Interview Stu Nicholson (Galahad)

Interview en redactie: Ruard Veltmaat
Datum: 01-05-2012

Interviews met Stuart Nicholson zijn zeldzaam tot aan dit moment. Althans, er zijn anno april 2012 niet veel interviews met hem op het internet te vinden. Ruard Veltmaat was  dan ook bijzonder blij toen hij via Facebook contact kreeg met de charismatische zanger van de Engelse band Galahad. De zanger geeft op sympathieke wijze antwoord op de vragen, ook de moeilijke. Want de band heeft de afgelopen jaren een stevige tijd meegemaakt. Zo blijken de eerste drie dagen van september bepalend zijn geweest voor de band de afgelopen jaren. Openhartig is hij over de dood van bandlid Neil Pepper, razend enthousiast over producer Karl Groom maar ook over veel andere dingen. Zo blijkt de band de touwtjes rondom het uitbrengen van een album graag in eigen hand te willen houden.  Ook geeft hij antwoord op een gerucht dat nooit echt opgehelderd is. De foto van Julie Anne op de cover van “Sleepers” is kort naar haar dood gemaakt in een Londen’s ziekenhuis…

Hallo Stu, leuk dat we een interview met jou mogen doen, zoveel interviews zijn er namelijk niet te vinden op het internet!
Nou, het genoegen is in elk geval wederzijds! Je zegt het nu, maar inderdaad, er zijn op het internet niet heel veel interviews te vinden met mij of de band. Ik weet eigenlijk niet hoe dat komt. Misschien omdat we zo lang doen over het uitbrengen van een nieuw album? Ondanks dat heb ik in de loop der jaren toch aardig wat interviews gegeven, maar waarschijnlijk zijn die nauwelijks op het internet gepubliceerd en meer in bladen terecht gekomen.

Tevreden met het eindresultaat van “Battle Scars”?
Ja, we zijn erg tevreden. We hebben geprobeerd ons geluid te ontwikkelen in de afgelopen jaren en denken dat er een mooie natuurlijke vooruitgang te horen is na het vorige album “Empires Never Last”. De ideeën voor dit album lagen overigens al een hele tijd op de plank. Onze basis blijft natuurlijk de progressieve rock, aangevuld met moderne invloeden die we zelf ook graag beluisteren, maar er zijn ook nog wat andere stromingen te horen. Dan moet je denken aan dance en trance. Hierdoor laat het album een behoorlijke mix horen, dat zal de luisteraar wellicht verrassen. Toch is het ook weer een vertrouwd Galahadalbum geworden, hoewel we nu wat directer en to the point zijn geworden in ons geluid. Het album is  uiteindelijk wat korter geworden dan we verwacht hadden, want er is behoorlijk gesneden in het materiaal.

Het heeft wel even geduurd voor het nieuwe album op de markt kwam, had dat te maken met het overlijden van Neil Pepper?
Ja, gedeeltelijk wel. We waren al een tijdje bezig met ideeën voor de nieuwe albums maar daar kwam in 2010 bij dat Roy en Dean gevraagd werden voor collegaband Twelfth Night. Door die werkzaamheden konden we een tijdje niet repeteren en opnemen. Daarnaast werken wij allemaal gedeeltelijk parttime of fulltime en hebben we natuurlijk onze familieverantwoordelijkheden. En natuurlijk als belangrijke vertraging kwam daar in 2010 de diagnose kanker bij Neil, wat voor hem zelf, zijn familie, vrienden en de band een enorme schok was. Dat heeft wat tijd nodig gehad om allemaal te verwerken. Ondanks dat was Neil altijd enorm positief en enthousiast om zijn aandeel voor “Battle Scars” en het nog uit te brengen “Beyond The Realms Of Euphoria” af te ronden, en dat is gelukkig ook gelukt. Ondanks dat hij heel erg ziek was en met de nodige belemmeringen kampte. Ik heb heel veel respect voor wat hij voor elkaar heeft gekregen.

