Interview met Max Read van The Enid
Door: Dick van der Heijden en Wouter Brunner
Met dank aan The Enid voor het ter beschikking stellen van de foto’s.
1 april 2016 verscheen het nieuwste album van The Enid, “Dust”, het derde deel van de Journey’s End-trilogie. Het is het veertiende studioalbum van de band die inmiddels alweer veertig jaar geleden debuteerde met “In The Region Of The Summer Stars”, sindsdien een geschiedenis van hoge pieken en diepe dalen kent, maar sinds 2009 weer erg actief is. Max Read, sinds 1997 bij de band betrokken als zanger, gitarist, toetsenist en componist, was bereid een aantal van onze vragen te beantwoorden.
Jullie nieuwste cd “Dust” is een conceptalbum met een zevenpuntige ster als uitgangspunt. Wil je het concept nader toelichten en vertellen waar het idee vandaan komt? Komt het uit de filosofie of iets dergelijks.
Ja, het is een filosofisch concept, maar ook iets metaforisch. “Dust” bevat zeven nummers en gebruikt de zevenpuntige ster om asymmetriciteit te symboliseren. Zes van de zeven punten staan voor tegenovergestelde krachten, ‘aards en hemels’, ‘rijkdom en armoede’, ‘milieu en consumentisme’, die elkaar proberen te weg te vagen. Als al deze ideeën elkaar hebben opgeheven, blijft Liefde over: de zevende punt.
“Dust” is het afsluitende deel van de Journey’s End trilogie. Hoe verhoudt het album zich conceptueel tot de trilogie en hebben de onderlinge albums een muzikale rode draad?
Robert [John Godfrey, red.] verwoordde dit het best: “”Dust” is het laatste deel van de Journey’s End-trilogie, die verhaalt van de tocht van de band over verschillende generaties heen, van het verleden naar de toekomst. Als je luistert naar The Art Of Melody – het laatste nummer van “Journey’s End” – dan kun je daar meerdere motieven van “Invicta” en “Dust” horen.
Als je de muziek van het album hoort en de euforische klanken combineert met de albumtitel “Dust” zou je kunnen denken dat het album het einde markeert van The Enid. Klopt dit?
Absoluut niet, in tegendeel zelfs. We hebben nog heel veel te bereiken voordat we klaar zijn.
Hebben jullie al een idee welke kant jullie met een volgend album op willen?
Jason [Ducker] en Robert zullen later dit jaar in Duitsland beginnen aan “The Bridge 2”, dat zich waarschijnlijk meer zal richten op Jasons talent als gitarist en componist. Tegelijkertijd zullen Joe [Payne], Zach [Bullock] en ik in Groot Brittannië werken aan nieuw materiaal.
The Enid legt zijn focus steeds meer op het vocale. Hoe komen jullie nummers tot stand? Zou je dat kunnen uitleggen aan de hand van het vierde nummer, dat het meest weelderig klinkt?
We gebruiken verschillende benaderingen bij het componeren. Meestal heeft een van ons een uitgewerkt idee en maken we als groep een ruw arrangement, waarna we de individuele partijen, melodieën, teksten en dergelijke uitwerken. Als dat allemaal gedaan is, gaat het door het figuurlijke Enid-filter heen, en worden orkestratie en koortjes toegevoegd.
In Trophy heerst een musical-vibe, net zoals bij Execution Mob van “Invicta”. Wat valt er te melden over deze fascinatie?
Dat onze nummers als musicals klinken is puur toeval, ik houd helemaal niet van musicals! Het musicalachtige karakter van sommige nummers kan wellicht verklaard worden omdat ik ervan houd om stukken te schrijven die dialogen tussen verschillende stemmen bevatten.
The Enid kende de afgelopen jaren nogal wat bezettingswisselingen. Maakt dat het musiceren lastiger?
Je hebt gelijk, er zijn talrijke veranderingen in de line-up geweest. Het vinden van een groep vrienden die allemaal samen kunnen leven en musiceren is een klein wonder. We hebben een wederzijds respect voor elkaars sterke punten en vaardigheden en hebben een gezamenlijk doel om nieuwe terreinen te verkennen en meeslepende muziek te maken. De line-up kan veranderen, maar de sfeer blijft hetzelfde.
Jullie wonen een deel van het jaar in Duitsland. Heeft dat jullie manier van werken beïnvloed?
Absoluut. We houden ervan om in Duitsland te verblijven, het helpt om in een compleet andere omgeving te zijn om nieuw werk te creëren, zonder de gebruikelijke afleidingen in ons Britse hoofdkwartier. Momenteel gaan we in groepjes die kant op om nieuwe nummers te schrijven, omdat er zoveel in ons hoofdkwartier gebeurt dat we het ons niet kunnen veroorloven om maanden aaneen weg te blijven.
Jullie stonden de afgelopen jaren meerdere keren in Nederland en België op het podium. Komen de Dust-shows ook naar ons toe?
We zouden heel graag enkele shows voor jullie spelen, hopelijk dit jaar nog of uiterlijk in 2017. Maar het blijft een logistieke uitdaging om de juiste personen te vinden die ons kunnen helpen de juiste zalen te vinden en om promotors te vinden die onze shows kunnen promoten. Als je nog suggesties hebt… [deze vraag staat wat ons betreft ook open voor onze lezers, red.]
Ook stonden jullie vrij vaak op festivals (o.a. Prog 66 Meeting in Verviers en tweemaal Prog Dreams in Zoetermeer). Hoe wordt daar gereageerd op jullie muziek, die vaak toch wel afwijkt van die van de andere acts?
We hebben geweldige reacties over die shows gekregen en het zijn geweldige zalen om in te spelen. Het is prachtig om op te treden voor een publiek dat nog geen verwachtingen heeft en hun gezichten te zien als we bijvoorbeeld The One And The Many inzetten.
Het optreden met het City of Birmingham Symphony Orchestra was voor mij [Wouter] een geweldige belevenis. Kunnen we zoiets in de toekomst nog eens verwachten?
We zouden graag weer iets van die omvang willen doen, misschien dat we, als de trilogie volgend jaar als een box wordt uitgebracht, met wat plannen komen. De kosten voor het huren van een orkest met de kwaliteit van het CBSO zijn echter gigantisch!
Veel van jullie oudere muziek is niet of nauwelijks verkrijgbaar. Zijn er plannen om deze albums opnieuw uit te brengen?
Een deel van onze oude albums is verbonden aan ons voormalige label, dat ons de afgelopen vijf jaar geen royalty’s heeft betaald. Ons hele oeuvre is echter wel vanaf onze website te streamen als je lid bent van The Enidi, onze fanclub!
En ten slotte nog een hele algemene vraag: naar welke muziek luisteren jullie zelf graag?
We hebben heel verschillende smaken, ze allemaal noemen zou meerdere pagina’s kosten, dus ik zal niet voor de anderen spreken. Ik ben zelf opgegroeid met XTC , Magazine, Wire, Talking Heads, The B52s en Frank Zappa, en dat zijn moeilijke groepen om te volgen! Het meest recente album waar ik van houd is “Aerial” van Kate Bush, geniaal!
Meer over The Enid: www.theenid.co.uk