Interview Fredy Schnyder – Nucleus Torn

Interview Fredy Schnyder – Nucleus Torn
Door: Ruard Veltmaat
Datum: 8 december 2015

Na ruim 18 jaar werken aan zijn levenswerk Nucleus Torn stopt multi instrumentalist Fredy Schnyder definitief met de band. Hij neemt afscheid met een prachtig artbook “Blowing Up The Entire World (Explosions 1997-2015)´ met daarin de complete discografie op 5.1 Surround mix. Voor de Zwitser Schnyder is het tijd om over te stappen op andere muzikale projecten en om afscheid te nemen van de band waar hij veel tijd in heeft gestoken. Helaas heeft de band nooit echt de erkenning gekregen die het op basis van creatieve prestaties eigenlijk wel verdient. Progwereld vraagt Schyder exclusief hoe hij terugkijkt op die jaren hard werken en de belangstelling voor de band vanuit de media. Dat hij daar zijn eigen mening heeft blijkt wel uit de uitspraak; “Onze potentiële ‘bewonderaars’ hebben de prijs betaald. Zij zijn bedrogen in de voorlichting over wat nu echt progressieve rock is”.

Fredy, na meer dan 18 jaar stop je doelbewust met Nucleus Torn, jouw levenswerk. Vertel eens waarom?
Wat betreft Nucleus Torn is het een voorrecht om te weten wanneer je kan, en misschien wel moet stoppen. Iedere artiest zou eigenlijk een rustpauze moeten nemen om terug te kijken op het verleden en vooruit te kijken naar de toekomst;  voor persoonlijke ambities en als je geen duidelijke doelstellingen hebt voor die toekomst. Voor mij persoonlijk betekent het dat ik nieuwe ideeën kan opdoen, nieuwe manieren van werken en op andere manieren mijn expressie kan uiten. Jezelf herhalen is natuurlijk vervelend en zinloos en daar was zeker in de wereld van Nucleus Torn geen plaats voor. Ik kan van mijzelf nooit accepteren dat ik in dezelfde muziekstijl een nieuwe cd kan opnemen met een andere titel en een andere cover… Dan zou ik mijzelf herhalen en dat vind ik verschrikkelijk. De meeste bands, die zichzelf ook nog eens progressief noemen, hebben in hun complete discografie minder verandering van stijl dan dat Nucleus Torn dat in één van zijn sleuteltracks heeft. Als je als band je boterham moet verdienen, moet je ontzettend veel oefenen en een levende interactie met je fans en mensen onderhouden die om de band een zogenaamde  grote rol spelen. Ik ervaar dat als een noodzakelijk kwaad. Ik wil niet meedoen aan dit soort toneelstukjes. Trouwens, volgens mij heeft de vernieuwing in de (prog)rock muziek zijn beste tijd gehad, er zal vanaf nu steeds meer teruggepakt worden op oudere rockvormen… En wat betreft het einde van Nucleus Torn: ik heb momenteel andere dingen aan mijn hoofd die ik voorrang geef.

Ik luisterde naar de nieuwe  surround mix en ik moet zeggen, ik was behoorlijk onder de indruk. Was het veel werk om de oude opnames op te poetsen?
Ik hou enorm van deze surround mixes en ik hoop dat veel liefhebbers van deze 5.1 sound de muziek van Nucleus Torn gaan waarderen. Vooral de nummers Street Lights Fail en Neon Light Eternal komen het beste tot hun recht in de surround mix.

De oudere albums waren inderdaad wat lastiger om op te poetsen qua geluid, hoewel ik enige jaren geleden reeds het leeuwendeel deed toen ik het verzamelalbum “Travellers” samenstelde, dat uitkwam in 2010. Het upgraden van de muziek was op zich niet al te lastig; het kostte me alleen heel veel tijd om in totaal zeven uur aan muziek te bewerken: nieuwe stereomixen maken en dan alles een voor een omzetten in de surround sound. En weet je, ik had er nog plezier in ook. En gelukkig had ik veel steun aan anderen die me hierbij hielpen, vooral de mensen van Prophecy Productions.

