Interview Mercy Isle

Interview: Ruard Veltmaat

Bij toeval liep Progwereld op Facebook tegen deze Amerikaans/Nederlandse band aan. Aangetrokken door een paar fijne nummers besloot recensent Ruard Veltmaat zich eens te verdiepen in de formatie en het contact met de Nederlandse toetsenist Joop de Rooij was dan ook snel gelegd. Deels door een eerdere kennismaking in het verleden via het Ayreon forum, maar ook door de bands waarin De Rooij al eerder actief was. Mercy Isle blijkt een band te zijn waarbij de internationale grenzen geen rol spelen, in tegenstelling tot de plannen van de onlangs aangetreden nieuwe president Trump van de Verenigde Staten. Waar hij afgelopen week de grenzen tijdelijk dicht gooit voor  nationaliteiten uit het midden oosten, blijken grenzen voor Mercy Isle totaal niet te bestaan. We hebben een gesprek met bandleider en zangeres Kassandra (Kassy) Novell en Joop De Rooij over de band die met een groot aantal Nederlanders binnen de gelederen onlangs een sterke debuutplaat heeft geproduceerd.

Als ik de biografie lees op jullie site, dan is de band op een redelijk unieke manier ontstaan, eigenlijk na het Metal Female Voices Fest (MFVF) en gedeeltelijk via het internet?

Kassy: Ja, dat klopt! Ik had een optreden op Metal Female Voices Fest en kreeg daarop heel veel positieve feedback van vrienden, fans en collega muzikanten. Zij drongen er op aan om zelf een band op te starten in plaats van 1een of twee nummers te zingen als gastmuzikant. Je zou kunnen zeggen dat het ‘music on demand’ was.

Joop: Haha inderdaad. Ik herinner me het nog. Marcela Bovio bijvoorbeeld had een indringend gesprek met Kassy hierover. Kassy was zelf erg terughoudend om het te gaan doen. Zelf bandleider zijn stond niet op haar to-do lijstje. Maar we zaten aan tafel en plotseling zei ze: “ik ga een band beginnen Chad (haar man), jij wordt bassist en Joop, jij gaat de toetsen doen!” En Chad en ik hadden iets van oké…

Jullie bandsamenstelling is bijzonder doordat er verschillende nationaliteiten in de band zitten, is dat niet lastig om bijvoorbeeld samen songs te componeren?

Kassy: Geen enkel probleem. Wij gebruiken online opslagruimte om muzikale ideeën uit te wisselen. We hoeven daardoor niet samen te komen. Wij kunnen onze ideeën uploaden, deze bewerken en op die manier toewerken naar een complete song. Omdat ieder bandlid dit in zijn of haar eigen tijd kan doen hoeven we geen oefensessies te organiseren. We zijn dus niet afhankelijk van elkaars planning en eigenlijk werken we op die manier 24 uur per dag aan onze muziek. Hierdoor krijgen we eigenlijk goede resultaten op de meest efficiënte manier.

Als ik jullie bio doorlees heeft de productie van het album wel voor gedoe gezorgd, kan je daar wat meer over vertellen?

Kassy: In februari 2016 werd het al snel duidelijk dat onze vorige leden Cory en Adam niet de aandacht konden geven aan Mercy Isle die nodig was. Dit was best wel een probleem, aangezien we op dat moment een erg strakke deadline hadden ingesteld voor ons album. We zijn hierover eerlijk het gesprek aangegaan en kwamen tot de conclusie dat het beter was dat onze wegen zich scheidden om zodoende de handen vrij te hebben om verder te kijken en te werken aan het album. Daarnaast hoefden de scheidende leden hierdoor niet hun eigen privéaangelegenheden te schaden ten faveure van Mercy Isle. Het was uiteraard niet prettig om te moeten werken aan een nieuwe line-up. Gelukkig hebben we de hulp mogen ontvangen van Sebas Honing en hij heeft werkelijk een fantastisch resultaat neergezet. Ik durf zelfs te stellen dat Sebas onze muziek naar een hoger niveau heeft getild. Dus eigenlijk een geluk bij een ongeluk.  Dat we uiteindelijk meer een Nederlandsche band zijn geworden is te danken aan de inbreng van Joop. Hij kent veel mensen in de scene en heeft een uitstekend zakelijk inzicht. Ik vind hem van onschatbare waarde voor Mercy Isle.