Kan je wat meer vertellen over wat er precies met Neil is gebeurd?
In 2010 kreeg hij de diagnose kanker en de vorm van de kanker had een sterke invloed op zijn vermogen tot eten en drinken. Door talloze behandelingen waren de doktoren in staat om de tumor in groei te stoppen, maar helaas kon de tumor niet meer verwijderd worden. Uiteindelijk heeft hij zijn strijd verloren maar in de laatste anderhalf jaar heeft hij een ongelooflijk positieve input gegeven aan onze muziek. Hij heeft zelfs nog een nieuwe basgitaar en ander apparatuur gekocht! Zijn laatste optreden met de band was op vrijdag 3 september 2010 en was volgens ons en de toeschouwers één van de beste die we ooit hebben gegeven. Het is voor ons als band in elk geval de meest memorabele geweest. Gek genoeg is hij precies een jaar later op vrijdag 2 september 2011 overleden. Die eerste dagen van september zijn voor ons ook zeer emotioneel. Onze eerste echte concert zonder Neil zal op zaterdag 1 september in jullie land in de Pul in Uden gespeeld worden. Ook weer zo vreemd, het is de eerste show sinds precies twee jaar…

Komt er weer een nieuwe basgitarist?
In principe wel. We hebben iemand gevonden die geschikt zou kunnen zijn, maar gaan eerst met hem oefenen en willen dan pas een beslissing nemen. Buiten dat spelen we nog met de gedachte om de opgenomen baspartijen ook live te gebruiken. Dat zou ook een zeer interessante gedachte en manier zijn.

Is het een bewuste keuze geweest om het album weer in eigen beheer uit te brengen?
Dat was een bewuste keuze, ja. Gedeeltelijk was het een experiment om te kijken hoe het gaat als we onszelf managen en alles zelf regelen. De muziekindustrie is zo ontzettend veranderd de laatste jaren, zelfs na ons laatste album “Empires Never Last”, die verhoudingsgewijs nog maar kort geleden is uitgebracht. Het is tegenwoordig zo makkelijk om muziek via het internet te krijgen, maar ook zelf te verspreiden. Maar ook promotietools als Facebook, Twitter en een website zijn eenvoudig te hanteren, zodat we dat tegenwoordig zelf kunnen aansturen. In de loop der jaren bouw je gewoon veel ervaring op, we hebben veel contacten opgedaan en dat verhindert dat je ook partijen nodig hebt die veel geld kosten. Dit bespaart kosten die je anders zou moeten maken als je bijvoorbeeld een promotiebureau of iets dergelijks moet inschakelen. Aan de andere kant creëert het wel veel meer werk, dat hoofdzakelijk door mijn vrouw Lin wordt gedaan, aangezien wij allemaal naast de muziek werken. Ook weet je natuurlijk niet of je daarmee een optimale reikwijdte van je potentiële publiek bereikt, maar dat risico moeten we maar nemen. En als ik eerlijk ben, ik ben ook een beetje een controle freak geworden door wat nare ervaringen in het verleden. Daardoor weet ik dat de dingen die moeten gebeuren ook gewoon goed worden gedaan, haha! Alleen als een groot platenlabel ons een mooi aanbod doet, nemen we dat absoluut in overweging en krijgt het ook een kans, maar in geval van een klein label zijn we eigenwijs genoeg te denken dat we de dingen het beste zelf kunnen regelen.

Jullie zijn mijns inziens toch een behoorlijk grote naam in de progwereld, maar kunnen nog steeds niet leven van de muziek?
Ehm, jij zegt het, maar ik ben er niet zo zeker van dat wij een grote naam zijn. Natuurlijk hopen we dat het met “Battle Scars” natuurlijk wel gaat expanderen. En om eerlijk te zijn, sinds ik fulltime bezig ben het album te promoten, krijg ik veel aanmoedigende reacties van over de hele wereld. Gelukkig werk ik zelf op freelance basis als accountant en past de band goed in mijn huidige werkzaamheden waardoor ik veel tijd vrij kan maken. Maar sowieso kunnen bands op ons niveau tegenwoordig maar moeilijk leven van de opbrengsten van cd’s en optredens. Dus als je al niet rijk bent, is de enige mogelijkheid om een band te spelen het parttime te doen. We kunnen natuurlijk niet allemaal Genesis of Pink Floyd zijn!

Wat doen de andere bandleden voor hun brood?
Dean werkt op een lokaal gemeentehuis en Roy en Spence werken voor de Royal Mail. Roy rijdt in één van die enorm grote vrachtwagens die door ons land rijden. Ik ben zelf van origine zoals gezegd accountant, maar momenteel ben ik volledig voor de band aan het werk omdat de belangstelling voor onze muziek enorm is.

