Interview Rob Cottingham

Datum: 4 oktober 2016
Interview: Ruard Veltmaat

Rob Cottingham is de medeoprichter van Touchstone en verder onder andere bekend van het project Captain Blue dat in feite het soloalbum van Cottingham is. Onlangs is de Brit een nieuwe band begonnen, wat gelijk posititief opgemerkt werd door de redactie van Progwereld. De splinternieuwe band Cairo heeft met het debuutalbum “Say” gelijk een hoog verwachtingspatroon opgeworpen voor de toekomst. Cairo en Cottingham worden gesteund door niet de minste muzikant en producer; John Mitchell. Die laatste is bekend van Lonely Robot, Arena, maar ook van It Bites en Kino.

Hallo Rob, met Cairo heb je een nieuwe band samengesteld, is die band ook bedoeld als een nieuwe start van je carrière?
Ja, maar ik zou het meer beschrijven als een nieuwe stap in mijn carrière. Ik heb veel geleerd van het produceren van mijn twee soloalbums, “Behind The Orchard Tree” (2001) en “Captain Blue” (2013) en natuurlijk van de Touchstone albums. Die lessen hebben ervoor gezorgd dat ik dit nieuwe project kon opstarten.

Waarom specifiek de naam Cairo, die naam is namelijk ook al eerder door een prog band uit de Verenigde Staten gebruikt?
Eigenlijk kwam de inspiratie voor de naam van een poster van een tentoonstelling van foto’s van Frances Bedford (1815-1894). Die was genaamd “From Cairo to Constantinople” en de expositie vond plaats in The Queen’s Gallery in Buckingham Palace van november 2014 tot februari 2015. Ik was al een tijdje aan het stoeien voor een goede naam, maar toen ik die poster zag was ik er van overtuigd dat het Cairo moest worden. Voor mij omvat Cairo; één woord van twee lettergrepen, alles wat ik zocht met deze nieuwe band: de grootse en epische soundscapes, geïnspireerd door de geweldige indrukken die ik jaren geleden tijdens een reis naar Egypte opdeed. De enigszins vreemde sfeer van de Nijl, gecombineerd met de intieme, bijna eenzame momenten die ik ervoer in en rond de graftomben.

Toen ik de naam ging vastleggen in een database voor vastgelegde tradingnamen was het geen probleem en de naam vrij te gebruiken. Als het een probleem was geweest had ik deze uiteraard niet gebruikt. En daarbij; ik wil niemand voor de benen schoppen, ik had nog nooit van die band gehoord. Toen ik mij later in die band verdiepte vernam ik dat de band al ruim vijftien jaar niet meer bestond. Als de band nog steeds actief was wist ik dat hoogstwaarschijnlijk wel en had deze in de relatief kleine wereld van de prog voorbij zien komen of horen. Overigens wordt de naam nog steeds door een paar andere bands gebruikt, maar wel in totaal andere genres.

Ik wilde de voor de hand liggende connectie met piramides vermijden, maar de scarabee-connectie, met zijn oud Egyptische symbolische betekenis van hergeboorte, leek ons ook wel wat in de context van de nieuwe band. De andere bandleden waren meteen enthousiast over de bandnaam toen ik deze voor het eerst noemde.

En ach, als het ooit een issue gaat worden dan kan ik het altijd nog veranderen in C.A.I.R.O. “Cottingham and ‘is Rock Orchestra”. Haha, je hebt dan wel een stevig Londen’s accent nodig.

