Monique is 37 jaar en moeder van twee zoontjes en een dochter. Ze is al weer een hele tijd gegrepen door het symfovirus en heeft ze zich helemaal op de prog gestort. Maar ja, je komt nogal wat vragen tegen. Elke maand deelt ze met de Progwereld lezers wat ze meemaakt op haar zoektocht door de wereld van de progressieve muziek.

Ga een weekend naar Londen met een stel muziekvrienden, bezoek een concert, ga lekker uit eten, je kent het wel, glaasje wijn en kaarsje erbij en dan vind je een ‘nieuwe wereld’, de symfo…

En wat is die wereld boeiend! Ik ben nog heerlijk onwetend op dit gebied, weet niet eens wat het verschil is tussen symfo, prog en neoprog. Het schijnt dat ik van de neoprog ben, althans, dat is me verteld. Het maakt me eigenlijk niet uit, ik heb een muziekstroming gevonden die totaal bij me past en vermaak me prima met alle nieuwe geluiden die erop me afkomen.

Mijn leven lang ben ik al Moody Blues fan en niet zo’n klein beetje ook. Nee, elke cd en dvd die ze hebben, vind je ergens bij mij in huis. Eén in de badkamer (het luistert zo lekker als je in bad ligt), één in de logeerkamer voor onder de zonnebank en vergeet de keuken niet, maar de meeste liggen gewoon in de woonkamer, waar het volume echt op volle sterkte gaat. Mijn verzameling is me dierbaar, geen kindervingertjes eraan en het liefst niemand eigenlijk. Alleen ik.

Sinds oktober 2004 heb ik echt de symfo ontdekt en er gaat nog steeds een wereld voor me open. Mijn eerste concert was van Knight Area, een band waar ik nog nooit van gehoord had, ik kon amper de naam onthouden. Samen met een vriend ging ik richting Amstelveen, waar het gebeuren plaats zou vinden en… nog voor het eerste nummer was uitgespeeld, wist ik, dit is het!

Hier voel ik me thuis, dit is helemaal mijn muziek. De cd “The Sun Also Rises” is dus voor mij het begin van… en ligt regelmatig in mijn cd-speler. Sinds die tijd ben ik op zoek, mijn verzameling breidt zich uit en met de koptelefoon op lig ik graag languit op de bank, waar de meest mooie gitaarsolo’s door mijn lijf heen sidderen. Ik download en brand me suf, het liefst ontdek ik wekelijks iets anders.

Ik zoek met een ongelooflijk enthousiasme naar concerten, ga het liefst overal heen, wat gewoon niet haalbaar is, ik werk als kapster, heb een gezin en nog een aantal andere hobby’s. Maar deze ontdekking blijft, ik laat het nooit meer los. Ook kreeg ik de link naar de site van Progwereld, ben sinds een aantal maanden trouwe bezoeker, reageerde op recensies van concerten waar ik geweest ben, liet duidelijk merken dat ik er was, als ik ergens warm voor loop, ben ik niet meer te stuiten. Ahum, nu zit ik aan ze vast, of is het andersom?

Wat me dus zeer verbaast is dat ik iemand ben die in een mannenwereld terecht is gekomen. Als ik muziek leuk vind, is het laatste waar ik aan denk wel wie er van houden, mannen of vrouwen. Het kan me niet schelen ook, ik geniet, ben enthousiast en dat is het dan wel.

Eigenlijk verbaast het me niet, ik leef in een mannenwereld, mijn beste vrienden zijn mannen, ik kan alleen maar mannen op de wereld zetten, het grootste deel van mijn klanten is man, mijn favoriete muziek wordt gezongen en gespeeld door mannen en, shit, nu zit ik weer met nieuwe mannen die mijn collega’s moeten voorstellen…. Niet dat ik ze ken hoor, met twee ervan mail ik een beetje, maar ik vertel meer dan dat ik antwoord krijg. Het lijkt wel vrouwen eigen!

Het moge duidelijk zijn…

Dus geen nieuwe man erbij, geen ouwejongens krentenbrood, geen nieuwe collega waarmee je lekker over dat mooie lijf van die geweldige zangeres kunt kletsen. Heren, het wordt tijd voor vrouwenpraat! Het zal wel even wennen zijn voor de hanen onder ons, maar… mij lijkt het wel wat, ik sta mijn mannetje wel!

Monique
monique@progwereld.org