Interview: Unwritten Pages

Interview en tekst: Ruard Veltmaat

Al vijf jaar geleden ben ik in contact gekomen met Fred Epe, lang voordat ik mijn diensten aan Progwereld begon te verlenen. In die tijd was hij al vastberaden een eigen album uit te brengen met de door hem geschreven muziek. Het uitbrengen van het album heeft nogal wat tijd in beslag genomen. Het geld ligt namelijk niet voor het oprapen als jonge muzikant. Dat talent wel aan de voeten van Fred Epe lag, wist ik, zijn collega muzikanten die met hem werkten, maar ook enkele prominenten in de progscene. Als klap op de vuurpijl was een gerenommeerde platenbaas ook snel overtuigd. Na vijf jaar wachten ligt het tastbare bewijs eindelijk voor mij op tafel. In eerste instantie nog enigszins angstig of Fred aan de verwachtingen kon voldoen, werd ik naarmate ik het album vaker hoorde overtuigd van zijn kunnen. Tijd dus voor een interview zodat de rest van Nederland en Vlaanderen ook kennis kunnen maken met Fred Epe, de man achter Unwritten Pages.

Hallo Fred, Laat de Progwereld lezers eens kennis met je maken!

Ik ben geboren in Aken, een stad vlak over de grens in Duitsland, waar ik echter maar drie jaar heb gewoond. Aangezien mijn ouders het altijd al erg prettig hebben gevonden in het buitenland, zijn ze samen met mij en mijn oudere broer Pierre naar het plaatsje La Calamine in België verhuisd. Dat was een erg toffe tijd, ik heb het daar helemaal naar mijn zin gehad. In 1994 zijn we naar Nederland vertrokken en op die manier kwam er voor mij nog een ’taaltje’ bij. Eerst 2,5 jaar op de basisschool, vervolgens havo en uiteindelijk de Vertaalacademie in Maastricht, waar ik in 2006 ben afgestudeerd als vertaler. In principe ben ik dus tweetalig opgegroeid en ondanks mijn Nederlandse paspoort zitten er alle goede eigenschappen van een Duitser in me – whatever that means (hoest!).

Mijn eerste instrument was het drumstel van mijn vader. Hij is mede verantwoordelijk voor mijn interesse in muziek en het maken ervan. Als klein jochie vond ik het altijd super gaaf om hem samen met zijn blues- en rockbands live te zien spelen. Ik ben toen drumlessen gaan volgen. Dat dit mijn eerste instrument is geweest blijkt nog steeds uit het feit dat ik regelmatig drumritmes als basis gebruik voor mijn muziek. Na enkele jaren in verschillende coverbands te hebben gespeeld, begon ik eigen muzikale ideeën te ontwikkelen en had ik goede redenen om een gitaar van mijn vader op te pakken en wat akkoordjes te leren. Zingen heb ik altijd al graag gedaan en na enige tijd had ik mijn eerste liedjes in elkaar gezet. Van een aantal hiervan heb ik trouwens nog steeds opnames; daar zit echt veel pijnlijke zooi tussen! Toen kwam mijn eerste eigen bandje en vervolgens de eerste liveoptredens… dat beviel me wel allemaal erg goed. Mijn muziek van toen was voornamelijk een mix tussen hardrock en grunge. Niet altijd even geslaagd, al moet ik zeggen dat we tegen het einde van ons bestaan als band een leuke setlist hadden.

In het voorlaatste jaar van mijn tijd op de middelbare school ontdekte ik dankzij een goede vriend  progressive rock/metal, en met name Dream Theater. Dat voelde allemaal erg nieuw en spannend voor mij. De muziek herinnerde me op momenten zelfs aan mijn favoriete 16-bit soundtracks. Ik ben een grote fan van o.a. muziek uit de Super Nintendo- en Mega Drive-era en het leek wel of men alles kon combineren: rock, latin, metal, jazz, ambient… you name it. Opeens ontdekte ik allerlei bands die zich niet door een bepaalde stijl of genre lieten beperken en lange, uitgebreide nummers schreven. Muziek die je echt moest verkennen, waar je wel tientallen keren naar kon luisteren en waarin ik elke keer iets nieuws ontdekte. Rond die tijd begon ik trouwens ook steeds meer tijd te investeren in keyboards (in het begin enkel op mijn trouwe, oude Yamaha).

Foto: Ruth Maassen, Michel Epe, Fred Epe, Glenn, Lothar Epe.

Unwritten Pages is een project waar je al in 2005 mee bent begonnen, kan je daar wat meer over vertellen?