In je carrière tot aan nu heb je altijd muziek gemaakt voor een select groepje liefhebbers, is dat uiteindelijk niet frustrerend?
Persoonlijk vind ik het helemaal niet erg om ‘die vreemde vogel’  te zijn. Ik heb Nucleus Torn nooit gezien als een band waaraan ik moest verdienen. Ik heb echt volstrekt niets met commercieel succes.

Eigenlijk denk ik dat niemand Nucleus Torn gaat missen en dat doet me ook helemaal niets. We stoppen nu creatief gezien op ons hoogtepunt. Voor diegenen die ons pas kort kennen, ligt nu het verzamelde werk “Blowing Up The Entire World” klaar. Ik kan nog steeds niet geloven dat we met deze uitgave afscheid mogen nemen en ik ben Prophecy Productions daar erg dankbaar voor. Overigens zorgt het label er voor dat alle cd’s voor verkoop beschikbaar blijven en ook nog eens in de luxe verpakkingen waarin wij al onze albums hebben uitgebracht.

Maar uiteindelijk stoor mij ik mij mateloos aan het gegeven dat een grote groep binnen de progressieve rock pers zich niet interesseert voor onze muziek. Dit interview bijvoorbeeld is het eerste dat ik aan een prog-gerelateerd magazine geef. Dat is toch curieus? De meeste prog-journalisten  negeren ons en weigeren ons te verbinden met onze achterban. Wij zijn blijkbaar veel te progressief en niet genoeg ‘old school’ progrock. Blijkbaar zijn we veel te ver verdreven van de mainstream progrock die tegenwoordig wordt gemaakt. Nucleus Torn bleef altijd buiten de gebaande paden. We hebben geprobeerd weg te blijven van die zogenaamde muziekmessiassen. In dit opzicht hebben we zeker een prijs betaald voor onze artistieke integriteit. Of liever gezegd: onze potentiële ‘bewonderaars’ hebben die prijs betaald. Zij zijn bedrogen in de voorlichting over wat nu echt progressieve rock is.

Wat dat betreft: ik kan bijna niet geloven dat je nooit “A Promise Of Sunlight” hebt uitgebracht. Ik denk dat het zo’n beetje het meest toegankelijke werk is dat je ooit hebt geschreven?
Kijk, een ep uitbrengen voor een kleine band als Nucleus Torn heeft niet heel veel zin voor een label en zeker niet omdat dit toch één van onze laatste uitgaven zou worden. Ik ben het met je eens dat het een toegankelijk geluid heeft, maar dat wil niet zeggen dat het veel verkocht zou worden. Om die redenen die ik hierboven genoemd heb, bijvoorbeeld. En onder andere omstandigheden had het wellicht ook onder een andere naam uitgebracht kunnen worden, maar omdat we toch al met “Blowing Up..” bezig waren, besloten we het in die uitgave uit te brengen. En omdat de echte fans het boek wel kopen, besloten we het exclusief te houden voor die groep.

Trouwens, “A Promise Of Sunlight” was het laatste wat we hebben gemaakt als groep. Het meeste instrumentarium is in dezelfde tijd 2012-2013 opgenomen als het tweeluik “Street Lights Fail” en “Neon Light Eternal”, uitgezonderd dan de zang van Anne Murphy. Die is later opgenomen in de winter van 2015 en toen is ook de uiteindelijke mix gedaan. Er was ook geen tijd om het eerder uit te brengen, zeker ook omdat de nummers van “A Promise Of Sunlight” geschreven zijn vlak voor ik de nummers van “SLF” en “NLE” heb opgenomen. Die opnames raakten met elkaar verweven en toen leken de nummers van “APOS” teveel op die van “Golden Age”, waar ik in die tijd niet zo heel tevreden mee was. Ingewikkeld allemaal, maar die periode was wel essentieel voor de ontwikkeling van een muziekstijl, waardoor ik veel ideeën kreeg om het tweeluik van “SLF” en “NLE” te volmaken. Het bleken uiteindelijk de beste ideeën te zijn die ik ooit heb gehad…

