Afgelopen jaar bracht begrafenisonderneming Monuta een televisiecommercial uit waarin drie vrienden op de begrafenis van hun vierde vriend terugblikken op de dingen die ze vroeger samen ondernamen. Ook wel eens gezien? Toen ik er naar keek (ik zal eerlijk zijn, met een knoop in mijn maag), moest ik denken aan mijn eigen groepje symfo-vrienden. Inmiddels een beetje op leeftijd, alweer een jaar of dertig bevriend, een paar keer per jaar naar een concertje, maar vooral: vijf keer per jaar het voor niets en niemand onderhandelbare symfo-avondje. “Familiebezoek? Nee zeg, dan heb ik symfo”.

We weten niet meer precies hoe het begon, maar het moet ergens eind vorige eeuw geweest zijn dat we als bevriende collega’s samen dingen gingen ondernemen omdat we gevieren liefhebber zijn van dezelfde muziek. Als Yes-man, Marillion-man, Camel-man en Genesis-man spraken we af eens een avondje onze favoriete muziek te draaien, dan konden we tegelijkertijd mooi een rondje kaarten en een biertje drinken. En de rest is geschiedenis.

Inmiddels heeft zich een bescheiden traditie ontwikkeld met de vaste bepalende onderdelen die een traditie eigen zijn. Tegen de eeuwwisseling bedachten we dat we wel eens een onderlinge verkiezing van de ‘Millennium Top 10’ konden houden en daar als aandenken een cd-tje van branden (uiteraard Shine On You, Close To The Edge en The Cinema Show). Sindsdien hebben we nog heel wat andere thema-cd’s gebrand: jaarthema’s, losse thema’s, persoonlijke thema’s, muzikale thema’s, geen thema en … nog meer verkiezingen. Omdat de Marillion-man nog kleine kinderen had spraken we altijd bij hem thuis af. Na het eerste boompje klaverjassen (zo rond een uur of elf) kookt hij een volledige maaltijd en gaan we daarna nog een boompje door. De uitslagen en de playlist worden in een schriftje genoteerd, inclusief de bloopers. Mocht je hier een idyllisch beeld bij krijgen, vrees niet: na een minuut of twintig respectvol luisteren naar elkaars muziekkeuze barst steevast een soort prog-versie van Voetbal Inside los. Ook dat behoort tot de traditie.

Leuk voor ons. Maar het roept bij mij echter ook de vraag op hoe symfo-liefhebbers meer in het algemeen het liefst hun favoriete muziek beleven. Alleen of samen? Er zijn natuurlijk mensen die hun nieuwe cd’s het liefste in hun alleralleenste uppie draaien, in de auto of onder de koptelefoon. Ook prima. Er zijn bosjes mensen die bij voorkeur met een groot gezelschap naar live uitvoeringen van symfonische rock gaan. Maar tussen die twee uitersten zullen er toch nog wel meer verschillende vormen bestaan om je favoriete muziek te beleven? Eerlijk gezegd denk ik van wel, ook al hoor ik er weinig over. Sterker nog, ik verwacht dat degenen die alleen in hun uppie van symfo genieten in de minderheid zijn. Immers, om met Chris McCandles uit de film Into The Wild te spreken, “Happiness is only real when shared”.

Bart Cusveller (met dank aan Wim, René en Auke)