Hoe heb je de band Cairo bij elkaar verzameld, kende je iedereen al?
Mijn eerste opzet was duidelijk; ik wilde in elk geval de logistieke problemen voorkomen die ik heb bij Touchstone veelvuldig heb gehad in het verleden, de bandleden moesten daarom in mijn omgeving wonen. Daardoor kunnen we in mijn studio Milton Keynes op regelmatige basis oefenen en jammen. Ook wilde ik niet dat de muzikanten afkomstig waren uit andere bands en dat ze daardoor hun totale focus en creativiteit op Cairo kunnen houden. Bandleden die ook willen groeien met deze band naar een hoger platform. Daarnaast was het ook belangrijk dat ik de muzikanten verder kan helpen in hun carrière en in de muziekindustrie in het algemeen. Ook belangrijk: de chemie moest gelijk goed zijn. Ik vind het fijn dat de bandleden een kameraadschap kunnen ontwikkelen. Als je geen lol met elkaar kan hebben, waarom zou je dan een band vormen? Maar boven alles; de professionaliteit moet voorop staan.

Bassist Paul Stocker ontmoette ik een paar jaar geleden en was de enige die ik echt kende aan de start van dit project. Ik was ook erg blij dat hij wilde participeren toen hij de eerste schetsen van de muziek gehoord had en had gelijk een goede vibe bij de muziek. Hij was tevens degene die het geluid van de elektrische contrabas meebracht, wat ik echt onweerstaanbaar vind. Wacht maar tot je het nummer Searching hoort! Ik denk dat Cairo nu al zijn eigen karakteristieke geluid heeft gevonden en zijn bijdrage is zeker van groot belang.

Niet lang daarna kwam James Hards op gitaar erbij. Ik zag zijn advertentie in verscheidende muziek advertenties in tijdschriften en op websites en ik heb me in zijn loopbaan verdiept. Ik hield snel van zijn stijl en invloeden. Ik had één van zijn vorige bands, waar hij basgitaar in speelde, gehoord en die vond ik erg goed. Daarnaast heeft hij een hoge graad behaald in Music Technology. Ondanks zijn jonge leeftijd is hij inmiddels een gevestigde naam en vertrouwde gitarist met goede oren. Hij paste in het profiel dat ik zocht voor de band: vers bloed, met moderne denkbeelden, zeer energiek en iemand die graag leert.

Drie maanden nadat Paul en James zich bij de band voegden kwam Rachel Hill in beeld. Bij onze eerste ontmoeting bij Starbucks was ze gelijk onder de indruk van mijn passie voor het project en stond daardoor gelijk open om mee te doen.

Als laatste de drums. Drums, praat met mij niet over drums! Het is altijd de moeilijkste factor om in te vullen voor een band, maar het is enorm belangrijk en een drummer is vaak de ruggengraat van een band, zowel in de studio als live op de bühne. Paul, James en ikzelf hebben eerst een aantal keren gekeken naar verschillende mogelijkheden, maar eigenlijk kwam Kim Seviour (Touchstone) met de naam van Graham Brown. Het was namelijk één van haar beste vrienden. We hebben Graham ons materiaal laten horen en vervolgens uitgenodigd voor een auditie en die was fantastisch! Het leek wel of hij het materiaal beter kende dan wij met zijn vieren! Hij was zelf ook gelijk enthousiast en later bleek dat hij een ware Touchstone fan was en daardoor ook snel bekend met mijn nieuwe werk. Hij kwam er in januari bij en toen we het eerst samen repeteerden vulde hij Shadow’s Return op een geweldige manier in. Ik zal je eerlijk zeggen; ik heb nog nooit een drummer gezien die zo gefocust is in de repetitieruimte, maar ook in de studio als er opgenomen moet worden. We dollen hem wel eens met dat wanneer hij zijn wenkbrauwen fronst kan niets, niets hem stoppen. Intense concentratie. Briljant!

Daarnaast moet ik wel zeggen dat wij Gary O’Toole indien nodig als side kick hadden. Ik had in het beginstadium met hem over het project gesproken en hij was bereid om eventueel in te stappen als het niet was gelukt een goede drummer te vinden. We hadden dan niet de minste drummer in ons midden, hij drumt ook voor Steve Hacket. Ondanks dat we nu een perfecte en vaste drummer hebben is het fijn te weten dat je op goede vrienden kunt terugvallen.