Dit jaar komt er nog een album uit; Beyond the Realms of Euphoria. Wat is precies de reden dat jullie in één jaar twee albums uitbrengen en hebben jullie er over nagedacht om bijvoorbeeld een dubbelalbum te maken?
We hebben er wel over nagedacht ja, maar daar zijn we lang voordat het album zijn definitieve versie zag vanaf gestapt. Dan zou die veel te vol worden en te lang duren.  Ook hebben de nummers van “Euphoria” een andere atmosfeer dan “Battle Scars”. Daarnaast betekende het ook grotere financiële kosten die we met twee cd’s beter kunnen spreiden. Het gevolg daarvan is ook dat de inkomsten beter zijn bij het uitbrengen van twee cd’s. De belangrijkste reden was ook dat we “Battle Scars” wilden uitbrengen met de nummers van Neil zodat hij de definitieve versie en de release van het album nog kon meemaken. Helaas overleed hij terwijl de cd net in productie was. Uiteindelijk voelt het ook gewoon goed dat we nu twee cd’s hebben. Uit esthetisch, artistiek, emotioneel en financieel oogpunt gezien is dit de beste oplossing. We hebben ons ook niet over de kop hoeven te werken en kunnen nu veel beter spreiden en de rust nemen. Dat moet ook wel, want de band heeft de afgelopen twee jaren veel meegemaakt. “Battle Scars” is een soort van hommage aan Neil geworden. Het ‘poppy geluid is een herinnering aan hem en alles bij elkaar zijn we heel tevreden met dit werkstuk.

Even over het album zelf: het schrijven van de teksten van sommige nummers is waarschijnlijk heel moeilijk geweest?
Ja, dat kan je wel zeggen. De muziek van Barbed Wire, Singularity en Suspended Animation zijn door Neil geschreven en het was aan mij de teksten te schrijven. Daardoor zijn ze ook heel persoonlijk en gericht op de laatste maanden van Neil. Het was ook gek en voelde vreemd, maar Neil ging er mee akkoord en kon zich helemaal vinden in de teksten. Maar ook andere teksten zijn heel in ingrijpend omdat ik mijn hart wilde luchten en mijn frustratie wilde uiten. Overigens speelden die allemaal in mijn persoonlijke leven en spelen die frustraties niet in de band. Integendeel zelfs.

Welke song is je het meest dierbaar?
Singularity. Die song heeft de meeste impact op mij gehad, ook qua tekst.

Ook op dit album zijn weer moderne invloeden als dance en zelfs trance te horen, wie is daar nu eigenlijk verantwoordelijk voor?
Ik zou zeggen dat Roy, Dean en mijn persoontje verantwoordelijk zijn voor de muzikale ideeën en de ‘excessen’ daarvan. Neill in het verleden natuurlijk ook. Spence is hoofdzakelijk verantwoordelijk voor de ritmesecties. We luisteren allemaal in brede zin naar muziek, niet specifiek alleen naar prog en dat willen we ook door laten schemeren in het schrijven van onze muziek. Daarbij willen we altijd vooruit kijken en niet naar de behaalde successen in het verleden. We willen vooruitgang in onze muziek in de ware zin van het woord, ondanks dat we ook loyaal aan onze vertrouwde geluid zijn. In feite zouden we het nog radicaler kunnen uitvoeren, maar we willen onze fans niet volledig van ons laten vervreemden. We werden (en worden nog steeds) een beetje als neoprogband gezien, maar dat zijn we inmiddels al lang ontgroeit, wat de term überhaupt ook mag betekenen. Zo zijn we wellicht begonnen, maar onze invloeden zijn tegenwoordig veel gevarieerder. We staan nu in een heel andere tijd en we proberen veel moderne ideeën te verwerken in onze muziek. En als ik terug kijk op ons laatste wapenfeit, lukt ons dat aardig.

Het valt mij op dat de cd haast een perfecte productie heeft gekregen, zelfs nog beter dan “Empires Never Last”, waar jullie ook al met Karl Groom hebben gewerkt. Ook deze cd is door hem geproduceerd, kan je iets zeggen over de samenwerking met Groom?
Werken met Karl is als een droom! Hij is makkelijk in omgang maar heeft toch oog voor elk detail en ook de puntjes die verbeterd kunnen worden. Hij heeft natuurlijk heel veel ervaring met andere bands en artiesten en daardoor veel ideeën die gebruikt kunnen worden om onze muziek beter te maken, te verfijnen en te optimaliseren. Hij weet wat hij doet, ook met betrekking tot de arrangementen en orkestrale gedeelten in de muziek. Hij is de eerste echte engineer waarmee we hebben gewerkt en als het aan ons ligt krijgt dat ook hierna weer een vervolg. Hij voelt al een beetje als het vijfde bandlid. Zijn kennis van technologie en software is heel groot en daardoor krijg je het beste geluid.

