem samen. Hij voegt altijd de vreemde instrumenten toe. Hij heeft een indrukwekkende collectie met instrumenten en hij maakt ze ook zelf. Eén van de fluiten die je op Mary Celeste hoort heeft hij bijvoorbeeld gemaakt van een oude rioolbuis. Hij maakt ook Didgeridoos (blaasinstrument uit Australië, ooit bedacht door Aboriginals, red) van oude stofzuigerbuizen. Zo’n stofzuiger didgeridoo hoor je trouwens ook op “Night”.   

Wat kan je vertellen over de teksten?
Toen we naar de demo luisterden en nadachten over waar het album over moest gaan, kwamen we al snel op geesten. Dat moet je niet denken aan Casper het vriendelijke spookje of aan Halloween. Met geesten bedoelen we dingen die zijn gebeurd in levens van mensen. In jouw en mijn leven. Herinneringen. Nare en vervelende dingen die je mee hebt gemaakt blijven je vaak bewust of onbewust volgen en we hebben geen idee hoezeer deze je dagelijks leven kunnen beïnvloeden. Voor mij zijn dat ook geesten.
En als je het zo bekijkt zijn deze geesten overal om ons heen. Overal waar we zijn, zijn de geesten van geleefde levens. Elk heeft zijn eigen unieke verhaal. De wereld is zo gevuld met ervaringen die mensen hebben opgedaan. En deze hebben zeker weten een effect op mensen vandaag de dag.

Het is dus niet echt een conceptalbum maar meer een overlapping van verhalen? Ik hoor wel thema’s terugkomen.
Het is wel degelijk een conceptalbum. Het is gemaakt om in één keer te beluisteren. Van mij zou het album niet eens in nummers onderverdeeld hoeven worden. Je moet het ervaren zoals je een film zou bekijken: in zijn geheel en in één keer. Het is wel zo dat er meerdere verhalen in het concept zitten. Alle geesten zoeken naar iets wat ze niet gevonden hebben. Ze willen gehoord worden.

Heeft het nummer Golem iets met “The Lord Of The Rings” te maken?
Nee, helemaal niets. Het woord Golem komt uit een Joodse legende. Het is een figuur dat uit de modder tot leven wordt gebracht door een rabbijn. Wij hebben het verbonden aan de eerste wereldoorlog waar jonge mannen maanden lang vastzitten in loopgraven vol modder. Deze soldaat, die ergens in 1917 sterft, komt in dit nummer in deze tijd terug naar zijn geboortedorp. Hij ziet dat de wereld compleet veranderd is, maar aan de andere kant ziet hij dingen die juist nog hetzelfde zijn.

Bij ons vorige gesprek vertelde je dat het jullie doel is om het perfecte album te maken. Is “March Of Ghosts” het perfecte album?
Wat ons betreft komt dit album het meest dicht bij het perfecte album, maar hij is het net niet. Daarom hebben we besloten om door te gaan en weer een nieuw album te gaan maken (lacht). We stoppen met de band zodra wij vinden dat we het perfecte album hebben gemaakt. Dit album komt verdomd dichtbij. We zijn het er allemaal mee eens dat dit ons beste album tot nu toe is. Ik moet toegeven dat “The Hounds Of Love” (Kate Bush, red.) beter is, maar deze komt in de buurt. We willen uniek blijven. Ik ken geen andere band die dit album zou maken. Gazpacho is zo’n band die je of geweldig vindt of je vindt het vreselijk. Een middenweg is er niet.

De laatste keer dat we elkaar spraken, vertelde ik dat we bezig waren om het Wereldse Decennium te organiseren i.v.m. ons 10-jarig bestaan. Mensen konden hun top 10 van de afgelopen 10 jaar uitbrengen. Jij dacht dat Gazpacho op de 37^ste plaats zou komen. Uiteindelijk eindigde “Night” op de tweede plaats, direct achter “Marbles” van Marillion. Wat vind je daarvan?
Echt…? (dan is het even stil) Dat is geweldig. Ik ben sprakeloos. Die plaat heeft voor heel veel mensen dus heel veel betekend? Ik vraag me af wat die plaat dan zo bijzonder maakt voor mensen.