Wat is het verschil tussen Cairo en je andere band Touchstone? Immers, dat is ook een band van vijf personen inclusief een zangeres.
In termen van bandstructuur is er geen verschil en persoonlijk vind zo’n samenstelling ook heerlijk. Ook in Touchstone zingen we met mannelijke en vrouwelijke vocalen. In Touchstone schrijven Adam Hodgson en ik samen aan de songs, hoewel ook in die band veel nummers volledig van mijn hand komen. De teksten schreef ik wel veel met Kim Seviour. In essentie is de muziek van Cairo grotendeels door mij is geschreven, maar wel sterk beïnvloed en vooral aangevuld door de andere bandleden. Wel schrijf ik daar tot op heden de teksten alleen voor. En hoewel de overige bandleden veel invloed hadden, wilde ik deze eerste keer wel de volledige 100 procent controle houden over wat er in en uit ging. Ik wil niet als een controlfreak klinken, maar is had vanaf dag één namelijk een duidelijke visie hoe het eerste album moest klinken. Daarnaast wilde ik, in tegenstelling tot de redelijk abstracte muziek en teksten die ik tot nu toe voor Touchstone had geschreven, het voor Cairo meer over een menselijke, ‘heart and soul’ boeg gooien.

Uit het oogpunt van productie wilde ik een zwaarder en meer puntig gitaargeluid, meer gebruik van atmosfeer, elektronica en toetsen. Daarnaast wilde ik mij meer focussen op de zang. En natuurlijk heeft John Mitchell een grote invloed gehad op de totale productie.

Hoe ben je eigenlijk in aanraking gekomen met Rachel Hill, want daar gaf je net niet echt antwoord op…
Al zoekende naar een geschikte zangeres ben ik door voormalig Touchstone bassist Jonah Sutch op haar gewezen. Na afloop van onze eerste ontmoeting zijn we in de studio aan het werk gegaan en dat beviel gelijk goed. Juist de mix van onze stemmen maakte ons beiden enthousiast.

Kan je zeggen waar “Say” nu precies over gaat?
Centraal staat het thema van de ‘schaduwmoordenaar’, wat in het begin van de cd wordt verteld. Uiteindelijk is het daar allemaal mee begonnen. Nadat ik het nummer Shadow (wat eigenlijk voor Touchstone bedoeld was), aan het begin van het album cryptisch had verwerkt (de echte moordenaar loopt nog steeds vrij rond…) verandert het centrale langzaan naar hoe de mensheid met elkaar verbonden kan raken indien men dat ook echt wil.

Wat betreft die thema’s? Tja, we zien zoveel verscheidenheid in ons ras en zoveel verschrikkingen. Het is een gekkenhuis en als de zwijgende meerderheid zijn mond eens open zou doen, zoals in het nummer Say, en zichzelf wat vaker tot vriendelijkheid zou kunnen zetten, dan zou de wereld er voor onze kinderen een stuk beter uitzien.
Daarom heb ik genoten van de Britse astronaut Tim Peake toen hij aan boord van het International Space Station was. Wat hij en zijn teamgenoten daar doen is symbolisch voor het afbreken van de muren tussen rassen, geloven, landen en talen. En dan kijkt hij naar beneden vanuit zijn baan om de aarde naar een planeet waar wij ons zouden moeten gedragen als één. Als iedereen eens kon denken en doen als hij…

Ik denk dat de Dalai Lama helemaal gelijk heeft zoals je in het geluidsfragment in Random Acts Of Kindness Part 1 kunt horen dat de planeet niet méér succesvolle mensen nodig heeft, maar juist meer vredebrengers, genezers, herstellers, verhalenvertellers en vooral allerlei mensen, vol van liefde. Juist nu we via internet en sociale media zoveel van onze wereld kunnen zien, zouden we allemaal moeten kunnen bedenken hoe we elkaar op een betere manier zouden kunnen bejegenen en helpen.