Wat is het verhaal dan achter “Waywaters”?
Ook dat hoort bij de laatste hoofdstukken van “Nucleus Torn”. “Waywaters” bevat materiaal dat ik tussen de zomers van 2011 en 2012 heb geschreven en de tracklist van “SLF” en “NLE” niet heeft gehaald. Het is een verzameling van instrumentale composities die ik zelf niet sterk genoeg vond om te uit te brengen. De geplande opnames voor de zang zijn er nooit gekomen, maar ik wilde er absoluut zeker van zijn dat er geen verleiding zou blijven bestaan om een aantal van deze ideeën op een later tijdstip af te maken of te veranderen. Ik hou namelijk genoeg van de nummers om ze instrumentaal te houden en heb de instrumentaties zelfs iets terug gebracht in de uiteindelijke mix. Voor de fans tonen deze nummers een aantal interessante stilistische kanten van Nucleus Torn, die niet eerder op onze andere albums voorkomen.

Wie kwam trouwens op het idee om dit artbook met 5.1 Surround discografie uit te brengen?
Dit is een uitgave waar iedere artiest (en zeker een vastberaden en ambitieus persoon als ikzelf) alleen maar van kan dromen. Man, daar durf je niet eens van te dromen. Het is een voorrecht voor ons en een bron van vreugde en dankbaarheid. Hoe het gebeurd is? Ik maakte van alle vroege versies van de muziek van Nucleus Torn puur voor mijn eigen plezier surround mixen met nieuwe apparatuur. Echter, Prophecy Productions was ook geïnteresseerd in die mixen en voldoende onder de indruk van wat ze hoorden. Daar zijn we een tijdje mee aan het stoeien geweest over hoe we die het beste vorm konden geven. Op een gegeven moment kwam dit idee voorbij en ik was natuurlijk diep gelukkig. Wat betreft ervaring op dit gebied heeft Prophecy Productions al veel luxe releases uitgebracht, dus ze wisten hoe er gehandeld moest worden. 96 lp-formaat pagina’s te vullen – wat kan je meer wensen om 18 jaar van de band te presenteren? We hadden het concept, we hadden alle beelden, we hadden de teksten en natuurlijk de muziek, het heeft ervoor gezorgd dat er nu een prachtig vormgegeven boek ligt.

Terugkijkend op je discografie met Nucleus Torn, wat is in jouw eigen ogen het beste album dat jullie hebben uitgebracht?
Zonder twijfel het tweeluik “SLF” en “NLE”. Het is de optelsom van wat ik in die achttien jaar met Nucleus Torn heb geprobeerd te bereiken. Alle andere cd’s waren bouwstenen voor die twee albums. Sommige waren misschien wel beter en sommige minder, maar zonder die albums kon ik “SLF” en “NLE” niet produceren.

Weetje, in het jaar 2011 had ik een heel vreemde, maar wel mooie spirituele ervaring. Na het afronden van “Golden Age”was het laatste waar ik aan dacht, het opnieuw schrijven en opnemen van muziek. Maar wat gebeurde er, ik kon niet meer stoppen met creëren, ik ging maar door en had weinig slaap nodig. Het was een dwangmatig iets, ik moest componeren en kon niet stoppen. Na een jaar was ik er zo moe van dat ik bijna ineen stortte, maar het kon me niets schelen, dit was een prachtige ervaring die mijn leven extra glans gaf.

Wat zijn je toekomstplannen Fredy, maak jij nog steeds muziek over een jaar of vijf?
Plannen genoeg. Ik zal altijd muziek blijven maken, maar voor nu stop ik voorlopig met schrijven / componeren. In het dagelijks leven verdien ik echter mijn boterham met muziek; ik ben kerkorganist en bespeel de klavecimbel, de piano, klassieke gitaar en blokfluit en geef hier tevens les in. Bovendien begeleid ik zangers en zangeressen op orgel en / of piano. Nee, stoppen met muziek zou ik niet kunnen, het is een deel van mijn bestaan. Momenteel richt ik me op barokmuziek, zoals de Bach’s Goldberg-Variations en  D’Anglebert’s werken voor klavecimbel. Tevens zou ik graag mijn kennis van de nog oudere muziek willen ontwikkelen; er is nog een hoop te ontdekken.