Eigenlijk is de band dus ontstaan nadat jullie bijna allemaal afzonderlijk al een behoorlijke muzikale weg hebben bewandeld?

Kassy: Sommigen van ons zeker. Chad en ikzelf waren jaren geleden al samen in een band genaamd Orphonic Orchestra. Hier al speelden we symfonische rock, dus daar is zeker een link. Joop en Ywe hebben eerder samengewerkt in Galanor, ook symfonische pop-rock. We hebben hiervoor nooit samengewerkt met Freek en Eelco, dus wij beschouwen dit als een mooie frisse start.

Joop: Ja, naast wat er al genoemd is hebben alle leden inderdaad al hun voetstappen achtergelaten in de muziek. Zowel op als naast het podium. Zo is Freek bijvoorbeeld lid geweest van de band die The Theater Equation heeft ondersteund als één van de gitaristen naast Marcel Coenen. Daarnaast speelt Freek regelmatig met Marcel in zijn projecten. Eelco is tegenwoordig met name binnen de scene bekend als technisch verantwoordelijke binnen Bo-El, het Nederlandse gitaarmerk van Huub Boels. Hij is dan ook als technische man vaak aanwezig bij grote producties, waar Bo-El gitaren gebruikt worden.

Ik schrijf in mijn recensie dat ik jullie plaat vooral bewonder door de grote diversiteit van de muziek. Is die diversiteit ook iets wat jullie specifiek nastreven?

Kassy: Ja en nee. Ja, in die zin dat we afwisseling willen bieden aan de luisteraar zodat hij/zij zich niet gaat vervelen met onze muziek. Het is belangrijk dat elke song een eigen personaliteit en atmosfeer heeft en dat het duidelijk is wanneer een song begint en eindigt. Maar, we willen niet forceren dat onze muziek op een bepaalde manier moet klinken. Wanneer wij nummers schrijven laten we ons leiden door ieders eigen inspiratie waarbij we zorgen dat deze in dienst staat van de song. We schrijven niet om ons eigen ego een plezier te doen maar om de song tot bloei te laten komen binnen zijn eigen flow.

Joop: Het leuke is dat we ons laten leiden door wat ons inspireert. Dit varieert van jaren ’80 new wave en synth-pop tot aan trash metal. Ondanks onze verschillende voorkeuren zijn er ook veel overeenkomsten, bijvoorbeeld de muziek van Danny Elfman of Hans Zimmer. Hoewel je van onze songs niet kunt zeggen ‘dat is typisch Elfman’ zijn er toch elementen aanwezig die daardoor geïnspireerd zijn.

Wie doet in het begin de song writing binnen jullie band en hoe verloopt dan de communicatie als iets nog maar net in de stijgers staat?

Kassy: Op dit moment draagt iedereen bij aan het schrijfproces. Ywe focust zich wat meer op de ritmesectie, maar hij weet dat zijn ideeën altijd welkom zijn. De manier waarop we werken lijkt een beetje op een assemblagelijn in een fabriek. Een persoon draagt een idee aan en upload deze. De volgende persoon voegt hier vervolgens wat aan toe en upload de aangepaste versie. Dit gaat over en weer, totdat we alle delen hebben. Daarna gaan we kijken naar de structuur en passen deze aan waar nodig. Op deze manier werken we allemaal altijd aan de laatste versie van een song.

Joop: We werken hiervoor ook met een DAW, genaamd Reaper. Het is dus een digitaal audio montagesysteem. Reaper heeft de mogelijkheid om verschillende versies van projecten naast elkaar te openen en onderling tracks uit te wisselen zonder dat dit ten koste gaat van de performance van onze studio-pc’s. je kunt dus heel makkelijk switchen van en naar verschillende versies, ideeën vergelijken en het beste eruit halen. Op een besloten forumomgeving vertellen we elkaar dan wat we hebben gedaan en waarom een zogenaamde track and trace. Mocht het nodig zijn, dan plannen we een skype sessie.

