Plaatsing: 22 januari 2013
Interview en tekst: Fred Nieuwesteeg

Glass Hammer bracht eind 2012 een fraaie concept-cd uit: “Perilous” . Naast het zeer herkenbare Glass Hammergeluid zorgt de toevoeging van een strijkensemble, koren, een klassiek gitaartrio en een fraaie vrouwenstem voor een extra dimensie aan de muziek. Hoogste tijd voor een interview met de twee GH-mannen van het eerste uur, Steve Babb en Fred Schendel.

Jullie zijn een productieve band. Na “IF” en “Cor Cordium” in 2010 en 2011 is er nu alweer een nieuwe uitgave. Hoe lukt het jullie in zo’n hoog tempo zulke kwaliteitsmuziek te maken?

Fred: Ik denk dat het een teken is dat de band goed als een team werkt en een hoeveelheid geluk dat we ideeën voor muziek hadden. Inspiratie is moeilijk te verklaren. Waarschijnlijk heeft het er voor een belangrijk deel mee te maken dat alle leden van Glass Hammer (GH) in dezelfde stad wonen, behalve Jon, waarmee het echter heel makkelijk werken is, zelfs al gebeurt dat meestal op afstand.

Jullie kozen ervoor een klassiek conceptalbum te maken. Kunnen jullie vertellen waar het verhaal over gaat? En hoe creëerden jullie het muzikale concept?

Fred: Het muzikale concept is gewoon een kwestie van evolutie. Alle muzikale ideeën die we hadden konden we goed samenvoegen tot een mooi geheel. Verder was het gewoon een keuze om het zo te gaan doen.

Steve: Stel je twee kinderen voor, in de nacht verdwaald op een kerkhof, die de weg naar huis zoeken. Ze komen een paar ongure types tegen onderweg. In essentie stellen deze kinderen onze reis als volwassenen door onze middelbare leeftijd voor. In deze tijd raakt het ons hoe gevaarlijk (perilous) het leven is. Onze familieleden worden oud, sterven, net als bij een paar vrienden gebeurt. Op deze manier gingen 2011 en 2012 voor mij spelen en ik begon het thema sterfelijkheid te ervaren. Het kwam bij me op dat een groot deel van ons publiek ongeveer even oud is als ik en waarschijnlijk met dezelfde thema’s te maken hadden en iets bij het idee konden voorstellen. Het is een verschrikkelijk onderwerp, maar we laten niet na om onze stukjes optimisme in de teksten toe te voegen.

Glass Hammer 2012

Over de wordingsgeschiedenis van Perilous: wie schrijft er en hoe gaat dat in zijn werk?

Fred: Iedereen heeft in deze samenstelling van de band een hand in het schrijven, alleen was Jon’s bijdrage nu wat minder omdat hij aan het toeren was met Yes en eenvoudigweg geen tijd had. Ik heb het op me genomen om uit alle ideeën die waren geopperd de totale muziek te maken en Steve was leidend in het concept en de teksten.

Het is jullie gelukt me te verbazen met de muziek. In het openingsnummer The Sunset Gate horen we een string ensemble, gevolgd door een zeer melodieus instrumenteel stuk met veel gitaren en toetsen, voordat Jon begint te zingen. Ik vind het een prachtig begin en het maakt me heel nieuwsgierig naar het vervolg.

Fred: Dat klinkt goed!

Steve: Perfect! Ik neig ernaar het album als een reis te zien, met een begin, een middenstuk en een einde. Net als de Gate Keeper op de hoes die je uitnodigt om door het hek te gaan, is dat eerste nummer een uitnodiging om met ons mee te gaan op die reis.

Ik vind de verschillende koren en de gastzangeres ook geweldig om te horen. Hoe kwamen jullie op het idee om deze elemanten aan de muziek toe te voegen? Met name de bijdrage van Amber Fults (zang) in In That Lonely Place wil ik in het bijzonder noemen. Dit nummer is geweldig in al zijn subtiliteit.