Unwritten Pages is oorspronkelijk puur als verhaal begonnen. Ik had op een avond spontaan zin om een kort sci-fi-verhaal te schrijven; een paar weken later had ik opeens een bestand van tientallen pagina’s. Het hele idee om hiervan een conceptalbum te maken, kwam pas later toen ik samen met twee muziekcollega’s het idee vatte om een nieuwe band te vormen. De muziek klonk toen nog heel anders dan wat je op het album kunt horen en had meer weg van een gehandicapt kindje van The Mars Volta en Motorpsycho. Toen uiteindelijk bleek dat dit om verschillende redenen niet werkte, besloten we maar om er een punt achter ze zetten. Het project werd toen in eerste instantie een soloproject van mij, maar ik kwam er al redelijk snel achter dat mijn gitaarspel niet voldoende was om mijn muzikale ideeën volledig om te zetten. Mijn broertje Michel speelde toen al vele malen beter gitaar dan ik, dus de keuze was snel gemaakt. De demo-opnames met hem behoren nog steeds tot de leukste momenten van het hele opnameproces.

Na verloop van tijd raakten steeds meer muzikanten betrokken bij de muziek: eerst Glenn, die ik nog van de band None Of Us kende en waarvan ik wist dat hij een ontzettend grote muzikale bijdrage kon leveren met zijn gitaarspel. Ruth, met wie ik vroeger samen in mijn oude band heb gespeeld en die een te gekke zangstem heeft; en natuurlijk  mijn vader, die mij vanaf dag 1 heeft ondersteund met dit project. Ook bracht hij de nodige ervaring met zijn geweldige stem en ook voegde hij een snufje Neil Young toe aan de muziek.

Hoe de rest erbij betrokken raakte heeft o.a. met het feit te maken dat de muziekwereld eigenlijk redelijk compact is. Ruth kende Davy nog van de Rockacademie en aangezien ik al een tijdje op zoek was naar een drummer met de nodige skillset, heb ik meteen met hem contact gelegd. Davy is een super toffe kerel met ontzettend veel muzikaal begrip. Sander Stappers, de bassist, leerde ik ook via Davy kennen. Die twee kennen elkaar ook van de Rockacademie. Echt een beest van een bassist met een echte metal background. De link met Alejandro is voor velen uiteraard ook snel gelegd: hij en Davy speelden samen bij Stream Of Passion. Zijn partijen hebben veel bijgedragen aan de sfeer van het album.

Karl Groom was in zekere mate al sinds 2005 betrokken bij het project; toen waren er slechts plannen voor de mastering van het album door hem. Twee jaar later ontmoette ik hem na een optreden van Threshold in Helmond. Toen ik me voorstelde aan hem zei hij verbaasd iets van “Owww, jij bent dus die jongen. Dus het project bestaat nog?!”. Toen dacht ik alleen maar van “Shit, ik ben hier echt al te lang mee bezig…”. Hij heeft toen ook nog een solo ingespeeld voor Falling Stars, het langste nummer van het album.

Damian leerde ik via Davy kennen. Wij waren net bezig met de drumopnames van het album toen Damian toevallig belde. Ze begonnen over de drumopnames en Davy vertelde hem dat we bezig waren met een conceptalbum. Damian raakte enthousiast over de muziek en het concept en dat vond ik uiteraard alleen maar prettig. Bovendien had ik een rol die ik erg goed bij hem vond passen. Vorig jaar konden we dan eindelijk een datum prikken voor de zangopnames met hem. Een echte gentleman – met een mooie stem ;-)

Waarom duurde het nog zo lang voor het album op de markt kwam?

Heel simpel: geld. En tijd. Ik heb de productie van het album zelf gefinancierd. Je wilt alles goed afwerken, dus doe je alles één voor één. Iets anders zat er voor mij gewoon niet op. En daarnaast moet je ook nog werken en geld verdienen. Dat is gewoon niet anders, maar je leert er wel ontzettend veel van.

In hoeverre heb je de muziek gecomponeerd, was er bijvoorbeeld veel inbreng van de andere muzikanten?

De muziek is in eerste instantie door mij geschreven, allemaal op basis van het concept dat ik van tevoren heb bedacht. Mijn broertje Michel heeft echter al tijdens de demofase een grote bijdrage geleverd aan de muziek met zijn gitaarspel. De muziek zoals je die op het album hoort, is een grote collectieve bijdrage van alle muzikanten die eraan hebben meegewerkt. Iedereen kon in principe – binnen de door mij gestelde structuren en harmonieën van het album – zelf invulling geven aan de muziek. Dat had wel heel erg lelijk kunnen uitpakken voor ons, maar in dit geval werkte het alleen maar in ons voordeel. Ik denk dan altijd: no risk, no fun!

