Interview Amplifier

Interview: Ruard Veltmaat
Datum: 04-05-2013

Haastige spoed is zelden goed. Wie kent dit spreekwoord niet? Nu, er zijn uitzonderingen. Gebrek aan geld maakte het voor de band Amplifier noodzakelijk om snel met een album te komen, terwijl er al aan een volledig ander ambitieus album gewerkt werd. Alle opnames van het geplande album “Mystoria” werden afgebroken om “Echo Street” op te nemen om in elk geval de basisbehoeften van vier Engelse muzikanten te kunnen financieren. Ruard Veltmaat nodigde Sel Balamir daarom eens uit voor een interview om één en ander uit te leggen. En Sel neemt geen blad voor de mond. Zo vliegen de meest opmerkelijke uitspraken door de lucht, van haat tegen de muziekindustrie, tot aan ‘The Beatles’ en bloedzuigende bankiers. Daarnaast tonen ze aan dat de band zelf wel heel gul is; ze delen samen met Progwereld twee cd’s uit aan de goede inzenders van twee vragen. Voor de fans houdt de band dus niet de hand op de knip. Lees snel verder om in aanmerking te komen voor de nieuw Amplifier…

Hallo Sel! Jullie hebben na twee jaar weer een nieuw album uitgebracht, een ander album dan eigenlijk gepland stond?

Ja, dat klopt! Het nieuwe album “Echo Street” is ons vierde album en gaat terug naar plekken waar we nog nooit zijn geweest. Met andere woorden, het gaat terug naar plekken die we eigenlijk niet meer herkennen. Ik zal mijn cryptische woorden eens verder toelichten, want ik moet alles in het juiste verband zetten. Na “The Octopus” hebben we gewerkt aan een album dat “Mystoria” zou gaan heten. We werken al heel lang aan dit album, de ideeën ontstonden eigenlijk al tegelijk met “The Octopus”. Het grote probleem met “Mystoria” is dat het niet op tijd klaar zou zijn om als compleet album uit te brengen en omdat we simpelweg niet genoeg geld meer hadden om te leven. Met andere woorden; we moesten een nieuwe cd maken om een andere cd te financieren. Klinkt dat logisch? Zelf ben ik ook nog steeds verward daar over, maar hoe dan ook, dat zijn de feiten.

Tegelijkertijd hadden we wel een probleem. Want al ons nieuw materiaal was ontwikkeld in de geest van “Mystoria”, wat we ook voor dat album exclusief wilden houden. Met andere woorden; we moesten met een compleet nieuw album komen zonder ook maar één track voorradig te hebben. De situatie was zo kritiek dat we een enorme gok namen om toch het roer om te gooien en aan het werk te gaan. We namen die beslissing in de eerste week van vorig jaar augustus (2012), ondertussen heb ik nog een mini vakantie gehouden om ideeën te bedenken en aan het eind van augustus hadden we het album nagenoeg opgenomen.

Zo, een spoedje dus? Kun je creativiteit zo makkelijk oproepen?

Ja, ik denk van wel dus. Het album is geïnspireerd door fragmenten uit mijn geheugen die ik voornamelijk uit de jaren negentig heb gehaald. Zo is de muziek, en zo zijn ook de teksten tot stand gekomen. We hebben vanuit het niets iets gecreëerd. Geen voorproductie, geen repetities, geen teksten, geen thema’s, slechts een schets op papier waar we vanaf werkten. Verschrikkelijk angstaanjagend als je er aan terugdenkt, maar zelfs te denken aan die afschrikwekkende gedachte dat het allemaal razendsnel ging, hadden we geen tijd. Eén ding is zeker: het klinkt volledig anders dan “The Octopus”, wat ook wel één van de criteria was waar we vooraf aan wilden voldoen. Dit album is volgens mij meer tijdloos dan de vorige.

Maar hoe zit het dan met “Mystoria”?

“Mystoria” is net zo verschillend aan “Echo Street” als Echo Street aan “The Octopus”. Ik houd echt van het album, ik heb toevallig gisteren nog eens geluisterd naar wat we allemaal al hebben opgenomen. Zoals “The Octopus” echt heel donker is, en “Echo Street’ een beetje mistig, zal ”Mystoria” vooral een opzwepend rock en roll album worden. Er zullen echt fantastische riffs op te horen zijn en het zal een zomeralbum worden, met wat meer vrolijke elementen. Het is nu voor 70% klaar en dat is niet genoeg om het uit te brengen. Daarom moesten we “Echo Street” ook maken, wat goed gelukt is, want het ademt ook weer een bepaalde sfeer uit. Voor “Mystoria heb ik gewoon nog een paar maanden nodig en ik wil het op een andere manier gaan opnemen en produceren.