Welke cd in jullie discografie vind jij het meest bepalend voor de band?
Moeilijk te zeggen eigenlijk, omdat elke cd wel een omslagpunt is geweest. Zowel in goede als in slechte zin. Maar erg bepalend is wat mij betreft wel “Empires Never Last”, omdat we daar echt ons gewenste geluid hebben gevonden. Dat was dus ook de eerste cd waar Karl om de hoek kwam kijken. Daarnaast is er op “Empires” een groei te horen naar volwassenheid in de band en zijn we beter en completer geworden in het schrijven van onze muziek. Die cd heeft ons ook veel goede kritieken opgeleverd waardoor we een grotere bekendheid kregen.

Weet je, ten tijde van ons debuutalbum “Nothing Is Written” waren we ook nog erg jong en al met al ben ik trots op alles wat we hebben gedaan, wat iedereen ook van onze muziek mag denken. En aangezien we nooit bakken met geld beschikbaar hadden, konden we natuurlijk ook nooit over de beste middelen beschikken.

Als laatste vraag wil ik graag iets weten waar al jarenlang een gerucht over gaat: is het meisje afgebeeld op de cover van “Sleepers” in werkelijkheid een dood meisje? En in hoeverre heeft de vernieuwde versie van Sleepers op het nieuwe album te maken met de dood van Neil?
Ja, dat klopt. Althans, als we de fotograaf mogen geloven die ze gemaakt heeft. Hij heeft een groot aantal foto’s genomen in een ziekenhuis in Londen waar hij nog meer controversiële foto’s heeft kunnen maken. Wij hebben er ook fors voor moeten betalen. Het is een vreemde en onnatuurlijke gedachte te weten dat zo’n mooi meisje niet meer leeft. In 1995 heeft het ons veel publiciteit opgeleverd in de Britse pers. Het was een geweldig verhaal waardoor we een zekere ruchtbaarheid kregen, maar ik voelde me er niet op mijn gemak bij. Ik weigerde dan ook verdere verzoeken tot interviews. Terugkijkend had ik er wellicht beter aan gedaan deze interviews wel te doen, wie zal het zeggen.

Verder is de cover van Sleepers op geen enkele manier van toepassing op de dood van Neil, hoewel ik kan begrijpen dat je daar aan refereert. We waren al een tijdje bezig met het opnieuw opnemen van het nummer, ruim voordat de diagnose kanker bij Neil bekend werd. De enige reden is dat wij het nummer naar aanleiding van ons 25 jarig jubileum wilden oppoetsen. Eigenlijk zijn wij nooit echt tevreden geweest over hoe Sleepers op het gelijknamige album is gekomen. Destijds heeft Tony Arnold (King Crimson) het opgenomen, maar omdat hij nooit echt heeft geluisterd naar ons als band, is het destijds niet op de plaat gekomen zoals we wilden. Als ik tijd en geld had, zou ik dat album sowieso helemaal opnieuw willen opnemen en mixen. Belachelijke eigenlijk, want het heeft ons destijds veel geld gekost.

Heb je nog een boodschap voor de lezers van Progwereld?
Ten eerste bedankt voor het lezen van dit interview en de recensie van Ruard. Iedereen die Galahad een warm hart toedraagt wil ik ook hartelijk bedanken. En voor wie ons nog niet kent: probeer onze muziek eens en wellicht vind je het mooi. Hoe dan ook; liefde, vrede en geluk voor iedereen die dit leest!

Progwereld geeft in samenwerking met Galahad een gesigneerd exemplaar van “Battle Scars” weg! Wil jij deze winnen, geef dan antwoord op de volgende vragen voor 7 mei a.s.
1 Wat is de voornaam van het meisje afgebeeld op de hoes van het album Sleepers?

2 Noem tenminste twee titels van nummers op het album die door Neil Pepper zijn geschreven.

Mail de antwoorden naar ruard@progwereld.org. Hij zal er voor zorgen dat de winnaar de cd vanuit Engeland opgestuurd krijgt!