Het is uiteindelijk een dubbelalbum geworden met een heus conceptverhaal. Kan je het verhaal in het kort verklappen?
Jazeker. Het verhaal speelt zich af in de verre toekomst. Landen en naties zoals we die tegenwoordig kennen, zijn er niet meer. In plaats daarvan heb je enorme steden die fel met elkaar concurreren, en dan met name over het mineraal uraniniet (uraniumerts) dat ondanks de vele alternatieven de voornaamste energiebron is geworden in deze tijd. Er is dus eigenlijk sprake van een soort van meervoudige politieke regressie in dit verhaal: het afschaffen van nationaliteiten, het ontkennen van zuivere energie en mega steden die veel weg hebben van geïsoleerd koninkrijken uit de middeleeuwen.

Een van die steden is Utopia City, waarin Maria Martinez (de dochter van de corrupte premier Jeremy Martinez) en een jongen (in het begin nog zonder naam) opgroeien. Het verhaal van de jongen begint in een van de vele slums van Utopia City, het stadsdeel LS01X, terwijl Maria als dochter van de machtigste politicus van UC een heel ander leven kent. De sloppenwijken en haar inwoners worden door middel van een enorme muur van tientallen meters van de rest van de stad afgescheiden. Regelmatig worden inwoners uit die wijken naar fabrieken gedeporteerd om enorme hoeveelheden uraniumerts te verwerken. Niet bepaald rooskleurig allemaal, dus. Als Utopia City op een gegeven moment geheel onverwacht wordt aangevallen door de troepen van de stad Thanatos en de bevolking plotseling op het punt van uitroeiing staat, slagen enkele honderden inwoners – afkomstig uit alle sociale klassen en lagen van de stad – erin via een ruimteschip te ontsnappen. Ook Maria en de jongen zitten op dit schip. Men besluit om naar Mars te vluchten en een nieuw bestaan op te bouwen. Helaas zijn mensen niet altijd vergevensgezind en voordat men het weet, worden er twee fracties gevormd. Spanningen groeien, frustraties worden aan elkaar kenbaar gemaakt, in het begin slechts verbaal, vervolgens met fysiek geweld en oorlog.

Je hebt lang moeten zoeken naar een label om je album uit te brengen?

Nou, dat was eerlijk gezegd ook mijn voorspelling vooraf. Toen het album eindelijk af was, bleek dit proces echter maar een weekje of twee in beslag te nemen. Zelf had ik uiteraard ook wensen en eisen voor een mogelijke samenwerking met een label en na enig onderzoek had ik er vijf van op mijn lijst staan waarmee ik contact legde. Uiteindelijk hebben drie hiervan serieus interesse getoond. Zeer verrassend en positief voor mij, want ik had eigenlijk een zware zoektocht van meerdere weken verwacht.

Dat ik uiteindelijk met ProgRock Records (USA) ben gaan samenwerken heeft vooral met Shawn Gordon, de CEO van het label, te maken. Hij toonde erg veel interesse in het concept/verhaal en investeerde veel tijd om de muziek beter te leren kennen. Bovendien is hij zelf muzikant en weet hij gewoon heel veel af van de zakelijke kant, distributie enz.

Wat doe je nog meer naast het muziek maken?

Ik ben naast UP met een groot aantal andere (zeer uiteenlopende) muzikale projecten bezig. Ik heb o.a. samen met Michel meegewerkt aan de score van twee Nederlandse filmproducties, de short film “Dagdromer” en de feature film “Clair De Lune” (www.clairdelunemovie.com). Die laatste vierde eind augustus zijn première in de Nederlandse bioscoop. Michael Kolenbrander, het getalenteerde hoofd achter beide films, is een oude vriend van mij en je zult zeker nog meer van hem horen in de toekomst. Hij was trouwens de drummer van de originele bezetting voor dit concept.

Verder ben ik bezig met zang en keyboards voor het tweede album van Project Rubix Cube (www.projectrubixcube.com), een project van Glenn. Ontzettend leuk om te doen! Daarnaast zijn er nog plannen voor een muzikale samenwerking met een oude Engelse maat van mij die loeiharde (en erg vette!) muziek maakt (Meshuggah-achtig met veel focus op catchy zangpartijen). Wat betreft een vervolg voor Unwritten Pages heeft de tijd voor mij ook niet stilgestaan en heb ik inmiddels aardig wat demo’s bij elkaar voor een tweede album. Buiten mijn muziek werk ik als vertaler voor een bedrijf in Roermond. Daar vertalen we allerlei soorten documenten en software voor verschillende taalrichtingen. Daarnaast houd ik ontzettend veel van wandelen, gezellig met goede vrienden tijd doorbrengen, R/C-apparatuur (voornamelijk vliegtuigen) en het verzamelen van oude videogames en comics. Ja hoor, ik ben een ontzettend grote nerd… ;-)

Ik vond het zelf nogal ingewikkeld om jouw muziek te omschrijven. Hoe zou je het zelf omschrijven?