De twee ballads, If I Could en Saying Goodbye, op jullie album zijn wat mij betreft van een bijzonder hoog niveau. Kunnen jullie iets zeggen over het ontstaan van die nummers?

Kassy: If I Could and Saying Goodbye zijn beide ontstaan uit een pianoidee van Joop. Hier heb ik vervolgens een melodielijn, harmonieën en tekst aan toegevoegd. Eigenlijk viel daarna alles al op zijn plek. Een leuk wetenswaardigheidje is dat “Saying Goodbye eigenlijk geschreven is als bonus voor het feit dat we tijdens een crowd funding campagne de $ 4000 grens bereikt hadden. Een soort dankjewel naar de sponsors. Het kostte mij en Joop beiden ongeveer een half uur om het nummer te maken. Sommige songs (zoals deze) zijn zo spontaan en geïnspireerd dat ze zichzelf schrijven. Andere songs kunnen soms maanden tijd kosten. I Am heeft bijvoorbeeld zo’n vijf tot zes maanden gekost voordat we echt tevreden waren.

Ik schrijf in mijn recensie dat het nummer Saying Goodbye vergelijkbaar  en wellicht is geïnspireerd door het nummer Somewhere van Within Temptation en Anneke Van Giersbergen. Maar denk ik nu te moeilijk?

Kassy: Eigenlijk helemaal niet. Er was geen specifieke invloed of aanleiding  voor deze song. Maar dat jij het vergelijkt met grote namen als Anneke of Within Temptation, dan is dat meer dan een compliment!

Een mooi Nederlands tintje is dat de Nederlander Sebas Honing verantwoordelijk is geweest voor de gitaar op het album. Kunnen jullie daar iets over vertellen hoe dat ontstaan is?

Joop: Vanwege het wegvallen van onze oorspronkelijke gitarist moesten we met spoed op zoek naar een gitarist die in ielk geval in staat was de bestaande songs op te nemen en een bijdrage kon leveren aan de songs die nog in de steigers stonden. Ook het type spel en het type gitaar wat gebruikt moest worden (ja, dat is een ding), was van belang. Sebas Honing is iemand met wie ik heb gespeeld/samengewerkt en van wie ik weet dat hij aan een half woord genoeg heeft. Ik heb altijd ervaren dat Sebas mij naadloos aanvoelde, ook in eerdere bands/projecten. Dus de keuze was eenvoudig. Sebas was gelukkig beschikbaar en bereid om hier aan mee te werken.

In het boekje bij de cd lees ik dat hij ook veel invloed heeft gehad op de song writing?

Kassy: We hebben credits gegeven aan iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan onze songs. Op een aantal songs heeft Sebas zijn eigen partijen geschreven, bij bestaande gitaarpartijen heeft hij zijn eigen sound en speelwijze toegepast om deze zo natuurlijk mogelijk te laten passen in de song. Voor wat betreft I Am bijvoorbeeld, hier is de invloed van Sebas van onschatbare waarde gebleken! Nadat hij hiervoor de gitaarpartijen had geschreven en opgenomen klikte de song ineens! We zijn vereerd om met Sebas te hebben mogen samenwerken met al zijn creatieve talent. Hij heeft meer dan een belangrijke bijdrage geleverd aan de sounds van ons album.

Op het album staan ook bijdragen van Jeroen Goossens, de fluitist die onder andere bekend is van Ayreon. Hoe is dat contact ontstaan?

