Interview Neal Morse

“Om het verhaal van hoofdpersoon van The Great Adventure goed te kunnen vertellen hadden we gewoon twee cd’s nodig”

Interview en tekst: Fred Nieuwesteeg

Neal Morse zit in februari 2019 midden in een tour om de nieuwe cd van The Neal Morse Band (“The Great Adventure”) te promoten. Na de Verenigde Staten en Canada doet de band Europa aan. Als ik Neal via Skype bel zit hij in Toronto, Canada,  waar hij later die dag zal optreden. Een mooi moment om te vragen hoe het met toeren  gaat en waar hij toch steeds de inspiratie vandaan haalt.

Je zit midden in een lange tour. Hoe gaat het?

Gisteren waren we vrij, nu zitten we in Toronto. Het gaat echt goed, de band is geweldig, iedereen wil graag de nieuwe cd spelen. Het publiek is meestal  geweldig, niet altijd. Mijn vrouw is er ook een paar dagen bij geweest, dat maakt het nog extra goed.  Sommige concerten zijn uitverkocht, andere niet. We komen ook op plaatsen waar we nog nooit geweest zijn.

Toeren is vaak in zekere zin vermoeiend. Elke dag die verplaatsing, uren in een vliegtuig en een bus zitten, in feite steeds je koffer verplaatsen. Maar je doet het voor het publiek. Het is magisch als je ze ziet genieten.

Het publiek verschilt heel erg. In Zwitserland beleven ze de muziek heel anders dan in Italië bijvoorbeeld. Een kwestie van cultuur. In Europa is het publiek over het algemeen geweldig, en zeker in Nederland. Tilburg is een van onze favoriete plekken om op te treden. Nergens geven we meer en langere toegiften dan daar. We zullen het publiek deze tour in Tilburg (op 26 maart) een verrassing moeten bieden.

De laatst gezongen regel van de vorige cd, “The Similitude Of A Dream”, luidde:  “Let the great adventure now begin” Was dat een vooraankondiging van het nieuwe album met een knipoog? En hoe is deze tot stand gekomen?

Nee, niet echt, dat was toen echt nog niet bekend. Het was Mike’s idee.  Als we ooit nog een vervolg zouden doen op The Similitude, zou die zo moeten heten, want toen we aan het schrijven waren, kwam de titelsong er op enig moment uit. Ik herinner me eigenlijk niet meer zo goed hoe we precies op het idee kwamen  een vervolg op The Similitude te maken.

Ik had eerder wel wat inspiratie, maar wilde het niet echt.  Na een concert had ik een paar dagen vrij en begon gewoon te schrijven. En opeens was het nummer Vanity Fair daar (een nummer op de nieuwe cd), dit kreeg een vervolg, maar niet veel meer dan dat. We kwamen een keer in januari als band bij elkaar om wat nieuw werk  te schrijven. We wilden een enkele cd, en geen concept. We schetsten de nieuwe cd uit, er er bleef bij mij van binnen iets hangen, ik wist niet goed wat ik er mee moest doen. Iedereen leverde ideeën aan, totdat we voor 2,5 uur materiaal hadden, maar het bleef liggen. Het was een lang proces, in totaal 2,5 jaar en een half jaar na de eerste samenkomst gingen we weer samen zitten, iets wat we als band echt nooit doen en toen kwamen alle stukjes bij elkaar, die uiteindelijk “The Great Adventure” vormden. Iedereen heeft eraan bijgedragen, het is echt een bandstuk geworden.

Het is toch weer een dubbelalbum geworden. Vaak vind ik dubbel-cd’s te lang. Hoe zie jij dit?

Op beide cd’s heeft de hoofdpersoon lange tijd nodig om uit te vinden welke kant hij uit moet. Dan ben je een half uur bezig, en ja, dat betekent dus dat je vastzit aan een dubbel-cd! Om het verhaal goed te vertellen hebben we echt twee schijfjes moeten gebruiken, anders hadden we onderdelen moet schrappen en was het incompleet geweest. Dat kon echt niet, zeker omdat we er zo lang aan gewerkt hebben.

Ben je helemaal tevreden over het resultaat? En wat zijn jouw favoriete stukken?

Je wil bij elke cd die je uitbrengt achteraf wel dingen veranderen. Dit zou beter kunnen, dat had anders gekund, misschien een andere volgorde van de nummers, daar nog een solo, enz. Dat is een heel normaal proces. Maar op enig moment moet je het gewoon laten gaan en met elkaar bepalen dat het zo goed is.

Ik geniet zelf erg van Welcome To The World, To The River, Vanity Fair en The Great Dispair. In dit laatste nummer zit veel slidegitaar en een lange solo. Die speel ik zelf tijdens de concerten en dat vind ik heerlijk om te doen.

Ik zag verschillende video’s langs komen. Hoe zit het met de promotie?

Er werken veel goede mensen aan om de promotie goed te laten verlopen. Zowel in de Verenigde Staten als in Europa, waar Metal Blade hiermee bezig is. We brengen inderdaad veel video’s uit, geven veel concerten en veel interviews. Dit werkt goed voor ons.

Over de band. Dit is volgens mij al je negende project met Mike Portnoy en Randy George. Jullie kunnen vast lezen en schrijven met elkaar?

De band… het  is een familie man, geweldig! Ik ben zo gezegend dat ik al die jaren met die gasten mag werken. En dat geldt ook voor de nieuwelingen Bill Hubauer en Eric Gillette, die zijn echt ongelofelijk. Ze hebben zoveel talent. Elke keer stijgen ze weer boven zichzelf uit en brengen ook de muziek naar een ander niveau. Je moet echt de show gaan zien!

Gingen de concerten meteen supergoed of moesten jullie erin groeien?

Nee, het ging niet vanaf het begin perfect,  zoals het altijd gaat. Het eerste concert was goed, maar  het was … het eerste concert. Er waren wat foutjes en misverstanden en zo. Van elke show leer je weer, we spreken er steeds over, proberen nieuwe dingen uit, geven elkaar suggesties. We zien de show groeien. Tegen de tijd dat we Tilburg aandoen is de show perfect!

Je schrijft heel veel muziek, hoe doe je dat? En  vind je het nooit lastig om nieuw werk  te maken:  waar haal je de inspiratie vandaan?

Je weet dit vast al, maar zoals ik in elkaar zit, komt het komt allemaal van God. Daar krijg ik het van aangereikt, ik moet er alleen zelf wel aan werken. Ik heb een idee, zing iets en weet dan niet altijd waar dit te plaatsen. Je hebt altijd  de goede omgeving nodig om ideeën  goed te laten vallen en het om te zetten in muziek waar je achter kunt staan. Ik voel me fijn als ik schrijf, soms moet ik dat gewoon doen. Ik probeer elke dag de inspiratie te volgen die God mij geeft. Ik ben er zo dankbaar voor dat ik dit kan doen en heb dat gevoel ook als ik een concert geef.

Kun je nog iets melden over andere projecten waar je bij betrokken bent?

Jazeker. Dit jaar komt er een nieuwe cd van Flying Colors uit. En, we zijn er over aan het discussiëren, discussiëren, discussiëren om als Translantic weer bij elkaar te komen. De laatste cd dateert alweer uit 2014. En in juni komt mijn cd “Jesus Christ – The Exorcist” uit op cd en vinyl via Frontiers Music, met onder andere Ted Lennard (Spock’s Beard) en Nick d’Virgilio.

Kun je tot slot nog iets zeggen tegen de Nederlandse fans?

We kunnen niet wachten om de nieuwe cd voor jullie in Tilburg te spelen. Jullie fans in Nederland zijn geweldig!