Ik vind dat ook best moeilijk hoor, maar dat geldt ook voor veel andere platen waar ik zelf graag naar luister. Ik denk dat ik een beetje van alles heb laten instromen in de muziek, eigenlijk alles waar ik de afgelopen jaren met veel plezier naar heb zitten luisteren: rock, filmsoundtracks, latin, metal, jazz… ook videogames hebben mij zeker beïnvloed. Ik denk dat gamesmuziek nog steeds een zeer ondergewaardeerde muzikale niche is in de muziekwereld; veel mensen denken bij dit soort muziek automatisch aan een reeks van bliepjes en chipgeluiden, maar daar zit toch wel degelijk meer achter. Maar wat betreft dit album zou ik zeggen: stevige hardrock met genre-overkoepelende aanvullingen. Een verschrikkelijke omschrijving, ik weet het…

Naar welke bands heb je vroeger zelf geluisterd en wat beluister je momenteel veel?

Vroeger voornamelijk de bekendere bands uit het prog-ensemble, dus Dream Theater, Ark, Threshold, Transatlantic… momenteel luister ik veel naar Nine Inch Nails, de oudere platen van Porcupine Tree, Animals As Leaders, O.S.I of Devin Townsend, maar ook heel veel muziek buiten het progplaatje, bijvoorbeeld Eric Johnson, Gov’t Mule, 80’s-muziek, Sting, Akira Yamaoka, Shannon Gallant en onlangs nog de Twin Peaks-soundtrack, om maar eens een paar voorbeelden te noemen.

Waarschijnlijk heb jij nog één van de laatste cd-ontwerpen van Mattias Nóren, kan je wat meer vertellen over dat contact?

Ik vond zijn stijl gewoon perfect passen bij wat ik zelf voor ogen had toen ik het concept schreef. Ik heb hem toen met het concept en wat demo’s benaderd. De samenwerking verliep op een erg leuke manier en hij wist de sfeer van het verhaal, de muziek en eigenlijk de hele setting perfect weer te geven. Mattias vertelde me achteraf dat dit misschien wel zijn beste sci-fi-artwork ooit is.

En ja, het is echt ontzettend jammer (en vooral heel erg triest) dat mensen als Mattias moeten stoppen met hun werk. Daar gaat echt zoveel tijd en liefde in en als je dan hoort dat klanten hun factuur niet betalen… nou ja. Dat is geen stijl. Maar goed, Mattias zal heus zijn weg vinden (als dat niet al lang is gebeurd!).

De toevoeging Pt.1  voorspelt logischerwijs ook een Pt.2, kan je daar al wat over zeggen?

Tja, dat zijn dan van die dingen waar je in eerste instantie niet goed over nadenkt of bij stilstaat. Het ziet er goed uit, maar verder…? Haha, maar goed, het einde van deel 1 biedt gelukkig genoeg ruimte voor een vervolg. Dat gaat er ook vast nog een keer van komen, maar ik kan jullie nu al verklappen dat het volgende album iets heel anders gaat worden. “Unwritten Pages” is voor mij altijd meer dan een naam geweest; het is voor mij een manier van muziek maken, een filosofie zou je kunnen zeggen. Om maar eens wat voorbeelden te noemen: ik wil me niet tot sci-fi en traditionele conceptalbums beperken. Of proberen voor elke release meer en bekendere namen uit de muziekwereld in te huren. Dat is gewoon mijn manier van werken niet en daar zou ik persoonlijk niet erg blij van worden. Ik wil de luisteraar en vooral mezelf blijven verrassen. Dat is vanuit een commercieel oogpunt zeker niet de meest verstandige manier van werken, maar goed. Het zij zo! Bovendien weet ik zeker dat er ook nog meer mensen zijn die dit kunnen waarderen (of in elk geval respecteren) en mijn muziek ook in het vervolg een kans zullen geven. Wat wil je ook meer als muzikant?! Oww, ’tuurlijk: sex, drugs & rock ’n roll! ;-)

Bedankt, Progwereld en jij Ruard, dat je dit interview mogelijk hebt gemaakt en natuurlijk alle lezers die mijn album een kans geven!.

Website: www.unwrittenpages.com
Facebook: www.facebook.com/UnwrittenPages
MySpace: www.myspace.com/unwrittenpages