Joop: Voor twee songs hadden we in eerste instantie een synthesizerfluit opgenomen. Onze producer Sander Gommans kwam echter met het idee om iemand te vinden om echte fluiten op te nemen, omdat dit zoveel mooier en natuurlijker klinkt. Aangezien ik een groot Ayreon fan ben kwam ik als snel uit bij Jeroen Goossens. Een simpel berichtje via Facebook deed wonderen! Hij is een dag bij Sebas in de studio geweest en heeft met zijn prachtige spel een hele mooie dimensie toegevoegd aan Saying Goodbye en If I Could

Tot nu toe is jullie band niet zo bekend in Nederland, terwijl er wel veel Nederlandse inmenging is? En hoe kan het dat er nog zo weinig recensies te vinden zijn van de Nederlandse media?

Kassy: Voordat Joop hier iets over zegt, het is immers zijn land van herkomst, ik denk dat het mede komt doordat wij toch op enige afstand van elkaar wonen. Het is niet eenvoudig om even bij elkaar te komen voor een paar optredens. Dus onze inspanningen richten zich voornamelijk op (digitale) promotie via sociale media en internet.

Joop: Bekend in Nederland zijn is geen doel op zich. Bekendheid is wat ons betreft niet beperkt tot landen, regio’s of gebieden. We hopen met onze diverse muziek een breed publiek aan te spreken en gebruiken daarvoor alle middelen die ons ter beschikking staan. Ook dit interview draagt daar weer aan bij. Overigens zijn we niet heel kritisch op welke middelen we gebruiken. Iedereen is vrij om een beoordeling te geven over ons album en wordt gewaardeerd. Ook beoordelingen van ‘kleine’ websites of zelfs een enkele fan stellen we op prijs en delen we zoveel mogelijk. We voelen ons niet te groot om te bepalen wie onze muziek wel of niet mag beoordelen, deze is voor iedereen.

Nooit aan gedacht om een pr-bureau in te schakelen, iets wat tegenwoordig veel bands doen?

Joop: Och…zo graag! Wat we zoeken is iemand die ons promoot en eens per jaar een klein toertje regelt. We hoeven er niet beroemd van te worden of van een inkomen te voorzien, maar een label of agent opent net even meer wat deuren, dus het zou wel tof zijn!

Die grunts van Kassandra, is dat iets wat ze vaker heeft gedaan en gaan jullie dat in de toekomst ook handhaven, ik vind het een enorme verrijking van het geluid!

Kassy: O ja, ik ga het grunten zeker terug laten komen. Mocht echter één van de jongens zich geroepen voelen om hier ook iets in te betekenen, dan zijn ze van harte welkom. Overigens zullen de grunts niet een prominente plaats laten innemen. Het moet iets speciaals zijn en iets toevoegen aan de songs.

Optredens zijn binnen jullie complexe bandstructuur natuurlijk ook een ingewikkeld verhaal?

Kassy: Ja. Het enige wat we op dit moment kunnen doen is optreden gedurende een aaneengesloten periode. Hiervoor kunnen de Amerikaanse leden hun vakantie voor gebruiken. Dus ja, hoewel we een liefdevolle relatie hebben met elkaar, is dit wel een klein nadeeltje.

Hebben jullie nog plannen voor de toekomst en hoe zien die plannen er uit?

Kassy: Nou, niet aan onze families vertellen (*wink*) maar Chad en ik zijn aan het onderzoeken in hoeverre het haalbaar is om te emigreren naar Nederland. Mocht dit lukken, dan zou dit onze bandplannen aanzienlijk sterker maken.

Joop: Vooralsnog eerst onze naamsbekendheid maar eens vergroten. Ook zijn we bezig met iets in het najaar, maar dat is nog te pril om daar iets zinnigs over te zeggen. Vergeet niet dat we ‘pas’ sinds november 2014 zo’n beetje bestaan. Dus de naam Mercy Isle moet hier en daar nog even indalen. Maar als onze albumreviews van “Undying Fire” (en de ep “Storm” ) blijven zoals ze zijn, moet er toch wel ergens een label of boekingskantoor zijn die iets met ons wil/kan doen! Dat kan haast niet anders.

Info:

www.mercyisle.com

www.facebook.com/mercyisle

https://www.youtube.com/channel/UC2xnWDa3KVG2t64OHqJEtPA