Het kale demootje

In deze maandelijkse column laat Dick van der Heijde z’n gedachten gaan over symfo en de rol die muziek speelt in z’n leven. Dick is geheel verlamd, kan niet praten, communiceert letter voor letter met z’n ogen maar bovenal is hij, zoals hij zelf zegt, al een kwart eeuw helemaal kierewiet van het genre.

Iedereen heeft ze wel in de kast staan. Van die cd’s waaraan een bijzondere herinnering kleeft of een apart verhaal. ”Infinity Parade” van Landmarq is in mijn geval zo’n cd. Ik kreeg hem uit handen van de inmiddels ex-Landmarq toetsenist Steve Leigh tijdens één van m’n spaarzame concertbezoeken als rolstoeler. Alle bandleden hadden iets persoonlijks op het hoesje geschreven. ”Infinity Parade” is dan ook van onschatbare waarde voor mij. Ik zal hem nooit en te nimmer aan iemand uitlenen.

Een ander apart verhaal valt er te vertellen over de cd ”Destiny Of A Dream” van de Franse band Xang. Als recensent van het progblad Background Magazine ontving ik regelmatig cassettes van beginnende groepen. Ik was altijd reuze benieuwd welke staaltjes huisvlijt Diana dan uit de envelop haalde. Die keer in 1997 kwam er wel een heel triestogend product uit de zak. Uit een bijgevoegd vodje bleek dat het kale demootje ”Destine d’ un Rêve” heette en gemaakt was door vier Fransmannen die zich Xang noemden. Leuke naam dacht ik. De opname was zeer goedkoopjes. Het betrof namelijk een gewone huis-, tuin- en keukenopname uit de oefenruimte. Het klonk beslist niet slecht en dat was maar goed ook want de muziek mocht er wezen. In drie krachtige instrumentale symfonummers richting Marillion, Eloy en Tisaris wist de band te overtuigen met sterk spel op toetsen en gitaar, ondersteund door een uitstekende ritmetandem. Ik kon niet anders dan een positief oordeel vellen en dat heb ik dan ook gedaan. Het leek me echter toch een kansloze missie.

Een paar jaar later was ik bezig met het schrijven van m’n boek en ik had besloten om veel mensen die er in voor kwamen een fictieve naam te geven. Zo ook onze huisarts. Door zijn niet-geringe lengte en zijn rustige aard leek het me wel wat dat zijn nieuwe naam het tegendeel zou suggereren. Ik hoefde er niet lang over na te denken: ‘Dokter Xang is de naam.’ Ik had toch niet meer gedacht ooit nog iets van de Franse band te horen.

De verbazing was groot toen ik de ‘Aardschok’ zat door te nemen. Stuk voor stuk werden de recensies opgenoemd en als ik er eentje wilde horen knipperde ik… en toen, als een duveltje uit een doosje… ‘Xang? Destiny Of A Dream?’, ik stond perplex.  Ik geloof niet dat ik m’n ogen ooit al eens zo wijd open heb gesperd. Diana kwam thuis van haar werk en met haar jas nog aan vertelde ik van m’n ontdekking. Vijf dagen later had ik de cd in m’n handen.Ik vond hem fantastisch, vooral door de aanwezigheid van twee nummers te weten, het kalmere Bitterness, dat een gitaarlijn heeft die sterk doet denken aan het oude Marillion-nummer Lady Ramsay, en het afsluitende The Light dat ook op de demo stond. Geweldig! Geweldig!

Dan kan ìk de band wel nooit vergeten zijn, andersom was dat ook niet het geval. In het boekje wachtte mij nog een leuke verrassing. Door m’n positieve recensie hadden ze mijn pseudoniem, Dirksen de Raker, bij de bedankjes vernoemd. In m’n recensie spreek ik de hoop uit ooit nog meer van deze band te horen. Hoop die waarheid werd. Laat me hetzelfde na deze column maar weer doen hè?

Dick
dickmail@zeelandnet.nl