Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

… een tekstje schrijven. Het komt er zomaar uit, net in wat voor stemming ik ben. Ik denk er niet bij na, schrijf net zoals ik praat, het komt in me op en ik heb het er al uitgeknald. Extravert noemen ze dat geloof ik. Of extravervelend. Want leuteren zonder na te denken kan wel eens gevaarlijk zijn. Gelukkig heb ik daardoor ook een schat aan ervaringen gekregen. Beleef daardoor leuke dingen en ontmoet telkens weer nieuwe mensen. Het belangrijkste aspect van dat leuteren is voor mij het uiten van mijn gevoel. Dat kan ik als geen ander.

De een maakt muziek, de ander schrijft. De meest mooie nummers worden vaak gemaakt in de diepste poelen van emotie. Geweldig om op zo’n manier je verdriet en frustraties te uiten. Of je springt van het dak af van blijdschap en zo zal Peter Koelewijn ook ooit wel aan zijn hitje gekomen zijn.

Ik vraag me dan ook af, wat is de emotie wat iemand beweegt om een nummer te schrijven. We kennen ze allemaal wel, liedjes die zo regelrecht je hart instormen zodat je voor je het weet gigantisch loopt te grienen. Oké, voor de stoere kerels onder ons, die proppen snel een zakje Fischerman Friends naar binnen, zodat hun hoofd geoorloofd rood aanloopt en de tranen uit hun ogen spuiten. Soms hoor je een nummer voor het eerst en je houdt het niet droog, maar het is ook wel eens een melodietje wat je al jaren kent en je een gruwelijke pets om je oren kan geven. Het is maar net in wat voor stemming je bent en de tekst past ineens naadloos…

Het is een hobby van me geworden om nummers zo goed mogelijk te ontleden. Om theorieën te bedenken over het ontstaan ervan, over hoe het idee was geboren, wat het eerste sprankje van inspiratie is geweest. Was dat een plotseling gevoel, een gitaarloopje, een stuk tekst of een specifieke overgang? Was de schrijver op dat moment ongelooflijk gelukkig, of zat hij in de diepste dalen van verdriet? Was hij razend en kon hij hierdoor lekker afreageren, of, zoals vaak, iets kwijt willen omdat je er toch geen antwoord op krijgt, of wilt, of wat dan ook. Maakt hij aantekeningen, hoe bouwt hij de eerste aanzet uit tot een nummer, zit hij op zijn gitaar te riedelen, samen met een ander of juist in zijn eentje, hoe wordt een nummer een nummer? Het is natuurlijk het samenspel, de tekst, het melodietje, de overgang, het gevoel en alles bij elkaar. Het lijkt me fantastisch om je gevoel, je enthousiasme uit te bouwen met een stel muzikanten en daar een onwijs goed nummer te laten ontstaan, te volmaken. Om samen te werken aan iets wat je raakt.

De eerste keer dat ik een nummer schreef, wist ik niet eens wat ik aan het doen was. Zoonlief was ziek, zo verschrikkelijk ziek, dat ik overliep van emotie en er geen kant mee opkon. Het behang op de muur was al kapot getrapt, ik had een flink robbertje gestoeid met de stofzuiger, het hielp geen zak. Ben achter mijn pc-tje gekropen en tikte als een razende wat er in me op kwam. Zo is mijn eerste songtekst geboren. Wat aarzelend liet ik het later lezen aan wat andere muziekkenners en nu staat het op muziek. Ik had geen riedeltje, geen mooi loopje, helemaal nax. Het enige wat ik had, was mijn gevoel. En wat lucht dat op, om het eruit te knallen en je emotie voor je te zien, op een simpel scherm. Zo heb ik ondertussen al aardig wat nummers geschreven en zit driftig te wachten op een songtekstshow in plaats van die uitgekauwde soundmixshow. Wie weet ben ik de nieuwe Gerard Joling zonder stem.

Om die nummers te gaan volmaken leen ik wel eens de gitaar van mijn zoon. Over een tijdje krijg ik les en kan ik ook wat loopjes en tingeltangeltjes gaan verzinnen. Kan ik nog eens een nummertje pielen. Tegen die tijd zet ik wel een advertentie voor een zanger die de boel stemmig voor me wil maken, dan moet het lukken dacht ik zo.

Voordat ik als rockster op ga treden is er eerst nog een andere taak voor me weggelegd. Over een aantal maanden mag ik een jongere versie van mezelf op de wereld gaan zetten. Dus ook de reden dat er niet elke maand een column van mij zal verschijnen op Progwereld. De heren prog redden het wel even zonder mijn geleuter. Jullie ook vermoed ik. Tot later!

Monique
monique@progwereld.org