Fred: Amber is iemand waarmee we in de studio aan het werk waren en we waren zo onder de indruk van haar stem dat het ons geweldig leek die ergens te gebruiken. Zij is helemaal niet van de prog en ik ben er niet zeker van of zij wel precies door had wat we haar precies lieten zingen, maar ze heeft het zeker prima gedaan. Een van de voordelen van onze werkwijze is dat als we mensen tegenkomen die we goed vinden we meestal voor hen wel een plekje in een muziekstuk kunnen inruimen. Het toevoegen van vrouwelijke solisten en koren is overigens al jaren een hoofdbestanddeel in de muziek van GH geweest.

Ik durf de stelling aan dat dit album een teamprestatie is. Alle muzikanten spelen een belangrijke rol, zonder dat iemand dominant wordt. Zijn jullie het met me eens?

Fred: Ik zeker!

Steve: We zijn nog steeds een door toetsen gedomineerde band en dat zijn we ook altijd geweest. Buiten dat werken we zeker als een team.

De cd is meer dan tien keer in mijn speler geweest. Het heeft me nogal wat tijd gekost voordat ik de muziek volledig begreep en het ook volledig kon waarderen. Ik kan me voorstellen dat sommige luisteraars, die niet verder komen dan één luisterbeurt, afhaken omdat de muziek niet overal even ‘makkelijk’ is. Kunnen jullie hier iets bij voorstellen?

Fred: Nou, progluisteraars weten dat veel van deze muziek niet meteen voor een klik zorgt. Ik denk dat sommigen zoveel cd’s per week kopen dat ze snel doorgaan naar de volgende, zonder de eerste echt een kans te geven. Soms leg je iets weg en pak je het na een week of een maand weer op en dan heb kun je opeens wel die klik hebben. Ik begrijp volledig dat sommige mensen direct weten dat deze muziek niets voor hen is. Deze cd gaat waarschijnlijk een beetje een soort ‘Tales From Topographic Oceans’-twistpunt worden onder fans. Dit gezegd hebbend, is dit ook weer niet zulke uitdagende of moeilijke muziek op een manier zoals een band als Thinking Plague die zou kunnen maken.

Glass Hammer - Perilous

Mij kan de cd aIs geheel erg bekoren. Het bevat klassieke symfonische rock, het typische GH-geluid, maar voldoende nieuwe elementen die ervoor zorgen dat het een compleet nieuwe en toch ook afwijkende cd is geworden. Hoe beoordelen jullie het resultaat zelf eigenlijk?

Fred: Precies wat je zegt. Ik denk dat er een zekere continuïteit in zit, maar het klinkt niet precies hetzelfde als wat we hiervoor gedaan hebben. Ik neig ernaar te stellen dat de muziek een wat hoger proggehalte heeft dan de laatste paar cd’s.

Steve: Mee eens! We proberen altijd wat nieuws toe te voegen of te experimenteren met nieuwe technieken. Maar alle Glass Hammer albums zijn voorzien van onze handelsmerken.

Het feit dat Jon deel van GH uitmaakt en nu ook van Yes, heeft jullie band beduidend meer in de schijnwerpers gezet. Hoe heeft dit jullie beïnvloed als band en wat betekende dit voor jullie bekendheid?

Fred: Voor de band is dit verbazingwekkend goed geweest. Jon heeft de perfecte stem voor de manier waarop wij schrijven en hij is een heel creatieve persoon. En, hij is heel positief ingesteld en erg prettig om mee te werken.

Steve: Veel meer mensen kennen Glass Hammer nu dan een jaar geleden. Dat is wel zeker.

Hebben jullie nog plannen voor de toekomst? Zijn jullie alweer bezig met een nieuwe uitgave in 2013?

Fred: Ja, we hebben ideeën. Ik denk dat het werken eraan gaat beginnen zodra de Cruise To The Edge (een serie optredens in maart met o.a. Yes) afgelopen is. En er zou een speciaal project voor ons 20 jarig jubileum kunnen komen, als we tijd hebben.

Is er nog iets dat jullie aan onze Nederlandse lezers en jullie fans willen zeggen? Wanneer kunnen we jullie weer in ons land zien?

Steve: Laat je lezers weten dat we op het punt staan “The Inconsolable Secret” opnieuw uit te brengen met een bonus cd met remixen, met medewerking van Jon Davison en anderen. Hopelijk lukt het ons volgend najaar naar het Verenigd Koninkrijk te komen en wie weet leidt dat ook wel tot optredens in Nederland. We zouden jullie heel graag bezoeken!