Je had het net al over Searching, maar ook de piano entree, zo mooi… Maar ik zou bijna zeggen dat ik het al eens eerder gehoord heb?
Geen idee. Ik heb het thuis gecomponeerd, dus als je er achter bent hoor ik het graag! Of misschien had je een vooruitziende blik in een droom die over wonderschone muziek gaat…?

Vooral de diversiteit op het album bevalt mij in het bijzonder. Heb je lang aan de muziek en teksten geschreven?
Dank je voor het compliment! Ik vind het belangrijk dat een album lekker rockt, dat staat voorop, maar ook dat het heerlijk melancholische momenten kent. Het is heel divers samengesteld eigenlijk, Katrina schreef ik al in 2005, na afloop van de orkaan zelf. Maar het meeste materiaal is in 2015 geschreven. Maar ik heb nog veel meer materiaal liggen, ik heb al een idee en een thema voor het volgende album klaar liggen.

Ik hoor veel invloeden in jouw toetsenwerk, een beetje Rick Wakeman, een vleugje Vangelis, door welke toetsenist ben je vooral beïnvloed?
Ik heb altijd van Tony Banks gehouden. Hij was mijn held van jongs af aan en ik hield inderdaad ook van Rick Wakeman. Maar sowieso ben ik veel beïnvloed door echte synthesizerhelden als Vangelis, Jean Michel Jarre en wat betreft elektronica weer door een band als Daft Punk.

Het album is in eigen beheer uitgebracht, kon je geen geschikte platenmaatschappij vinden?
We hebben er bewust voor gekozen om ten minste dit eerste album in eigen beheer te laten uitkomen. Ik heb mijn eigen label (Heavy Right Food Records) gebruikt, net zoals we met het eerste materiaal van Touchstone hebben gedaan, destijds. Dat komt voornamelijk omdat ik zelf de controle wil hebben over alle processen die gepaard gaan bij een release. Een label heeft soms (ook nog in een later stadium) verschillende eisen en wil hoe dan ook zijn investering weer terug verdienen. Dat is natuurlijk ook hun goed recht. Maar ik wilde in elk geval voor dit album totaal onafhankelijk zijn. Immers, er zijn verschillende artiesten die succesvol zijn geworden met hun eigen label, kijk naar bands als Marillion, Mostly Autumn in onze eigen scene en grote bands als Oasis, White Stripes en Prince in een andere scene.

Wat zijn de plannen voor de korte termijn? Gaan jullie bijvoorbeeld nog touren?
Het album wordt gelanceerd tijdens de UK mini tour in november. En aangezien zij naar meer datums kijken in 2017 inclusief de festivals, wachten we dat even af.

Wil je de Progwereld lezers nog iets laten weten?
Ten eerste ben ik vereerd uitgenodigd te zijn voor het interview en hoop ik dat jullie lezers dit artikel willen lezen. Ik ben blij met hun eventuele support, maar sowieso dat ze het hele rockgenre supporten. We zijn nog maar heel kort bezig (zeven weken) en de reacties die we hebben ontvangen zijn echt overweldigend! In die weken hebben we meer dan 3000 views van onze trailer op YouTube gehad, onze demo is 1000 keer beluisterd en we hebben inmiddels meer dan 1000 likes op onze facebookpagina. Waanzinnig als je bedenkt dat het album nog niet eens officieel uit is gekomen op het moment van dit interview. We hebben al ontzettend veel pre-orders van het album mogen ontvangen, waaronder veel uit Nederland. We hopen dat iedereen onze muziek kan waarderen en als het meezit hopen we een keer live in de Boerderij in Zoetermeer of een vergelijkbaar podium onze show op te voeren.

Check onze website: www.cairorocks.com en houdt ons via de social media in de gaten!

En als laatste:

“The Scareb has landed!”