Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

Zit je net lekker aan je prakkie bloemkool gezellig te converseren met vrouwlief, de man des huizes of je kinderen uit te foeteren omdat ze voor de zoveelste keer zeggen dat ze het vieees vinden, dus gewoon het hoogtepunt van de dag, je welverdiende maaltijd en dan gaat de deurbel… Je hoeft je niet eens af te vragen welke sufferd het in zijn hoofd haalt om tijdens het diner te storen, want het is natuurlijk weer een collecte. Ze ruiken aan de geur die er naar buiten komt dat er getafeld wordt, dus ze racen gelijk naar de deur om je laatste Eurootje af te troggelen. En waag het niet om er maar 20 cent in te stoppen, want dan zie je al aan hun tronie dat ze je een zeikerd vinden.

Het is soms voor fondsen waar je geen flauwe notie van hebt en omdat je jus begint te stollen en je maag nog niet gevuld is, zoek je snel even je knip die natuurlijk boven ligt in je werkbroek. Als dan eindelijk de deur weer dicht kan, zijn je aardappels koud en je disgenoten zijn al aan het afruimen.

Heerlijk, die collectes. Ze weten je altijd wel te vinden, als is het niet aan de deur is, pakken ze je telefoonnummer wel. En maar ongelooflijk doorzeiken over alle goede kinderzieltjes die je ermee wint, hoeveel mensen er weer te eten krijgen en welke dieren hun pels aan mogen houden. Als je niks geeft dan ben je een bruut, een centenneuker en dat je de mensheid volledig in de kou laat staan. Tja. Het zal wel. Vorige week had ik ook zo’n blijde boodschapper aan de telefoon. Als ik toch maar een tientje in de maand betaalde dan kon het bomenbos worden gered, dat zou toch helemaal fantastisch zijn? Dan was ik uiteraard de redder van het woud en kreeg ik gratis, echt, helemaal voor nop, hun maandblad kado! Wat een feest! Ik, als uitverkorene, mocht dat doen! Ik dacht, we gaan een deal sluiten! Dus ik vraag aan die vriendelijke man of hij dan wil doneren aan mijn zoon, dat is ook voor een geweldig doel! Wat argwanend vroeg meneer wat dat dan wel voor goed doel was… want zijn doel was toch wel helemaal het einde, eigenlijk.

Mijn zoon is zwaar meervoudig gehandicapt. Hij is drie jaar oud en lijdt aan een syndroom dat niemand graag tegenkomt in het leven van zijn kinderen. Dat syndroom is te zeldzaam om er een oplossing voor te vinden, dus zal hij op jonge leeftijd de pijp aan Maarten gaan geven. Dus ik vertel meneer vriendelijk dat het een unieke kans is om met zijn donatie mijn kind langer levensvreugde te kunnen geven. Da’s toch een superdeal, niet? Ik red zijn woud en hij draagt bij aan het leven van Justin. Goed, ik zal hier geen collecte houden maar het gesprek was over, meneer ging zijn eigen woud wel redden.

Wat ik eigenlijk bedoel met dit verhaal is dat er overal wel geld voor nodig is. Iedereen heeft zijn eigen redenen om ergens aan bij te dragen. Want ik heb nog een ander fonds waar ik ook wel graag een collecte voor zou willen houden. Dat is voor onze eigen jongens, die puike muziek neerzetten. Er geluid uitgooien waardoor je een fantastische avond in de kroeg hebt en nog lang kan nagenieten van de cd. Het zijn meestal concerten met twee of drie bands, waardoor ze samen de kosten kunnen dragen om er een mooie avond van te maken. Ook nog voor een schijntje, want voor een Eurootje of wat ben je de hele avond binnen. Ik moet wel even kwijt dat het ook vaak concerten zijn waar ik soms meer van geniet dan dat ik naar een topper sta te kijken waar ik zestig ballen voor betaald heb. Het zijn eigenlijk gasten die zo muziekfreak zijn dat ze naast hun werk nog even pezen om een nieuw nummertje in elkaar te draaien. Oefenen op zondag, terwijl hun eega maar weer met haar tenen zit te spelen omdat er zonodig weer gedrumd moet worden door manlief. En op zaterdagavond moet ze mee want haar vent heeft een hobby. Je zal toch een slecht leven hebben als je met zo’n kerel samenleeft, het kost klauwen met geld, tijd en ze pingelen de oren van je hoofd thuis omdat er het nieuwe riedeltje nog niet helemaal lekker klinkt.

Maar wat pingelen die heren lekker op het podium. Er zit vaak zoveel talent in dat ik wel eens niet snap dat ze nog niet naast Gilmour staan. Ze zullen wel in het verkeerde nest geboren zijn, geen papa hebben gehad die in Asia heeft gespeeld en zowaar zijn ze ook niet ontdekt door de manager die ze toevallig tegenkwamen. Ze zullen zelf met blote handen hun sporen moeten verdienen. Muziek alleen is niet genoeg, hoe goed ze ook zijn. Ze zijn alweer blij als ze quitte spelen na een avondje kicken met een enthousiast publiek. Hun optreden, hoe goed het ook was, staat vaak ergens in een hoekje beschreven omdat er nog ruimte over was en het een leuk vulmiddel is in de muziekbladen. Van mij mogen ze de voorpagina halen. En een drie pagina’s vullend interview. Heerlijk om dat eens te lezen, want die heren werken er heel hard voor en hebben zeker net zoveel te vertellen als mr. Fantasic die wereldberoemd is. Voor onze jongens afkomstig van Nederlandse bodem heb ik heel veel bewondering. Daar geef ik graag een vrije zaterdagavond voor weg en ga er nog twee uur voor rijden ook. Ga er eens kijken, zou ik zeggen en vermaak je net zo goed als ik!

Heren FAF, Knight Area, Plackband en de rest die ik vergeten ben, maar zeker ook het vermelden waard zijn…

JULLIE ZIJN MIJN TOPPERS!!!

Monique
monique@progwereld.org