Dus dat gaat dit jaar niet meer uitkomen?

Waarschijnlijk wordt dat inderdaad volgend jaar. We hebben nu ook meer tijd om het fatsoenlijk op te zetten en af te ronden.

Kan je wat meer vertellen over de band, zodat de lezers die jullie nog niet kennen wat meer te weten komen over Amplifier?

Matt en ik zijn in eerste instantie in 1996 als duo begonnen en Neil Mahony kwam daar in 1999 bij. In 2004 kwam ons debuutalbum uit, dat al lang en breed geschreven was, eigenlijk al voor dat Neil bij de band kwam. Het heeft dus heel lang geduurd voor we een contract bij een platenlabel kregen, absurd lang eigenlijk, want de meeste bands zijn voor die tijd al lang afgehaakt. In eerste instantie kwam het album uit op het MFN label, wat later is overgenomen door een groot niet te noemen corporate label. In de week dat ons album uitkwam, ontsloegen ze iedere voormalige werknemer van het oorspronkelijke label waar wij destijds zaken mee hadden gedaan. Het gevolg was een chaos en het project werd één groot fiasco doordat ons product er uiteindelijk ook onder te lijden had. Ook ons opvolgende album werd een drama door toestanden in de muziekindustrie die de bedrijfstak zo corrupt maakt en op een gegeven moment waren we er dus helemaal klaar mee. We zagen het helemaal niet zitten om met de hatelijke muziekindustrie in zee te gaan. Toen is het idee van “The Octopus” ontstaan, waar we teruggaan naar de basis: muziek maken, dat stond voorop! Gewoon lekker onbelemmerd spelen en creatief zijn. Het moest echt tegendraads worden van wat de hedendaagse muziekindustrie verwacht. Dit proces van het schrijven, opnemen, produceren, mixen en uitbrengen hebben we helemaal volledig zelf gedaan. Naast de muziek heb ik ook een boek voor bij het album geschreven en we hebben een eigen fictieve platenmaatschappij opgericht: “Ampcorp.industries”. Hier deden we de publiciteit van het album mee, hebben we de tour georganiseerd en eigenlijk alles wat een normale platenmaatschappij doet. Uiteindelijk hebben we 20.000 exemplaren van het album verkocht en elk exemplaar is vanuit de garage van Matt opgestuurd. Je kunt dus zeggen dat we elk exemplaar zelf in handen hebben gehad. Echt, het was een megaklus die zijn weerga niet kent, maar het bracht ook veel voldoening. En we hadden alles zelf in de hand. Dat was erg belangrijk voor ons.

Na die tijd kwam in 2011 Steve Durose door het opdoeken van de bevriende band Oceansize bij de band. Ondertussen verliet Neil Mahgony de band door persoonlijke omstandigheden de band en is hij vervangen door een mafkees genaamd ‘Magnum’. Hij woont in een herenhuis en rijdt in een Ferrari. Met Steve hebben we meer mogelijkheden op gitaargebied gekregen en samen met Magnum hebben we de mogelijkheid gekregen om met vier stemmen te zingen. Dat biedt enorm veel mogelijkheden voor de band.

Ik heb het album voor Progwereld gerecenseerd en vond dat de muziek wat minder riffs vertoonde en minder psychedelisch aanvoelde. Wat vind je daar zelf van?

Ik weet het eigenlijk niet. “Echo Street” is wat mij betreft wel meer psychedelisch in een hypnotiserende manier. Het is inderdaad wel minder gebaseerd op stevige riffs dan de andere albums. Het is meer gefocust op songwritting en gevoel en het geeft wat meer atmosfeer voor de luisteraar. Het is ook zo geschreven dat de sound minder krachtig op de luisteraar wordt losgeslagen dan we in het verleden deden. Toch is het op een andere manier wel heel ‘dik” en zwaar op sommige momenten, maar we bieden meer ruimte om bij te komen door veel meer atmosfeer te gebruiken.

Wat betreft: “Echo Street”: kan je wat vertellen over wat mij betreft één van de meest geweldige tracks van het album?

Weet je, het is zo moeilijk om één van de nummers te omschrijven, want het gaat over van alles en niets. De nummers zijn geschreven vanuit verschillende gevoelens. Bij het schrijven van dit nummer dacht ik hoe het zou zijn als iemand anders in jouw huid zou kruipen. Dat zou een beetje voelen als een astronaut in een ruimtepak. Of zoiets. Begrijp je het nog?

