Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

Belachelijk, wat een naam voor een column. Ik heb er dan ook erg mijn best op gedaan deze keer. Ga me nou niet vragen wat  het betekent, want het is een samenraapsel van woorden die me al een tijdje intrigeren als we het over muziek hebben. Althans, het schijnt allemaal bij muziek te horen. De clou in deze ontgaat me eigenlijk ten ene male, maar dat je wat over moet hebben voor je favo-band, artiest of zanger is een vaststaand feit. En dan gaat het deze keer eens niet over simpelweg cd-tjes kopen of een poster aan je muur plakken. Zelfs een handtekening of versgevangen plectrum of drumstok is veel te simpel.

Er is wekelijks een progamma op de Nederlandse zender. ‘De Tien” geloof ik dat het heet. Daarin komen de tien spectaculairste filmstunts aller tijden tevoorschijn, de tien opmerkelijkste helden der televisie, de tien grootste tieten en ga zo maar een tijdje door. Daar kun je Nederland nog aardig mee vermaken. De laatste aflevering gaf de tien opzienbarendste breuken in soap en muziekland. En, zowaar, mijn broek zakte haast af, de boys-zone ‘Take That’ stond hoog op de nominatie. Dat ze uit elkaar zijn wist ik ook wel ergens, maar ik moet eerlijk zeggen dat het bitter weinig indruk heeft gemaakt. Waar maken we ons druk om?!

Zelfmoord
En drukte wordt er zeker over gemaakt, nog steeds, dat is wel duidelijk. Gierende tieners, ze janken nog harder dan wanneer hun tien jaar oude kat het loodje gelegd zou hebben, helemaal over hun toeren, snot druipt alle kanten op en hun mascara hangt tot over hun nekvel. Met plukken haar in hun handen dat ze van verdriet uit hun hoofd hebben getrokken worden ze breeduit in beeld aan het woord gelaten. Normaal mag niemand ze zo zien, stel je voor wie je tegenkomt! Flauwvallen hoort erbij, anders sla je een flater tegenover je vriendinnen en je moet minstens vijf keer roepen dat je leven ten einde is en je het liefst zelfmoord pleegt. Hoe kan de band dit de wereld aandoen? Het leven, zal nooit meer zo leuk zijn als het is geweest.

Ja, kun je zeggen, het gaat niet over rozen voor een 15 jarige. Pffff, droom lekker verder. Niet alleen tieners zijn ontoerekeningsmuzikaal, er zijn er meer die er wel weg mee weten. Neem de simpele herdenking rond de dood van Kurt Cobain. Dat dreef een aantal mensen tot waanzin, je schiet jezelf overhoop, want dat had je voorbeeld tenslotte ook gedaan, onder het genot van luisterend naar Nirvana. Dit soort zaken fascineren me en maken me bang. Wat drijft een mens om in alles gelijke te willen zijn met zijn idool? Als jij springt, spring ik ook! Wat een superfan ben ik! Ik ga je nog stalken ook! Nee, nog mooier, ik dring je huis binnen en wil je hondje spelen!

Hondenbaan
En dan hebben we ook nog de omgekeerde wereld, vergeet die even niet. Neem het drugskartel in Mexico, die hebben ook een nieuw spelletje bedacht. Die witwaspraktijken zijn tegenwoordig ook niet meer wat ze geweest zijn hoor, je moet blijven innovatief zijn om je poen te lozen. Dan neem je dus een aankomend bandje, die kun je flink financieren om groot te worden en door de ticketverkoop die daarop volgt… Hoepla, uw zwarte was weer stralend wit. O ja. Dan hebben we natuurlijk ook nog de heel bekende sterren daar. Die staan de aankomende bands wat in de weg nietwaar? Geen problemen maken die er niet zijn, ontvoeren, folteren en daarna zorgen dat ze het niet na kunnen vertellen. Jij wilde zo graag een popster zijn? Wat een hondenbaan!

Wees maar blij met je duffe elektricienbaantje. Of met je stadse kantoorbaantje. En ga gewoon af en toe simpel genieten van een topband. En nee, je hoeft niet te janken als ze uit elkaar zijn hoor. Er is altijd wel een cd-tje of dvd-tje waar je naar kunt luisteren of naar kunt koekeloeren. We veranderen allemaal wel eens van baan. Dat houdt de spanning erin. Gelukkig dat niemand je aanvliegt hè dan. En nee, ik ben ook niet zo nuchter. Vindt het ook erg als mijn helden uit elkaar gaan. Ben ook een paar dagen van slag als er een komt te overlijden of zo. Maar waar gaat het om de donder nou eigenlijk om hier? Veeg die snot van je hoofd en smeer je mascara bij. Straks krijg je liefdesverdriet en ontslag van je baas. En word je eindelijk een grote meid.

Monique
monique@progwereld.org