Nou, “Night” is een uniek album. Een conceptalbum dat is gebaseerd op een paar akkoorden, die als een rode draad door de muziek lopen, is uniek in zijn soort. In de progscene is dat nooit eerder gedaan. Na ontelbaar veel luisterbeurten weet de muziek mij nog steeds in zijn greep te krijgen.
Man, dit is zo gaaf om te horen. Kan ik dit ergens terug vinden op de site? Ik wil die lijst hebben, dan kan ik hem boven mijn bed hangen! Te gek, iedereen bedankt voor het stemmen.

We hebben de lezers opgeroepen om vragen die ze zouden willen stellen naar ons te mailen en het viel mij op dat veel vragen over “Night” gaan.
Oké, leuk. Kom maar op met de vragen.

Leo Manintveld vraagt: Hebben jullie er aan gedacht om een vervolg op “Night” te maken en deze “Day” te noemen?
Nou nu je het zegt, we hebben er even aan gedacht om van “Night” en dubbel cd te maken en om dat de tweede disc “Day” te noemen. Het idee heeft het uiteindelijk niet gehaald. Eigenlijk is “Tick Tock” ons “Day” album geworden. Het gaat immers over een lange tocht die overdag door de woestijn wordt gelopen.

Waarom spelen jullie live nooit het nummer “Valarie’s Friend”? Het is zo’n goed nummer.
Het is het enige nummer waar we achteraf niet blij mee waren. We hebben lange discussies gehad over het feit of het nummer wel op “Night” moest komen te staan. Uiteindelijk hebben we dat wel gedaan omdat het album een wat steviger nummer kon gebruiken. We dachten eigenlijk dat mensen verveeld zouden raken van het lange akkoord dat het hele album te horen is. Dus Valerie’s Friend is een soort tegenhanger. We dachten dat het live een goede balans zou geven, maar uiteindelijk hebben we het zelden live gespeeld. We vinden het nummer gewoon niet goed genoeg.

Tim Meijer vraagt: zouden jullie muzikaal gezien concessies willen maken om zo een groter publiek te bereiken?
Nee. Dat is niet eens mogelijk. Als we zouden proberen te lijken op Coldplay, dan zouden we net als veel andere bands een van de vele worden. Wij maken onze eigen muziek en proberen zo een groter publiek te bereiken. Onze muziek is origineel en dat is het beste wat we kunnen blijven doen. Trouwens, er valt toch geen geld te verdienen in de muziek.

	Klik op de hoes voor de recensie

Jullie zijn best een saaie band als het om bezetting gaat. Jullie zijn al jaren samen en er zijn bijna geen personeelswisselingen en nooit eens een sappige roddel. Wat is jullie geheim?
We nemen de band allemaal heel erg serieus. We zijn ook niet heel veel op tournee, dus hebben we ook minder spanningen. Als we dan op tournee gaan, werken we er hard aan om het succesvol te laten zijn. Ook in de studio zijn we erg gefocust. We hebben allemaal een baan en studioruimte huren is duur. Je zorgt er dus echt voor dat je de tijd samen goed gebruikt. Dus ja, eigenlijk zijn we best saai.

Toekomstplannen?
We gaan binnenkort werken aan het volgende album. We hopen het in maart 2013 uit te brengen. Zodra we terug zijn van de tour plannen we weer een jamweekend en de periode daarna, zo tot de zomer, gebruiken we om de nummers die daar uit voortvloeien verder te polijsten. Daarna de teksten schrijven, opnemen, mixen en dan uitbrengen. Eén album per jaar past het beste bij ons. Dat is een ritme dat ons goed past.

Bedankt voor dit gesprek!
Jij bedankt, ik zie jullie op tournee!