Ehm, niet echt nee, maar het is een geweldig nummer, dat is zeker. Jullie gebruiken op het album wel meer sequensen, dat is toch een verandering ten opzichte van het vorige album?

Er is inderdaad meer gebruik gemaakt van keyboards en samples op “Echo Street”. Feitelijk omdat de songs daarom vroegen en omdat we Charlie Barnes beschikbaar hadden om hier en daar de nummers wat op te pompen. Het past helemaal in het nostalgische gevoel wat we aan het album mee wilden geven. Het is niet vanuit stijl gecreëerd, maar meer vanuit een productionele invalshoek. Met Charlie hebben we op het podium ook veel gedaan tijdens optredens in 2012. Hij zal op 13 mei aanstaande ook mee komen als we in Tilburg optreden.

Zo nu en dan krijg ik vooral door het meerstemmige karakter van het album een beetje een ‘Beatles’  gevoel. Dat heb ik ook in mijn recensie geschreven. Hoe denk je daar over?

Ik heb heel veel met The Beatles, dus daar kan ik wel mee instemmen, zonder dat we daar bewust naar toe gewerkt hebben. Juist omdat we door de komst van Steve en Magnum vier zangers in de band hebben. Maar onbewust ben ik ongetwijfeld beïnvloed door The Beatles.

Wat zijn verder jullie invloeden?

Ik heb niet echt voorkeuren. Ik houd van alles wat eerlijk en integer is gemaakt. Alles wat een inzicht geeft in de menselijke geest. Ik denk dat veel popmuziek leeg is en geen ‘soul” heeft, een verspilling van elektriciteit. Ik ben muzikaal beïnvloed door de jaren zeventig en de jaren negentig, en door veel verschillende stromingen.

Nog even over de door jouw verfoeide platenmaatschappijen, je bent recentelijk wel in zee gegaan met Kscope, een label waar niet de minste namen in de Progwereld aan verbonden zijn. Hoe kom je daar terecht?

Het punt van “The Octopus” is dat we eigenlijk te succesvol met het album waren. Nu willen we eigenlijk veel meer dan die 20.000 albums verkopen. Het liefste natuurlijk 50.000, of zelfs 100.000. De vraag is of dat lukt natuurlijk, maar het probleem is dan eenvoudig: om meer albums te verkopen zouden we eigenlijk moeten stoppen met muziek maken en een volledige platenmaatschappij moeten worden om aan die doelstelling te voldoen. Dus die cirkel is onmogelijk te maken. We hebben dan veel meer handen nodig om dat voor elkaar te krijgen en hebben daarom Kscope benaderd. Het is een label dat een beetje volgens onze gedachtegang te werk gaat. Het lijkt in zekere zin wel een beetje op onze eigen ampcorp.industries. Ook zijn ze niet zo groot en werken met een klein en hecht team. Dat is voor ons heel belangrijk. En gelukkig zijn ze ook blij met ons. Als wij bepaalde ideeën hebben wordt er ook echt naar ons geluisterd.

Dit interview concluderend, weet ik dus dat jullie geen normale baan hebben naast de muziek?

Nee, we leven volledig van de opbrengsten van de muziek en de band. We nemen de band ook heel serieus. Het is van essentieel belang voor ons om een goede band te hebben met onze fans omdat zij onze huur betalen voor onszelf en onze families. In onze optiek kan je het leven in een band niet combineren met een (parttime) baan. Als je muzikant wil zijn moet je er ook voor de volle honderd procent voor gaan. Het is een enorme stimulans om je leven te kunnen betalen met de opbrengsten van de muziek. Dat hoeft niet veel te zijn, al is het alleen maar om de huur te betalen en te kunnen eten, maar dat is ook genoeg. Zo leeft het overgrote deel van de mensen. Tenzij je natuurlijk werkt in de zakelijke en bancaire sector, als je leven wordt gesubsidieerd door de belastingbetaler en je een soort van vampier bent door het bloed en levens uit mensen te zuigen, is dat ons aller lot. Sorry – Ik houd niet van de corporate bankingsector, dat moge duidelijk zijn. Zij zijn als de muggen van onze samenleving.

Wat zijn jullie plannen voor de komende tijd?

We gaan eerst een paar maanden toeren en dan natuurlijk “Mystoria” afmaken. Verder hebben we nog wat meer ideetjes, maar niets is verder concreet. Genoeg te doen in elk geval.